Ο 84χρονος κ. Στράτος Πούρας δεν είναι μόνο ένας από τους πιο επιτυχημένους εστιάτορες της Αυστραλίας, αλλά και ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς ομογενείς που έχει να επιδείξει η πρώτη γενιά Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία.

Γεννημένος στις 22 Ιουλίου1937 ο μεγαλύτερος γιος προσφύγων από την Μικρά Ασία, ήταν μόλις 15 ετών όταν μαζί με τον πατέρα του Χρήστο επιβιβάστηκε στο πλοίο SS Toscana αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.

«Θυμάμαι ήμουν ακόμα μαθητής στο γυμνάσιο όταν μετά τον εμφύλιο ο πατέρας μου μαραγκός στο επάγγελμα, αντιλαμβανόμενος πως δεν υπήρχε μέλλον για εμένα και τα αδέλφια μου στην Ελλάδα, πήρε την απόφαση να αφήσουμε την πατρίδα, όπου τότε επικρατούσε η φτώχεια και η μιζέρια και να μεταναστεύσουμε στην Αυστραλία», θυμάται σήμερα ο κ. Στράτος του οποίου η οικογένεια επειδή ζούσε στην Αττική, δεν δικαιούνταν καν οικονομική αρωγή από την κυβέρνηση για να κάνει αυτό το τόσο μακρινό και ακριβό ταξίδι.

«Δεν ήρθαμε στην Αυστραλία ως μετανάστες αλλά ως κανονικοί επιβάτες πληρώνοντας εκείνη την εποχή 250 εγγλέζικες λίρες το άτομο για να ταξιδέψουμε από την Ελλάδα στο λιμάνι Freemantle της Δυτικής Αυστραλίας. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό που είχα την ημέρα που φεύγαμε. Για εμένα αυτό το ταξίδι των 35 ημερών ήταν ένα όνειρο, ένα εισιτήριο για ένα καλύτερο μέλλον και μια πρόκληση που ανυπομονούσα να εξερευνήσω».

Η «ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ»

Ο 15χρονος Στράτος μαζί με τον πατέρα του εργάστηκαν σκληρά από την πρώτη κιόλας μέρα άφιξης τους στην Αδελαΐδα ώστε να μπορέσει έπειτα από λίγους μήνες ταξιδέψει και η υπόλοιπη οικογένεια στην Αυστραλία και να ξεκινήσουν όλοι μαζί τη ζωή τους στην «γη της επαγγελίας».

Ο νεαρός Στράτος εργαζόταν το πρωί σε αναψυκτήρια και τα απογεύματα πήγαινε στο σχολείο για να τελειώσει τις σπουδές του και να μάθει αγγλικά.

«Δεν με κούραζε τίποτε τότε. Νόμιζα πως τα ήξερα όλα και δεν είχα ιδέα πως τελικά δεν ήξερα τίποτα. Για μένα η Αδελαΐδα ήταν παράδεισος και ελευθερία. Μέσα σε λίγους μήνες μεγάλωσα και αυτό μου έκανε καλό. Πήγαινα σε σχολείο το βράδυ, μάθαινα αγγλικά και το πρωί εργαζόμουν για να μαζέψω χρήματα. Όλα φάνταζαν εύκολα στα νεανικά μου μάτια και έμοιαζαν σαν μια μεγάλη περιπέτεια την οποία απολάμβανα. Είχα τον ενθουσιασμό ενός νεαρού άνδρα που ανυπομονούσε να ζήσει και να δημιουργήσει και όλος ο κόσμος ήταν δικός μου» λέει ο κ. Στράτος ο οποίος αφού εργάστηκε σε μικρά μανάβικα και σουπερμάρκετ, ανέλαβε την πρώτη του δουλειά σε εστιατόριο με την ελπίδα να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρία στον τομέα της εστίασης και της γαστρονομίας.

