Διάγουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα για φέτος και η παράδοση το έχει να συμμετέχουμε όλοι μας στην Εβδομάδα των Παθών, η οποία μάς φέρνει και το μήνυμα της αγάπης, της πίστης, αλλά και της ελπίδας.Σε λίγες μέρες όλοι μας θα επαναλάβουμε τα περιεκτικότατα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού: Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη , πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι! ΄Αλλοι λένε πως χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλοι είναι ελεύθεροι, και άλλοι πάλι τονίζουν πως με το Θεό όλα είναι δυνατά! Εδώ έρχεται αρματωμένη η ελπίδα που κουβαλάει μέσα της δίκοπο μαχαίρι. Πώς να το κάνουμε όμως, αυτός είναι ο κόσμος μας , ο μικρός ο μέγας ! που τον λέει ο άλλος μας ποιητής ο Οδυσσέας Ελύτης.
Έτσι μέρες που είναι, σκέφτηκα να διαβάσουμε και να θεωρήσουμε κριτικά μερικά λόγια του απόστολου Παύλου. Πολλοί λένε πως είναι από τα ωραιότερα και πιο βαθυστόχαστα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Για αυτό το κείμενο τούτο ονομάστηκε: ΄Υμνος της Αγάπης. Το κείμενο είναι το Κεφ. 13 της 1ης Επιστολής προς Κορινθίους. Ας το δούμε όπως το έγραψε ο Πάυλος στην ελληνική γλώσσα.
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη».
Τώρα για δική μας κατανόηση, αλλά και κρίση, ας φέρουμε το κείμενο στη σημερινή μας γλώσσα, όσο καλά μπορούμε:
«Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Kι αν ακόμα μοίραζα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε. H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δεν φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. ΄Οταν ήμουνα, μικρό παιδί σαν παιδί μιλούσα, σαν παιδί σκεφτόμουν, σαν παιδί έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν μικρό παιδί. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Tότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Tώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός. Aυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Aυτά τα τρία, με κορυφαία τους όμως, την αγάπη ».
Πόσο καλύτερα θα κατανοούσαμε εάν καταλαβαίναμε όλα όσα λέγονται στους ναούς μας σήμερα στην αρχαία μας γλώσσα! Ας σημειώσουμε όμως εδώ πως όλα αυτά για την αγάπη δεν τα είπε πρώτος ο Παύλος. Ο Σοφοκλής ήταν ο πρώτος του δάσκαλος, γιατί ο Παύλος ήταν γνώστης της πλούσιας ελληνικής Γραμματείας. Πολλούς αιώνες πριν ο Σοφοκλής έβαλε τα εξής λόγια στο στόμα της Αντιγόνης του, στο ομώνυμο δράμα: « ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν». Δηλαδή «Δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ». Έτσι και το «Αγαπάτε αλλήλους», όντως το πρωτοείπε ο μεγάλος μας Σοφοκλής. Και αυτό για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι! Η αλήθεια μπορεί μερικές φορές να πονάει ,αλλά πρέπει να λέγεται.
Ναι, και ο Παύλος καλά τα λέει, αλλά δεν είναι και το πιο «βαθυστόχαστο κείμενο στην παγκόσμια λογοτεχνία»! Αυτή είναι μία υπερβολική λογοτεχνική κριτική. Ο ίδιος ο Παύλος όμως, ο οποίος γαλουχήθηκε μέσα στον Ελληνισμό –έφαγε, ήπιε και μορφώθηκε Ελληνικά– είναι αυτός που με «πολλή αγάπη» δημιούργησε ’’ελληνοπρεπώς’’ την πιο προσβλητική κατηγορία εναντίον των ελλήνων και έπλασε την πιο ασυγχώρητη ηθική ρετσινιά και ονόμασε τους Έλληνες «ειδωλολάτρες ». Αυτή είναι μία πρόθεση πνευματικής δυσφήμισης του Ελληνισμού και για το λόγο τούτο αργότερα γίναμε…Ρωμιοί, για να αποτινάξουμε από πάνω μας την «ειδωλολατρία» μας! Υπάρχει κανένας Έλληνας σήμερα που πιστεύει πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν «ειδωλολάτρες»; Αν ναι, τότε τι σημαίνει αυτό; Ζούμε στον 21ο αιώνα ή στα μέσα του μαύρου Μεσαίωνα; Σήμερα που διάγουμε τη Μεγάλη μας Εβδομάδα, ας ευχηθούμε ειλικρινά και με πολλή αγάπη: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και μέχρι του χρόνου να έχουμε διαβάσει και κανένα βιβλίο Ιστορίας!
