ΜΕ την (κρυφή) ελπίδα ότι το σημερινό κείμενο δεν θα το διαβάσει (λόγω προγιορτινού φόρτου εργασίας) η διεύθυνση της εφημερίδας, θα ριψοκινδυνεύσω μια εξομολόγηση.
ΔΕΝ ξέρω ποια είναι η δική σας σχέση με την (περιβόητη) παραγωγικότητα, αλλά η δική μου είναι από (εντελώς) χαλαρή έως ανύπαρκτη.
ΔΕΝ πιστεύω, ρε παιδί μου, στα (οικονομικά) ιδανικά της εποχής μας. Δεν μου αρέσει η παραγωγικότητα και με αφήνει, πέρα για πέρα, ασυγκίνητο η ανάπτυξη που σερβίρεται στις μέρες μας ως κοινωνικό παυσίπονο.
ΕΙΜΑΙ από τη φύση μου φυγόπονος (για να μην πω κλασική περίπτωση τεμπέλη και… παρεξηγηθούν οι φίλοι μου) και μου γουστάρει να κάθομαι, να κάνω βόλτες, πίνοντας καφέδες και καπνίζοντας, να διαβάζω κανένα βιβλίο και να περνάω καλά με τον εαυτό μου.
ΣΥΝΕΠΩΣ, η εφημερίδα, η χώρα και, γενικότερα, ο υπόλοιπος πλανήτης, που κυνηγά, όπως τα άγρια θηρία το θήραμά τους, την παραγωγικότητα και μοχθεί για την (οικονομική) ανάπτυξη, μπορούν να κάνουν και χωρίς εμένα.
ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ, ρε παιδί μου, από τη διαδικασία της αύξησης της παραγωγικότητας και το λυσσασμένο κυνήγι της ανάπτυξης. Δεν συμμετέχω. Ας προχωρήσουν και χωρίς εμένα.
ΔΕΝ με ενδιαφέρει να αποκτήσω τα τεχνολογικά καλούδια του πολιτισμού μας. Αρνούμαι να γίνω καταναλωτής (δηλαδή, μηχανή ανακύκλωσης προϊόντων) για να συμβάλω στην (οικονομική) ανάπτυξη.
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να στηρίξω την έμφυτη τεμπελιά μου (και να τα βγάλω πέρα αραχτός) είμαι ακραία ολιγαρκής, οπότε καρφί δεν μου καίγεται (και) για την αύξηση της παραγωγικότητας.
ΩΣ εκ τούτου, όσοι γουστάρουν λογαριασμούς σε τράπεζες, ακριβά ρούχα, σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα, άνετα σπίτια, εξοχικά και ακίνητα με εισοδήματα, ας παράγουν, ας ψωνίζουν, ας καταναλώνουν και ας… αναπτύσσονται.
ΣΤΟ θέμα που απασχολεί όλες τις κυβερνήσεις (από σοσιαλιστικές μέχρι νεοφιλελεύθερες) των ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, αναγκάζομαι εκ των πραγμάτων να αναφερθώ, επ’ ευκαιρία δύο πρόσφατων («παραγωγικών») ειδήσεων.
Η μια έχει να κάνει με τις διατροφικές διαταραχές (eating disorders) και η άλλη με τα μέτρα που λαμβάνει η αμερικανική εταιρία ενέργειας Chevron (που τα ετήσια κέρδη της ανέρχονται σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια!) για την αύξηση της παραγωγικότητας.
ΑΡΧΙΖΩ από τη Chevron και, συγκεκριμένα, από μια ανακοίνωση που έβγαλε ένας αξιωματούχος της στην υπό κατασκευή μονάδα παραγωγής γκαζιού στο μικρό και απομονωμένο νησάκι της Δυτικής Αυστραλίας Barrow.
Η κατασκευή της μονάδας (μια από τις μεγαλύτερες του πλανήτη) θα κοστίσει πάνω από $52 δισεκατομμύρια, που σημαίνει ότι το κάθε δευτερόλεπτο που περνά μετριέται (μόνο) με δολάρια.
ΓΙΑ να επιτευχθούν οι στόχοι της εταιρίας, προκειμένου να αυξηθούν τα κέρδη της και το μετοχικό της κεφάλαιο θα πρέπει (πάση θυσία) να αυξηθεί η παραγωγικότητα.
ΚΑΙ για να γίνει αυτό, ο αξιωματούχος της εταιρίας εξέδωσε μια βαρυσήμαντη ανακοίνωση με την οποία απαγορεύει στους εργαζόμενους (που -ας σημειωθεί- εργάζονται στην ύπαιθρο και κάτω από υψηλές θερμοκρασίες) να κάθονται σε καρέκλα ή κάπου αλλού, τέλος πάντων, για να ξεκουραστούν.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, τους προειδοποιεί ότι θα πρέπει να πηγαίνει ένας-ένας κάτω από τα ειδικά υπόστεγα (για να ξεφύγουν για λίγο από τον εξουθενωτικό ήλιο), προκειμένου να μη συμβεί και στο Barrow Island ό,τι συνέβη στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922 από το… συνωστισμό!