«Θυμάμαι από την πρώτη βάρδια που έκανα στο εστιατόριο Stairway, πως με συγκίνησε τόσο πολύ η ατμόσφαιρα, μου άρεσε τόσο πολύ να βλέπω τον κόσμο να έρχεται χαρούμενος, να απολαμβάνει το φαγητό του και να φεύγει ευχαριστημένος που αποφάσισα από εκείνο το πρώτο βράδυ πως αυτή θα ήταν η πορεία που θα ακολουθούσα για το υπόλοιπο της ζωής μου» λέει ο 84χρονος εστιάτορας ο οποίος λίγο νωρίτερα είχε γνωρίσει δια αλληλογραφίας την μέλλουσα σύζυγο του Ευδοκία Γεραγοτέλη γεννημένη στην Μυτιλήνη με καταγωγή από την Κρήτη.

Η ΕΥΔΟΚΙΑ

Η Ευδοκία μετανάστευσε στην Αδελαΐδα τον Απρίλιο του 1958.Το νεαρό ζευγάρι παντρεύτηκε σχεδόν αμέσως και μαζί απέκτησαν τρεις κόρες.

«Με την σύζυγό μου ζήσαμε μαζί όλες τις δυσκολίες και τις επιτυχίες μέχρι που την χάσαμε πριν από επτά χρόνια. Ήμασταν 58 χρόνια παντρεμένοι. Ήταν ένας άγγελος και η ζωή μου όλη. Κάθε απόφαση που έπαιρνα, ακόμα και αφότου την έχασα, έλεγα πάντα, τί θα έκανε η Ευδοκία. Ήταν καθηγήτρια μαγειρικής αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα γιατί μεγάλωσε τις τρεις κόρες μας. Μαζί ταξιδεύαμε στην Arizona, τη Βοστόνη, τη Μασσαλία, για να σπουδάζω εγώ και εκείνη να με βοηθάει κρατώντας σημειώσεις ώστε να μάθουμε τα μυστικά της κάθε κουζίνας και να τα φέρουμε στην Αυστραλία. Ήταν σοφή γυναίκα και είχε το χάρισμα να βλέπει πράγματα που δεν βλέπαμε εμείς. Ένας υπέροχος άνθρωπος, μια καταπληκτική μητέρα και γιαγιά» λέει συγκινημένος για την σύζυγο του ο κ. Στράτος, ο οποίος έχει πλέον επτά εγγόνια και ένα δισέγγονο.

Φώτο: Supplied

Φώτο: Supplied

ΑΠΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ

Το 1967 ο κ. Στράτος αποδέχεται την πρόταση δυο ακόμα επιχειρηματιών να ανοίξουν όλοι μαζί το εστιατόριο Swains Seafood.

«Με έβαλαν συνέταιρο χωρίς χρήματα γιατί πίστεψαν στις ικανότητές μου και όλοι μαζί δημιουργήσαμε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια θαλασσινών της Νότιας Αυστραλίας. Λίγο αργότερα αποφασίσαμε πως είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να ανοίξουμε ακόμα ένα εστιατόριο, Steak House αυτή την φορά, και έτσι στις 3 Σεπτεμβρίου άνοιξε τις πόρτες του το εστιατόριο Stratos Cork and Cleaver».

Παρά τις επιτυχίες και τα εξαντλητικά ωράρια, ο κ. Στράτος δεν σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει. Ταξίδευε συχνά για να παρακολουθεί μαθήματα μαγειρικής και διοίκησης στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και της Νέας Υόρκης, στο Σικάγο, McCormick Place, πάντα μαζί με την Ευδοκία.

