ΑΝΤΕ τώρα με τέτοιο καιρό (και τα όσα τραβάει ο πρόεδρος Αλαβέρας) να βρω διάθεση να σας ενημερώσω και κέφι να σας διασκεδάσω.
ΔΕΝ σας κρύβω ότι οι εξελίξεις στην παροικία μας τον τελευταίο καιρό με έστειλαν (πάλι) στον ψυχίατρό μου, ο οποίος, μάλιστα, αύξησε τις δόσεις των ηρεμιστικών που πρέπει να παίρνω.
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ και θλίψη μέχρι κατάθλιψης (σας λέω) μου δημιούργησαν τα όσα έλαβαν χώρα και, ιδιαίτερα, οι επιστολές (απ’ όλες τις πλευρές) που είδαν το φως της δημοσιότητας.
ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΑΝ χωρίς λόγο την καθημερινότητά μας και κλόνισαν (ανεπανόρθωτα) την πίστη μας (και την αφοσίωσή μας) στα θεσμικά όργανα της παροικίας μας.
ΑΝ και βρισκόμαστε, για περισσότερο από μισό αιώνα, 15.000 χιλιόμετρα μακριά από την πτωχή και όχι τόσο τίμια (στις οικονομικές της συναλλαγές) πατρίδα, έχουμε καταφέρει να μην επηρεασθούμε από το αστικό περιβάλλον και το δυτικό (αγγλοσαξονικό) πολιτισμό.
ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ στο ακέραιο τα επαρχιακά αγροτικά μας ήθη και τα κτηνοτροφικά μας έθιμα και συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε όπως και οι συμπατριώτες μας, που δεν έχουν φύγει, ούτε λεπτό, από τη γλυκιά μας πατρίδα.
ΚΑΙ αν ο (καλός) αγώνας που δώσαμε εδώ ήταν να καταφέρουμε (όπως δεν παραλείπουμε να τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία) να διατηρήσουμε τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά μας, τότε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η (επίσημη) γαλάζια παράταξη κυνηγά (όπως το λιβάνι το διάβολο) τον πρόεδρο Αλαβέρα.
ΣΥΓΝΩΜΗ, αλλά αν κρίνω από τις εξαγγελία των δραστηριοτήτων του, τι κακό έκανε ο πρόεδρος Αλαβέρας για να γίνει το «μαύρο» (προεδρικό) πρόβατο της εδώ Δεξιάς παράταξης που τόσες αμαρτίες τη συνοδεύουν.
ΑΝ όχι τίποτα άλλο, μέσω των συνεντεύξεων που έδωσε (και συνεχίζει να δίνει στον προσωπικό του δημοσιογράφο) πρόβαλε όσο κανένας άλλος τη «Νέα Δημοκρατία» και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά ιδεολογία.
ΑΝ απουσίαζαν οι εμπεριστατωμένες πολιτικές αναλύσεις του προέδρου Αλαβέρα (για τις οποίες και βρήκε τελικά το μπελά του!) ακόμα δεν ξέραμε ότι η Οργάνωση της «Νέας Δημοκρατίας στην παροικία μας (καμιά δεκαπενταριά άτομα όλα και όλα) διαθέτει και… Επιτροπή Δεοντολογίας!
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι δημοσιεύοντας την περασμένη βδομάδα τη φωτογραφία του Χρήστου Τσίρκα με τον πρόεδρο Αλαβέρα, άνοιγα ουσιαστικά τους ασκούς του Αιόλου.
ΗΔΗ, έχω λάβει 27 φωτογραφίες, όχι μόνο από προέδρους και αξιωματούχους φορέων της παροικίας μας (που είχαν την πρόνοια να φωτογραφηθούν με τον πρόεδρο Αλαβέρα) αλλά και από γκαρσόνια ακόμα, που ζητούν να της δημοσιεύσω προκειμένου να τον στηρίξουν.
ΓΙΑ να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, να προσθέσω εδώ ότι ο πρόεδρος Αλαβέρας δεν έγινε τόσο δημοφιλής ως πρόεδρος των Βορειοδυτικών της «Ν.Δ», αλλά ως πρόεδρος των εδώ… ερυθρών ταξιαρχιών.
