ΜΟΥ ήρθε και το δελτίο απογραφής και πήρα μια χαρά, που, δυστυχώς, όπως όλες οι χαρές, δεν κράτησε πολύ. Γιατί ενώ όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την ερώτηση 15, στην ερώτηση 16 μου ήρθε η κεραμίδα. «Σε ποια χώρα γεννήθηκες;» με ρωτάει και τρέχω η μαγκούφα να συμπληρώσω το κουτάκι, αλλά, πού;
ΚΟΙΤΑΩ τις επιλογές: Αυστραλία, όχι, Αγγλία, όχι, Νέα Ζηλανδία, όχι, Ινδία, όχι, Φιλιππίνες, όχι, Βιετνάμ, όχι, Ιταλία, όχι και μετά το χάος… Η Ιταλία τελευταία επιλογή και μετά το κουτάκι με τους «λοιπούς». «Ρε, τι λέτε», αναφώνησα και φορώντας το τσεμπέρι ξαμολήθηκα στη γειτονιά να δω μήπως κι εμένα μου στείλανε λάθος δελτίο.
ΤΙΠΟΤΑ. Όλοι τα ίδια. «Συμπλήρωσε Ελλάδα» μου λέει η γειτόνισσά μου και δεν πειράζει. «ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;» της πάτησα μια στριγκλιά που την έκανα και χλώμιασε. Ακούς εκεί, με τους «άλλους» οι Έλληνες.
ΔΕΝ ΜΑΣ τα λένε έτσι οι πολιτικάντηδες στα φεστιβάλ και τις ελληνικές εκδηλώσεις που παίρνουν σβάρνα για να μαζέψουν ψηφαλάκια. «Σημαντικό κομμάτι της Αυστραλίας» μας ανεβάζουν, «τεράστια κοινότητα» -κυριολεκτικά και μεταφορικά– μας κατεβάζουν.
ΣΥΝΕΧΙΖΩ με το απογραφικό δελτίο κα πάω παρακάτω, όπου, τάχα μου, στη γλώσσα υπάρχουν τα Ελληνικά ως τελευταία και στη θρησκεία η Ελληνική Ορθόδοξη ως προτελευταία επιλογή. Μας υποχρέωσαν…
ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, τώρα, η αμαθής. Με ποια λογική εξαλείφθηκε η χώρα γέννησης αλλά παρέμεινε η γλώσσα και η θρησκεία; Θέλουν να μας πουν ότι χάθηκε ολόκληρη η πρώτη γενιά μεταναστών ώστε περιττεύει η ερώτηση;
Μπα, και οι Ιταλοί τι είναι; Μαθουσάλες; Αυτοί υπάρχουν, αλλά οι Έλληνες πάνε; Ότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν έρθει τόσοι νεομετανάστες από την Ελλάδα το αγνοούν; Δεν πήρε, αλήθεια, τίποτα το αυτί τους;
Ε, ΗΡΘΕ η ώρα να το καταλάβουν και να το εμπεδώσουν. Πώς; Με την Απογραφή. Συμπληρώνω με τεράστια γράμματα «ΕΛΛΑΔΑ» στην επιλογή «Άλλη» και άντε να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Καλέ, ένα σάκο με μαντζούνια κατά της γκαντεμιάς παράγγειλα από τη θεία μου την ξεματιάστρα στο χωριό και τα περιμένω με αγωνία.
ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ να ‘ρθουν πριν καταφθάσει ο Κυριάκος στην Αυστραλία. Βλέπετε ο Μόρισον που ενώ εμάς τους κοινούς θνητούς δεν μας βλέπει καθόλου και μας ρίχνει στους «Άλλους», τον Κούλη τον παίρνει τηλέφωνο και τον καλεί για επίσκεψη, σκορπώντας τον πανικό σε όλους τους συμπάροικους.
«ΔΟΥΛΕΙΑ δεν είχε ο δαίμονας, τάραζε τα παιδιά του» (ή κάπως έτσι) που έλεγε και η σοφή γιαγιά μου.
