ΕΧΟΥΜΕ πόλεμο! Και τι πόλεμο; Οι πάντες εναντίον όλων, όπως θα έλεγε και ο Χομπς, που πίστευε ότι ο πόλεμος είναι αυτός που γέννησε τις αξίες και τον πολιτισμό μας.
ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΣ από τα «πολεμικά» γραπτά του Γύνγκερ και του Χομπς, ομολογώ (και ας παρεξηγηθώ) ότι αισθάνθηκα μια πρωτόγονη χαρά όταν έφθασα προχθές το πρωί στην σελίδα αλληλογραφίας του «Νέου Κόσμου», αφού προηγουμένως (βεβαίως) είχα διαβάσει τους… στηλίτες της εφημερίδας.
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ διάπλατα τη σελίδα στο γραφείο μου (για να την ευχαριστηθώ), είχα μπροστά μου ολόκληρο το πεδίο των «ομηρικών μαχών» και, μάλιστα, όπως (ερμηνευτικά) τις περιγράφει στο ομότιτλο βιβλίο του ο… Κωστής Παπαγιώργης!
ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ την ανάγνωση (από αριστερά), διάβασα τους «Bon Vivant του Βύρωνα» και την μετωπική επίθεση (με τα πιο σύγχρονα όπλα!) που εξαπέλυσε ο Λουκάς Γαβριηλίδης εναντίον των… Κύριλλου και Μεθόδιου, των ποιητών, των λογοτεχνών, των πανεπιστημιακών ερευνητών, των… φιλελλήνων και εν γένει όλων αυτών που ασχολούνται με τα γράμματα και τις τέχνες στην παροικία μας, μη εξαιρουμένων και των έρμων των επιστολογράφων της εφημερίδας.
ΑΣΧΕΤΑ αν συμφωνώ ή όχι με τα γραφόμενα του Λουκά, είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω ότι στο οπλοστάσιό του διαθέτει και ένα (ξεχωριστό) όπλο που απουσιάζει από τα οπλοστάσια των περισσοτέρων: χιούμορ με φαντασία…
ΔΙΑΘΕΤΕΙ επίσης και αρκετές γνώσεις για τα θέματα που καταπιάνεται, που σημαίνει ότι είναι από χέρι δύσκολος αντίπαλος και ας μη διαθέτει «war budget» (δηλαδή στήλη στην εφημερίδα των αντιπαραθέσεων).
ΜΕ τα γραφόμενά του δεν θα ασχοληθώ, μιας και ο πόλεμος έχει μόλις αρχίσει και απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, μάλλον θα κρατήσει καιρό. Θα αποφανθώ (και εγώ) όσο νηφάλια γίνεται για τα βυρωνικά και, όχι μόνο, αφού καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της μάχης και δω ποιος έχει απομείνει ζωντανός και ποιους έχει πάρει ο… Ιαπετός.
ΑΣΕ που ενδέχεται και να μη χρειαστεί, αν στο μεταξύ ο Λουκάς (και όχι άλλα) υποχρεώσουν τους βυρωνικούς, σε μια… φιλελληνική συνθηκολόγηση, παρόμοια με αυτή που υπέγραψαν οι Γερμανοί μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στις Βερσαλλίες.
ΓΙΑΤΙ, εκτός του Λουκά Γαβριηλίδη, απ’ ό,τι πληροφορούμαστε, ετοιμάζονται και άλλοι να μπουν με τις «πάντες» στην φιλελληνική αντιπαράθεση, που απασχολεί τελευταία τα… λογοτεχνικά σαλόνια της παροικίας και τους προχωρημένους θαμώνες των γνωστών καφετεριών του Όκλι και Ντονκάστερ.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών είναι και ο δικός μας Φώτης Καπετόπουλος (υπεύθυνος της αγγλικής έκδοσης του «Ν.Κ.») ο οποίος έχει μελετήσει την αγγλική λογοτεχνία σε βάθος και θα γράψει, όχι τι πίστευαν οι δικοί μας ποιητές (και πανεπιστημιακοί) για τον λόρδο, αλλά τι πίστευαν γι’ αυτόν οι δικοί του άνθρωποι που τον ήξεραν και καλύτερα.