ΠΟΛΥ πιθανόν, βέβαια, ο αξιωματούχος που επινόησε τα πιο πάνω φιλοπαραγωγικά μέτρα να το έκανε μέσα από ένα καλοσχεδιασμένο, άνετο και κλιματιζόμενο γραφείο και μάλιστα… καθήμενος σε αναπαυτική πολυθρόνα!
Η “Standing order: no sitting down on the job”, εξόργισε -όπως είναι φυσικό- όχι μόνο τους εργαζόμενους, αλλά και τον ομοσπονδιακό υπουργό Εργασιακών Σχέσεων, Bill Shorten, ο οποίος (και δικαιολογημένα) αναρωτήθηκε αν ο αξιωματούχος έγραψε την ανακοίνωση όρθιος ή καθιστός!
Η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν και παραμένει το καπιταλιστικό ζητούμενο, λόγω του ότι απώτερος στόχος όλων των εργοδοτών (και εταιριών) είναι η (συνεχιζόμενη) αύξηση των κερδών τους και τίποτα άλλο πέραν αυτού.
ΚΑΙ επειδή το έμψυχο υλικό (οι εργαζόμενοι δηλαδή) είναι η πιο εύπλαστη και… δημιουργική «πρώτη ύλη», χρησιμοποιείται (σχεδόν πάντα) όχι μόνο για την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και την μείωση των εξόδων (απολύσεις) που επίσης αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη.
ΚΑΙ το μέτρημα της παραγωγικότητας στις μέρες μας δεν σταματά εδώ. Χρησιμοποιείται, ως μονάδα μέτρησης (όπως χρησιμοποιείται και το αλάτι στο φαγητό!) για όλες τις παραμέτρους της ανθρώπινης δραστηριότητας.
ΤΟ κυρίαρχο στοιχείο (για παράδειγμα) στις στατιστικές που αναφέρονται στα τροχαία ατυχήματα, δεν είναι οι νεκροί, οι τραυματίες και οι αιτίες κάτω από τις οποίες συνέβη το ατύχημα, αλλά πόσο θα ζημιωθεί η οικονομία και η παραγωγικότητα!
ΣΟΥ λένε, ότι ο αριθμός των νεκρών και τραυματιών θα στοιχίσει στην εθνική οικονομία τόσες εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ, μάλιστα, υπόψη τους, την ηλικία των θυμάτων, τα εργάσιμα χρόνια της ζωής τους, τον τζίρο που θα δημιουργούσαν καταναλώνοντας (αν ζούσαν!), τις αυξήσεις, στον πληθωρισμό, τη χασούρα που θα έχει η παραγωγικότητα (λόγω της απουσίας τους!) και λοιπά, σου βγάζουν ένα τελικό ποσό (σε δισεκατομμύρια!) που σε τρελαίνουν».
Η ίδια μεζούρα (της παραγωγικότητας) χρησιμοποιείται, όπως προαναφέραμε, πλέον, παντού. Ακόμα και στις διατροφικές διαταραχές!
ΜΠΟΡΕΙ η σχετική είδηση να αφορούσε τον αριθμό των ανθρώπων που πάσχουν από βουλιμία, ανορεξία, λαιμαργία και λοιπά, αλλά η ουσία της είδησης βρισκόταν στις απώλειες που υφίσταται η παραγωγικότητα.
ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ, μάλιστα, ότι ο αριθμός των ατόμων με διατροφικές διαταραχές θα αυξηθεί μελλοντικά μας έδωσαν και σε μετρητά και τη ζημιά που θα πάθει η εθνική οικονομία!
ΣΤΟ μεταξύ, ενώ οι ζημιές στην οικονομία και την παραγωγικότητα, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του διαλόγου, κανένας δεν μίλησε για τις αιτίες που προκαλούν τις διατροφικές διαταραχές.
ΚΑΙ εδώ δεν αναφέρομαι στις οργανικές αιτίες, αλλά στις αιτίες που έχουν τις ρίζες τους στις διαμορφωμένες κοινωνικές συμπεριφορές που έχει επιβάλει η συστηματική προώθηση του καταναλωτισμού πάνω στον οποίο βασίζεται η ανάπτυξη και οικονομική μας ευημερία.
ΜΕ δύο κουβέντες, οι διατροφικές διαταραχές είναι, έως ένα βαθμό, το τίμημα που πληρώνουμε στο βωμό της ευμάρειας. Το «καταραμένο» προαπαιτούμενο της καλοζωίας μας.
ΤΟ θέμα είναι μεγάλο βέβαια και δεν τελειώνει εδώ, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα άλλος χώρος.
ΣΤΗ συνέχεια αναδημοσιεύω ένα αρθράκι του Τάκη Θεοδωρόπουλου, που διάβασα (και μού άρεσε) στα «Νέα» των Αθηνών, επειδή έχω αναφερθεί στο παρελθόν στο ίδιο θέμα θέτοντας το ερώτημα «ποιος είναι τέλος πάντων, αυτός ο περήφανος ελληνικός λαός, που όλοι λιβανίζουν και χύνουν μαύρο δάκρυ για τις… θυσίες του. Καλή ανάγνωση:
«Η μεσαία τάξη κινδυνεύει με αφανισμό, η μεσαία τάξη θίγεται περισσότερο από τη μείωση των εισοδημάτων, η μεσαία τάξη σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της φορολογίας.