Και όχι πως τα πιστεύουμε αυτά που λένε για την οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά εσείς καλού κακού κρεμάστε σκόρδα και κανένα ξύλινο σταυρό στην εξώπορτα…γιατί ποτέ δεν ξέρεις…
«ΞΕΡΕΙ ότι ξέρω ότι ξέρει», είπε στη συνέντευξή του στον «Νέο Κόσμο» ο Βαρουφάκης, το πάλαι ποτέ «ατίθασο παιδί» του πάλαι ποτέ κόμματος σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ (στο «σωτηρία» πάει το πάλαι ποτέ) για τον πάλαι ποτέ κολλητό του και πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα.
ΑΝΤΕ και το καταλάβαμε ότι ο Γιάνης ξέρει να κλίνει το ρήμα «ξέρω» στον ενικό αριθμό αλλά μάλλον ξέχασε ότι υπάρχει και πληθυντικός. Ας τον βοηθήσουμε, λοιπόν, να τον θυμηθεί ή να τον μάθει: κι εμείς κ. Βαρουφάκη, Γιάνη μας, ξέρουμε ότι ξέρετε ότι ξέρουμε και το ξέρουν όλοι. Γκέγκε;
Μ.Κ.
ΝΑ ‘ΤΑ μας πάλι και ξανά το ίδιο σενάριο, τόσες φορές κακοπαιγμένο, με τόση θλίψη, τόσο πόνο και σπάσιμο νεύρων. Φαίνεται ότι η γενέτειρα ζει και πάλι τις ίδιες εφιαλτικές ώρες, μια με τις ανελέητες πυρκαγιές, μια με τις πλημμύρες, μια με το ένα και μια με το άλλο…
ΝΑ και πάλι και ξανά μανά, οι κατάρες και οι αναλύσεις και οι αποψάρες και οι διαμάχες, τηλεοπτικές και μη, όχι εσύ φταις, όχι εμείς δεν φταίμε, όχι οι άλλοι φταίνε, και πάει λέγοντας. Και μαζί με όλα αυτά, έρχονται ξανά στην επιφάνεια, η αδιαφορία, η ανικανότητα, η μη πρόληψη, η αδράνεια.
ΘΑ ΕΛΕΓΕ κανείς, μα δεν μαθαίνουν, τόσα χρόνια, από το ίδιο και το ίδιο τροπάριο; Βέβαια, οι εκάστοτε ιθύνοντες και κυβερνήσεις είναι αυτοί που είναι, ανάλγητοι, να προωθήσουν τα δικά τους προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Το έχουμε πλέον εμπεδώσει το παραμύθι…
Ο ΛΑΟΣ όμως; Εάν τα πολιτικά ή όποια άλλα επιχειρήματα, εάν η αντίδραση ενός λαού εξαντλούνται στην ατάκα κάποιου του στυλ «γ…..αι Μητσοτάκη μ….α» και στα διάφορα τσιτάτα-viral στα δίκτυα κοινωνικής αποσύνδεσης, τότε συγγνώμη, αλλά αυτός ο λαός είναι άξιος της μοίρας του…, δηλαδή αυτός ο ίδιος λαός είναι ο κύριος υπεύθυνος, το κύριο συστατικό μέρος του όλου προβλήματος…
ΚΑΙ μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και μήνυμα του γ.γ. Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών, Γιάννη Χρυσουλάκη, στην Ομογένεια να επενδύσει στην Ελλάδα!… Αυτό σε συνέδριο της ΠΑΔΕΕ, της οργάνωσης δηλαδή που απαρτίζεται από Έλληνες ομογενείς που έχουν εκλεγεί στα Κοινοβούλια 28 άλλων χωρών.
ΣΤΗΝ ομιλία του, ο κ. Χρυσουλάκης, τόνισε, ανάμεσα στα άλλα: «Η Ελλάδα αλλάζει, η Ελλάδα μετασχηματίζεται και από αυτή την προσπάθεια δεν θα μπορούσε να λείψει η ελληνική ομογένεια…». Μάλιστα! Προφανώς, θα εννοεί την Ελλάδα που καίγεται απ’ άκρο σ’ άκρο, την Ελλάδα που πεθαίνει, την Ελλάδα που έχει βρεθεί στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ, ο ίδιος, είπε: «… τώρα είναι η στιγμή για να επενδύσει κάποιος στην Ελλάδα. Επειδή τώρα έχει ανοίξει ο μεγαλύτερος επενδυτικός κύκλος στην ιστορία της χώρας και οι ευκαιρίες που προσφέρονται είναι αμέτρητες…». Θαυμάσια!