ΤΑ όσα γράφτηκαν μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτα μπρος σε αυτά που μέλλει να γραφούν. Θα σας σηκωθεί η τρίχα σας λέω. Η ζωή του και έτσι όπως την έζησε, δεν αφήνει κανένα περιθώριο (παρά τις… ιστορικές μαρτυρίες) αμφισβήτησης για το ποιος ήταν και τι πραγματικά πίστευε.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ λίγα πράγματα στα κλεφτά για τον Μπάυρον, θα πρέπει να ομολογήσω ότι τον συμπάθησα περισσότερο. Όχι, βέβαια, ως φιλέλληνα, αλλά γι’ αυτό που πραγματικά ήταν. Άσε που συμφωνώ και με ορισμένες παρατηρήσεις του για τους Έλληνες της προεπαναστατικής Ελλάδας.
ΑΣ προχωρήσουμε όμως. Την επιστολή του Διονύση Παρασκευάτου (για την ποίηση), αν και προσπάθησα, δεν την πολυκατάλαβα. Ενδεχομένως, γιατί αναφερόταν σε έναν άνθρωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα γι’ αυτό που είναι: τον Νίκο Νομικό. Ο Διονύσης ίσως χρειαστεί μια ακόμα προσπάθεια για να πει, ό,τι έχει να πει, στον άμεσα ενδιαφερόμενο.
ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική ήταν η επιστολή του παπα-Γιώργη Αθανασιάδη, με περισσότερους αποδέκτες, που πραγματεύτηκε τον γενικότερο τρόπο, που, συνήθως, αντιδρά το παροικιακό «κατεστημένο», όταν βλέπει ότι κάποιος ξεπερνά τα πατερικά τους όρια και θίγει παραδόσεις των προγόνων, που έχουν εκληφθεί ως «ύψιστες αλήθειες» βασισμένες στον «ηθικό» λόγο, και δεν επιδέχονται αλλοιώσεις.
ΤΟΥΣ ενοχλούν ακόμα και οι αλλοιώσεις που μπορούν να προέλθουν από μια δέσμη φωτός που θα φωτίσει από μια άλλη πλευρά τα γεγονότα, για να αποκτήσουμε μια πιο σφαιρική (και αντικειμενική) εικόνα, όχι για το τι μόνο «έφταιξε», αλλά κυρίως γιατί ακόμα πορευόμαστε, ως έθνος και πολίτες, έτσι που πορευόμαστε. Για να φωτιστούν περισσότερο οι πλευρές αυτές των γεγονότων (και ανθρώπων) που μάς διαμόρφωσαν και που μάς «έφτιαξαν» έτσι που είμαστε. Γι’ αυτό κυρίως.
ΣΕ αυτούς νομίζω αναφερόταν ο παπα-Γιώργης, σε όλους αυτούς που δεν αμφισβητούν την πίστη τους στις πατρικές «αρχές», όποιες και να είναι αυτές. Στους πιστούς του «ελληνικού μεγαλείου» που δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους. Σε αυτούς που πιστεύουν για να πιστεύουν προκειμένου να ανήκουν «κάπου»…. Σε ένα θεό, σε ένα ιδανικό, σε μια ιδέα, σε μια πατρίδα… Δεν αντέχεται το κενό.
ΑΛΛΟ εντελώς πράγμα, το ολιγόλογο, αυστηρά περιοριστικό και απολαυστικά περιεκτικό (σε συμπυκνωμένα) επιχειρήματα το φαρμακευτικό (ως… συνταγή ήταν!) «τηλεγράφημα» του φίλου μου Δημήτρη Κεσίσογλου προς τον κ. Θωμά Ηλιόπουλο.
