Άρα την σκέφτηκαν καλά τα άτομα των διαδηλώσεων στο κέντρο των μεγαλουπόλεων της Αυστραλίας, ή μήπως παρασύρονται από τις γνώμες μερικών που λειτουργούν με γνώμονα ένα πράγμα… τον εαυτό τους και μόνον προσποιούμενοι ανθρώπινα δικαιώματα; Φώτο: AAP /James Ross)

Η δραματική πανδημική κατάσταση στην κοινωνία σήμερα είναι για την ανθρωπότητα ένα απροσκάλεστο δίλημμα και συνάμα μια εξαιρετικά προβληματική πρόκληση. Δίλημμα διότι δίχως τις κατάλληλες υποδομές και πολύχρονες εμπειρίες δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ενώ και πρόκληση εφόσον σ΄ ένα σύντομο χρονικό διάστημα καλούμαστε να υπερνικήσουμε τη δριμεία κατάσταση. Υπολογίζοντας πως θέλουμε να επιστρέψουμε κάποτε σε μια νέα μορφή κανονικότητας που πιστεύω οι περισσότεροι το ελπίζουμε.

Από τη μια οι κυβερνήσεις, πολιτειακή και κοινοπολιτειακή, δείχνουν πιο απροετοίμαστες από ποτέ για ν’ αντιμετωπίσουν τη δραματική και καθ’ όλα δύσκολη συγκυρία, πέφτοντας από τη μια γκάφα στην άλλη. Αυτές οι κυβερνητικές γκάφες έχουν ως αποτέλεσμα να γινόμαστε κομπάρσοι του ανεπτυγμένου κόσμου εδώ στην Αυστραλία εφόσον βρισκόμαστε πίσω στα ποσοστά εμβολιασμού από αρκετές υπανάπτυκτες χώρες και το χειρότερο να διακινδυνεύουν καθημερινά ζωές συμπολιτών μας.

Η κυβέρνηση βέβαια δηλώνει πως κάνει ότι μπορεί και ότι έχει το ζήτημα υπό τον έλεγχό της ενώ συστήνει, με τη συγκατάθεση επιδημιολόγων, να εμβολιαστούν όλοι οι πολίτες όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τα εμβόλια όμως είναι κατά πολλούς αμφισβητούμενης εγκυρότητας, και μιλάμε για μια κοινωνία η οποία βάλλεται από πολλές πλευρές στο σύνολό της. Αυτό που αναμένουμε να δούμε ακόμη είναι τη διακήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης εφόσον παρ’ όλες τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τις μάσκες, την τήρηση αποστάσεων, τις συνοριακούς ελέγχους ανάμεσα στις πολιτείες κλπ., τα κρούσματα δεν μειώνονται σε επιθυμητά επίπεδα.

Από την άλλη πλευρά το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να ακολουθούν τις οδηγίες της κυβέρνησης μόνον όταν επιθυμούν (εκτός αν κηρυχθεί επιτακτικός νόμος), κι εφόσον προσφέρεται αυτό το δικαίωμα από το πολίτευμα διατηρούν κάποιοι προσωπικούς ισχυρισμούς με σκοπό να δείξουν στους τριγύρω ότι εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα. Να δείξουν δηλαδή ότι θα έχουν τον έλεγχο του εαυτού τους όταν και αν ο ιός τους προσβάλει. Το αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα, οι αντιεμβολιαστές να θριαμβεύουν ενώ φωνασκούν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων και στα σύνορα, με σοβαρά μεν επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, αλλά δείχνουν ότι η κατάσταση δεν είναι υποφερτή για το κοινό. Οι διαδηλωτές αναφέρονται σε ανθρώπινα δικαιώματα και θανάτους σε εμβολιασμένους (πολλές φορές ανύπαρκτους) ως αποτέλεσμα της σύγχρονης αυτής πανδημίας Covid-19. Επίσης, ένας τεράστιος αριθμός επιχειρήσεων περνούν τις πιο δύσκολες στιγμές της ύπαρξής τους ενώ άλλες έχουν ήδη κλείσει.

