O Νίκος Παναγιωτόπουλος κατάγεται από ένα χωριό της Πάτρας. Στην Ελλάδα δεν έμενε από δουλειά γιατί δεν διάλεγε, έκανε όλες τις δουλειές. Πριν οκτώ περίπου χρόνια είχε αρχίσει να περονιάζει για καλά η οικονομική κρίση.
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, πιστές στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» -δέχτηκαν και ούτε ξέσκισαν τα μνημόνια- εφάρμοσαν σκληρή πολιτική λιτότητας που υπαγορεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν και το καινούριο ρεύμα μετανάστευσης. Υπολογίζεται ότι γύρω στις 500 χιλιάδες συμπατριώτες μας πήραν των οματιών τους και εγκατέλειψαν και αυτοί την Πατρίδα για ένα κομμάτι ψωμί. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. ‘Ηρθε στην Αυστραλία.
ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ OAKLEIGH
Με το που πάτησε στη Μελβούρνη, επισκέφθηκε το Oakleigh και στάθηκε «τυχερός», γιατί μετά από δυο μέρες έπιασε δουλειά.
Το αφεντικό τον κράτησε γιατί είναι καλός μπογιατζής και καλός εργάτης. Η τουριστική βίζα όμως ήταν διάρκειας τριών μηνών και έπρεπε να κάνει κάτι για να μην απελαθεί.
Έτσι αποτάνθηκε σε γνωστό μεταναστευτικό γραφείο και αναγκαστικά δέχτηκε τη λύση της φοιτητικής βίζας που για να γίνει η μετατροπή από τουριστική σε φοιτητική χρειάστηκαν μερικές χιλιάδες δολλάρια.
Έτσι ο Νίκος μετά το ημερήσιο σκληρό μεροκάματο έπρεπε να πηγαίνει στο απογευματινό σχολείο για να δικαιολογεί την παραμονή του στη χώρα. Τώρα εκτός από τα χρήματα που έπρεπε να στέλνει στην Ελλάδα για τις εκεί υποχρεώσεις, προστέθηκε και το ποσό των 600 δολλαρίων το μήνα για τα δίδακτρα της σχολής.
ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΒΙΖΑ ΚΑΙ Ο ΒΡΑΧΝΑΣ ΤΩΝ ΔΙΔΑΚΤΡΩΝ
Ο Νίκος όμως ήταν άνθρωπος αισιόδοξος και δεν το έβαζε κάτω. Δούλευε καθημερινά, εφτά μέρες την εβδομάδα, και μπάλωνε όλες τις τρύπες. Χρήματα στην Ελλάδα, ενοίκιο σπιτιού και δίδακτρα για τη σχολή.
Βολευόμαστε, έλεγε, υγεία να έχουμε και που θα πάει, θα μπορέσω να πάρω την παραμονή και θα φύγει ο βραχνάς των διδάκτρων για να μπορέσω να ανασάνω. Ο χρόνος κυλούσε όμως και η παραμονή δεν ερχόταν ούτε και βρισκόταν κανένας να τον κάνει το sponsorship.
Δεν το έβαζε όμως κάτω. Εκτός της εργασίας έβρισκε το χρόνο να ασχολείται και με την πολιτική που ήταν η αγάπη και το μεράκι να προσφέρει για το κοινωνικό σύνολο. Έγινε μέλος του Εργατικού Συνδέσμου “Δημόκριτος” και μετά από λίγο καιρό έγινε και μέλος της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ όπου εκλέχθηκε στη θέση του Γραμματέα.
Στην πορεία ο Νίκος πήρε και την είδηση από την Ελλάδα ότι ο πατέρας του έπαθε άνοια και χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη από άλλο άτομο.
Έτσι προστέθηκε εκόμα ένα έξοδο. Άλλα 600 και πλέον δολλάρια το μήνα για να πληρώνει τη γυναίκα που θα πρόσεχε τον πατέρα στο χωριό στην Ελλάδα.