ΑΛΛΟΥ (εντελώς) ποιού η επιστολή (για την ποίηση) του Δημήτρη. Δύο κουβέντες όλες και όλες: Ποιητής = ποιητής! Τα είπε όλα! Τελεία και παύλα.
ΓΡΑΦΕΙ επίσης (ο Κεσίσογλου) με τον δικό του τρόπο, ό,τι γράφαμε και εμείς για εβδομάδες (και έγινε αιτία να ξεσπάσει ο «λογοτεχνικός» πόλεμος) ότι η ποίηση είναι η ύψιστη και πιο απαιτητική ανθρώπινη τέχνη. Κτήμα πάντα λίγων.
ΜΕ το που διάβασα, που λέτε, όλα τα πιο πάνω αισθάνθηκα, μετά από πολλά χρόνια, μια ιδιαίτερη ικανοποίηση. Με ικανοποίησε το γεγονός ότι ίσως σύντομα αρχίσουμε να βλέπουμε κριτικές που θα βοηθήσουν να ξεχωρίσει «η ήρα από το σιτάρι».
ΜΠΟΡΩ πλέον να πω με περίσσια βεβαιότητα ότι η «μάνα» όλων των αντιπαραθέσεων που ξέσπασαν τελευταία και έγιναν αφορμή να εκδηλωθεί, μέσα στη γενικότερη «λογοτεχνική σύρραξη», και ο πόλεμος των «στηλιτών», ήταν οι… λογοτεχνικές μου «κριτικές».
ΝΑΙ, κύριοι, από εκεί άρχισαν όλα. Εκεί είναι οι ρίζες του… λογοτεχνικού κακού που μάς βρήκε. Αυτή η στήλη έβαλε τη φωτιά, άλλο, αν σήμερα… σφυρίζει κλέφτικα. Ο «πόλεμος» που άρχισε είμαι βέβαιος ότι κάτι καλό θα φέρει.
ΠΡΙΝ καν φουντώσουν οι μάχες, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον στη λογοτεχνική κριτική και είδαν το φως της δημοσιότητας τρεις-τέσσερις. Κοντά σε αυτά να σάς θυμίσω να διαβάσετε και την συνέντευξη που έδωσε στον «Νέο Κόσμο» της περασμένης Δευτέρας ο συμπατριώτης μας συγγραφέας, Χρήστος Τσιόλκας. Αξίζει τον κόπο.
ΤΙΠΟΤΑ απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί και όλους εμάς τους «στηλίτες» θα μας είχε φθείρει η (ύπουλη) επανάληψη της καθημερινότητας, αν δεν είχε γίνει εκείνη, (η… ιστορική πλέον) «κριτική» κατά των… «κριτικών» του Γ. Βασιλακάκου (να είναι καλά ο άνθρωπος).
ΜΙΑ «αδόκιμη κριτική» έβαλε σε… δοκιμασία ολόκληρο το πνευματικό οικοδόμημα της παροικίας μας! Μιλάμε για μεγάλη επιτυχία και, μάλιστα, με (καλά) αποτελέσματα. Τόσα καινούργια πράγματα θα πληροφορηθούμε.
ΕΜΕΙΣ, πάντως, δεν πρόκειται να λάβουμε μέρος στις «ομηρικές μάχες» που άρχισαν. Είναι ενάντια στις αρχές μας. Σε τακτικές συμβατικές μάχες, με τους κανόνες του πολέμου, εμείς ουδεμία σχέση έχουμε.
ΔΕΝ συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους στρατιωτικές επιχειρήσεις που ο καθένας παραθέτει στο πεδίο της μάχης, τα πτυχία του (δηλαδή το πυροβολικό του!), την πανεπιστημιακή του προϋπηρεσία (την αεροπορία!), τις έρευνές του, τα δοκίμιά του (τεθωρακισμένα) και, βέβαια, τις παραπομπές του σε πηγές και βιβλιογραφία (πεζικό). Είμαστε φανατικά κατά της… γραφειοκρατίας!
