Οι Έλληνες είμαστε λαός αντιφατικός, συγχυσμένος, ανακόλουθος. Οι δύο μήνες που πέρασα στη γενέτειρα φέτος ενίσχυσαν την άποψή μου, ότι είμαστε, πραγματικά, ανάδελφος λαός. Δεν έχουμε ταίρι. Είμαστε μοναδικοί.
Για να μη φιλολογώ, θα δώσω κάποια παραδείγματα της αντιφατικότητας, της σύγχυσης και της ανακολουθίας των λόγων και των έργων των Ελλήνων, χαρακτηριστικά που μας προσδίδουν μία μοναδικότητα, πραγματική σπαζοκεφαλιά για τον υπόλοιπο κόσμο.
Παράδειγμα πρώτο: Φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από τη σφαγή της Σμύρνης. Ογδόντα χρόνια από τη μεγάλη εθνική καταστροφή. Οι Τούρκοι εόρτασαν με παρελάσεις και άλλες σοβινιστικές εκδηλώσεις την «Εορτή της Μεγάλης Νίκης» επί των Ελλήνων στη Μικρά Ασία το 1922.
Στην Ελλάδα, οι Έλληνες έκαναν μνημόσυνα των θυμάτων της μεγαλύτερης καταστροφής που γνώρισε το ελληνικό έθνος, θρήνησαν για τις χαμένες πατρίδες και επαναδιατύπωσαν το αίτημα για καταδίκη της τουρκικής βαρβαρότητας από τη διεθνή κοινότητα και αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου.
Οι ίδιοι Έλληνες τα βράδια στήνονταν μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να παρακολουθήσουν τις τουρκικές σαπουνόπερες, που προέβαλαν με «περισσό πατριωτισμό» εμπορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Ναι, οι ‘Έλληνες που την ημέρα θρηνούσαν για τη σφαγή των προγόνων τους από τις αφιονισμένε ορδές των Νεότουρκων το βράδυ έδιναν τηλεθέαση σε τουρκικά σίριαλ με συγκαλυμμένη φιλοτουρκική προπαγάνδα.
Παράδειγμα δεύτερο: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών διαμαρτύρονται για την αδυναμία ή την απροθυμία των κυβερνήσεων της χώρας να πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Στα καφενεία, στις πλατείες, στα λεωφορεία, στις αγορές, στα λεωφορεία, σε οικογενειακές και κοινωνικές εκδηλώσεις η φοροδιαφυγή κολάζεται ομόφωνα για την κατάντια της χώρας.
Ως άτομα, όμως, οι Έλληνες συντηρούν συνειδητά τη φοροδιαφυγή. Προσλαμβάνουν υπηρέτριες, καθαρίστριες, κηπουρούς, συντηρητές κτιρίων, τεχνίτες, φροντιστές για ανήμπορους συγγενείς, αποκλειστικές νοσοκόμες –στην πλειοψηφία τους αλλοδαπές– και τις/τους πληρώνουν «μαύρα χρήματα». Δεν τους κρατούν φόρο ή κρατούν φόρο από τους ανθρώπους που έχουν στη δούλεψή τους και δεν τον αποδίδουν στο κράτος, ως οφείλουν.
Η ασθένεια της αείμνηστης πεθεράς μου με έφερε αντιμέτωπο με ένα πρωτοφανές φαινόμενο συστηματικής φοροδιαφυγής. Στα κρατικά νοσοκομεία της Αθήνας λειτουργούν κυκλώματα «αποκλειστικών» νοσοκόμων –κυρίως μισόγλωσσες Βουλγάρες και Ουκρανές– που εργάζονται μέρα-νύχτα και δεν πληρώνουν φόρο. Η έλλειψη νοσηλευτών και νοσηλευτριών και οι υπερβολικές απαιτήσεις ειδικευμένων Ελληνίδων αποκλειστικών νοσηλευτριών έχει επιβάλει τις αλλοδαπές ως «λύση» με σημαντικό κόστος στην ελληνική οικονομία.
Παράδειγμα τρίτο: Διαμαρτύρονται για το χρηματισμό των γιατρών, αλλά μόλις ασθενήσει συγγενικό τους πρόσωπο τρέχουν με το φακελάκι στο χέρι για να εξαγοράσουν την έγκαιρη, ποιοτική περίθαλψη των συγγενών τους.