Τώρα που έχουν καεί τα πάντα, τώρα είναι η στιγμή που έχει ανοίξει διάπλατα ο δρόμος στο κοράκια των μεγαλοεταιρειών, των επενδυτών, και των κάθε λογής αρπακτικών να αποτελειώσουν αυτό που έχει αρχίσει και εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες.
ΕΝΑΣ φίλος μου, θέλοντας να αντιπαρατεθεί σε κάποιους αντιεμβολιαστές, ανάρτησε τα παρακάτω, με τα οποία και συμφωνώ:
«Χρειάζεται μια απλή κατανόηση της διαλεκτικής τυχαίου και αναγκαίου, τουλάχιστον αυτό… Όσο κυκλοφορεί η «γριπούλα», όσο περισσότερους οργανισμούς αποικεί, τόσο περισσότερες τυχαίες μεταλλάξεις προκύπτουν. Ο στόχος πρέπει να είναι να μην κυκλοφορεί, ξέρετε πώς, μάσκες κτλ. Όταν στην κυκλοφορία (του ιού) μπαίνουν εμπόδια, όπως εμβόλια, τόσο λιγότερες τυχαίες μεταλλάξεις προκύπτουν. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος, να μην κυκλοφορεί…
…ΑΥΤΗ η ελαχιστοποίηση της κυκλοφορίας (του ιού), θέλουμε να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δηλαδή, να εμβολιαστεί όλος ο κόσμος το ταχύτερο δυνατό. Γιατί; Επειδή αυτό αναγκαία ελαχιστοποιεί τις μεταλλάξεις, όσο μικρότερος ο πληθυσμός της «γριπούλας» τόσο λιγότερες οι μεταλλάξεις.
Όταν δεν βάζουμε παντού εμπόδια και κυκλοφορεί αβέρτα, πάμπολλες τυχαίες μεταλλάξεις, κάποιες επιβιώνουν και διαδίδονται, κάποιες όχι. Κάποιες σταματούν μπροστά στα εμβόλια, κάποιες δεν χαμπαριάζουν…
…ΟΤΑΝ αφήνουμε τη «γριπούλα» να κυκλοφορεί σε όσους θέλουν, όλο και κάποια τυχαία μετάλλαξη θα ταιριάξει έτσι ώστε να ξεπερνάει το εμπόδιο του εμβολίου και να αναπαράγεται και στον εμβολιασμένο πληθυσμό. Ποιά είναι η αναγκαιότητα εδώ; Να σταματήσουμε τα εμπόδια ή την κυκλοφορία; Αφήστε τα βρετανικά SAGE και κοιτάξτε τα βασικά της βιολογίας».
Δ.Τ.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ετοιμαζόμουν να υπενθυμίσω στα παιδιά μου και τους κοντινότερους στην φετινή Απογραφή να μην ξεχάσουν να δηλώσουν την ελληνική καταγωγή μας, το Έντυπο μας απογοήτευσε.
Και επειδή δεν έχουμε χρόνο να διαμαρτυρηθούμε, ας ενημερωθούμε. Θυμάμαι τον αείμνηστο συνάδελφο Κώστα Νικολόπουλο, τέτοιες μέρες, που υπενθύμιζε μέσα από την αρθρογραφία του να μην ξεχνάμε «να δείχνουμε τη δύναμη της ομογένειας».
Γιατί, κακά τα ψέματα, σ΄αυτή την Υπηρεσία, την Australian Bureau Statistics, στηρίζεται ο κρατικός σχεδιασμός και η μέριμνα αλλά και όσοι χρειάζονται στατιστικά στοιχεία.
Η ΑΠΟΓΡΑΦΗ, ως γνωστόν, γίνεται κάθε 5 χρόνια. Το μήνυμα της φετινής, σύμφωνα με τον γενικό διευθυντή Απογραφής, Chris Libreri, είναι ότι «κάθε στατισικό στοιχείο αφηγείται κάποια ιστορία!».
