Τον Δημοσιογράφο, τον Συγγραφέα, τον Φίλο, τον Άνθρωπο…
Καθώς πήρα στα χέρια μου και πάλι τα Γραπτά σου,
χάθηκα στο συναίσθημα, που κρύβει η καρδιά σου.
Μνήμες και συναισθήματα, κομμάτια Νου, Ψυχής,
ανασκιρτήσαν μέσα μου, μιας Εποχής Μεστής…
Μ΄ έκαναν και θυμήθηκα, το «Άσπρο και το Μαύρο»,
και κάνω μια προσπάθεια, λίγες λεξούλες να ‘βρω.
να πω για τη σεμνότητα και για το χαρακτήρα
και για τον τρόπο που ‘γραφες και για τα όσα πείρα…
Έτσι λοιπόν συμβολικά, ένα σου λέω, Χαίρε
κι αν χρόνια πέρασαν πολλά, σε ενθυμούμε, ξέρε,
γιατί πάντα ξεχώριζες, είχες κάτι δικό σου,
ήθελες πάντα το καλό, για τον συνάνθρωπό σου…
Το Χιούμορ σου, που έδενε, με την ευγένειά σου,
τη μετριοφροσύνη σου και με την αρχοντιά σου,
ήταν που σε διέκρινε μέσα στην Παροικία,
απ’ όλους όσους νόμιζαν ότι κρατούν, Ινία,
πως διαφεντεύαν, των πολλών, κάθε δημιουργία
και γίνονταν μπροστάρηδες, με κάθε ευκαιρία…
Εσύ, όμως, διέφερες κι απόδειξη ο χρόνος,
που άντεξε το λόγο σου, γιατί ήσουνα ο μόνος,
που άγγιζες πάντα ζεστά και με αγαποσύνη,
με ανθρωπιά πλησίαζες κάθε ασχημοσύνη…
Δεν έβαζες ποτέ χολή, μέσα στη σάτιρά σου,
δεν πίκραινες, δε μάτωνες τα «αντικείμενά» σου.
Μόνο τσιγκλούσες, άλλαζες, την οπτική γωνία,
να δώσεις πάντα ήθελες, μιαν άλλην ερμηνεία…
Σε ό,τι κι αν συνέβαινε, το βάθος ερευνούσες,
κατέγραφες τα λάθη μας και μας ταρακουνούσες.
Μα και το κάθε μας καλό, πάλι το επαινούσες,
και το κακό, με το καλό πάντα εξευμενούσες…
Γι’ αυτό και σε θυμόμαστε, πάντα μ’ ευγνωμοσύνη,
γιατί ήσουνα, ο άνθρωπος, που ήξερε να δίνει…
Γι’ αυτό και μην εκπλήσσεσαι, που σε αναγνωρίσαν,
και που διακόσια άτομα, θερμά χειροκροτήσαν,
αυτήν την παρουσίαση, ενός μόνο βιβλίου,
πού ‘ναι μονάχα η αρχή, ενός εντίμου βίου…
Πρέπει και τ’ άλλα να εκδοθούν, ως παρακαταθήκη,
γιατί το Πνεύμα επιζεί, στο Μέλλον μας ανήκει.
Γιατί είν’ του Έλληνα Τροφή και Βιός και πλέρια Χάρη
και μέσ’ την πρόσκαιρη ζωή, τον βγάζει παλικάρι…
«Μία ζωή… (αχ!) Έλληνες», σε όποιο μέρος ζούμε,
μα έχουμε το Πνεύμα μας κι έτσι Μεγαλουργούμε.
«Για γέλια και για κλάματα…» κι αν είναι η ζωή μας,
έχουμε το Φιλότιμο, που σώζει τη Φυλή μας…
Αιωνία η Μνήμη σου αγαπημένε μας Πάνο. Αποτέλεσες μέρος της Ζωής και της Ψυχής μας.
Μνήμες πλούσιες ανεξίτηλες μας συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια αν και μακριά!
Καλό σου ταξίδι, καλή ανάπαυση καλέ μου φίλε!
Κρατάω το χαμόγελό σου και τον καλό σου λόγο φυλακτό!
ΑΜΑΛΙΑ ΤΡΑΒΑΣΑΡΟΥ (ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ)
