Δεν κάνεις για πολιτικός, έλεγα συνεχώς στον πρώην πολιτειακό πρωθυπουργό, Ted Baillieu. Ακόμη και στην τελευταία συνέντευξη, για τη συμπλήρωση δύο ετών του Συνασπισμού στην εξουσία, τον ρώτησα μπροστά στη γλυκύτατη σύζυγό του, «γιατί ανακατεύτηκε με την πολιτική».
Η απάντησή του στην ερώτησή μου ήταν η ίδια με τις προηγούμενες: ένα παρατεταμένο γέλιο, από αυτά που κάνουν τον κ. Baillieu να ξεχωρίζει από τους πολυάριθμους πολιτικούς που έχω συναντήσει στην πολύχρονη καριέρα μου.
Ναι, πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι ο κ. Baillieu δεν είναι γεννημένος πολιτικός. Δεν είχε, πριν αναμειχθεί με την πολιτική, μήτε απέκτησε κατά την 20χρονη ανάμειξή του με το Λίμπεραλ Πάρτι τις «αρετές» που απαιτεί η πολιτική. Εννοώ, ότι κατά την πολύχρονη ανάμειξή του με την πολιτική –είτε ως πρόεδρος του Λίμπεραλ Πάρτι, είτε ως βουλευτής, υπουργός και πρωθυπουργός– παρέμεινε τόσο αθώος, όσο ήταν όταν αναμείχθηκε με την πολιτική.
Πίστευα και πιστεύω, ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει απεριόριστες ικανότητες και γνώσεις, αλλά δεν έχει τις στοιχειώδεις δεξιότητες ενός πολιτικού. Είναι ειλικρινής, ευθύς, καλοπροαίρετος, άκακος, ιδιότητες που δεν συνάδουν με την πολιτική. Λείπει από τον Ted Baillieu αυτό που οι Αυστραλοί περιγράφουν ως «Mongrel», δηλαδή η αγριότητα που χαρακτηρίζει «μιγάδες» σκύλους. Λείπει η βρωμιά του σκευωρού, η αδιαλλαξία του παθιασμένου, το θράσος και ο λαϊκισμός που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους πολιτικούς. Τολμώ να ειπώ, ότι ο πρώην πρωθυπουργός είναι από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζω, που προσπάθησε να εξορκίσει τον πολιτικό κανιβαλισμό με ορθόδοξα μέσα. Μπήκε στο λάκκο των λεόντων με μοναδικά όπλα το χαμόγελο, το χιούμορ και το σεβασμό προς το συνάνθρωπο και, όπως είναι φυσικό, οι λέοντες τον κατασπάραξαν.
Πέρασε, λοιπόν, στην πολιτική ιστορία της Βικτωρίας ως ο ηγέτης, που φιλοδόξησε να υπηρετήσει τους συμπολίτες του, να διαθέσει και την τελευταία ικμάδα της δυναμικότητάς του για το καλό της Πολιτείας και του λαού της, αλλά οι φιλοδοξίες του διαψεύστηκαν από τους καριερίστες συναδέλφους του, που πανικόβλητοι από τις αρνητικές δημοσκοπήσεις τον υποχρέωσαν σε παραίτηση.
Οι άνθρωποι, στη στήριξη των οποίων υπολόγισε για να υλοποιήσει τα οράματά του για την Πολιτεία και το λαό της, τον έριξαν στον Καιάδα για να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση, ότι οι καριερίστες πολιτικοί παραμερίζουν την ηθική και την φιλία, οσάκις οι συνθήκες απειλούν την καριέρα τους.
Το πραξικόπημα κατά του κ. Baillieu μεθοδευόταν από καιρό από μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του και στελέχη του κόμματός του. Η εκτέλεση του σχεδίου ήταν θέμα χρόνου. Κάποιοι από τους συνωμότες τον κατηγορούσαν για «συστηματική παραγνώριση των συνεργατών του», άλλοι για «έλλειψη αποφασιστικότητας», άλλοι για «απώλεια ελέγχου της οικονομίας» και οι περισσότεροι για «αλλοτρίωση από το εκλογικό σώμα».
Όμοια επιχειρήματα χρησιμοποίησαν και οι πραξικοπηματίες του Εργατικού Κόμματος, που ανέτρεψαν τον Kevin Rudd το 2010.
Η αντικατάσταση του Ted Baillieu από τον Denis Napthine δεν είναι η λύση των υπαρξιακών προβλημάτων της συντηρητικής παράταξης. Ο ανακυκλωμένος πρωθυπουργός της Πολιτείας μας είναι μεσοβέζικη λύση καθότι στη μακρόχρονη πολιτική καριέρα του δεν «έλαμψε» ως στέλεχος προηγούμενων κυβερνήσεων. Είναι ένα πολιτικός της σειράς, χωρίς δυνατότητες να βγάλει την Πολιτεία και την κυβέρνηση από την κρίση που διέρχονται.
Δεν θεωρώ, ότι ο σημερινός Dennis Naphtine είναι, ως πολιτικός, πολύ καλύτερος από ό,τι ήταν το 2002, που το κόμμα του τον αντικατέστησε με τον Robert Doyle, παραμονές των πολιτειακών εκλογών.
Τείνω να συμφωνήσω με όσους επιμένουν, ότι ο κ. Napthine είναι «προσωρινός» πρωθυπουργός. Η βιασύνη του να μας υπενθυμίσει, ότι ο Τζον Χάουαρντ και ο νυν πρωθυπουργός της Δυτικής Αυστραλίας, Colin Barnett,είχαν απορριφθεί ως αρχηγοί πριν επανέλθουν και ηγηθούν ο πρώτος της χώρας και ο δεύτερος της Δυτικής Αυστραλίας δημιουργεί την εντύπωση, ότι το μόνο προσόν που έχει ο κ. Naphtine είναι η προηγούμενη απόρριψή του από το κόμμα του.
Η ελληνική παροικία της Μελβούρνης έχασε ένα ένθερμο υποστηρικτή. Διότι ο Ted Baillieu ανταποκρίθηκε πρόθυμα και γενναιόδωρα στα λογικά αιτήματα του Ελληνισμού. Να ευχηθούμε ο διάδοχός του να είναι το ίδιο δεκτικός και να διατηρήσει την καλή, δημιουργική σχέση της πολιτειακής κυβέρνησης με τους Έλληνες της Βικτωρίας.
