«Καλομηνάς» λέγν’ατον, και καλός μήνας ξάϊ κ’είναι.
Ενθυμεματί’ αναπολώ, φουρκίουμαι και κλαίω.
Τζίζω τα περισιανλούκια, και τ’εμετέρ που εγαραλάϊζαν,
τα ψύ’ας α’τουν κι συνεύ΄νε, και η βρούλα κ’εσβυάται.
Σαχτάρια ε’ένταν τ’οσπίτια τουν, εσοκεύκουσαν τα εικόνας,
και τα εικόνας ταλεύ’νε, και τα καμπάνας συνεύ΄νε…
Το θυμιατόν κι σκουτουλίζ’, ελίβωσεν το τέμπλον,
πλουμίζ’νε μ’αίματα το χώμαν, αχπάσκουνταν τα ψύ’α.
Τη 19η τη «Κακομηνά», συννουνίζουμες και άφτουμε καντήλ’,
καντήλ’ που ‘ίνεται ταρέλαμπα και φωτίζ’ την οικουμένην…
Γλωσσάριο:-
Καλομηνάς = Μάϊος
ενθυμεματί’ = της μνήμης
φουρκίουμαι = πνίγομαι
τζίζω = το πονάω
περισιανλούκια = κακομοιριές
γαραλαϊζ’νε = ξεφωνίζουν από πόνο
συνεύ΄νε = σιωπούν
βρούλα = φλόγα
σαχτάρια = στάχτες
εσοκεύκουσαν = ξηλώνονταν
ταλεύω = αρπάζω, εισδύω, ορμώ
συνεύ΄νε = σιωπούν
σκουτουλίζ’ =- μοσχοβολά
ελίβωσεν= μαύρισε ο ουρανός
πλουμίζω = χρωματίζω
αχπάνω = ξεριζώνω
ψύα = ψυχές
συννουνίζω = βρίσκομαι σε περισυλλογή
άφτουμε = ανάβουμε
ταρέλαμπα= λυχνάρι
