Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη και χρειάστηκε να επιστρατευτεί όλη η πειστική δύναμη της πρώην προέδρου για να αναλάβει τη σκυτάλη του οργανισμού η δεύτερη γενιά.

«Τα παιδιά ήταν κοντά μου, με στήριζαν στη νέα κατεύθυνση που θέλαμε να δώσουμε στον οργανισμό, χρειάστηκε, όμως, να περάσει μεγάλο διάστημα για ν’ αποκτήσουν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση να αναλάβουν την ηγεσία» θα πει η πρώην πρόεδρος της Ποντιακής Εστίας, Λίτσα Αθανασιάδη.

Επί πέντε χρόνια, θα πει, προσπαθούσε να πείσει τον νυν πρόεδρο, Νικόλα Κρικέλη, να ηγηθεί του οργανισμού και η απάντηση που έπαιρνε ήταν «δεν είμαι έτοιμος ακόμη». Δάσκαλος ων, δεν απαιτεί μόνο από τους μαθητές του να ξέρουν το μάθημά τους, αλλά πρωτίστως να έχει ο ίδιος βαθμολογία άριστα στο αντικείμενο!
«Ήταν δίπλα μου, παρακολουθούσε, είχε πάντοτε ουσιαστικό ρόλο, ήταν συμπαθέστατος στους νέους και τα παιδιά έρχονταν κοντά του σαν τα μελισσόπουλα.

Ο οργανισμός χρειαζόταν νέο αίμα, προκειμένου να μπορέσει να υλοποιήσει τα οράματά του. Χρειαζόταν να πάρει τη σκυτάλη η νέα γενιά. Ξέρεις, αυτό είναι κάτι που το έλεγαν και συνεχίζουν να το λένε πολλοί της πρώτης γενιάς, δεν παίρνουν, όμως, τα πρακτικά μέτρα που απαιτούνται και δεν προβαίνουν στις συγκεκριμένες κινήσεις, προκειμένου να εμπνεύσουν τους νέους για να θέλουν να αναλάβουν την ηγεσία. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν γίνεται να υποτιμάς τη νοημοσύνη του άλλου, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για άτομα που έχουν επιτύχει στον επαγγελματικό χώρο και μετά να λες ‘εμείς τους θέλουμε, αλλά δεν έρχονται’. Το «οι νέοι δεν ξέρουν» είναι μια καραμέλα που οι περισσότεροι οργανισμοί την πιπιλίζουν πάνω από είκοσι χρόνια. Ωραία, μπορεί στην αρχή να μη γνωρίζουν τη λειτουργία του οργανισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να τη μάθουν».

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ

Υπηρετώντας η ίδια πάνω από 20 χρόνια την Ποντιακή Εστία -με πέντε χρόνια στην ηγεσία της κεντρικής επιτροπής και τρία στο τμήμα γυναικών- γνωρίζει πάρα πολύ καλά όχι μόνο το μηχανισμό της διοίκησης, του συγκεκριμένου οργανισμού, αλλά και τη νοοτροπία της πρώτης γενιάς αναφορικά με το θέμα της διαδοχής στα διοικητικά συμβούλια της ευρύτερης παροικίας. Μ’ ενδιαφέρει ν’ ακούσω τη γνώμη της αναφορικά με το καυτό ερώτημα ‘γιατί οι νέες γενιές στην πλειονότητά τους μένουν μακριά από τα διοικητικά συμβούλια’;

«Απλά, δεν υπάρχει η ανάλογη εμπιστοσύνη από την πλευρά της πρώτης γενιάς. Παλιά, έγιναν ορισμένα λάθη, με το να πέσουν οι νέοι απότομα στα βαθιά νερά, οργανισμοί -λίγοι απ’ ό,τι γνωρίζω- κινδύνεψαν και από κει και πέρα οι πόρτες έκλεισαν ερμητικά.

Χρειάζεται προκαταρκτική δουλειά για να αναλάβει την ηγεσία των οργανισμών η νέα γενιά. Ή μάλλον οι νέες γενιές, γιατί έχουμε τώρα και την τρίτη γενιά στο προσκήνιο. Φυσικά, μπορώ μόνο να μιλήσω για το τι έγινε και γίνεται στο δικό μας οργανισμό.

Δώσαμε την πρωτοβουλία στους νέους σε τομείς που γνωρίζαμε ότι ενδιαφέρονται και μπορούν από κει να περάσουν σε κάτι άλλο. Εκπαιδεύτηκαν, δηλαδή, βλέποντας από πολύ κοντά πώς λειτουργεί ο οργανισμός. Δεν μπορείς να σπρώξεις κανέναν να αναλάβει ηγετικό ρόλο, αν ο ίδιος δε νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του. Ας μη μας διαφεύγει ότι η δεύτερη γενιά σήμερα έχει ωριμάσει. Πολλοί είναι οικογενειάρχες και επιτυχημένοι επαγγελματίες. Εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους, από την πλευρά της πρώτης γενιάς, πιστεύω ότι είναι από τα βασικά στοιχεία που θα τους προτρέψουν να ενδιαφερθούν να πάρουν ενεργό μέρος στη διοίκησης».
Αναρωτιέται κανείς, πόσοι από τους παροικιακούς οργανισμούς έχουν αντιληφθεί ότι είναι θέμα επιβίωσης πλέον, να αναλάβουν οι νέες γενιές την ηγεσία. Από την άλλη πλευρά, προβάλλει το ίδιο επιτακτικά το ερώτημα «ενδιαφέρονται οι νέοι γι’ αυτόν τον ρόλο;».

ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΩΡΑ

Πολύ πιο δύσκολο είναι σήμερα να ελκύσεις τους νέους να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις, εκτιμά η Λίτσα Αθανασιάδη.
«Κατ’ αρχήν, έχουν πολύ περισσότερες επιλογές για το πώς θα ξοδέψουν τον ελεύθερο χρόνο τους, από ό,τι είχε η πρώτη γενιά. Θυμάμαι, πριν χρόνια περνούσαμε όχι μόνο όλα τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι της Ποντιακής Εστίας, αλλά και όλες τις γιορτές. Ήταν δεδομένο ότι Χριστούγεννα, Πάσχα, της Παναγίας, θα γιορτάζαμε όλοι μαζί στο ποντιακό σπίτι.

Σήμερα, χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να πείσεις τους νέους να κάνουν κάτι τέτοιο. Πρέπει να τους ελκύσεις με κάτι μοντέρνο, δένοντάς το πάντοτε με την παράδοση. Εδώ μιλάμε για να έλθουν σε μια γιορτή, σε μια εκδήλωση του οργανισμού. Τώρα, για να τους ελκύσεις να ενδιαφερθούν να αναλάβουν διοικητικές υπευθυνότητες, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Εκείνο το οποίο διαπιστώνω είναι ότι αρκετοί που απομακρύνθηκαν, πριν χρόνια, για οικογενειακούς λόγους, υποχρεώσεις επαγγελματικές και προσωπικές, επανέρχονται σήμερα με τα παιδιά τους.
Εκείνοι που παλαιότερα ήταν μέλη του χορευτικού ομίλου, για παράδειγμα, φέρνουν τα παιδιά τους, να μάθουν τους ποντιακούς χορούς. Είναι κάτι που με αγγίζει πάρα πολύ. Ορισμένοι ενδιαφέρονται να παίξουν και ενεργό ρόλο, βάζοντας υποψηφιότητα για το διοικητικό συμβούλιο ή για τις διάφορες υποεπιτροπές. Αυτό είναι ελπιδοφόρο».

Η ίδια θα πει ότι και η οικονομική κατάσταση των οργανισμών παίζει ρόλο. 
«Όπου υπάρχει αστάθεια, τους απομακρύνει. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που, πουλώντας το παλιό κτίριο, επενδύσαμε σε κάτι που εξασφαλίζει την οικονομική σταθερότητα στον οργανισμό. Το νέο κτίριο, όπως είναι γνωστό, αποτελείται από τρία μαγαζιά νοικιασμένα, τα οποία αποφέρουν ένα σοβαρό εισόδημα. Η επάνω αίθουσα έχει ανακαινιστεί και εξυπηρετεί άριστα τις ανάγκες του οργανισμού. Οπότε ο παράγοντας αυτός παίζει μεγάλο ρόλο στο να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των νέων και να θέλουν να έχουν ρόλο στη λειτουργία του οργανισμού.
Πρέπει να πω ότι όλα τα άτομα του Δ. Συμβουλίου σήμερα είναι της δεύτερης γενιάς».

ΑΠΟ ΝΗΠΙΑ

Ενθουσιασμό θα εκφράσει η Λίτσα Αθανασιάδη για το «κλαμπ των νηπίων», «Baby’s Club».
«Είναι ένας τρόπος να εξοικειωθούν τα παιδιά από πολύ νωρίς με την ποντιακή κουλτούρα. Μια φορά την εβδομάδα, τα φέρνουν εκεί οι νεαρές μαμάδες, για να παίξουν και να γνωριστούν μεταξύ τους. Να δημιουργήσουν δεσμούς, όσο πιο νωρίς γίνεται μεταξύ τους και μετά εντελώς αβίαστα να μπούνε και στα χορευτικά συγκροτήματα.
Στόχος μας είναι το νέο εντευκτήριο να είναι το σπίτι και των τριών γενεών. Όλοι να νιώθουν άνετα να έλθουν εκεί και να κρατούν τα νήματα της ποντιακής παράδοσης ενωμένα.

Ποτέ δεν ήταν η επικοινωνία των τριών γενιών τόσο αβίαστη όσο είναι σήμερα.
Ας μη νομίσει, όμως, κανείς ότι η διαδικασία της παράδοσης της σκυτάλης είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να εμπνεύσεις τους νέους να θέλουν να αναλάβουν τη λειτουργία του οργανισμού και να κρατήσουν τα μέλη στα ίδια επίπεδα».

Μιλώντας για μέλη, έχει ο οργανισμός τα ίδια μέλη που είχε πριν 20 χρόνια;
«Όχι. Πριν 20 χρόνια τα μέλη ήταν 500. Σήμερα είναι 340, ας μη μας διαφεύγει, όμως, ότι πολλοί απεβίωσαν».