ΑΣΕ που δεν έχουμε, πτυχία, πανεπιστημιακές προϋπηρεσίες και δεν υπήρξαμε ποτέ ερευνητές, και δοκιμιογράφοι. Εμείς δεν παραθέτουμε πηγές και βιβλιογραφίες γιατί δεν έχουμε… βιβλία.
ΕΜΕΙΣ εδώ είμαστε… ανώνυμοι κουκουλοφόροι, και «τρομοκράτες». Μόνο τον αντάρτικο πόλεμο γνωρίζουμε. Έναν πόλεμο, που δεν «σέβεται» τις αρχές των… πολιτισμένων συμβατικών πολέμων. Χτυπάμε νύχτα και… πισώπλατα, όποιον μας αρέσει, όπου και αν βρίσκεται, και όποιος και αν είναι. Δεν «καταλαβαίνουμε Χρηστό» και δεν κάνουμε διακρίσεις.
ΕΠΙΣΗΣ, δεν πιάνουμε… αιχμαλώτους, όχι γιατί δεν έχουμε χώρο να τους φιλοξενήσουμε, αλλά, γιατί δεν πιστεύουμε στην αρχή των… δανεικών και επιστρεφόμενων. Εμείς θα επιλέγουμε, όπως οι κλέφτες και αρματολοί, που, πότε, και ποιον θα χτυπάμε.
ΘΑ συνεχίσουμε να λειτουργούμε ως «ελεύθεροι σκοπευτές». Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο «πόλεμος», δεν είναι φροντιστήριο καλών τρόπων, συγχωρεί πολλές απρέπειες και αποκοτιές.
ΝΑ, ο Λουκάς Γαβριηλίδης για παράδειγμα, δεν θα ησυχάσει αν δεν σερβίρει όλους τους… εθνικά σκεπτόμενους φίλους των… φιλελλήνων, μια μεγάλη ποικιλία εξωτικών φαγητών σε ειδικό συμπόσιο που οργανώνει.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι, ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας με πολλές απρόβλεπτες εκπλήξεις.
ΕΤΣΙ μάλιστα και αποκαλύψω και δυο τρεις «εξομολογήσεις» λογοτεχνο-ποιητών μας, εναντίον των φίλων και συναδέλφων τους, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
ΕΔΩ να δείτε εσωτερικό και υπόγειο αλληλοσπαραγμό. Κανένας δεν λέει μια καλή κουβέντα για τον άλλο.
ΚΑΙ μην αφήνετε να σας παραπλανήσουν με τα επιχειρήματα του στιλ ότι μόνο αυτά που λέμε δημόσια μετράνε. Αυτά είναι κουραφέξαλα. Αυτό που μετράει πραγματικά (και «γράφει») είναι αυτό που λέμε ιδιωτικά (από πίσω δηλαδή).
ΤΟΥΤΟ μόνο θα σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας: ότι ο χαρακτήρας ορισμένων… ποιητών μας, είναι πολύ χειρότερος από τα… ποιήματά τους.
ΘΑ κλείσω πάλι σήμερα τη στήλη χωρίς να πω δυο κουβέντες για την Κοινότητα. Ομολογώ ότι τους έχω παραμελήσει τελευταία, αλλά σύντομα θα επανέλθω (και στο μέτωπο αυτό) με πολλές απολαυστικές αποκαλύψεις γιατί και εκεί γίνεται υπόγειος πόλεμος για την κατάληψη… ψυχολογικών χαρακωμάτων.
ΑΥΤΑ για σήμερα αγαπητοί αναγνώστες, άσχετο ποιου τη θέση παίρνετε, (αν είσαστε με εμένα βέβαια ακόμα καλύτερα), να είστε πάντα καλά και τα λέμε. Γεια χαρά.
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ
