Συνδικαλιστής, πρωταγωνιστική μορφή του μεταναστευτικού κινήματος της Αυστραλία, κίνημα που οδήγησε στην υιοθέτηση του πολυπολιτισμού ως επίσημη πολιτική της χώρας από την κυβέρνηση Whitlam, μπροστάρης στον αγώνα για την ίδρυση της πολυγλωσσικής κοινοτικής και κρατικής ραδιοτηλεόρασης ο Γιώργος Ζάγκαλης.
Ακτιβιστής για τα δικαιώματα των συνταξιούχων, ραδιοφωνικός παραγωγός και σχολιαστής μέχρι σήμερα (3ΖΖΖ-92,3 FM), αρθρογράφος, συγγραφέας βιβλίων έτσι ώστε να μην ξεχαστεί η συνδρομή των μεταναστών στο κτίσημο της μεταπολεμικής Αυστραλίας, υπέρμαχος της διδαχής των γλωσσών των μεταναστών στο δημόσιο σύστημα παιδείας. Ενεργός πολίτης μια ολόκληρη ζωή ο Γιώργος Ζάγκαλης! Με διασυνδέσεις στο προοδευτικό πολιτικό mainstream της ευρύτερης Αυστραλίας, συνδικαλιστικό και πολιτικό, ένα mainstream που σέβεται και τους αγώνες του και την πολιτική του σκέψη εδώ και 70 τόσα χρόνια τώρα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως η παρακολούθησή του από τις μυστικές υπηρεσίες της Αυστραλίας κράτησε δεκαετίες ολόκληρες, ο φακελός του ήταν τεράστιος και η χώρα μας αρνήθηκε να του δώσει την ιθαγένεια της, λόγω της πολιτικής του δράσης, μέχρι την έλευση της μεταρρυθμιστικής κυβέρνησής του Gough Whitlam.
Μια ζωή με το ΚΚΕ στην Ελλάδα, λόγω ιδεολογίας και οικογενειακής ιστορίας ο Γιώργος Ζάγκαλης. Το ΚΚΕ ήταν και είναι το κόμμα που του ταιριάζει περισσότερο, κατά την άποψή μου, και ως ιδεολογία και ως ιδιοσυγκρασία. Αλλά, και ένα από τα 100 άτομα, με πολυσέλιδη βιογραφία, σε τιμητικό τόμο του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας (που αυτοδιαλύθηκ το 1991) που κυκλοφόρησε πρόσφατα με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυσή του στο Σύδνεϋ του 1920 ο Γιώργος.
Τον γνωρίζω για περισσότερα από 30 χρόνια. Δικαιολογημένα αναγνωρίζεται από πολλούς και πολλές ως μια ιστορική και ηγετική μορφή της Αυστραλιανής Αριστεράς. Ο Ζάγκαλης που εγώ γνωρίζω, δεν υπήρξε κατά την άποψή μου η κλασική μορφή ηγέτη που τραβάει μπροστά και προσπαθεί να πείσει να τον ακολουθήσουν και οι άλλοι/ες από πίσω του. Ήταν και deal maker. Αιρετικός, ενίοτε δογματικός, με ηπειρωτική ξεροκεφαλιά και αλαζονεία ώρες ώρες, δε χωράει αμφιβολία πως η στορία της Αυστραλίας και της ελληνικής ομογένειας δε θα τον ξεχάσει.
Εμένα πάντως, αυτό που με συγκινεί περισσότερο στο Γιώργο, είναι οι αποκαλυπτικές οντολογικές προτεραιότητες της ζωής του. Τα σχεδόν ετήσια ταξίδια μετά τη «συνταξιοδότησή» του στο χωριό του στην Ήπειρο, τους Δρυμάδες. Με συγκινεί η προσμονή και η χαρά που είχε, όταν έφτανε η ώρα του ταξιδιού. Καθώς και συστηματική του προσπάθεια να φέρει, να κρατήσει κοντά στο χωριό του και στην ελληνική του ταυτότητα την Αυστραλέζα γυναίκα του την Cavel, τον γιό του τον Παντελή, την κόρη του τη Βάσω, τα εγγόνια του από τη Βάσω.
Οι πιο συχνές μας συναντήσεις τα τελευταία δύο χρόνια, μέχρι το lockdown, ήταν στην είσοδο του κτηρίου της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, ή στους ορόφους των σχολείων γλώσσας και πολιτισμού της Κοινότητας, όπου συστηματικά έφερνε την εγγονή του τη Γεωργία να μάθει Ελληνικά!
Να είσαι καλά, Γιώργο. Να τα εκατοστήσεις! Δεν σπατάλησες ούτε μια στιγμή από το χρόνο που σου δόθηκε σε αυτή τη ζωή και σε αυτόν τον πλανήτη, όλες αυτές τις δεκαετίες.
