Στην αρχή της εβδομάδας συζητούσα με μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της κ. Gillard τη μυωπική πολιτική της πρωθυπουργού. Συζητούσα και επέμενα, ότι η πρωθυπουργός μας έχει κολλήσει σε θέματα και πολιτικές, που ζημιώνουν δεν ωφελούν, πολιτικά, το Εργατικό Κόμμα.
Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την τελευταία επίθεση της πρωθυπουργού σε άνδρες με «μπλε γραβάτες», που απαιτούν ελέω φύλου να διαφεντεύουν τις γυναίκες, να ελέγχουν τον τρόπο σκέψης τους και να αποφασίζουν γι’ αυτές ακόμη και για αυστηρώς «γυναικεία» θέματα, όπως η έκτρωση.
Εξήγησα στους συνομιλητές και τις συνομιλήτριές μου, ότι διαφώνησα εξ αρχής με την «ιστορική» επίθεση της πρωθυπουργού στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Tony Abbott, για «μισογυνισμό» καθώς και με τις επιθέσεις που ακολούθησαν την πρώτη προσπάθεια της κ. Gillard να αποκαλύψει τη «σκοτεινή πλευρά» του πολιτικού της αντιπάλου, την αντιπάθειά του στις γυναίκες. Ευχήθηκα δε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να μην με εκλάβει η πρωθυπουργός ως «σύμμαχο» του κ. Abbot στον ακήρυχτο πόλεμο κατά των γυναικών, επειδή μ’ αρέσουν και φορώ συχνά μπλε γραβάτες.
Μετά από ένα διάλειμμα γέλιου, έσκασε η βόμβα.
«Οι επιθέσεις της πρωθυπουργού στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μισογυνισμό και ποδηγέτηση των γυναικών δεν είναι παρορμητικά ξεσπάσματά της. Είναι μέρος της στρατηγικής απογύμνωσης του «σωβινιστή» ηγέτη του Συνασπισμού» μου ειπώθηκε.
Βουβάθηκα προς στιγμήν και προσπάθησα να εκτιμήσω, αν έλεγαν αλήθεια ή χωράτευαν οι συνομιλητές και οι συνομιλήτριές μου.
«Ναι, είναι μέρος της στρατηγικής της Γενικής Γραμματείας του κόμματος» συνέχισαν, «η οποία είχε ανακοινωθεί στα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας πριν δέκα πέντε μήνες, περίπου».
Αδύνατον, αντέδρασα μηχανικά. Ο υποθετικός, ατεκμηρίωτος «μισογυνισμός» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αιχμή της στρατηγικής του κυβερνώντος κόμματος; Αδύνατον. Τέτοια στρατηγική έχουν μόνον οι μωροί πρόεδροι κάποιων ελληνικών συλλόγων.
Με έπεισε, όμως, η επιμονή της κ. Gillard στην προβολή της ασυγχώρητης «αδυναμίας» του πολιτικού αντιπάλου της, αντί της ανάδειξης των πολιτικών αδυναμιών του και της ρηχότητας της πολιτικής του Συνασπισμού.
Επικαλούμενος την τελευταία δημοσκόπηση της Nielsen Poll (Australian Financial Review 17/06/2013) σύμφωνα με την οποία η στήριξη της πρωθυπουργού από τις γυναίκες παραμένει σταθερή στο 43% ενώ η στήριξη από τους άνδρες μειώθηκε κατά οκτώ μονάδες στο 28%, ερώτησα αν και πώς δικαιολογούν σήμερα οι «στρατηγοί» του Εργατικού Κόμματος την αλλοτρίωση των ανδρών ψηφοφόρων;
«Δεν δικαιολογούν τις αποφάσεις τους οι στρατηγοί που πιστεύουν ότι είναι αλάνθαστοι. Αν τους ενδιέφερε η αποτελεσματικότητα των επιλογών τους θα τις αναθεωρούσαν θα τις αξιολογούσαν, θα τις τροποποιούσαν θα τις ακύρωναν αντί να σύρουν το κόμμα στον εκλογικό όλεθρο» ήλθε η απάντηση.
Δηλαδή έχει δίκιο ο γερουσιαστής του κόμματός σας, Doug Cameron, όταν προτρέπει την πρωθυπουργό να απορρίπτει «τις παιδιάστικες συμβουλές» που της δίνει ο περίγυρός της και να ακολουθεί το πολιτικό της ένστικτο;» Ρωτάω. «Σε πολλά πράγματα, ναι έχει δίκιο ο Doug, αν και το πολιτικό ένστικτο της πρωθυπουργού μας δείχνει να λειτουργεί επιλεκτικά» μου απαντούν.
Λόγω χρόνου δεν δώσαμε συνέχεια στη συζήτηση. Έφυγα, όμως, με δύο σκέψεις. Η μία σκέψη ήταν, ότι η κ. Gillard είναι δέσμια εκείνων που την έστησαν στον πρωθυπουργικό θώκο και η άλλη σκέψη, ότι το πολιτικό ένστικτό της είναι, μάλλον, ελαττωματικό. Διότι δεν μπορεί, για παράδειγμα, το θέμα των προσφύγων –που κατά τον υποστηρικτή της πρωθυπουργού Laurie Ferguson απασχολεί την πλειοψηφία του αυστραλιανού– να αγνοείται ή να υποβαθμίζεται από την πρωθυπουργό.
Ίσως, σε στιγμές λειτουργίας του, το πολιτικό ένστικτο της πρωθυπουργού να αντιληφθεί ότι ο «μισογυνισμός ωφελεί, πολιτικά, τον Tony Abbot και να αλλάξει στρατηγική.