Βάζω θαυμαστικό γιατί στο κουτάκι που αναγράφονται οι χώρες εθνικότητας, η δική μας, η Ελλάδα μας, απουσιάζει. Κι ας είχαμε δηλώσει το 2016 κοντά 400.000 άτομα με ρίζες Ελληνικές. Στην φετινή, μάς βάζουν με τους «ΑΛΛΟΥΣ» – «OTHERS» και μάς καλούν να συμπληρώσουμε μόνοι μας το κουτάκι γράφοντας GREEK.
ΒΕΒΑΙΩΣ και θύμωσα, όσο φαντάζομαι κι εσείς. Ωστόσο, την Τρίτη, 10 Αυγούστου, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ας φροντίσουμε να γράψουμε GREEK, και ο Θεός βοηθός. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική για όσους βρίσκονται στη χώρα την ημέρα της διεξαγωγής. Και κάτι ακόμα. Μας διαβεβαιώνουν ότι τα προσωπικά μας δεδομένα είναι ασφαλή.
ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα αναφέρθηκα στην προτομή του αείμνηστου π. Μουτάφη, που βρίσκεται στο δημάσιο πάρκο επί της Atherton Road στο Oakleigh. Με το σχόλιό μου, συμφωνούσα με το άρθρο του Α.Μ. «ΝΚ», 24/7/2021, για την ακαταλληλότητα του χώρου.
Ε! Δεν περίμενα ότι θα γινόταν θέμα συζήτησης στα πρωινά πηγαδάκια του Σαββάτου και τα απογευματινά της Κυριακής.
ΦΙΛΟΣ που μένει στην περιοχή με ενημέρωσε ότι, εκτός από τις αναμεταξύ τους διαβουλεύσεις, έκανε και μίνι έρευνα. Ιδού, λοιπόν, το αποτέλεσμα: 8 στους 10 συμπάροικους συμφωνούν ότι η προτομή, πρέπει να μείνει στη βάση της, «ως μνημείο αναγνώρισης από όλους, ανεξαρτήτου εθνικότητας κατοίκους της περιοχής», αλλά 10 στους 10 δηλώνουν την δυσαρέσκειά τους στο Δήμο για την παντελή έλλειψη φροντίδας του μνημείου.
ΤΟ «ΛΑΓΩΝΙΚΟ» μου, έκανε επίσης και μια εκ βαθέων έρευνα. Η διαχείρηση της γης του πάρκου και, εκ των πραγμάτων, ό,τι οικοδομείται επ’ αυτής, είναι ευθύνη μιας Επιτροπής, η οποία τους πληροφορεί πως ό,τι χτίζεται, δεν «μετακομίζει». Κι αφού μου είπε κι άλλα νέα ενδοκοινοτικά, εκκλησιαστικά και μη, με έπεισε. Είναι δυνατόν να διαφωνώ μετά από τέτοιες αποκαλύψεις;
Ζητώ συγγνώμη που τα σχόλιά μου τάραξαν τα ήσυχα νερά τους.
ΜΠΡΑΒΟ και ολόθερμα συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές, που μέσω πανδημίας, βρέθηκαν/βρίσκονται στο Τόκιο, εκπροσωπώντας τις χώρες τους στην ΧΧΧΙΙ Ολυμπιάδα στο «Ευ Αγωνίζεσθαι!». Και, φυσικά, πολλά ΜΠΡΑΒΟ και πιο πολλές ΕΥΧΕΣ για ανώτερες διακρίσεις, στους δικούς μας αθλητές.
Της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αυστραλίας. Μας έκαναν υπερήφανους.
ΤΟΥΤΕΣ τις μέρες, μού έρχεται στο νου το πάντα επίκαιρο μήνυμα του Pierre De Coubertin, του Γάλλου διανοούμενου που θεωρείται η ψυχή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896.
Ένα μήνυμα, που εφαρμόζω σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου: « The main thing in life is not to win but to participate». Δηλαδή, εκείνο που μετράει στη ζωή μας, είναι η συμμετοχή και όχι η νίκη.
ΜΠΗΚΑΜΕ στον Αύγουστο, τελευταίο μήνα του χειμώνα, υπό την σκιά του κορονοϊού. Οι ανθισμένες αμυγδαλιές, προειδοποιούν ότι η Άνοιξη είναι στη γωνία. Ας το προσπαθήσουμε. Ο καθένας μας από το δικό του μετερίζι και όλοι μαζί, να την χαρούμε.
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.
Κ.Γ.