«Ποτέ δεν σταμάτησα να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Αν έμαθα ένα πράγμα όλα αυτά τα χρόνια είναι πως για να πετύχει κανείς τους στόχους τους απαιτείται σκληρή δουλειά, ενώ ταυτόχρονα επιβάλλεται να είναι κανείς ευγενής, ταπεινός και δίκαιος. Στον κόσμο δεν αρέσουν οι «εξυπνάκηδες». Την εξυπνάδα οφείλουμε εφόσον την έχουμε να την χρησιμοποιούμε με τον σωστό τρόπο όταν πρέπει να βρούμε λύσεις για να ευχαριστήσουμε τους πελάτες μας. Η επιτυχία δεν πρέπει να πηγαίνει στο κεφάλι μας. Πρέπει να εργαζόμαστε με ταπεινότητα και να υπάρχει αγάπη ανάμεσα στους εργαζόμενους. Κάθε ημέρα και κάθε γεύμα είναι διαφορετικό και εμείς είμαστε εκεί για να δίνουμε κάθε φορά τον καλύτερο μας εαυτό», λέει ο κ. Στράτος, ο οποίος μετά από 43 χρόνια πετυχημένης λειτουργίας και παρά την ανοδική και πετυχημένη πορεία του εστιατορίου του, ανακοίνωσε πριν λίγες εβδομάδες την απόφαση του να κλείσει τις πόρτες της επιχείρησης του και έτσι η οικογένεια θα πει αντίο στους πιστούς θαμώνες του εστιατορίου στις 18 Δεκεμβρίου.

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Ήταν σίγουρα μια πολύ δύσκολη απόφαση την οποία πήραμε όλοι μαζί σαν οικογένεια με τις κόρες και τους γαμπρούς μου μετά από πολύ σκέψη και συζήτηση και σίγουρα όχι ελαφρά τη καρδία. Μας προσέφεραν ένα σημαντικό ποσό για να αγοράσουν το εστιατόριο και το κτίριο και νιώσαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να γράψουμε εμείς τους τίτλους τέλους σε αυτή την ιστορία.

«Οφείλω να είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου και την ζωή για όσα αυτή μου προσέφερε και ευχαριστώ τον θεό για τις επιτυχίες όλων αυτών των χρόνων, για το ότι αγαπήθηκα από τον κόσμο, και για το ότι κατάφερα να ζήσω μια ζωή γεμάτη αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό».

Το εστιατόριο του ομογενούς επιχειρηματία έχει φιλοξενήσει σημαντικές προσωπικότητες του πολιτικού, αθλητικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Ανάμεσα τους ο οδηγός της φόρμουλα 1, Ayrton Senna, ο Αυστραλός τενίστας Lleyton Hewitt, αλλά και η νέα Κυβερνήτης της Νότιας Αυστραλίας, κ. Frances Adamson, η οποία μάλιστα στα 17 της χρόνια εξασφάλισε την πρώτη της δουλειά στο εστιατόριο του κ. Πούρα όταν φοιτήτρια ακόμα τον πλησίασε και του ζήτησε να εργαστεί ως σερβιτόρα.

«Ήταν μια πανέξυπνη φιλόδοξη κοπέλα την οποία γνώρισα μια ημέρα όταν μπήκε στο εστιατόριο και μου ζήτησε εργασία. Με εξέπληξε με την εξυπνάδα και την εργατικότητά της και είναι μεγάλη μου χαρά να καμαρώνω το μικρό μας κορίτσι σήμερα Κυβερνήτη της Νότιας Αυστραλίας», λέει ο κ. Πούρας ο οποίος αποδέχθηκε με μεγάλη χαρά την πρόσκληση της κ. Adamson να παραστεί στην τελετή ορκωμοσίας της ως Κυβερνήτου.

ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Τι σκέφτεται όμως να κάνει ο κ. Στράτος την επομένη της 18ης Δεκεμβρίου όταν στην καθημερινότητά του δεν θα έχει πλέον τις υποχρεώσεις του εστιατορίου του;

«Ελπίζω να καταφέρω να ταξιδέψω στην πατρίδα. Από το 1974 μέχρι σήμερα έχω πάει στην Ελλάδα πάνω από 50 φορές αλλά θέλω να πάω πίσω στην Κοκκινιά και να μείνω εκεί για όσο καιρό εγώ επιθυμώ. Να απολαύσω την πατρίδα και την γειτονιά μου χωρίς να κοιτάζω το ρολόι και να πρέπει να γυρίσω πίσω».

«Ευτυχία είναι να ζεις με ευγένεια και να απολαμβάνεις στιγμές με αυτούς που αγαπάς. Να σηκώνεσαι το πρωί και να ξέρεις πως κάτι έχεις προσφέρει σε αυτή την ζωή χωρίς να έχεις αδικήσει και πληγώσει κανέναν» καταλήγει ο κ. Πούρας.