Είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα χαμηλών τόνων. Τα λόγια του λίγα και μετρημένα. Διαπιστώνω πόσο πολυάσχολος είναι από το γεγονός ότι περνούν δύο μέρες και δεν έχει απαντήσει ακόμα στο τηλεφώνημά μου. Μαθαίνω ότι είναι μοίραρχος της αυστραλιανής Αεροπορίας. Διστάζει αρχικά να μοιραστεί την ιστορία του. Όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή δεν θα ήθελε ποτέ να «ντροπιάσει» τη μητέρα του. Μπορεί η επιθυμία του να βρει το βιολογικό του πατέρα να είναι μεγάλη και να έχει γίνει σκοπός της ζωής του τα τρία τελευταία χρόνια, δεν θέλει όμως να πληγώσει τους ανθρώπους που αγαπά. Ούτως ή άλλως, για πάνω από 36 χρόνια τώρα ξέρει την αλήθεια. Δεν τόλμησε όμως να διαταράξει την γαλήνη της οικογένειάς του για να ικανοποιήσει την δική του ανάγκη.

O συμπάροικος Δημήτρης Παντζόπουλος, είναι το παιδί μίας παράνομης σχέσης. Είναι το παιδί ενός κεραυνοβόλου έρωτα, που γεννήθηκε και «πέθανε» πάνω στο καράβι «Κερύνεια» κάπου εκεί στα τέλη του 1954.

Ο πραγματικός του πατέρας ονομάζεται Gregory Adamidis – Γρηγόρης Αδαμίδης. Ο Γρηγόρης γνώρισε τη μητέρα του Δημήτρη ενώ και οι δύο ταξίδευαν για την Αυστραλία. Εκείνος εργένης, η μητέρα του Δημήτρη παντρεμένη με ένα παιδί ερχόταν στην Αυστραλία για να συναντήσει τον άνδρα της που είχε εγκατασταθεί στη Μελβούρνη λίγους μήνες πριν. Ερωτεύτηκαν πάνω σε κείνο το καράβι. Δίπλα στα όνειρα, τις προσδοκίες, τις αυταπάτες και τα φλερτ των εκατοντάδων μεταναστών που επέβαιναν στο «Κερύνεια», γεννήθηκε και αυτός ο έρωτας. Ήταν όνειρο στην αρχή, έγινε προσδοκία στην συνέχεια και κατέληξε σε μία απογοητευτική αυταπάτη τελικά. Ο Γρηγόρης θα κατέληγε στη Νότια Αυστραλία, η αγαπημένη του κάπου στη Μελβούρνη δίπλα στον άντρα που είχε παντρευτεί. Της ζήτησε να τα αφήσει όλα και να τον ακολουθήσει. Αυτό δεν έγινε ποτέ.

Ο Γρηγόρης Αδαμίδης γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1928 στην Καβάλα και, σύμφωνα με την κάρτα εισόδου του στην Αυστραλία, ήταν βιβλιοθηκάριος.
Η ζωή για την Αφροδίτη συνεχίστηκε. Μέσα σε 9 μήνες όμως ήρθε στη ζωή ο Δημήτρης. Η Αφροδίτη ήξερε ότι ο Δημήτρης ήταν ο καρπός της σχέσης της με τον Γρηγόρη. Ντροπή, φόβος, αδυναμία, κανένας δεν ξέρει, αλλά και πολλοί μπορούν να υποθέσουν δεν επέτρεψαν ποτέ στην Αφροδίτη να πει σε κανέναν την αλήθεια.

«ΕΜΑΘΑ ΣΤΑ 21 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Ο Δημήτρης μεγάλωσε. Ήταν Οκτώβριος του 1976. Η Αφροδίτη τρία χρόνια πριν είχε χωρίσει με τον άντρα της. Ο Δημήτρης στα 21 του τότε, επιστρέφει από τις ΗΠΑ όπου σπούδαζε, στην Ελλάδα όπου και βρισκόταν εκείνη την εποχή η μητέρα του.
«Έμεινα άφωνος» λέει σήμερα όταν θυμάται τη στιγμή που η μητέρα του, του αποκάλυψε την αλήθεια. «Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Ποτέ» επαναλαμβάνει, θέλοντας να τονίσει την έκπληξή του και ανίκανος να βάλει σε λόγια τα υπόλοιπα συναισθήματα και σκέψεις που αστραπιαία γεννήθηκαν όταν άκουσε πως οι βεβαιότητες της ζωής του είχαν γίνει καπνός.

«Δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια της μητέρας μου. Δεν κράτησα κακία σε κανένα. Θεώρησα ότι ήταν φυσιολογικό αυτό που συνέβη. Αποφάσισα όμως να μην ψάξω για το βιολογικό μου πατέρα. Η μητέρα μου προσπαθούσε να ξεπεράσει ένα διαλυμένο γάμο, υπήρχαν συγγενείς, δεν ήθελα να την πληγώσω. Φοβήθηκα» λέει σήμερα ο Δημήτρης.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Δημήτρης παντρεύτηκε, έγινε πατέρας.
Πριν από τρία χρόνια, η επιθυμία να βρει το βιολογικό του πατέρα, μεταμορφώθηκε σε ανάγκη. «Νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε, νοιώθουμε πιο έντονα την ανάγκη να αναζητήσουμε τις πραγματικές μας ρίζες» λέει ο 57χρονος σήμερα Δημήτρης, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί προσέλαβε ειδικό γενεαλόγο για να εντοπίσει τον πατέρα του.

«Έμαθα ότι ο Γρηγόρης Αδαμίδης έφυγε από την Αυστραλία δύο χρόνια αργότερα, εννοώ το 1956 κατευθυνόμενος, αρχικά, στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Η διεύθυνση που είχε τότε δηλώσει ότι θα μείνει μετά την επιστροφή του στην Θεσσαλονίκη ήταν… Οδός Καραϊσκάκη 30».
Μέχρι τότε ο Δημήτρης είχε ακόμα αμφιβολίες για το αν όντως ήταν το παιδί του Γρηγόρη Αδαμίδη. Όταν όμως είδε τη φωτογραφία του πατέρα του στην κάρτα εισόδου, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πλέον. «Του μοιάζω τόσο πολύ. Όλοι το ίδιο μου είπαν».
Και κάπου εκεί σταματούν τα ίχνη του Γρηγόρη Αδαμίδη και μαζί μ’ αυτά και οι ελπίδες του Δημήτρη να βρει τον πατέρα του.
Αυτό βέβαια δεν σταμάτησε τον Δημήτρη…  «Ζήτησα από τις ελληνικές Αρχές να βρω αν υπάρχουν πουθενά πιστοποιητικό γάμου, ληξιαρχική πράξη θανάτου για τον πατέρα μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Κάθε φορά που το επιχειρούσα έπεφτα πάνω στο «τείχος» της ελληνικής γραφειοκρατίας. Δεν ξέρω το ελληνικό σύστημα καλά. Μάλιστα, έψαξα τον τηλεφωνικό κατάλογο στη Θεσσαλονίκη για να βρω κατοίκους με το επώνυμο Αδαμίδης. Βρήκα ένα Γρηγόρη και του έστειλα γράμμα αλλά δεν έλαβα ποτέ καμία απάντηση».
Πριν από λίγο καιρό, ο Δημήτρης απευθύνθηκε σε τοπικές εφημερίδες της Θεσσαλονίκης για να βάλει αγγελία, ελπίζοντας ότι ίσως σταθεί τυχερός. Και απ’ εκεί καμία απάντηση.

«ΔΕΝ ΤΡΕΦΩ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ»

Μία ακόμα πτυχή του ιδιαίτερα σεμνού χαρακτήρα του Δημήτρη έρχεται στην επιφάνεια όταν του αναφέρω ότι ίσως οι συγγενείς ή ακόμα και ο βιολογικός του πατέρας, αν είναι ακόμα εν ζωή, να «φοβούνται» διεκδικήσεις ή ακόμα πιο πιθανό να μην γνωρίζουν καν την ύπαρξή του.
«Καταλαβαίνω. Είναι σαν να προσπαθώ να βρω ψύλλο στ’ άχυρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσω να προσπαθώ. Ελπίζω ότι μέσα απ’ το «Νέο Κόσμο» και μέσα απ’ το διαδίκτυο ίσως τελικά να γίνει κάτι. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να φοβούνται. Καταλαβαίνω ότι η ανάγκη μου ακούγεται σαν απειλή για την οικογένειά του. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν θέλω τίποτα. Μόνο να τον γνωρίσω».

Και η στιγμή που ο Δημήτρης θα συναντήσει το βιολογικό του πατέρα είναι από εκείνες τις στιγμές που, ο 57χρονος άνδρας έχει ζήσει και συνεχίζει να ζει κάθε μέρα στα όνειρά του.

«Αν είναι ζωντανός τον φαντάζομαι να μου χαμογελά. Αυτό θέλω να απολαύσω το χαμόγελό του. Θα είναι μία από τις πλέον σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Αν έχει φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο. Έστω να βάλω λίγα λουλούδια στον τάφο του».
Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει τον κ. Δημήτρη Παντζόπουλο παρακαλείται να επικοινωνήσει με το «Νέο Κόσμο» στο (03) 9482 4433