Παράδειγμα τέταρτο: Κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους «για να μην τους κλέψουν οι εγκληματίες αλλοδαποί», ζητούν την κάθαρση της ελληνικής κοινωνίας από τους «ανεπιθύμητους ξένους», αλλά κόπτονται και για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των παρανομούντων ξένων οσάκις αυτά «παραβιάζονται» από τα όργανα της τάξης.
Παράδειγμα πέμπτο: Διαμαρτύρονται, ότι «δεν βγαίνουν», «δεν μπορούν να ζήσουν» μετά τις περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων, αλλά πηγαίνουν και στην εκκλησία με το αυτοκίνητο. Τα κινητά τηλέφωνα δουλεύουν «φουλ τάιμ», τα λούσα περισσεύουν και τα ταχυφαγεία (Takeaway) κάνουν χρυσές δουλειές.
Το τελευταίο, δαπανηρό βίτσιο των Ελλήνων είναι τα σκυλιά. Πρωί και βράδυ Έλληνες όλων των κοινωνικών τάξεων βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους στις πλατείες και τους δρόμους, πριν τα ξανακλειδώσουν στα διαμερίσματα ή τις ταράτσες των μονοκατοικιών τους. Αν τους ρωτήσεις, θα σου εξηγήσουν πρόθυμα ότι η υπεύθυνη φροντίδα και συντήρηση ενός σκυλιού είναι «πολύ δαπανηρή», αλλά τα συμπαθή, πιστά τετράποδα αξίζουν το υστέρημά τους.
Παράδειγμα έκτο: Έβαλαν τη «Χρυσή Αυγή» στη βουλή και μερικούς μήνες μετά τις εκλογές ζητούν μαχαίρι να κόψουν τα χέρια τους, που ψήφισαν τους φασίστες του Μιχαλολιάκου. Σήμερα, πολλοί από τους συγχυσμένους Έλληνες, που ψήφισαν τη ναζιστική «Χρυσή Αυγή» διαμαρτύρονται για την ακραία, αντιδημοκρατική συμπεριφορά των βουλευτών της και τη βάρβαρη συμπεριφορά μελών της.
Παράδειγμα έβδομο: Βρίζουν χυδαία τους Έλληνες πολιτικούς, υπευθύνους για την ηθική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας, αλλά εξακολουθούν να τους προσκυνούν δουλικά. Στοιβάζονται καθημερινά έξω από τα γραφεία των πολιτικών για μια «δουλίτσα» για τους εαυτούς ή τα παιδιά τους με αντάλλαγμα την ισόβια στήριξη των «μεγαλόψυχων» υπουργών και βουλευτών. Ακόμη και τον Κοκό –τον πρώην βασιλιά– προσκυνούν διαμαρτυρόμενοι Έλληνες. Φίλος εκπαιδευτικός μου έλεγε ότι, οσάκις ο Κοκός κάνει βόλτα στο Κρανίδι, το μαγευτικό θέρετρο της Αργολίδας, κάποιοι δεινόσαυροι του «φιλούν το χέρι».
Δεν θα σας κουράσω με περισσότερα παραδείγματα. Πήρατε, είμαι βέβαιος, το μήνυμα ότι ο μέσος Έλληνας είναι συνυπεύθυνος για το χάλι της χώρας, αλλά αρνείται να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Βολεύει το μέσο Έλληνα η μετάθεση της ευθύνης για τη χρεοκοπία της χώρας σε άλλους, κυρίως τους ξένους, τους «μεγάλους συνωμότες» που έχουν θέσει στόχο να αφανίσουν την Ελλάδα.
Συζητώντας με πολλούς Έλληνες τείνεις να πιστέψεις, ότι έχουν αποστηθίσει τις «Σιωνιστικές Συνωμοσίες» του Ιωάννη Φουράκη και όμοιες θεωρίες, που προβάλλουν την Ελλάδα ως τραγικό θύμα καταχθόνιων ξένων δυνάμεων. Λίγοι αφιερώνουν χρόνο στη νηφάλια ανάλυση των αιτιών, που προκάλεσαν την οικονομική και την ηθική πτώση της Ελλάδας.
Η πλειοψηφία μέμφεται τους Εβραίους, που νυχτοξημερώνονται καταστρώνοντας σχέδια «καταποντισμού» της Ελλάδας, τους Γερμανούς, που «ενώ χρωστούν στους Έλληνες ζητούν να τους πάρουν και το βόδι», τους Αμερικανούς που «έχουν βάλει την Ελλάδα στο χέρι και αδιαφορούν για την τύχη της», την Ενωμένη Ευρώπη, που υποβάλει τον ελληνικό λαό στο «μαρτύριο της σταγόνας».
