ΤΙΣ τελευταίες εβδομάδες είχαμε, λόγω κορονοϊού, δεκάδες θανάτους Ελλήνων ηλικιωμένων στην «Βασιλειάδα», αλλά και σε άλλα γηροκομεία.

Παράλληλα διαπιστώσαμε ότι πολλοί άρχισαν να επικρίνουν (ή ακόμα και να βρίζουν) όσους έβαλαν τους γονείς τους στα γηροκομεία.

Δεν φτάνει, δηλαδή, που τα παιδιά αυτά έχασαν τους γονείς τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και την κριτική κάποιων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παντού και πάντα θα υπάρχουν παιδιά που οι ηλικιωμένοι γονείς τους είναι βάρος και θέλουν να τους «ξεφορτωθούν», αφού, παράλληλα, καρπωθούν και την περιουσία τους.

Όμως, εξ όσων γνωρίζουμε, αυτό δεν συνέβη στις περιπτώσεις που αναφέραμε.

Να πούμε, κατ’ αρχάς, ότι το ποσοστό των Ελλήνων ηλικιωμένων που φιλοξενούνται σε γηροκομεία δεν είναι τόσο μεγάλο όσο άλλων εθνικοτήτων.

Όταν, όμως, το πρόβλημα μας χτυπήσει την πόρτα τα στατιστικά ποσοστά έχουν πολύ μικρή σημασία. Και όσο εύκολο ή δύσκολο κι αν είναι και για εμάς και για τους γονείς μας, σε κάποιες περιπτώσεις το γηροκομείο είναι η μόνη λύση. Ποιες, όμως, είναι αυτές οι περιπτώσεις;

Η λύση του γηροκομείου για τους ηλικιωμένους γονείς είναι απαραίτητη σε ορισμένες περιπτώσεις, είτε καθημερινών συνθηκών και υποχρεώσεων είτε σε σοβαρές ασθένειες. Όταν τα παιδιά εργάζονται πολλές ώρες και οι υποχρεώσεις τους κρατούν συχνά μακριά από το σπίτι είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουν να φροντίζουν σωστά έναν ηλικιωμένο γονιό, εξηγούν οι ειδικοί. Επίσης, είναι απαραίτητη –ή και μοναδική- λύση όταν υπάρχουν προβλήματα υγείας όπου ο ηλικιωμένος έχει ανάγκη συνεχούς ιατρικής περίθαλψης, όπως όταν πάσχει από Αλτσχάιμερ ή κάποια σοβαρή αναπηρία.

Στις περιπτώσεις που η λύση του γηροκομείου δεν είναι επιβεβλημένη και υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, είναι προτιμότερο να παραμείνει ο ηλικιωμένος γονιός στο σπίτι του και να έχει τη βοήθεια από ιατρικό προσωπικό, μια στήριξη κατ’ οίκον. Επίσης, θα μπορούσε να μετακομίσει κοντά στα παιδιά του ή σε κάποιον συγγενή, ώστε να έχει μια επίβλεψη και να υπάρχει βοηθός στο σπίτι που να μας εξασφαλίζει πιο στενή παρακολούθηση ιδίως αν υπάρχουν προβλήματα υγείας.

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια αλλαγή στη νοοτροπία αλλά και τη δομή της οικογένειας. Δε θεωρείται πια αυτονόητο χρέος των παιδιών να γηροκομούν τους γονείς τους, ενώ πολλοί μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, αν δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετούνται, αποφασίζουν οι ίδιοι να μείνουν σε γηροκομείο για να μην επιβαρύνουν τα παιδιά τους.

Η αλήθεια είναι ότι με όποια λόγια κι αν το προτείνουν τα παιδιά, οι γονείς είναι πολύ πιθανό να αισθανθούν πίκρα, θλίψη ίσως και θυμό. Συχνά μάλιστα νιώθουν παραγκωνισμένοι από τα παιδιά τους, ότι είναι το “βάρος” της κοινωνίας αφού πια βρίσκονται στη δύση της ζωής τους και δεν μπορούν να προσφέρουν, θα πρέπει “να αποσυρθούν όπως τα παλιά αυτοκίνητα”. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όπου οι ηλικιωμένοι γονείς νιώθουν έτοιμοι γι’ αυτή την αλλαγή, την αποδέχονται θετικά και ίσως το προτείνουν οι ίδιοι.

Ακόμη όμως κι αν κάποια αρνητικά συναισθήματα είναι αναμενόμενα, καλό είναι να μην το παρουσιάσουμε σαν μια απόφαση που πήραμε ερήμην τους αλλά να συζητήσουμε μαζί τους και να ζητήσουμε τη γνώμη τους στην επιλογή του γηροκομείου που θα τους φιλοξενήσει. Μπορούμε να τους ρωτήσουμε τι θεωρούν βασικό για να είναι ευχαριστημένοι από τη διαμονή τους και αν είναι σε θέση να επισκεφθούμε μαζί κάποιους χώρους ώστε η τελική απόφαση να είναι δική τους.

Το να φιλοξενηθεί ο ηλικιωμένος γονιός μας στο γηροκομείο δεν σημαίνει ότι τον αποκλείουμε από την οικογένεια. Είναι πολύ σημαντικό να μην αισθανθεί ότι είναι αφημένος και ξεχασμένος, μακριά από εμάς. Οι συχνές επισκέψεις μας στο γηροκομείο αλλά και οι δικές του στο σπίτι μας, είναι πολύ σημαντικές για να μην νιώσει εγκαταλελειμμένος.