Είναι λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι όταν οι ηλικιωμένοι στον οίκο ευγηρίας της «Φροντίδας» στο Clayton ετοιμάζονται για μεσημεριανό. Ο κ. Χρήστος Πρασσόπουλος που μένει στην πτέρυγα «Γαλήνη» του οίκου μπορεί να έχει άνοια, αλλά δεν έχει ξεχάσει τις γεύσεις και τις μυρωδιές από το φαΐ που απολάμβανε από τα παιδικά του χρόνια.
«Η Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου 2018 ήταν η πρώτη ημέρα που ο Χρήστος μπήκε στη «Φροντίδα. Από τότε και μέχρι πριν το lockdown, τον επισκεπτόμουν καθημερινά. Δεν ήθελα ποτέ να σκεφτεί ότι τον ξέχασα» μας εξηγεί η σύζυγος του Χρήστου, Σοφία Πρασσοπούλου.
Ο κ. Χρήστος άρχισε να εκδηλώνει τα πρώτα σημάδια άνοιας πριν από περίπου 8 χρόνια. Αν και η οικογένειά του απευθύνθηκε σε επιστήμονες και γιατρούς, κατάλαβε ότι αυτή η αρρώστια δεν μπορεί να νικηθεί. Όταν μετά από 6 χρόνια, η κ. Σοφία δεν μπορούσε πια να του προσφέρει ό,τι χρειαζόταν για να εξακολουθεί να μένει στο σπίτι του, άρχισε να ψάχνει τον κατάλληλο οίκο ευγηρίας για τον αγαπημένο της σύζυγο.
«Επισκέφθηκα αρκετούς Οργανισμούς στην περιοχή. Το κλίμα στη “Φροντίδα” ήταν αυτό που με κέρδισε. Δεν ήταν μόνο το καινούργιο κτίριο, αλλά και το ελληνικό περιβάλλον, η γλώσσα και το φαγητό. Ειδικά η γλώσσα για τους ανθρώπους με άνοια παίζει καίριο ρόλο για να ηρεμήσουν. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν στα αγγλικά πια».
Όπως εξομολογείται η κ. Σοφία, τόσο αυτή όσο και μέλη της οικογενείας της, στην αρχή δίσταζαν να απευθυνθούν σε οίκο ευγηρίας. Δύο χρόνια μετά πιστεύουν ότι έλαβαν την καλύτερη απόφαση για τον κ. Χρήστο.
«Αισθάνομαι ότι ο άνδρας μου είναι σε καλά χέρια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου, να ξέρω ότι του προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορώ» συνεχίζει.
Ο τομέας φροντίδας ηλικιωμένων έχει βρεθεί στο στόχαστρο πολλών ειδικά τους τελευταίους μήνες, και όχι άδικα. Τραγικές παραλήψεις, αμέλεια και αδιαφορία έχουν κοστίσει ζωές. Αλλά εν μέσω μίας κρίσης όπως αυτής της πανδημίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την αξία των οίκων ευγηρίας αλλά και την προσφορά όλων όσων βρίσκονται καθημερινά στο πλευρό των ηλικιωμένων.
Η κα. Σοφία γνωρίζει τη «Φροντίδα» από τα πρώτα βήματά της καθώς ήταν εθελόντρια όταν ο Οργανισμός προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Όταν οικοδομήθηκαν οι πρώτοι οίκοι, ήταν παρούσα και μας μεταφέρει τις εμπειρίες της από εκείνα τα χρόνια.
«Από τότε υπήρχε το αίσθημα της θαλπωρής και της πρόνοιας όπου και να βρισκόσουν στον οίκο. Και εγώ προσωπικά δεν είδα κάποιον ηλικιωμένο να αμελείται. Όπως καταλαβαίνετε, όμως, ο οίκος ήταν πολύ διαφορετικός από τώρα, για παράδειγμα το χαλί στο πάτωμα δημιουργούσε προβλήματα. Αυτά όλα διορθώθηκαν από τότε που γκρεμίστηκαν και ξαναφτιάχτηκαν, τα τελευταία χρόνια» συνεχίζει η κ. Σοφία.
Ωστόσο, μόνο όταν πραγματικά χρειαστείς μία υπηρεσία, και ειδικά για ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, αρχίζεις να διερευνάς διεξοδικά τις παροχές του Οργανισμού και κατά πόσο ανταποκρίνονται στις ανάγκες σου.
«Βασική προϋπόθεση διαβίωσης είναι η καθαριότητα. Και πριν από τον κορονοϊό αλλά και τώρα, όταν μπορούσα να επισκέπτομαι τον οίκο, έβλεπα τους εργαζόμενους με πόση επιμέλεια καθάριζαν τον οίκο. Τόσο για την ασφάλεια των ηλικιωμένων όσο και την ασφάλεια των υπαλλήλων, είναι σημαντικό να εργάζεσαι σε ένα καθαρό περιβάλλον» σημειώνει.
«Αλλά και το φαγητό. Κάθε μέρα ο άντρας μου έχει δύο επιλογές τόσο για μεσημεριανό όσο και βραδινό. Ποιος μπορεί να φτιάχνει στο σπίτι του τέσσερα φαγητά κάθε μέρα για τον αγαπημένο του;».
Είναι βέβαια όλα ρόδινα την ρωτάμε;
«Φυσικά και γίνονται λάθη. Όλοι μας κάνουμε. Το σημαντικό όμως είναι να υπάρχει η διάθεση να τα διορθώσεις. Και από προσωπική εμπειρία έχω δει τη διεύθυνση του οίκου να παίρνει σκληρές αποφάσεις με απώτερο σκοπό την ευημερία του άντρα μου και των υπόλοιπων που ζουν μαζί του. Για μένα πρέπει να έρχονται στο φως όλα τα λάθη αλλά και να αναγνωρίζουμε και τα σωστά» εξηγεί η κ. Σοφία.
Σε μία σωματικά και ψυχικά δύσκολη εργασία, είναι αξιοσημείωτο πόσοι άνθρωποι καθημερινά αρχίζουν τη βάρδια τους, με ο χαμόγελο στα χείλη για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Ειδικά στην πτέρυγα της άνοιας, η κατανόηση, η υπομονή και ο σεβασμός περισσεύουν.
Βλέπεις φροντιστές που δεν είναι Έλληνες αλλά μιλούν βασικά Ελληνικά για να συνεννοηθούν με τους ηλικιωμένους. Άνθρωποι που μετά από 8 ώρες εργασίας φεύγουν πιο γεμάτη γιατί αναγνωρίζουν ότι το έργο που επιτελούν βοηθάει τόσο τους ηλικιωμένους όσο και τις οικογένειές τους.
«Αν ο οίκος δεν ήταν κατάλληλος για τον άντρα μου, δεν θα τον άφηνα εκεί ούτε μία ώρα. Χαίρομαι που ειδικά αυτή την δύσκολη περίοδο μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, ξέροντας ότι δεν θα του λείψει τίποτα» καταλήγει η κ. Σοφία.
Σ.Σ.: Ο «Νέος Κόσμος» επιθυμεί να διευκρινίζει ότι η καταγγελία που φιλοξένησε αφορούσε το 2005. Η ίδια η συμπάροικος που έκανε την καταγγελία σημείωνε πως έκτοτε τα πράγματα στην «Φροντίδα» έχουν βελτιωθεί εντυπωσιακά. Πράγμα άλλωστε που τονίζει ο «Νέος Κόσμος» αδιάκοπο με τις δημοσιεύσεις του.