ΣΥΜΦΩΝΟΙ, όπως είμαστε σύμφωνοι ότι χωρίς τη μεσαία τάξη η κοινοβουλευτική δημοκρατία κινδυνεύει από πολιτική ασιτία.
ΜΕΝΕΙ, βέβαια, να ορίσουμε ποια είναι αυτή η μεσαία τάξη, που περιλαμβάνει και τους φαρμακοποιούς και τους ασθενείς που δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, που περιλαμβάνει και τους δημοσίους υπαλλήλους και τους μικροϊδιοκτήτες που κλείνουν τα καταστήματά τους.
ΟΠΩΣ μένει και να εντοπίσουμε ποιες είναι οι ευθύνες αυτής της μεσαίας τάξης για τον αυτοχειριασμό της.
ΠΟΙΟΥΣ πολιτικούς γέννησε και με ποιες απαιτήσεις αντιμετώπισε τους πολιτικούς της εκπροσώπους, πέρα από αυτές που της επέτρεπαν να στεγάσει τις ανάγκες της.
ΑΚΟΜΗ καλύτερα, με ποιες απαιτήσεις αντιμετώπισε το εκπαιδευτικό σύστημα που θα μόρφωνε υποτίθεται τα παιδιά της;
ΠΟΙΕΣ ελίτ φρόντισε να υποστηρίξει, οι οποίες θα την προστάτευαν στις δύσκολες στιγμές που περνάει σήμερα;
ΑΛΗΘΕΙΑ, ποιοι κατοικούσαν την Αθήνα και ποιοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της απάνθρωπης ασχήμιας που χαρακτηρίζει την καθημερινότητά της;
ΠΟΛΥ πριν έρθουν οι Πακιστανοί και οι λοιποί απελπισμένοι, την πρωτεύουσα φρόντισαν να την κακοποιήσουν οι ιδιοκτήτες της, η λεγόμενη «μεσαία τάξη».
ΠΟΙΟΙ ήταν αυτοί που ταύτισαν την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας με την αρχιτεκτονική της μεζονέτας, την πισίνα παρά θίν’ αλός και τον πατριωτισμό της Μυκόνου;
ΠΟΙΟΣ αδιαφόρησε για τη μόρφωση των παιδιών του και τη δική του καλλιέργεια;
ΠΟΙΟΣ μετέτρεψε την εκπαίδευση σε σύστημα ανανέωσης του πελατειακού συστήματος;
ΣΤΗΝ Ελλάδα απέτυχε η ελίτ, είπε τις προάλλες ο κ. Σόιμπλε. Η δήλωση πέρασε απαρατήρητη γιατί η ίδια η έννοια της «ελίτ» μάς είναι ξένη, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της πληθωρικής πολιτικοποίησης και του ισοπεδωτικού εκδημοκρατισμού φροντίσαμε εμείς οι ίδιοι να την εξορίσουμε.
ΑΛΗΘΕΙΑ, όταν λέμε «ακαδημαϊκή ελίτ», για παράδειγμα, ποιους εννοούμε;
ΜΗΠΩΣ την αφρόκρεμα των πρυτάνεων, τους άλλους του ΕΜΠ, που ισχυρίζονται ότι δεν ξέρουν να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή τον κύριο του Αριστοτελείου που φρόντισε να δημιουργήσει ακόμη μία χωματερή για την αποτελεσματικότερη προώθηση του ερευνητικού έργου;
ΚΑΙ τι μπορεί να ελπίζει μια κοινωνία όταν ταυτίζει την ελίτ με τη συνδικαλιστική της εκπροσώπηση;
ΟΛΗ μου η συμπάθεια και η συμπόνια για την πάσχουσα μεσαία τάξη, στο κάτω-κάτω και εγώ στη διαλυμένη της παρέλαση συγκαταλέγομαι.
ΟΛΗ μου η συμπάθεια και η συμπόνια γι’ αυτή την τάξη που γέννησε τους ολιγάρχες μας, τα άξια παιδιά της, αλλά δεν φρόντισε ούτε να τους μορφώσει ούτε να μορφωθεί.
ΚΑΙ τώρα τρέχει πανικόβλητη από εφορία σε ταμείο, δίνει ακροαματικότητες στον Λαζόπουλο, φοβάται τις προφητείες των Μάγια και λιγουρεύεται υδρογονάνθρακες.
ΤΑ καταφέραμε να κρατήσουμε τον μέσο όρο χαμηλά, όσο πιο χαμηλά μας βόλευε.
ΜΕΣΑΙΑ, όσο πιο μεσαία γίνεται η μεσαία τάξη μας. Τόσο μεσαία, που πιο μεσαία πεθαίνεις».
ΑΥΤΑ σήμερα από μένα και τον Θεοδωρόπουλο και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