ΑΝ λάβετε υπόψη μας ότι ο ένας στους δύο μετανάστες πρώτης γενιάς είναι οπαδός του Ολυμπιακού, τότε μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε γιατί λατρεύεται από τα λαϊκά στρώματα και χαίρει της εκτίμησης όχι μόνο των (πράσινων) σοσιαλδημοκρατών, όπως ο Τσίρκας, αλλά και (κόκκινων) κομμουνιστών όπως ο Αντώνης Πάσχος.
ΣΤΟ μεταξύ, ο «εμφύλιος» μεταξύ των περήφανων πατριωτικών δυνάμεων μεταδίδεται (σαν τον ιό των πουλερικών) και εκτός των ορίων της παροικίας της Μελβούρνης.
ΤΟ Αυστραλιανό Ελληνικό Συμβούλιο NSW, με επιστολή του, που κοινοποίησε στον πρωθυπουργό Σαμαρά, τον υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον υφυπουργό Εξωτερικών Κωνσταντίνο Τσιάρα, τον εδώ Έλληνα πρέσβη Χαρ. Δαφαράνο και τον πρόξενο της Ελλάδας στο Σίδνεϊ, Β. Τόλιο, περνά από γενεές δεκατέσσερις το δικό μας Συμβούλιο για τα όσα καταλόγισε στον Τσιάρα.
ΤΟ Συμβούλιο του Σίδνεϊ, με τη σύμφωνη γνώμη και του Συμβουλίου της Δυτικής Αυστραλίας, κατηγορεί το (αδελφό) Συμβούλιο της Μελβούρνης ότι αναγάγει σε επίσημη πολιτική του τις προσωπικές απόψεις μελών του Διοικητικού του Συμβουλίου.
ΤΟ κατηγορεί, επίσης, ότι οι απόψεις που εξέφρασε στην επιστολή του δεν είναι αποδεκτές από τα υπόλοιπα Συμβούλια και σε καμιά περίπτωση δεν εκφράζουν τον ελληνισμό της Αυστραλίας.
ΜΕ λίγες κουβέντες, αγαπητοί μου συμπατριώτες κάθε ιδεολογικής και κομματικής παράταξης, ο σκληρός εθνικιστικός πυρήνας της πατριωτικής Δεξιάς συνεχίζει να αλληλοσπαράσσεται.
ΜΕ την ελπίδα ότι θα συνεχιστεί, μέχρι τελικής πτώσης, ο μεταξύ τους αγώνας (μήπως και κατορθώσουμε τελικά να γλυτώσουμε από την παρουσία έστω των μισών εξ αυτών) πάμε μια βόλτα και μέχρι Θεσσαλονίκη.
ΛΟΙΠΟΝ, δεν μπορώ να καταλάβω (ούτε με σφαίρες) πώς στον εθνοκτόνο «πόλεμο», που άρχισε πριν τριμήνου στη Μελβούρνη μεταξύ των πατριωτικών δυνάμεων, έμπλεξαν και οι Πόντιοι της Ελλάδας.
ΤΟΥΣ ίδιους (σχεδόν) αποδέκτες που είχε η επιστολή του Συμβουλίου του Σίδνεϊ, είχε και αυτή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων, μόνο που ήταν πιο σκληρή και πιο ξεκάθαρη.
«ΕΠΕΙΔΗ (όπως γράφουν) διατηρούμε σχέση αδελφικής ενότητας με πλείστα ποντιακά σωματεία της Αυστραλίας, αποδοκιμάζουμε την επιστολή (του Συμβουλίου της Μελβούρνης) και κατά περιεχόμενο και κατά ύφος και εις το σύνολό της και κατά λέξη»!
ΝΑΙ, ρε παιδί μου, ούτε λέξη δεν βρήκαν σωστή οι Πόντιοι, στη δεύτερη και πιο προσεκτική ανάγνωση που έκαναν στην επιστολή των δικών μας (της Μελβούρνης) γι’ αυτό και διατύπωσαν όσο πιο έντονα μπορούσαν τις επιφυλάξεις τους.
ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΝ, επίσης, «κάτι», που πέρασε εντελώς απαρατήρητο και από μένα, που έχω επί σειράν ετών ασχοληθεί με το ποιοτικό βάθος και ιδεολογικό υπόβαθρο των εδώ πατριωτικών Οργανώσεων μας.
ΝΑ, όμως, πώς έχει η επίμαχη παράγραφος, που ομολογουμένως δεν την καλοκατάλαβα και ζητώ την βοήθειά σας.
«ΘΑ πρέπει, δε, να δοθεί (όπως γράφουν) ιδιαίτερη προσοχή για την εκτίμηση αυτής της επιστολής, σε ό,τι αφορά τους υπογράφοντες αυτήν Πρόεδρο και Συντονιστή».
(ΣΗΜ.: την επιστολή που στάθηκε αφορμή να χαλάσει και την πατριωτική διάθεση των απανταχού Ποντίων, υπέγραψε ως πρόεδρος, ο Νικόλαος Λαλόπουλος και ως συντονιστής, ο Παναγιώτης Ιασωνίδης).
ΣΤΗΝ επιστολή τους, που θα έλεγα ότι έντεχνα αποσιωπήθηκε από τα Μέσα (μη) Μαζικής Ενημέρωσης της παροικίας μας, σημειώνουν, επίσης, ότι: «Θέλουμε να τονίσουμε ιδιαιτέρως ότι διπλωμάτες σαν την Ελένη Λιανίδου, τιμούν τη χώρα μας και το διπλωματικό μας σώμα».
ΚΑΙ αφού υπογραμμίζουν ότι αυτό το διαπίστωσαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους πέρυσι στην Αυστραλία για να λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας, καταλήγουν με την εξής διαπίστωση:
«ΘΕΩΡΟΥΜΕ λοιπόν ύβριν, τα όσα καταλογίζονται δια της επιστολής (του Ελληνικού Συμβουλίου) εις την Γενική Πρόξενο κα Ελένη Λιανίδου και κατά του υφυπουργού Εξωτερικών Κωνσταντίνου Τσιάρα».
ΓΙΑ το ίδιο θέμα παλαίμαχο στέλεχος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας ήταν ενήμερο για το περιεχόμενο της επιστολής του Ελληνικού Συμβουλίου της Πολιτείας μας.
ΟΤΑΝ του είπα ότι δεν γνωρίζω, μου απάντησε ως εξής: «Και εγώ νόμιζα ότι επειδή έχεις καλές σχέσεις με το Συμβούλιο θα σε είχαν ενημερώσει ότι ο σύμβουλος Τσουμπάκος εκπροσωπεί την Κοινότητα στο Αυστραλιανό Ελληνικό Συμβούλιο».
ΕΔΩ και πάνω από δύο χρόνια, η ελληνική Πολιτεία προσπαθεί με διάφορες -λεκτικές κυρίως- ταχυδακτυλουργίες να αναστήσει (το πεθαμένο) Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού.
ΜΟΝΟ μια ματιά να ρίξει κανείς (που παρακολουθεί χοντρικά τις εξελίξεις) στα ονόματα των ανθρώπων που θα συμμετάσχουν στην Οργανωτική Επιτροπή, θα διαπιστώσει ότι και το δεύτερο εγχείρημα θα έχει την (χειρότερη) τύχη και από το πρώτο.
ΠΕΡΑΝ ελαχίστων εξαιρέσεων, μιλάμε για μια ανακύκλωση των ίδιων ανθρώπων που είχαν συμμετάσχει και στην πρώτη δεκαπενταετή αποτυχία.
ΜΙΛΑΜΕ ότι ακολουθείται –και, μάλιστα, με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια- η ίδια συνταγή που είχε, εφαρμοζόμενη, τα γνωστά αποτελέσματα.
ΕΠΕΙΔΗ το θέμα είναι μεγάλο και θα μας απασχολήσει απ’ ό,τι φαίνεται και στο μέλλον (αν κρίνω από τις διαθέσεις των αρμοδίων και τις φιλοδοξίες των υποψηφίων), θα ασχοληθώ την ερχόμενη εβδομάδα, για να μη βρεθεί κανείς να πει μετά από άλλα 15 χρόνια ότι δεν ήξερε…
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά (και ο πρόεδρος Αλαβέρας καλύτερα) και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
