Σε όλες τις σημειώσεις μας που προηγήθηκαν και τα θέματα που συζητήθηκαν μέχρι σήμερα, σκοπός μας ήταν η γλώσσα μας και οι κανόνες της για καλύτερη εκφορά και μία προσπάθεια για τη συνεπή της χρήση από όλους μας, μια και η γλώσσα μας είναι το πιο κοινό μας όργανο με το οποίο συνεννοούμαστε, επικοινωνούμε, αλλά και περισσότερο από όλα με αυτήν την ίδια γλώσσα όλοι μας σκεφτόμαστε, ενεργούμε και γελάμε μαζί.
Κανένα άλλο δημιούργημα της Φύσης δεν έχει αυτό το προνόμιο. Η γλώσσα του γέλιου χαλαρώνει το σώμα μας, αλλάζει την ψυχική μας διάθεση, αλλά και την διανοητική μας κατάσταση. Λέγεται πως το χαμόγελο είναι η διεθνής γλώσσα της καλοσύνης. Και είναι!
Όλα τα ανωτέρω επιτυγχάνονται μόνο με τη γλώσσα που μας διακατέχει και δημιουργεί όλη τη συναισθηματική μας διάθεση και είναι το πιο τρομερό όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας.
Ταιριάζει να μνημονεύσουμε εδώ το πολύ γνωστό σε όλους μας: «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, και κόκαλα τσακίζει». Επίσης γιορτάζοντας φέτος τα 200 χρόνια της ελληνικής Παλιγγενεσίας, ας θυμηθούμε το γλωσσικό χείμαρρο του ποιητή μας Παλαμά: «Τούτο το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!».
Σε όλη την επαγγελματική μου ζωή ως δάσκαλος και καθηγητής της ελληνικής Γλώσσας για πολλές δεκαετίες εδώ στη Μελβούρνη –και στη δική μας Διασπορά- προσπαθούσα να φέρω αυτή την εύθυμη και φιλική ατμόσφαιρα μέσα στην τάξη που ομολογώ δεν είναι πάντοτε κατορθωτή.
Τότε το μάθημα της γλώσσας γινόταν παιχνίδι, το γράψιμο καλλιγραφία, η Γραμματική με τους κανόνες της ποίημα, η έκφραση κομψή ομιλία και το Συντακτικό ατομική υποχρέωση. Μέσα σε αυτό το εύφορο κλίμα και τις κατάλληλες συνθήκες, σήκωνα κάποιον μαθητή να μας πει το τελευταίο ανέκδοτό του μέσα σε όλη την τάξη που άκουγε με …ανοιχτό το στόμα.
Έτσι το μάθημα γινόταν κτήμα όλων των μαθητών. Πράγματι το γέλιο έφερνε ευεργετικά αποτελέσματα.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Την περασμένη Πέμπτη 15 Απριλίου 2021, βρέθηκα μαζί με τη γυναίκα μου στη συγκινητική, αλλά και ωραία κηδεία του φίλου μας Χρήστου Κουτσοβασίλη από το Δαφνί Λακωνίας, στο Κοιμητήριο του St Kilda.
Η εξόδια ακολουθία έγινε στον Άγιο Δημήτριο του Moonee Ponds όπου παραβρέθηκε όλη η έντιμη, σεβαστή και μεγάλη οικογένεια του εκλιπόντος: η γυναίκα του Αφροδίτη, τα παιδιά τους Λεωνίδας, Γεωργία, Γιάννης και Δημήτρης με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους και εγγόνια του εκλιπόντος. Όλα τα παιδιά του ήταν μαθητές στο σχολείο μας στο Κολλέγιο «Παιδεία» του Gladstone Park, για όλα τα χρόνια του Δημοτικού και του Γυμνασίου και αποφοίτησαν με άριστους βαθμούς και πολύ καλή και λειτουργική γνώση της ελληνικής Γλώσσας.
Η οικογενειακή αυτή γνωριμία και φιλία μας κρατάει μέχρι σήμερα και για πάντα.
(Ο μεγαλύτερος γιος του Λεωνίδας -που διαμένει μόνιμα στην Αγγλία, εδώ και είκοσι χρόνια– έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης ως Ηλεκτρονικός Μηχανολόγος και έχει πάρει το μεταπτυχιακό του Δίπλωμα με την ειδική Διατριβή του στην Τεχνητή Νοημοσύνη από το Πολυτεχνείο RΜΙΤ.
Στο Λονδίνο είναι Γενικός Διευθυντής Τεχνολογίας σε Πρωτοπορειακή Εταιρεία και συνιδρυτής της Οικονομικής Αγοράς Χρηματοδότησης Λεντ Χάους.
Είναι παντρεμένος με την Ρέιμη και τα παιδιά τους είναι η Αλλέγκρα και ο Τζέιμς).
Ο Λεωνίδας έφτασε στη Μελβούρνη την προηγούμενη εβδομάδα της κηδείας και λόγω κορονοϊού μπήκε σε καραντίνα για δύο εβδομάδες.
Ευτυχώς του δόθηκε άδεια μόνο Μιάς ΄Ωρας να παραβρεθεί στην κηδεία του πατέρα του με άκρα τήρηση των αυστηρών υγειονομικών κανόνων και με συνοδεία δύο υπασπιστών, όλοι τους ντυμένοι και τυλιγμένοι σαν αστροναύτες, που έφτασαν μόλις λίγα λεπτά της ώρας πριν την ταφή.
Τότε τα σύννεφα διαλύθηκαν και ο ήλιος ακούμπησε όλους μας στην πλάτη πολύ ευεργετικά. Το γραφείο τελετών είχε μία σύγχρονη και τέλεια μεγαφωνική εγκατάσταση και ο ιερέας τέλεσε το μυστήριο του αποχαιρετισμού και οι περίπου 60 με 70 συγγενείς και φίλοι παρακολούθησαν με μεγάλη κατάνυξη τη σεμνή αυτή τελετή.
Ο Λεωνίδας τότε – με την κορωνοϊκή του στολή – και αφού του δόθηκε το μικρόφωνο, διάβασε τον επικήδειο λόγο του, με υπέροχη και μεταλλική φωνή και ακραιφνή ελληνική γλώσσα, με τον οποίο όχι μόνο συγκίνησε τους πάντες, αλλά τους έκανε να δακρύσουν, αλλά και να κλάψουν όπως το πρότεινε ο ίδιος με την τελευταία του επιγραμματική φράση, που θα διαβάσετε παρακάτω.
Αμέσως μετά ακολούθησε η ίδια Νεκρολογία ως Eulogy στα Αγγλικά.
