Στο λίκνο της φύσης και των γεύσεων

Ποιος θα ήθελε να επισκεφθεί ένα νησί που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Βικτώριας χειμώνα καιρό; Δεν ξέρω αν η δική σας αντίληψη περί διακοπών εμπεριέχει και το τσουχτερό κρύο αλλά στα δικά μου βιβλία διακοπές και κρύο -εκτός αν πρόκειται για διακοπές σε χιονισμένα τοπία- είναι ασύμβατες ποιότητες. Και μόνο η σκέψη ότι στα μέσα του χειμώνα μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω ένα Σαββατοκύριακο στο Phillip Island, ή το νησί των πιγκουίνων, όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, με έκανε να κρυώνω ακόμα περισσότερο.

Περιττό να αναφέρω ότι για το διήμερο εξοπλίστηκα, τόσο εγώ όσο και η παρέα μου με υπερβολικές ποσότητες χειμερινών αξεσουάρ.

Και ενώ όλοι μας αφήσαμε τη Μελβούρνη προετοιμασμένοι για πολικό ψύχος, το νησάκι όχι μόνο δεν μας έδωσε την ευκαιρία να χαρούμε τα βαριά παλτά μας, αλλά προς έκπληξη όλων μας, μας ανάγκασε για μπόλικες ώρες της μέρας να κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μπλουζάκια στην καρδιά του χειμώνα. Και αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές εκπλήξεις που επιφυλάσσει το Phillip Island στον χειμερινό επισκέπτη. Ήπιο καιρό που συνοδεύεται από καταπράσινα τοπία που όταν ο ήλιος αποφασίζει να χαϊδέψει αποκτούν μία λάμψη πρωτόγνωρη για την αυστραλιανή φύση ιδιαίτερα μέσα στην καρδιά του χειμώνα.

ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Το Phillip island απέχει 187 χιλιόμετρα από τη Μελβούρνη. Γεννήθηκε, όπως και πολλά άλλα νησιά της γης από αλλεπάλληλες ηφαιστειακές εκρήξεις πριν από 65 εκατ. χρόνια. Ήταν για χιλιάδες χρόνια ο τόπος που σύναζαν την τροφή του οι Αβοριγίνες της φυλής Bunurong, οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε από τη μετέπειτα πορεία του νησιού, ήταν και οι καλύτεροι φύλακες της βιοποικιλότητάς του. Και αυτό γιατί από τότε που πάτησαν το πόδι τους οι Ευρωπαίοι στο νησί, οι δέκα περίπου αποικίες μικρών πιγκουίνων που ζούσαν στο νησί, μειώθηκαν σε μία και μόνο, αυτή δηλαδή που σήμερα βλέπουν όσοι επισκεφθούν το νησί στο Κέντρο Nobbies που βρίσκεται και στο νοτιότερο άκρο του νησιού.

Και δεν ήταν μόνο οι πιγκουίνοι που έχασαν το καταφύγιό τους λόγω των Ευρωπαίων αλλά και πολλά άλλα είδη ζώων.
Η καταστροφική επέμβαση του ανθρώπου και ειδικότερα του λευκού στο νησί, σταμάτησε, αν μπορεί ποτέ να σταματήσει αυτό, το 1996 όταν σύμφωνα με νομοθετική ρύθμιση της πολιτειακής κυβέρνησης, η μεγαλύτερη έκταση του νησιού ορίστηκε ως Προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο και δημιουργήθηκαν οι απαραίτητες υποδομές αλλά και δικλείδες ασφαλείας προκειμένου ο επισκέπτης αλλά και οι κάτοικοι του νησιού αφενός να μπορούν να χαρούν τη φυσική του ομορφιά με υπευθυνότητα και σεβασμό προς τους ουσιαστικούς ιδιοκτήτες του νησιού, το σύνολο της χλωρίδας και της πανίδας του.

Όπως κάθε επισκέπτης του Phillip Island που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και η δική μας παρέα στήθηκε στο Κέντρο Nobbies για να παρακολουθήσει την Παρέλαση των Μικρών Πιγκουίνων. Εντάξει εκεί έκανε κρύο αλλά με την βοήθεια μερικών γουλιών ούζου, σύντομα το κρύο έγινε ηπιότερο.
Δεν είναι μυστηριακή η εμφάνιση των μικρών πιγκουίνων, μάλλον χαριτωμένα και αξιολάτρευτα ζωάκια θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς. Μην σας ξεγελά το μέγεθος ή το παρουσιαστικό τους όμως. Αυτές οι μινιατούρες του ζωικού βασιλείου είναι πραγματικά υπόδειγμα αντοχής. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι κάθε πρωί λίγο πριν ξημερώσει οι μικροί πιγκουίνοι ξυπνούν και βουτάνε στα νερά του παγωμένου ωκεανού κολυμπώντας ακόμα και 100 χιλιόμετρα για να βρουν την τροφή τους. Και όλη αυτή η ταλαιπωρία για 240 γραμμάρια ψαριών που στην ουσία χρειάζονται για να τραφούν κάθε μέρα.