Τον βρήκα μια μέρα στο Oakleigh και μου φωνάζει. Αντώνη έλα να σε κεράσω, πέρασε η κόρη στο πανεπιστήμιο. Συγχαρητήρια του λέω να τη χαίρεσαι την κόρη σου και σε ανώτερα. Αλλά του λέω δε σε βλέπω να είσαι και τόσο σόϊ.
ΠΑΡΤ ΤΑΪΜ ΣΤΟΥΣ “ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ” ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΕ ΚΑΡΑΒΑΝ
Όχι μου λέει και χαρούμενος και υπερήφανος είμαι για την κόρη μου. Μόνο που τώρα έχω ακόμα ένα οικονομικό βάρος για τα έξοδα της κόρης στο πανεπιστήμιο. Αλλά-συνεχίζει- θα τα καταφέρουμε. Επί πλέον της καθημερινής δουλειάς ως μπογιατζής πήγαινε μερικά βράδυα και δούλευε στους σταλακτίτες στο Σίτυ, δυο-τρεις ώρες και τα μπάλωνε.
Έμενε στο Oakleigh και νοίκιαζε με μερικούς άλλους νεοφερμένους ένα σπίτι για να μοιράζονται τα έξοδα. Δεν οδηγούσε, μερικές φορές χρειάστηκε να του δώσω λιφτ να πάει από τη μια δουλειά στην άλλη.
Μετά το Oakleigh άλλαξε διεύθυνση. Έλα μου λέει μια μέρα να με πάρεις απ’ τη νέα μου διεύθυνση να πάμε για καφέ. Ήταν στο Κλάϋτον.
Πηγαίνω και τον βλέπω να βγαίνει μέσα από ένα καραβάν. Δεν έβγαινα εξηγεί με τα έξοδα μου. Βρήκα αυτό το καραβάν, παλιό αλλά σε καλή τιμή, το διόρθωσα, το έβαψα και γλυτώνω το ενοίκιο.
Πληρώνω μόνο ελάχιστα για το μπάνιο και το ρεύμα. Έπιασα και δουλειά σαν σερβιτόρος στην Ταβέρνα του Τάκη του Ούτσικα στο Poath Road στο Hughesdale-την είχε αρχικά ο αείμνηστος Θανάσης Σπανός απ’ το VANILA- τα Σαββατόβραδα κι έτσι ψιλοβολεύομαι. Να φτιάξεις και τα δόντια του λέω γιατί θα σαπίσουν και τα άλλα. Είχε δυο σάπια δόντια μπροστά.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ
Ο χρόνος όμως της φοιτητικής βίζας πλησίαζε να λήξη κι έτσι αναγκαστικά ο Νίκος τα μάζεψε πίσω για την Πατρίδα, ευτυχώς είχε φύγει πριν να αρχίσει η πανδημία.
Αισιόδοξο άτομο, γεμάτος θετική ενέργεια δεν απαγοητευόταν. Πήγε στην Ελλάδα και μετά από δύο περίπου μήνες βρέθηκε στη Σκωτία. Είχε βρει προσωρινά δουλειά σε ένα μικρό νησί πάλι σαν μπογιατζής.
Τελικά από εκεί κατέληξε στη Νορβηγία. Πάλι σαν μπογιατζής. Μου πήρε μια μέρα τηλέφωνο. Ήταν καταχείμωνο εκεί. Έβαφε εξωτερικά πολυκατοικίες.
Μα πώς γίνεται τον ερωτώ να βάφεις με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Εδώ -μου εξήγησε- πριν αρχίσει κάποια δουλειά κάνουν πολύ προεργασία.