Λόγω των παραπάνω συγκυριών δημιουργούνται στην κοινωνία μια σειρά από αντιφάσεις και ενδοιασμοί που φέρνουν τον σκεπτόμενο και οργανωμένο άνθρωπο σε διλήμματα για την επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Άραγε να εμβολιαστεί ή όχι;

Για να έχει μέλλον μια κοινωνία πρέπει να είναι ελεύθερη. Ελεύθερη στην σκέψη και ιδιαίτερα στην έκφραση των πολιτών της. Το σκεπτόμενο άτομο πρέπει να μη φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του, άσχετα για το πώς θα τη λάβουν οι συνάνθρωποί του ή πώς θα αντιδράσουν. Το να υποκρινόμαστε ότι τα γνωρίζουμε όλα και δεν δεχόμαστε απόψεις τρίτων σημαίνει ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Ο άνθρωπος που προσποιείται ότι γνωρίζει ή δείχνει ακατάδεχτος σε γνώμες συνανθρώπων του δεν είναι ελεύθερος παρά είναι σκλάβος των εντυπώσεων ομοϊδεατών του. Ένας παρόμοιος άνθρωπος, όσο πνευματικός κι αν είναι, δεν έχει σκοπό στην κοινωνία άλλο παρά τη συμπάθεια συνανθρώπων που καταγίνονται ακόμη στην ωραιοποίηση δυσάρεστων καταστάσεων προσβλέποντας στο ατομικό του συμφέρον.

Γνωρίζω πως μερικοί έχετε ήδη εκνευριστεί με τα συμφραζόμενα, όμως δώστε μου παρακαλώ το δικαίωμα να γράψω γι’ ακόμη μια φορά τη γνώμη μου. Άλλωστε “των δε κοιμομένων έκαστον εις ίδιον αποστρέφεσθαι” (όσοι είναι προσηλωμένοι στην ιδιωτική τους ζωή, είναι εκείνοι που δεν έχουν τη δύναμη να παραμείνουν άγρυπνοι… Ηράκλειτος). Μια γνώμη είναι που σκοπό έχει την αντιμετώπιση μιας δυσμενούς κατάστασης στον ευρύτερο εθνικό χώρο και μιας πανδημίας που κατακεραύνωσε όχι μόνον την Ελληνομάθεια όπως σχολίασα σε προηγούμενο άρθρο, αλλά και την ανθρωπότητα όλη. Να εκφράσω μια γνώμη με τη λογική που διδάχτηκα από τους αρχαίους μας προγόνους, έστω και αν αυτή αποτελεί μια σταγόνα στον ωκεανό σχολίων για το ίδιο θέμα.

Πιστεύω, λοιπόν, εξ αρχής ότι το κοινό και διαχρονικό καλό είναι προτιμότερο από το προσωπικό και βραχύχρονο.  Όταν το κοινό καλό μας καθοδηγεί παίρνουμε αποφάσεις που σίγουρα έχουν θετικά αποτελέσματα στον ευρύτερο χώρο της κοινωνίας εκεί που η νομοθεσία αδυνατεί ίσως να καθοδηγήσει επαρκώς και η ηθική παίρνει τα ηνία.

Η επιδίωξη και ο προγραμματισμός εξελίξεων προς το κοινό καλό συνάδει με την έννοια της αρετής και της δικαιοσύνης. Ας μην επιμένουν μερικοί στο προσωπικά κατευθυνόμενο όφελος και ας σκέφτονται και τον συνάνθρωπό τους όταν συζητούν τα σύγχρονα γεγονότα.

Ποια είναι τα δεδομένα: (1) έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μια πανδημία που επηρεάζει αρνητικά όλους ανεξαιρέτως, όλες τις κοινωνικές τάξεις, όλες τις επιχειρήσεις, όλες τις εθνικότητες, όλες τις θρησκείες (2) έχουμε ανά χείρας κι ένα ή περισσότερα από ένα, εμβόλια τα οποία δεν έχουν περάσει τη δοκιμή του χρόνου. Συνήθως για να πιστοποιηθεί σε κοινή χρήση ένα εμβόλιο χρειάζονται περίπου δέκα χρόνια δοκιμών και επιστημονικών αποδείξεων. Σήμερα αυτό που μας προωθούν δεν έχει μεστώσει, δεν έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι επισφαλές και δεν επιφέρει μακροχρόνια κουσούρια.