Πέρα από τον χαριτωμένο τρόπο με τον οποίο περπατούσαν προς τις φωλιές τους, εκείνο που στην κυριολεξία μας κράτησε στα μονοπάτια του Nobbies για πάνω από μία ώρα ήταν η απόφαση δύο διαφορετικών ομάδων πιγκουίνων να διασχίσουν ένα από τα ειδικά διαμορφωμένα για τους επισκέπτες μονοπάτια. Εκεί να δείτε επικοινωνία…  Οι αριστεροί αναποφάσιστοι (ως συνήθως) και οι δεξιοί φωνακλάδες (ως είθισται). Μιλάμε για πιγκουίνους όμως και όχι για πολιτικούς οπότε η διένεξη κράτησε λιγότερο από μία ώρα.

Το κέντρο Nobbies εκτός από όλα τα πιγκουινοειδή τουριστικά μπιμπελό, μπρελόκ και άλλα τέτοια του συρμού προσφέρει και μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική εμπειρία για επισκέπτες κάθε ηλικίας. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας και το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να λυθούν όλες σας οι απορίες για τους μικρούς αλλά δυναμικούς αφέντες του νησιού.

Και δεν είναι υπερβολή να βαφτίσει κανείς τους μικρούς πιγκουίνους ως τους βασικούς κυρίους του νησιού. Χάρη σε αυτούς εκείνο το χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο το Phillip Island φιλοξένησε πάνω από 1500 επισκέπτες. Χάρη σ’ αυτούς στηρίζεται χειμώνα καλοκαίρι η ντόπια οικονομία, μένουν ανοικτά τα εστιατόρια της περιοχής και χάρη σ’ αυτούς πάρθηκε και η απόφαση να κηρυχτεί το νησί Εθνικό Πάρκο. Με άλλα λόγια Respect, για τους πιγκουίνους!

Και μετά ήρθαν οι πελεκάνοι, τα κοάλα, οι φώκιες, τα βουβάλια και οι αγελάδες στην φάρμα του Churchill Island, τα πολύχρωμα πουλιά που με υψίφωνο τρόπο μας ξύπνησαν την Κυριακή το πρωί. Και ήταν παντού, τα πολύχρωμα πουλιά τουλάχιστον. Βλέπετε στο λίκνο της φύσης, η έκφραση της ομορφιάς  δεν περιορίζεται μόνο στους φαγωμένους από το κύμα βράχους των ακτών του, ούτε στις αμμουδερές παραλίες του, ούτε στα ειδικά πάρκα όπως το Koala Conservation Park, είναι παντού. Τι να πρωτοθαυμάσεις! Πόσες εικόνες να πρωτοσώσεις στο σκληρό δίσκο της μνήμης σου! Εκείνη που πάντως σίγουρα θα με συντροφεύει για καιρό θα είναι η εικόνα μίας χήνας της λεγόμενης Cape Barren Geese. Την συναντήσαμε στην Λίμνη των Κύκνων, την μοναδική λίμνη του Phillip Island. «Τον παράδεισο των πτηνών» στο Phillip Island όπως αποδείχθηκε. Με εντυπωσίασε το μπλαζέ της περπάτημα, το μέγεθός της και το πράσινο ράμφος της. Είναι το σπανιότερο είδος χήνας στον κόσμο. Αυτό δεν το ήξερα, εκ των υστέρων το έμαθα. Για δέκα λεπτά της μιλούσα και αυτή σχεδόν ακίνητη με κοιτούσε στα μάτια. Μάλλον το ζωντανό απορούσε με τον τόνο της φωνής μου, την γλώσσα του σώματός μου και σκεφτόταν… ‘Τι θέλει αυτό το ανθρωποειδές’! Η αντίδρασή της μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτων με δικαίωσε. Πέταξε ένα κράξιμο μετά από τον 10λεπτο μονόλογό μου, μου γύρισε την πλάτη και έφυγε με τεράστια βήματα. Δεν την ακολούθησα. Τα ροζ της μάτια και το μπλαζέ της ύφος όμως θα με ακολουθούν για αρκετό καιρό.

ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ

Δεν ήταν μόνο η φύση, με τον καιρό σίγουρα αρωγό της που μας μάγεψε στο χειμωνιάτικο Phillip Island. Καμία προσπάθεια Σαββατοκυριακάτικης αποτοξίνωσης από τα τετριμμένα της καθημερινότητας δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν συμπεριελάμβανε και άλλες προκλήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση ας μιλήσουμε για τις γευστικές και δεν είναι λίγες.

Παρά το γεγονός ότι το Ramada Resort, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την κεντρική πόλη του νησιού το Cowes, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τους πλέον γαλήνιους και άνετους χώρους για να διανυκτερεύσει κάποιος, δεν είναι μόνο αυτό.

Στην πιτσαρία του προσφέρει ίσως την γευστικότερη πίτσα που έχω δοκιμάσει στην Μελβούρνη. Εξ ου και ο λόγος ότι δεν ξένισε κανένα από την παρέα το γεγονός ότι με το που δοκίμασα την πίτσα με τις γαρίδες, έβαλα συρματόπλεγμα γύρω της για να μην την αγγίξει κανένας άλλος. Και παρά το γεγονός ότι κατάφερα να καταναλώσω μία ολόκληρη πίτσα, θες ο καθαρός αέρας, θες η ζεστή ατμόσφαιρα του Rusty Waters λίγες ώρες αργότερα με ώθησαν στο να ενδώσω σε μία ακόμα γευστική πρόκληση από το συγκεκριμένο εστιατόριο που θεωρείται ίσως και το καλύτερο του νησιού και όχι άδικα.

Καρφίτσα δεν έπεφτε στο Rusty Waters, που εκτός από εστιατόριο είναι και brewery. Όπως μας πληροφόρησε ο χαμογελαστός ιδιοκτήτης του Νιλ, οι μπύρες που προσφέρει το Rusty Water (σκουριασμένο νερό το όνομά του ελληνιστί, δηλαδή μπύρα) ζυμώνονται στην Βικτώρια από μπουτίκ ζυθοποιεία αλλά όχι στο νησί καθώς απαγορεύεται η παραγωγή οποιονδήποτε αλκοολούχων ποτών εκεί.

Δεν είμαι ιδιαίτερος φίλος της μπύρας αλλά στην μικρή ποικιλία που μας σερβίρισε το Rusty Water, βρήκα και εγώ το δάσκαλό μου, συγνώμη τη μπύρα μου ήθελα να πω. Και το όνομα αυτής Pure Pilsner, και αποκλειστικής διάθεσης από το Rusty Water.

Με την ίδια τέχνη ήταν μαγειρεμένα και τα πιάτα του Rusty Water. «Χρησιμοποιούμαι ντόπια προϊόντα και αυτό ίσως μας κάνει και το πλέον επιτυχημένο εστιατόριο της περιοχής» μου είπε ο Νιλ και μία ματιά τριγύρω ήταν αρκετή για να με πείσει ότι είχε δίκιο. «Σίγουρα το καλοκαίρι έρχεται περισσότερος κόσμος, όμως πάντα έχουμε κόσμο ακόμα και το χειμώνα» πρόσθεσε επιβεβαιώνοντας ότι τελικά το Phillip Island είναι το νησί όλων των εποχών. Δεν είπαμε πολύ περισσότερα με τον Νιλ καθώς πέσαμε όλοι μας με τα μούτρα στο Bouillabaisse, ένα γαλλικό πιάτο θαλασσινών που ήταν το αποκορύφωμα στην μπυροποσία μας.
Και μην νομίσετε ότι οι γευστικές σας προκλήσεις θα περιοριστούν σε αυτές που προσφέρουν τα εστιατόρια της περιοχής – υπάρχει και ελληνικό εστιατόριο στο Phillip Island γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκεί ζουν ή έχουν εξοχικά πολλοί συμπάροικοι.

Να πάτε, να πάτε, να πάτε και θα με θυμηθείτε στο εργοστάσιο σοκολάτας Pannys. Θα σας ευγνωμονούν οι νεαρότεροι της παρέας, θα βυθιστούν στις ενοχές οι μεγαλύτεροι αλλά δεν θα το μετανιώσει κανείς. Και να κρατήσετε την επίσκεψη στην σοκολατοποιία για το τέλος. Θα φύγετε από το νησί των πιγκουίνων όχι μόνο με την «γλυκιά τους» εικόνα στο μυαλό σας αλλά και την γλύκα της καλής σοκολάτας στον ουρανίσκο σας.