Πρώτα βάζουν τις σκαλωσιές που εξασφαλίζουν την πλήρη ασφάλεια των εργαζομένων. Μετά καλύπτουν με πλαστικά τις σκαλωσιές και εκεί που βάφουμε ο χώρος κλιματίζεται και δουλεύουμε με πουκάμισο, είμαι λέει αρκετά τυχερός γιατί και η αμοιβή είναι αρκετά καλή και οι συνθήκες επίσης ικανοποιητικές.
Τον περασμένο Αύγουστο πήγε για διακοπές στην Ελλάδα. Με πήρε τηλέφωνο απ’ το Νεστόριο της Καστοριάς. Αφιέρωσε δέκα μέρες και πήγε να κάνει εθελοντική εργασία για να βάψει και να επιδιορθώσει μαζί με άλλους συντρόφους ένα κτήριο που δώρισε κάποιος στο ΚΚΕ για να γίνει Μουσείο για την Εθνική Αντίσταση.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι στη Μελβούρνη έχουμε πολλούς συμπάροικους από το Νεστόριο και γενικά από την περιοχή της Καστοριάς. Μπράβο του λέω Νίκο για την προσφορά σου. Πρέπει μου αποκρίνεται: «Πρέπει για να λιγιστέψει η αδικία στον κόσμο και να κυριασρχήσει η ισότητα και η αγάπη στον κόσμο πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη!»
Ο Νίκος αφού εξετέλεσε την αποστολή του στον Νεστόριο με τη λήξη των διακοπών επέστρεψε στη Νορβηγία. Η Αυστραλία μου λέει ήταν για μένα μια καλή εμπειρία. Γνώρισα καλούς ανθρώπους. Η κυβέρνηση όμως με τη σκληρή μεταναστευτική πολιτική ξεζουμίζει τους μετανάστες. Ιδιαίτερα στους μη έχοντες μόνιμη παραμονή η εκμετάλλευση που γίνεται είναι απάνθρωπη. Για μένα η Νορβηγία συγκριτικά με την Αυστραλία είναι μια ΦΩΤΕΙΝΗ διέξοδος.
ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΟ ΝΕΣΤΟΡΙΟ
Τελικά το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Μουσείου που προαναφέραμε στο Νεστόριο της Καστοριάς όπου μίλησε ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρουσία πλήθος κόσμου.
Το Μνημείο – Μουσείο είναι ένα μεγάλο εγχείρημα, αντάξιο της προσφοράς του λαού της περιοχής στους αγώνες της περιόδου 1940 – 1949, που έγινε πραγματικότητα χάρη στη δωρεά του οικοδομήματος από τον Χάρη Τουτούνη, στη μνήμη των αγωνιστών γονιών του, Μάρκου και Ελένης Τουτούνη.
Η εθελοντική δουλειά δεκάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η συμβολή των κατοίκων της περιοχής με εργασία και οικονομική στήριξη, καθώς και η υποστήριξη του Δήμου Νεστορίου σε ό,τι χρειάστηκε, ήταν τα “υλικά” που το μετέτρεψαν σε ένα καλαίσθητο Μουσείο.
Στο εξωτερικό του Μνημείου – Μουσείου δεσπόζουν μεταλλικές επιφάνειες με τα ονόματα των 450 ανταρτών που πότισαν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της περιοχής τόσο την περίοδο της ΕΑΜικής Αντίστασης ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή των Ιταλών, των Γερμανών και των Βουλγάρων, αλλά και έπειτα στην κορυφαία στον 20ό αιώνα στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Επιτροπής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.
Προχθές που μου τηλεφώνησε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν όλο χαρά: «Νοιώθω πολύ ευτυχής -μου είπε- γιατί στο μνημείο αυτό έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι για να τιμηθούν όλοι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για να ρθουν καλύτερες μέρες στην Ελλάδα για να μην αναγκάζονται οι Έλληνες να σκορπούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για ένα κομμάτι ψωμί»!
«Αντώνη μην κλείσεις μου λέει χαρούμενα. Από βδομάδα θα πάω να φτιάξω και τα δόντια!
