Η ομογένεια της Αυστραλίας και ειδικά του Σίδνεϊ θρηνεί για την  απώλεια ενός πολύ σημαντικού Έλληνα που «έφυγε» σε ηλικία 94 ετών μέλος της αρχικής ομάδας που στελέχωσε το Ελληνικό Πρόγραμμα του ραδιοσταθμού 2ΕΑ στο Σίδνεϊ, λίγο μετά την ίδρυσή του το 1975, δημοσιογράφος και καταξιωμένος λογοτέχνης.

Για τον εξαιρετικό αυτό Έλληνα η Άννα Αρσένη του είχε κάνει την ακόλουθη παρουσίαση πριν δυο χρόνια στο greeceandco.com.au:

O Γρηγόρης Χρονόπουλος, του Διονύση και της Ιωάννας, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1926 στο Βαρθολομιό Ηλείας. Έζησε ευτυχισμένα, παιδικά χρόνια που είχαν επίδραση στην μετέπειτα ζωή του. Αυτά τον στήριξαν στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Οι δυσκολίες του πολέμου δεν άφησαν την οικογένειά του ανεπηρέαστη. Εκεί που η ζωή τους ήταν ένα καλοτάξιδο καράβι, μετατράπηκε σε ένα παλιόκαρο που το ζεύτηκε ο ίδιος. Σαν μοναχογιός στην οικογένεια επωμίσθηκε πολλές ευθύνες. Υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός και έλαβε μέρος Εκστρατευτικό Σώμα Κορέας. Στην Αυστραλία ήρθε το  1955. Περιγράφει τον εαυτό του ως «Πληγωμένο μυρμήγκι που έχασε το δρόμο του μέσα στη νύχτα», όπως λέει και ο Ρίτσος.

“Είμαι όμως αισιόδοξος και ίσως ρομαντικός, αλλά πατάω στη γη και με τα δυο μου πόδια. Θα έλεγα ότι βλέπω τη ζωή με καλή προαίρεση” έλεγε.

Τον πλήγωνε η φιλαυτία, η αλαζονεία, η υπεροψία και η κενοδοξία στους ανθρώπους. Σε ερώτηση του περιοδικού ΑΛΦΑ, αν μετάνιωσε που έφυγε από την Ελλάδα, ο Γρηγόρης Χρονόπουλους είπε:

«Από άποψη εργασίας θα ήμουν ταχτοποιημένος καλύτερα. Όμως, η εμπειρία των δύο κόσμων είναι μεγάλη, είναι πλάτεμα. Η Αυστραλία είναι χώρα «νοικοκυρεμένη». Ο Έλληνας δεν πειθαρχεί. Δημιουργεί και εξελίσσεται γι΄αυτό είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Για παράδειγμα, σου λένε «απαγορεύεται η είσοδος». Ο Αυστραλός το δέχεται ασυζητητί, ενώ ο Έλληνας κοιτάει μήπως υπάρχει κανένα παράθυρο. Στην Ελλάδα θα είχα εξέλιξη που δεν την είχα εδώ. Θα μπορούσα να πω ότι έχω προσαρμοστεί ευχάριστα. Κάτι που με έχει πληγώσει στο παρελθόν είναι που σε βλέπουν με υποψία, σαν άξιο να κάνεις κάθε ατιμία μόνο γιατί είσαι ξένος. Την αγάπη μου για την Ελλάδα την έχω φυλάξει – καλύτερα – στην καρδιά μου, χωρίς τις καθημερινές μικρότητες.

Ο Γρηγόρης Χρονόπουλος αναπολούσε την στρατιωτική του ζωή με νοσταλγία.

«Το διάστημα που βρισκόμουν στην Κορέα λαβαίναμε μερικά ελληνικά περιοδικά που τα έστελνε μια κυρία από την Αυστραλία. Κάποια στιγμή σκέφτηκα, ότι έπρεπε να ευχαριστήσω αυτή την κυρία που με την σκέψη και το ενδιαφέρον της, μας κρατούσε συντροφιά μακριά από την πατρίδα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα και της έστειλα ένα απλό, λιτό γράμμα, ευχαριστώντας την εκ μέρους όλων των φαντάρων για την ευγενική της χειρονομία. Δημιουργήθηκε λοιπόν μια επαφή και αργότερα μας έστειλε καραμέλες, κάλτσες και άλλα μικροπράγματα. Η αλληλογραφία συνεχίστηκε και όταν γύρισα στην Ελλάδα. Είχα ζητήσει αλληλογραφία μέσω της “Εκλογής” και είχα αρκετές επαφές καθώς και μια ωραία ιστορία που διατηρήθηκε για μια εικοσαετία, ένας όμορφος δεσμός που υπάρχει ακόμα σαν φιλία πλέον.

