Ο 88χρονος Γιώργος Θεοχάρης από την Ανδρούσα Μεσσηνίας δεν είναι ξένος στους δρόμους της Μελβούρνης.
Μαζί με την σύζυγό του, Χριστίνα, πέρασαν μια δεκαετία από τη ζωή τους στο Albert Park, προτού επιστρέψουν στην Ελλάδα το 1969.
Μπορεί από τότε να έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια, όμως χρησιμοποιώντας γνώσεις που απέκτησε στην Αυστραλία, ο ηλικιωμένος πλέον Γιώργος κατασκευάζει χειροποίητες τσάντες με τέχνη και μεράκι.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Κατά την περίοδο της ξενιτιάς, ο μετανάστης από την Ανδρούσα αρρώστησε με φυματίωση και το 1964 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε απομόνωση για περίπου οκτώ μήνες καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, η υγεία του βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση.
Αρχικά φιλοξενήθηκε στο σανατόριο του Greswell που είχε καθαρό αέρα λόγω του δάσους, και στη συνέχεια στο νοσοκομείο του Heidelberg. Η δύσκολη αυτή περίοδος που τον κράτησε μακριά από τη γυναίκα και τη νεογέννητη κόρη του, όμως, είχε και στιγμές δημιουργικότητας.
Ανάμεσα σε όσα έμαθε κατά τη μακρά περίοδο της ανάρρωσής του, ο Γιώργος ασχολήθηκε και με τις χειροποίητες τσάντες. Εξάλλου, ήταν γνωστό ότι πιάνουν τα χέρια του και δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη τσάντα που έφτιαξε παραμένει λειτουργική μισό αιώνα αργότερα στην κουζίνα του σπιτιού του.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Γιώργος επέστρεψε στην Ανδρούσα όπου εργάστηκε ως έμπορος και αγρότης, δίπλα στη σύζυγό του Χριστίνα, η οποία συνέχισε να εργάζεται ως μοδίστρα.
Σήμερα, η επιδείνωση της υγείας του δεν του επιτρέπει να επισκέπτεται όσο συχνά θα το ήθελε τα αγαπημένα του κτήματα, περιορίζοντάς τον σε ένα μικρό μποστάνι.
Παράλληλα, το χτύπημα της πανδημίας ανάγκασε τις οικογένειες να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας από τους ηλικιωμένους, τουλάχιστον μέχρι να γίνουν διαθέσιμα τα πρώτα εμβόλια.
Έτσι, όντας αντιμέτωπος με το δεύτερο lockdown της ζωής του, ο Γιώργος θυμήθηκε την παλιά του τέχνη και ξεκίνησε να φτιάχνει τσάντες για να περάσει ο χρόνος, απασχολώντας σώμα και μυαλό.
Άλλωστε, η διαδικασία είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα καθώς περιλαμβάνει το κόψιμο των υλικών σε μικρά κομμάτια πριν από την προσεκτική τοποθέτησή τους στον ελαστικό σκελετό έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα συμμετρικό και όμορφο σχέδιο. Σταδιακά έγινε πιο αποδοτικός, δοκίμασε διαφορετικά σχέδια, μεγέθη και συνδυασμούς χρωμάτων, ενώ βελτίωσε το χερούλι ώστε να είναι πιο χρηστικό.
Οι μέρες περνούσαν πιο ευχάριστα και ο Γιώργος μπήκε σε ρυθμό παραγωγής, βάζοντας στόχο να φτιάξει όσες περισσότερες τσάντες μπορεί για την οικογένεια και όποιον άλλο ενδιαφέρεται.
Έτσι, μετέτρεψε το δωμάτιό του σε μια μικρή βιοτεχνία, με τα παιδιά του, Αθανασία, Μαρία και Παναγιώτη, να τον προμηθεύουν με τα απαραίτητα υλικά. Αρδευτικά σωληνάκια, σύρμα από κρεμάστρες, και ένα είδος από λάστιχο ενώνονται για να δημιουργήσουν το τελικό προϊόν.
Ενδεικτικό της αφοσίωσης του δημιουργού στο έργο του είναι πως σε μια περίοδο που τα υλικά κατασκευής βρίσκονταν σε έλλειψη, έφτιαξε μια τσάντα με εφεδρικά σωληνάκια από το μηχάνημα οξυγόνου που χρησιμοποιεί για την αναπνοή του.
Τα περιοριστικά μέτρα παρέμειναν για αρκετό καιρό με τα κύματα της πανδημίας να φεύγουν και να έρχονται, όμως ο Γιώργος παρέμεινε υγιής, ασφαλής και εμβολιασμένος στο χωριό, αφιερωμένος στην αγαπημένη του ασχολία.
Βλέποντας τις χειροποίητες τσάντες να μαζεύονται σε κρεμαστές και κουτιά, τα συνολικά έξι εγγόνια του Γιώργου αποφάσισαν να τον βοηθήσουν να τις μοιραστεί με τον κόσμο καθώς αναγνώρισαν την ποιότητα και το ξεχωριστό τους στυλ.
Η Χριστίνα (26) που σπουδάζει ηθοποιός έφτιαξε λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συνεννοήθηκε με καταστήματα, η Έλσα (25) που είναι επαγγελματίας φωτογράφος ανέλαβε το οπτικό υλικό, ο μικρότερος Άγγελος (12) που είναι μαθητής γυμνασίου πόζαρε ως μοντέλο ενώ ο μικρός Γιώργος (18), ο μεγάλος Γιώργος (26) και ο μεγαλύτερος Θάνος (31), βοήθησαν στη μεταφορά του “εμπορεύματος” από και προς την Αθήνα.
Οι τσάντες Flexibag, από τα χέρια του Γιώργου Θεοχάρη, ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται καθημερινά από το οικογενειακό περιβαλλον και σταδιακά έγιναν μοδάτο αξεσουάρ για νέους και νέες στην πρωτεύουσα.
Η ύπαρξή τους μαθεύτηκε από το ίντερνετ, από ένα απρόσμενο δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας, από βιτρίνες καταστημάτων χειροποίητων ειδών αλλά και από στόμα σε στόμα. Μπορεί η παραγωγή να είναι μικρή, όμως όσοι τις έχουν χρησιμοποιήσει παραδέχονται ότι εκτός από όμορφες είναι και βολικές για τα ψώνια στη λαϊκή, την παραλία ή τη βόλτα.
Χάρη στην ελαστικότητα τους, δεν πιάνουν πολύ χώρο ενώ μπορούν να χωρέσουν πολλά περισσότερα φρούτα, λαχανικά και άλλα αντικείμενα από ότι φαντάζεται κανείς. Παράλληλα, το υλικό κατασκευής τους είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό και εύκολο στον καθαρισμό καθιστώντας τις επαναχρησιμοποιούμενες.
Η ενδιαφέρουσα ιστορία του παππού από την Ανδρούσα έχει συγκινήσει αρκετό κόσμο που σπεύδει να αποκτήσει μια Flexibag επικοινωνώντας με τα εγγόνια του δημιουργού μέσω Facebook https://www.facebook.com/FlexiBag88/ και Instagram https://www.instagram.com/flexibag_/?fbclid=IwAR1SpjI3B8nGDh2lJt1yfBY-yOBC6fac8jKASU0B5PPtvLhqb3lIZ_iAq9g
Όσο για τον Γιώργο Θεοχάρη, συνεχίζει να αποτελεί παράδειγμα επιμονής, δημιουργικότητας και αστείρευτης όρεξης για ζωή κρατώντας τα χέρια του διαρκώς απασχολημένα.
