Χωρίς απεργίες, μολότοφ και μαζικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος, ο Νίκος Δρυμούσης, από την Αυστραλία και ο Νίκος Θεοδωρόπουλος, από την Ελλάδα, κατήγγειλαν τα μνημόνια… με τραγούδι!
Με μοναδικό τρόπο, και με σύνθημα «Μη μασάτε Έλληνες», ο Δρυμούσης και ο Θεοδωρόπουλος έκαναν τα 17 αντιμνημονιακά τραγούδια, που βρίσκονται στο δίσκο «Τα τραγούδια της κρίσης».
Πριν από τρία χρόνια, ο λογιστής, Νίκος Θεοδωρόπουλος, από τον Κορυδαλλό του Πειραιά, διέκρινε στους πολιτικούς χειρισμούς ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την πατρίδα. Δεν υπήρχε λογική συνέχεια. Είχε έρθει η ώρα, αυτός ο Έλληνας από την Ελλάδα, όπως ο Νίκος αποκαλεί με περηφάνια τον εαυτό του, να πάρει τα όπλα του. Το χαρτί και το στυλό. Το θέμα ένα και μοναδικό: η Ελλάδα.
«Έφτιαξα ένα μπλοκ, το ‘Μαλακές κουβέντες’ και ξεκίνησα το Δεκέμβριο του 2009 να δημοσιεύω ποιήματα και στιχάκια τα οποία αναδημοσιεύονταν σε μεγάλα ελληνικά μπλογκ. Είχαν πολιτικό περιεχόμενο και ο σκοπός μου ήταν να αφυπνίσω την κοινή γνώμη για την ανήθικη επίθεση που δεχόταν η πατρίδα – δυστυχώς, εκ των έσω. Υπήρξε η ανάγκη να βγω με ψευδώνυμο στο αντάρτικο του διαδικτύου. Το όνομα ‘Λεωνίδας Μαρτέλος’ θα μου παρείχε κάλυψη στην ιδιωτική μου ζωή, και προστασία στην εργασία μου» λέει ο Νίκος Θεοδωρόπουλος στο «Νέο Κόσμο».
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο στίχος από μόνος του απευθύνεται στο κοινό δεν έχει καθόλου δυναμική. Θέλει τη μελωδία του, ισχυρίζεται ο Νίκος. Εδώ ήρθε ο Νίκος Δρυμούσης, Έλληνας από την Αυστραλία, ο οποίος διάβασε εντελώς τυχαία τους στίχους του ‘Λεωνίδα Μαρτέλου’ σε μια ιστοσελίδα. Επικοινώνησε μαζί του, με ιδέα και σκοπό να μελοποιήσει τους στίχους του. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία, οι καρποί της οποίας ήταν φανεροί μέσα σε δύο μήνες – η μουσική δουλειά με τα πρώτα 17 τραγούδια εκδόθηκε στην Αυστραλία.
Αν και το επάγγελμά του είναι λογιστής σε βιομηχανική εξαγωγική μονάδα -μια από τις λίγες που έχουν απομείνει στη χώρα, όπως αναφέρει- η σχέση του Θεοδωρόπουλου με τη μουσική είχε ξεκινήσει από ένα μπουζούκι που είχε στην εφηβική του ηλικία. Δεν εξελίχτηκε ως μουσικός, μιας και τον κέρδισε ο στίχος, που πάντα εξέφραζε, είτε λεκτικά είτε στο χαρτί. Πάντα, όμως, ερασιτεχνικά.
Σήμερα ο δίσκος «Τα τραγούδια της κρίσης» περιέχει 17 τραγούδια, σε στίχους Νίκου Θεοδωρόπουλου. Η μουσική, η ενορχήστρωση και η ερμηνεία όλων των τραγουδιών ανήκει στο Νίκο Δρυμούση. Η επικοινωνία μεταξύ των δυο γινόταν άμεσα μέσω ηλεκτρονικής διεύθυνσης και μέσω Skype.
«Ο Νίκος Δρυμούσης είναι ο άνθρωπος που έδωσε υπόσταση σε αυτά που έγραφα και τον ευχαριστώ. Συνθέτει, τραγουδάει, ενορχηστρώνει, παίζει όλα τα μουσικά όργανα και φλερτάρει με όλα τα τεχνολογικά μέσα. Έτσι, λοιπόν, «έδενε» ο στίχος με τη μουσική και αντίστροφα, και μέσα σε 15 ημέρες είχαμε έτοιμα τα πρώτα 15 τραγούδια. Ο Κώστας Αθανασίου, παραγωγός από τη Μελβούρνη πίστεψε σε αυτή την προσπάθεια και κάνει τα πάντα για να την προωθήσει, τόσο στην Αυστραλία όσο και στην Ελλάδα» λέει ο Νίκος.
Συνολικά 36 τραγούδια, αποτέλεσμα της συνεργασίας του Θεοδωρόπουλου και του Δρυμούση, θα αποτελέσουν ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο, που θα χαρακτηρίσει τούτη τη δύσκολη περίοδο που βιώνει η Ελλάδα, και θα κυκλοφορήσει το Δεκέμβριο στην Αυστραλία. Τα τραγούδια καλύπτουν όλα τα θέματα της κρίσης: την ανεργία, τη μετανάστευση, τη διαφθορά, τα χαράτσια, τα συσσίτια, το ξεπούλημα της χώρας, την εγκληματικότητα, τη λαθρομετανάστευση, τη φτώχεια του λαού, και, δυστυχώς, τις αυτοκτονίες.
«Ο σκοπός μου ήταν να ανεβάσω το ηθικό του ελληνικού λαού, να του δώσω αισιοδοξία, αλλά και να του πω ‘φίλε, στο δράμα που περνάς δεν είσαι μόνος σου! Είμαστε και ‘μεις!’ Δυστυχώς, ο πνευματικός κόσμος της χώρας είναι απών. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω… »
Έγιναν προσπάθειες ο δίσκος «Τα τραγούδια της κρίσης» να διανεμηθεί δωρεάν μέσω κάποιας εφημερίδας στην Ελλάδα, αλλά η προσπάθεια δεν ευδοκίμησε, όπως λέει ο Νίκος, λόγω του κατεστημένου περιβάλλοντος που ελέγχει τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο ο δίσκος κυκλοφόρησε στους κόλπους της ομογένειας της Αυστραλία, με σκοπό να δοθεί η απαραίτητη εκκίνηση ούτως ώστε να γίνει γνωστός και στην Ελλάδα.
«Πρόκειται για είδος τραγουδιού που είναι αντίστοιχο με το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι της δεκαετίας του ’70. Οι καταστάσεις τότε ήταν διαφορετικές, όμως έχουν ένα κοινό παρανομαστή -τη χούντα- που δεν έχει σημασία αν σήμερα είναι οικονομική. Εξορίες, φυλακή, κατάλυση της δημοκρατίας τότε, ανεργία, αυτοκτονίες, κατάθλιψη, καταπάτηση του Συντάγματος σήμερα. Και οι δύο χούντες είχαν τα ίδια θύματα» αναφέρει ο Νίκος.
Αυτή τη στιγμή, από τους ίδιους συντελεστές ετοιμάζεται και ένα μιούζικαλ. «Ο Καραγκιόζης στη μεταπολίτευση», ένας συνδυασμός θεάτρου με τον θίασο σκιών Αθανασίου από την Ελλάδα, αλλά και ηθοποιούς από την Αυστραλία.