Mετανάστευση

Γυρίζοντας στην πατρίδα, συνειδητοποίησα ότι οι συνθήκες ήταν δύσκολες και έτσι αποφάσισα την ξενιτιά. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία με την οποία αλληλογραφούσα να μου κάνει πρόσκληση να μεταναστεύσω στην Αυστραλία. Επειδή είχα υπηρετήσει ως έφεδρος, δεν επιτρεπόταν να μεταναστεύσω πριν συμπληρώσω το 32ο έτος της ηλικίας μου. Έτσι, ήρθα στην Αυστραλία, σε ανθρώπους που δεν γνώριζα. Παράξενη κι αλλιώτικη η δική μου ιστορία. Ήρθα σε ξένους, άγνωστους ανθρώπους και έγινα φίλος για χρόνια πολλά. Πρώτη εμπειρία εργάσθηκα σε ένα εργοστάσιο όπου γυάλιζα εξαρτήματα ψυγείων σε πάνινο τροχό και η σκόνη έσμιγε με τα δάκρυα. Στα χρόνια που δούλευα σε εργοστάσιο, έγινε μια πνευματική κίνηση στη Ελληνική Λέσχη, κάτι διαλέξεις που οργάνωσε ο αείμνηστος Γιώργος Παϊζης. Έπιασα να γράψω κάτι ενθουσιασμένος, μ΄αυτό που ήταν κάτι σαν φωτεινή ακτίνα στη πνευματική ξέρα. Έτσι έγινα συνεργάτης στο ΒΗΜΑ που είχε ο Θάνος Νικολαϊδης και κρατούσε στα χέρια της η Μαρία Πολίτη, έγραφα στην αρχή με ψευδώνυμο. Η πρώτη μου επαφή με την παροικία.
Σιγά σιγά περάσανε τα χρόνια. Μετά το εργοστάσιο εργάσθηκα στο μαγαζί του γαμπρού μου, στο Προξενείο για λίγο, Διευθυντής στο Κέντρο του Μετανάστη που υπήρχε τότε, εργάστηκε και σε ταξιδιωτικά γραφεία και τελικά στον Κρατικό Οργανισμό Ασφάλειας Υγείας, σύνδεσμος με τις εθνικότητες για 14 χρόνια, απ όπου και συνταξιοδοτήθηκα.
Παράλληλα εργάσθηκα και στο κρατικό ραδιόφωνο SBS. για 13 – 14 χρόνια.  Συνέχισα την επαφή μου με το κοινό από το 2ΜΜ για περισσότερο από δεκαετία.

Δίδαξα και ελληνικά σε Αυστραλούς σε ένα Πρόγραμμα Συνεχούς Μάθησης Continuing Education Programme) CEP του Πανεπιστημίου Μακουώρυ. Δίδαξα για λίγο και σε απογευματινά σχολεία.
Τώρα που κοιτάζω πίσω, είμαι και από τους πρωτοπόρους και ιδρυτές του τοπικού μας Συλλόγου και είμαι και μέλος του Ελληνικού Τμήματος του RSL για πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα τιμήθηκα με τον τίτλο ισόβιο μέλος. Έγινα και JP (Justice of the peace).
Ασχολήθηκα και με το θέατρο, έχω ωραίες αναμνήσεις και δεσμούς πολύχρονους με φίλους στον κύκλο το καλλιτεχνικό της παροικίας μας..
Τώρα που με ρωτάς καθώς γυρίζω πίσω στα χρόνια που πέρασαν βρίσκω πως η ζωή μου ήταν γεμάτη ενδιαφέροντα.

.

Kαλλιτεχνικές Ασχολίες

 

Ο Γρηγόρης Χρονόπουλος έχει γράψει πολλές κριτικές, έχει λάβει μέρος σε τρεις τραγωδίες και έχει εκδώσει και τρία βιβλία:  Ένα θεατρικό «ένα κλωνί βασιλικό», μια ποιητική συλλογή,  « Τα χελιδόνια δεν θα ξαναρθούν» και διηγήματα «Ένας εαυτός – Ένας κόσμος».

Από το Φεβρουάριο του 2014 έως τον Οκτώβριο του 2018, είχε μόνιμη στήλη στην εφημερίδα “Ο Κόσμος” με τον Γιώργο Χατζηβασίλη με τίτλο “Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά” στην οποία αναπολούσαν και κατέγραφαν την ιστορία της ελληνικής παροικίας και τους πρωταγωνιστές της.