Η διαμάχη μεταξύ των ηγετικών στελεχών του Εργατικού Κόμματος, αναφορικά με το πολιτικό μέλλον του Κέβιν Ραντ συνεχίζεται με τη ζυγαριά να γέρνει εμφανώς υπέρ της άποψης ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα πρέπει να αποχωρήσει οριστικά από το Κοινοβούλιο.

Ο ίδιο αν και το Σάββατο, στην ομιλία παραδοχής της ήττας του, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να διεκδικήσει την αρχηγία, εξακολουθεί όμως να κρατά τα χαρτιά του κλειστά, αναφορικά με την οριστική αποχώρησή του από την πολιτική.

Το γεγονός ότι κατόρθωσε να κρατήσει την έδρα του Griffith στην Κουηνσλάνδη, του δίνει τo δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι ‘θα πρέπει να μείνει εκεί να υπηρετήσει εκείνους που πιστεύουν σε εκείνον’. Αν αυτό δεν είναι εθελοτυφλία και εγωπάθεια, διατείνονται πλείστα ηγετικά στελέχη του κόμματος, «δεν ξέρουμε τι είναι».

ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ

Πιστεύεται από πολλούς ότι μόνο η παρουσία του στο χώρο της αντιπολίτευσης, θα είναι αρνητικός παράγων για την ενότητα του κόμματος.

Την αποχώρησή του, ζητούν δημόσια, μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός Εμπορίου, Γκρεγκ Έμερσον, ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, Γκρεγκ Γκόμπετ, ο πρώην υπουργός Άμυνας, Στίβεν Σμιθ, ο Σάιμον Κριν και ο Μπρένταν Ο’Κόνορ, υποστηρίζοντας ότι η παρουσία του Κέβιν Ραντ στο κόμμα θα είναι αρνητική και θα εμποδίσει την ενότητα που είναι απαραίτητη προκειμένου να αναλάβει η παράταξη από τη σφοδρή ήττα που υπέστη και να μπορέσει να επουλώσει τα τραύματά της.

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ

Ο δρ. Έμερσον, μάλιστα, δεν δίστασε, προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση του, να ανατρέξει στο πολιτικό ιστορικό του Ραντ και να πει χαρακτηριστικά ότι θα συνεχίσει να υποσκάπτει και το νέο αρχηγό όποιος κι αν είναι αυτός: «Ο Κέβιν Ραντ υπέσκαψε τον τότε σκιώδη υπουργό Εξωτερικών Λόρι Μπρέρετον, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σάιμον Κριν, τον επίσης αρχηγό της αντιπολίτευσης, Κιμ Μπίζλεϊ, την πρωθυπουργό, Τζούλια Γκίλαρντ, επομένως, με ασφάλεια μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι θα πράξει το ίδιο και με τον νέο αρχηγό, όποιος κι αν είναι αυτός. Δεν έχει αλλάξει ούτε και θα αλλάξει. Επομένως, για το καλό του κόμματος, θα πρέπει να αποχωρήσει. Θα πρέπει να το πράξει προς χάριν του κόμματος».

Ο ίδιος θα ανατρέξει στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση για να πει: «Ο λόγος που στις εκλογές του 2010 το κόμμα δεν μπόρεσε παρά να σχηματίσει μια κυβέρνηση μειονότητας, οφείλεται στο ότι ο Κέβιν Ραντ έκανε σαμποτάζ στην ίδια την παράταξη στην οποία ανήκει. Από τότε ήταν δύσκολο να αναλάβει πλέον το κόμμα. Τελικά, αμείφθηκε για την προδοσία του με το να αναλάβει εκ νέου την πρωθυπουργία, ορκιζόμενος ότι ή θα ηγηθεί του κόμματος ή θα το καταστρέψει. Συνέβη, ως γνωστόν, το δεύτερο.

ΛΑΘΟΣ ΜΗΝΥΜΑ

Η σκληρή κριτική που δέχεται ο Ραντ σήμερα έχει πολλά μέτωπα. Ο Σάιμον Κριν, με τη γνωστή ευθύτητα του λόγου του, θα την εντοπίσει στο ότι η προεκλογική εκστρατεία δεν είχε το στόχο που έπρεπε. Να έχει την έμφαση στο έργο που έγινε κατά τη διάρκεια του Εργατικού Κόμματος στην αρχή. Η έμφαση ήταν στην αλλαγή, εννοώντας την αλλαγή αρχηγού.

Αυτό, όμως, δεν έστειλε το σωστό μήνυμα στο εκλογικό σώμα που δεν ενδιαφερόταν για το αποτέλεσμα της διαμάχης Ραντ–Γκίλαρντ, αλλά για την πολιτική και την κατεύθυνση του κόμματος. Είχε πάρα πολλά να πει που δεν είπε. Ακόμη και πριν εγκαταλείψει την ηγεσία, μετά την ήττα, ούτε καν αναφέρθηκε στις επιτυχίες της απερχόμενης κυβέρνησης. Αυτός είναι ο Ραντ, εγωπαθής και μικρόψυχος».

ΝΕΚΡΟΨΙΑ

Συνεχίζοντας τη ‘νεκροψία’, ο Σάιμον Κριν, θα πει ότι αν είχε εκλεγεί ο ίδιος στη θέση του αντικαταστάτη πρωθυπουργού και όχι ο Αλμπανίζ, πιθανόν το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης να ήταν διαφορετικό. Θα ήταν μια υπενθύμιση, είπε, της λαμπρής περιόδου του Εργατικού κόμματος, όταν επί πρωθυπουργίας Χόουκ, ο ίδιος ήταν υπουργός.

 «Τότε, υπήρχε στο κόμμα έντονο το αίσθημα της συλλογικής ενέργειας και λειτουργίας. Ενώ η Γκίλαρντ και ο Ραντ ήταν ο καθένας για τον εαυτό του. Λειτουργούσαν σε βάση του ενός, έχοντας ορισμένα άτομα που τα εμπιστεύονταν και αποκλείοντας όλους τους άλλους».
Πιστεύεται επίσης, ότι ένα μεγάλο λάθος του Ραντ ήταν ότι στήριξε ένα μεγάλο μέρος της καμπάνιας στο γάμο των ομοφυλόφιλων, πράγμα που είχε ως συνέπεια να χάσει μία μεγάλη μερίδα από τη λεγόμενη «εθνική» ψήφο, καθώς επίσης και από ένα μεγάλο μέρος των καθολικών, ευαγγελιστών, ορθοδόξων χριστιανών και άλλων θρησκευμάτων.

Μείνει δε μείνει στην πολιτική, δεν παύει να είναι «καμένο χαρτί», είναι η άποψη που κυριαρχεί όχι μόνο στην παράταξή του, αλλά σ’ όλο το εκλογικό σώμα.