Η αρχαία Ελλάδα υπήρξε η γενέτειρα της Φιλοσοφίας και του Αθλητισμού. Η Ελληνική Φιλοσοφία αναγνωρίζει την τεράστια σημασία των αθλητικών ικανοτήτων ως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των μεγάλων ηγετών.

Για μένα, ο Κώστας Προκοπίου ήταν πραγματικός ηγέτης. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις, τον ακαδημαϊκό χώρο, τον αθλητισμό και την παροικία.

Ενσωμάτωνε όλα τα χαρακτηριστικά κάποιου που ασκεί το μυαλό και το σώμα του. Αυτή ήταν πάντα η εικόνα που είχα για τον Κώστα και αυτή ακριβώς η εικόνα μού ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν ο γαμπρός του, Παύλος Σοπικιώτης, μού ανακοίνωσε τηλεφωνικά το θάνατό του, την περασμένη Παρασκευή το πρωί.

Γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν ολοφάνερα σε κάθε επαφή μου με τον Κώστα.

Θυμάμαι τη συνάντησή μας σε μια κοινοτική εκδήλωση πριν από πέντε περίπου χρόνια.

Ο Κώστας, όπως πάντα, βρισκόταν εκεί δηλώνοντας την υποστήριξή του. Φορούσε αθλητικό μπουφάν, πουκάμισο, παντελόνι και, όπως παρατήρησα, φορούσε επίσης αθλητικά παπούτσια, κάτι το οποίο βρήκα περίεργο.

Γύρισα, λοιπόν, και είπα στον Κώστα: «Ενδιαφέρουσα εμφάνιση, ασυνήθιστος ο συνδυασμός [του ντυσίματος] με τα αθλητικά παπούτσια».

Ο Κώστας μού απάντησε: «Είμαι τενίστας και λίγο νωρίτερα έπαιξα ένα παιχνίδι».

Τον κοίταξα και αυτόματα άρχισα να υπολογίζω τις πιθανότητές μου σε έναν αγώνα μαζί του, δεδομένου ότι ο Κώστας ήταν στα 70 του. Του είπα «παίζω κι εγώ τένις, τι θα έλεγες να παίζαμε ένα παιχνίδι μια μέρα;».

Με κοίταξε ίσια στα μάτια, χαμογέλασε με σιγουριά και χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε: «Είμαι έτοιμος όποτε είσαι κι εσύ, καλύτερα να έρθεις προετοιμασμένος». Αυτή η απόλυτη αποφασιστικότητά του ήταν αρκετή για να ξανασκεφτώ αυτήν την πρόκληση.

Όσον αφορά τις επιχειρήσεις, ο Κώστας ήταν ικανότατος σε ό,τι είχε να κάνει με τα ακίνητα και το σχεδιασμό. Η αισθητική ήταν σημαντική γι ‘αυτόν και ήταν πολύ γνωστός επενδυτής ακινήτων και κτηματομεσίτης.

Έχοντας εκπροσωπήσει πολλές φορές τόσο τον ίδιο όσο και την οικογένειά του, γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι ήταν οξυδερκής και δίκαιος.

Ο Κώστας υπηρέτησε την Ελληνομάθεια για πολλά χρόνια ως δάσκαλος της όμορφης γλώσσας μας.

Ωστόσο, θεωρώ ότι γνώρισα τον Κώστα περισσότερο ως υπέρμαχο μιας σωστής διευθέτησης για το Κυπριακό. Πριν από κάθε ετήσια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Κυπριακό, θα με καλούσε για να βεβαιωθεί ότι θα παρευρεθώ. Φυσικά, ήμουν πάντα εκεί.

Ο Κώστας ήταν μπροστάρης αγωνιστής που θεωρούσε καθήκον του να παλέψει γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό, να δει το αγαπημένο του σπίτι να απελευθερώνεται. Αυτό το συναίσθημα και αυτή η πεποίθηση ήταν πάντα κρυμμένα βαθιά μες στην καρδιά του.

Η Κώστας ήταν ένας πολεμιστής. Η παροικία μας του χρωστά και θα του χρωστά πάντα πολλά.