«Οταν αναλαμβάνεις ένα νέο αξίωμα θέλεις να επιβάλεις το πρόγραμμά σου από τον πρώτο χρόνο. Αλλά πρέπει να βαδίσεις στα βήματα του προκατόχου σου. Είναι σαν μια σκυταλοδρομία. Πρέπει να πάρεις τη σκυτάλη με τον κατάλληλο τρόπο και να φτάσεις έως το τέρμα». Αυτά δήλωνε ο Σι Τζινπίνγκ το 2000 σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει στα μέσα ενημέρωσης. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε αναλάβει χρέη κυβερνήτη στην επαρχία Φουτζιάν. Η θητεία του σε αυτή τη νότια επαρχία της Κίνας ήταν ένα από τα πολλά «σχολεία» στα οποία φοίτησε θέλοντας και μη στα 59 χρόνια της ζωής του. Το πιο σκληρό, αναμφίβολα, ήταν στην εφηβεία του.

Ο Σι είναι «πριγκιπόπουλο», γιος ενός ήρωα της επανάστασης. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του παίζοντας στους κήπους της Τσονγκανχάι, της «νέας απαγορευμένης πόλης» στο Πεκίνο της δεκαετίας του 1950 όπου διαβιούσε η νομενκλατούρα του κόμματος. Η δυσμένεια στην οποία έπεσε ο πατέρας του από το μαοϊκό καθεστώς ήταν το διαβατήριο του Σι για την «επανεκπαίδευση». Στα εννέα του χρόνια υποχρεωνόταν να καταγγέλλει δημοσίως και σε καθημερινή βάση τον πατέρα του, στα 15 του οδηγήθηκε στο Λιάνγκτζιαχε, γνωστό και ως Κίτρινη Γη, για να εντρυφήσει στην αγροτική ζωή. «Όταν έφτασα στην Κίτρινη Γη ήμουν τρομαγμένος και μπερδεμένος» έγραφε σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο το 1998. «Όταν έφυγα από την Κίτρινη Γη, στα 22 μου χρόνια, ήμουν σίγουρος για τους στόχους μου και γεμάτος αυτοπεποίθηση».

Η συνέντευξη του 2000 στο περιοδικά «Τα Παιδιά του Κινεζικού Έθνους» και η εξομολόγηση για τα χρόνια της επανεκπαίδευσης μπορούν να φωτίσουν πολιτικά μια μάλλον αινιγματική φιγούρα. Ο Σι είναι ένα πριγκιπόπουλο που είδε την τιμή του πατέρα του να αποκαθίσταται και τον ίδιο να ξανακερδίζει τη ζωή ενός παιδιού της κόκκινης αριστοκρατίας. Η αποκατάσταση του παλιού ήρωα της επανάστασης με το αξίωμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, τού άνοιξε την πόρτα στο πανεπιστήμιο από το οποίο βγήκε με ένα πτυχίο χημικού μηχανικού κι ένα διδακτορικό στην μαρξιστική θεωρία. Του άνοιξε επίσης τον δρόμο στην κομματική ιεραρχία.

Ο Σι αποφάσισε να ξεκινήσει από μια πόλη της «βαθιάς» Κίνας. Ηταν το δεύτερο σχολείο. Επέστρεψε στο Πεκίνο στα 29 του χρόνια για να γίνει προσωπικός γραμματέας του υπουργού Αμυνας. Ακολούθησε μία διαδρομή σε δύο επαρχίες κι ένα πέρασμα από τη Σαγκάη. Το 2007 γίνεται μέλος του Πολίτμπιρο. Είναι η χρονιά του 17ου Συνεδρίου. Το καθεστώς αποφασίζει ότι ο Σι Τζινπίνγκ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κίνας. Τα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε δεν έριξαν περισσότερο φως στον Σι.

Οι αναλυτές τον κατατάσσουν στο στρατόπεδο των μεταρρυθμιστών. Δεν έχουν καταλήξει, όμως, εάν είναι μετριοπαθής ή συντηρητικός. Μια από τις πιο πολύτιμες μαρτυρίες προέρχεται από έναν παλιό του γείτονα. «Για να επιβιώσει στην πολιτιστική επανάσταση έγινε πιο κόκκινος από τους κόκκινους» είχε δηλώσει ο γείτονας, σύμφωνα με τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας που διέρρευσε από τη Wikileaks. Αλλά αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Η πολιτική προσωπικότητα που έχτισε ο Σι έχει τη σφραγίδα του αδιάφθορου. Κι αυτό είναι ίσως κάτι που έχει ανάγκη περισσότερο απ’ όλα η Κίνα.