Σωστές κρίσεις και γνώμες, με μια μόνο ερώτηση εδώ: Έχουμε κάτι καλύτερο; Θα μπορούσαμε να περιμένουμε άλλα εννέα χρόνια, κατά τον όρο που προαναφέραμε, έγκλειστοι στα σπίτια μας το περισσότερο χρονικό διάστημα, μέχρι να ευρεθεί το εμβόλιο που θα έχει λιγότερες παρενέργειες; Κι αν περιμένουμε άλλα εννέα χρόνια και δεν εμβολιαστούμε άμεσα, πόσοι από μας θα φύγουν απ’ αυτό τον κόσμο από τον κορωνοϊό στη διάρκεια; Ας το εξετάσουμε λιγάκι λογικά.

Οι πλήρως εμβολιασμένοι που υποκύπτουν στην αρρώστια, στην Αμερική είναι κάτω από το 1% των θανάτων της πανδημίας. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 99% από τους θανάτους αποδίδονται στους ανεμβολίαστους.

Μπορώ να συμπεράνω λοιπόν, με τη δική μου απλή λογική ότι, αν όλη η ανθρωπότητα στο σύνολό της εμβολιαστεί και προσβληθούν όλοι από τον ιό θα πεθάνουν εκατό φορές λιγότερα άτομα από αυτά που θα πέθαιναν όντας ανεμβολίαστοι. Επομένως ποια οδό προτιμάμε, του εμβολίου ή μη; Ή μήπως δεν έχουμε την ευθύνη εμείς ότι φέραμε τον πλανήτη σ’ αυτή την οικολογικά δεινή κατάσταση;

Ακόμη περισσότερο, πόσες παρενέργειες και πόσα κουσούρια θα παραμείνουν σε όσους έχουν πιάσει τον ιό ανεμβολίαστοι και ανάρρωσαν; Πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν για πάντα στα εννέα αυτά χρόνια αναμονής, πόσοι άνθρωποι θ’ αυτοκτονήσουν γιατί θα τους πνίξουν τα χρέη και η απόγνωση; Πόσα παιδιά και πόσοι νέοι θα στιγματιστούν με ψυχολογικά προβλήματα για το υπόλοιπο της ζωής των;

Εξετάζοντας επίσης το θέμα της απαγόρευσης κυκλοφορίας, ας κοιτάξουμε προς στιγμή τις στατιστικές θανάτων σε άλλες χώρες. Η Αυστραλία βρίσκεται στο καλύτερο δυνατό σημείο απ’ όλες τις ανεπτυγμένες χώρες στο ποσοστό θανάτων από τον ιό σύμφωνα με τον πληθυσμό της. Πού, λοιπόν, θα προτιμούσαμε να ζούσαμε, στην Αμερική όπου πέθαναν μέχρι σήμερα από τον ίδιο ιό ένας στους 540 κατοίκους της χώρας αυτής (είτε έχουν προσβληθεί είτε όχι), ή στην Αυστραλία όπου πέθαναν ένας στους 25 χιλιάδες του συνόλου των κατοίκων που προσβλήθηκαν από τον ιό;

Άρα την σκέφτηκαν καλά τα άτομα των διαδηλώσεων στο κέντρο των μεγαλουπόλεων της Αυστραλίας, ή μήπως παρασύρονται από τις γνώμες μερικών που λειτουργούν με γνώμονα ένα πράγμα… τον εαυτό τους και μόνον προσποιούμενοι ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν πρόκειται για το καλό του συνόλου ο καλά φιλοσοφημένος άνθρωπος ποτέ δεν φοβάται και είναι έτοιμος για το θάνατο, προσέχει μόνον μην παραβεί τους κανόνες της φύσης, του κράτους και της ηθικής. Οι δε κυβερνήσεις πρέπει να σκεφτούν καλά τους επαναλαμβανόμενους περιορισμούς διότι η αγανάκτηση των πολιτών έχει τα όριά της και δεν θα επιφέρει ποτέ τα ποθητά αποτελέσματα. Ας έχουμε έναν στόχο, λοιπόν, το 80% εμβολιασμένους για να ελαφρυνθούν τα μέτρα. Διαφορετικά πάμε να χάσουμε τον αγώνα, κι αν χάσουμε τον έλεγχο της κατάστασης νέες απροσκάλεστες περιπέτειες μας αναμένουν.

 

Είμαι σίγουρος ότι η ανθρωπότητα θα λύσει κι αυτό το τεράστιο πρόβλημα τελικά, όμως εκείνο που παραμένει να δούμε είναι πόσους από εμάς θα έχει βλάψει ανεπανόρθωτα και ως πότε.

Ιάκωβος Γαριβάλδης ΟΑΜ