Πρωθυπουργός και πολίτες ζουν στην ίδια χώρα; «I wonder» που θα λέγανε αυτοί εκεί στην τρικομματική. «Ελα μου ντε» που θα λέγαμε εμείς εδώ στην «τριτοκοσμική». Ο Πρωθυπουργός της χώρας ζει το απόλυτο «success story». Οι πολίτες της χώρας ζουν το απόλυτο:
– Success?
– Sorry!
Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε με το ελάχιστο IQ που μας απέμεινε; Γιατί δεν παίζει να είμαστε εκ γενετής τόσο ηλίθιοι. Κάποιοι μας αποβλάκωσαν στην πορεία. Κάποιοι που τους δείχνεις το κοτσάνι και στο βαφτίζουν ζουμερό κατακόκκινο μήλο. Κάποιοι που θα μας τρελάνουν κανονικά, δεν υπάρχει περίπτωση. Αυτή η κυβέρνηση μοιάζει με κάτι B-movies με φτηνιάρικα οπτικά εφέ. Μας πέρασε ένα χέρι ροζ ντουκόχρωμα, μας κόλλησε καρδούλες με στρασάκια και μας αμόλησε στις διεθνείς αγορές σαν νούμερα του τσίρκου! Success story!
Success story είναι να νομίζεις πως χτίζεις τη ζωή σου με μπετόν αρμέ και να ανακαλύπτεις πως ήταν τραπουλόχαρτα! Success story είναι να πιστεύεις πως διάλεξες γερά θεμέλια και να ανακαλύπτεις πως έχτισες στην αμμουδιά! Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, αχ Πάνο Γαβαλά μου, υποκλίνομαι, τα είπατε όλα!
Succes story είναι να θεωρείς δεδομένα πέντε στοιχειώδη πραματάκια. Δουλειά. Μισθό. Σύνταξη. Σπίτι. Φαγητό στο τραπέζι. Φως, νερό, τηλέφωνο. Θέρμανση. Παιδεία. Φάρμακα. Περίθαλψη. Συγκοινωνίες.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν σε κάνει ρώσο μεγιστάνα. Απλά σου παρέχει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Λέξεις-κλειδιά και οι δύο: Αξιοπρέπεια. Διαβίωση. Κι αυτές τις δύο λέξεις-κλειδιά δεν τις λες “success story”: Μίνιμουμ, τις λες. Μίνιμουμ γκαραντί. Η πλατφόρμα όπου πατάς για να χτίσεις ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ.
Κι αυτό το ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ, ναι, θα μπορούσες να το πεις «Success story”. Το ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΩ δεν το λες «Success story». “Πιάσαμε πάτο» το λες. «Απόλυτη ξεφτίλα» το λες. «Μασουλάω το κοτσάνι και μου το βαφτίζεις μήλο», το λες. Success story δεν το λες – sorry κιόλας!
Εγώ, κύριοι, οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά κάποια βιβλία, στη ζωή μου, με ξεστράβωσαν. Να σας θυμίσω – ή να σας συστήσω, γιατί παίζει και να μην τον έχετε καν ακουστά – τον εντιμότατο Ουίλκινς Μικόμπερ από τον «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» του Τσαρλς Ντίκενς. Και συγκεκριμένα το απόσπασμα όπου λέει το μνημειώδες:
«Ετήσιο εισόδημα είκοσι λίρες, ετήσιες δαπάνες δεκαεννέα λίρες, δεκαεννέα σελίνια και έξι πένες: Αποτέλεσμα ευτυχία. Ετήσιο εισόδημα είκοσι λίρες, ετήσιες δαπάνες είκοσι λίρες και έξι πένες: Αποτέλεσμα δυστυχία».
Δεν διαφέρει πολύ από τα λόγια των γονιών μας:
«Να έχεις ένα κεραμίδι στο κεφάλι σου».
«Να αφήσεις κάτι στο παιδί σου».
«Από τη γη κανένας ποτέ δεν έχασε».
Ολοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας μεγαλώσανε δεν είχαν συναντήσει στο διάβα τρόικα, ΔΝΤ, πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών που μας φορολογούν κάθε 5 λεπτά της ώρας. Κά-θε πέ-ντε λε-πτά της ώ-ρας μάς φο-ρο-λο-γούν τώ-ρα αυ-τοί. Καλά έλεγε κάποιος – τον άκουγα στην τηλεόραση, λυπάμαι που δε συγκράτησα το όνομά του:
– Αυτά δεν είναι φόροι. Αυτά είναι λύτρα. Λύτρα για να μείνουμε έξω από τη φυλακή. Οσο αντέξουμε.
Success story ή success φόροι;
Σε αυτό το success story, ή που δεν υπάρχουν δουλειές ή όσοι εργάζονται ΑΚΟΜΑ, δεν πληρώνονται κάθε μήνα ή κάθε δεκαπέντε: Πληρώνονται ΟΠΟΤΕ. Είναι νέα μέτρηση του χρόνου αυτό το «όποτε». Οποτε μπορεί ο εργοδότης (που άλλοτε είναι λαμόγιο, κι άλλοτε έντιμος άνθρωπος με θηλιά στον λαιμό). Οποτε λάχει. Αν λάχει.
Success story. Το ΔΝΤ παραδέχεται τις μαλακίες που έκανε, αλλά μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (ΤΟΥΣ) ουδέν λάθος (ΤΟΥΣ) αναγνωρίζεται. Ο Πρωθυπουργός χαμογελάει, η Ανάπτυξη ψάχνει από πού σκατά λειτουργεί το GPS γιατί – προφανέστατα – έχει χάσει τον δρόμο, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ βάζουν κόκκινες γραμμές που ξέβαψαν «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ».
Success story! ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ζούσαμε άπαντες στην ίδια χώρα… ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ δεν ζούσανε όλοι αυτοί σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Και κυρίως ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ μας ζητάγανε και κάνα συγγνώμη.
Ή έστω ένα «sorry». Χωρίς success!
