Ο Δαβίδ Καρατζάς γεννήθηκε πριν από 57 χρόνια στην Mildura. Ήταν το εξώγαμο παιδί της Μαρίας Πατρικίας Καρατζά και ενός παντρεμένου άνδρα. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή του και, μέσα στην απόγνωσή της, η μητέρα του αποφάσισε να εγκαταλείψει τον Δαβίδ σε ένα διάδρομο του Royal Melbourne Hospital. Εκεί τον βρήκαν οι νοσοκόμες. Διπλωμένο με μία κουβερτούλα και ένα μπουκάλι γάλα στο πλευρό του. Αργότερα, όπως πολλά άλλα εγκαταλειμμένα παιδιά, ο Δαβίδ δόθηκε για υιοθεσία. Η οικογένεια Newman, αγκάλιασε και ζέστανε με περίσσια αγάπη το παρατημένο μωράκι, δίνοντάς του το όνομα Peter και μαζί μ’ αυτό την θαλπωρή και την φροντίδα που η πραγματική του μητέρα δεν κατάφερε να του δώσει.

Ο Peter Newman, μεγάλωσε, σπούδασε, έγινε σύζυγος, πατέρας, παππούς και όλα έβαιναν φυσιολογικά στη ζωή του. O Peter ήξερε ήταν ότι ήταν ένας Αυστραλός, ένα παιδί σαν όλα τα άλλα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Box Hill της Μελβούρνης.

Ήταν γραφτό, όμως, στα 54 χρόνια του να έρθουν τα πάνω κάτω. Κατ’ αρχήν ο γάμος του. Όπως στη ζωή κάθε ανθρώπου έτσι και στη δική του περίπτωση η στιγμή του χωρισμού ήταν μία από τις πλέον επώδυνες στιγμές που βίωσε. Και ενός κακού μύρια έπονται. Γιατί δεν ήταν μόνο αυτό το γεγονός που άλλαξε τη ζωή, την ταυτότητα, τον προσανατολισμό, αλλά και το όνομα του κ. Newman.

Ένα τηλεφώνημα σε μία φίλη του και μία απλή απορία που τις εξέφρασε ήταν γραφτό να αλλάξουν τα πάντα.
«Απορώ πώς γίνεται οι γονείς μου να μένουν για 60 και χρόνια στο Box Hill και το πιστοποιητικό γέννησής μου να αναφέρει ότι έχω γεννηθεί στην Mildura» αναρωτήθηκε ο Peter στην οικογενειακή του φίλη.

Και η απάντησή της δεν τον άφησε μόνο άφωνο, τον άφησε χαμένο, μετέωρο, ανώνυμο, άγνωστο ακόμα και ως προς τον ίδιο του τον εαυτό. «Αφού είσαι υιοθετημένος» του απάντησε αυτή, διαπιστώνοντας από τη μακριά σιωπή του που ακολούθησε ότι ο Peter δεν είχε μάθει ποτέ ότι ήταν υιοθετημένος.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΑΒΙΔ

«Ξαφνικά δεν γνώριζα τίποτα, δεν ήξερα ποιος ήμουν, την ιστορία της οικογένειάς μου, γιατί ήμουν αυτός που ήμουν, η εικόνα που είχα σχηματίσει για τον εαυτό μου ήταν ένα ψέμα, εξαφανίστηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλη η ζωή μου ήταν μία πλάνη; Μία τεχνητή πραγματικότητα που την έζησα με πλαστή ταυτότητα» εξομολογείται ο Δαβίδ σήμερα, αναφερόμενος στο πώς ένοιωσε μετά την αποκάλυψη της οικογενειακής του φίλης.
Όσο συγκλονιστική ήταν η αποκάλυψη αυτή άλλο τόσο συγκλονιστική ήταν και η αποφασιστικότητα με την οποία ο Peter άρχισε πριν από περίπου τρία χρόνια να αναζητά την αληθινή του ταυτότητα.

Το πρώτο φως ελπίδας ήρθε από τον οργανισμό Jigsaw στον οποίο και αποτάθηκε. «Ήταν μία αποκάλυψη σοκ. Δεν ήμουν Αυστραλός. Η μητέρα μου ήταν μία εικοσάχρονη ανύπαντρη γυναίκα με το επώνυμο Καρατζά. Είχα ελληνική καταγωγή. Καμία διεύθυνση, κανένα πιστοποιητικό γάμου, κανένα πιστοποιητικό θανάτου της μητέρας μου. Τίποτα».

Βρήκε, όμως, το πρώτο του πιστοποιητικό γέννησης και το όνομα με το οποίο γεννήθηκε. Και εκείνη τη στιγμή ο 55χρονος Peter Newman ξαναγεννήθηκε ως Δαβίδ Καρατζάς.

Ο Δαβίδ άρχισε να τρέχει σε τηλεφωνικούς καταλόγους για να βρει συγγενείς μα, πάνω απ’ όλα, για να βρει τη μητέρα του. «Η πίκρα που γέννησε η αλήθεια που μου στερήθηκε για 54 χρόνια από την θετή του οικογένεια με στοίχειωσε. Δεν είπα τίποτα όμως έβλεπα αυτό το δρόμο που ακολουθούσα ως την μόνη μου επιλογή, αλλά και ως μία προσπάθεια να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Άφησα την πίκρα να παλιώνει και έθεσα την αναζήτηση για τον Δαβίδ ως προτεραιότητά μου» μας λέει.
Τα στοιχεία που έψαχνε δεν ήταν κρυμμένα στους τηλεφωνικούς καταλόγους. Έτσι στράφηκε στο κοινωνικό ηλεκτρονικό δίκτυο Facebook. Ένας νεαρός άνδρας με το επώνυμο Καρατζάς και καταγωγή από τη Mildura που έγινε φίλος του μέσω Facebook, αποδείχθηκε, τελικά, ότι ήταν ο πρώτος του ξάδερφος.

Σε λίγο καιρό, ο Δαβίδ βρήκε την αδερφή του, την ιστορία του, την οικογένειά του. Η μοίρα, όμως, του επιφύλασσε μία ακόμα μεγαλύτερη πίκρα. Η μητέρα του είχε πεθάνει, τον περίμενε, περίμενε τον Δαβίδ να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της και να την αγκαλιάσει, τον αποζητούσε όλη της τη ζωή. Τρεις μήνες μετά απ’ εκείνη την μέρα που τον άφησε μοναχούλη του, νεογέννητο αγοράκι στον διάδρομο του νοσοκομείου προσπάθησε να τον πάρει πίσω αλλά ο νόμος δεν το επέτρεπε. Η μητέρα του τελικά παντρεύτηκε τον βιολογικό του πατέρα λίγα χρόνια μετά και αφού πέθανε η πρώην σύζυγός του. Απέκτησε μαζί του τρία παιδιά αλλά αυτός δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για τον Δαβίδ, τον είχε ξεγράψει. Αρνιούνταν ότι ήταν πατέρας του.

Ο Δαβίδ ήξερε πλέον ποιος ήταν. Ήξερε ότι ο πατέρας του δεν τον ήθελε, ήξερε όμως ότι η μάνα του πάντα τον αναζητούσε και ότι πάντα έλεγε στα αδέρφια του γι’ αυτόν. «Σε περίμενε να μας χτυπήσεις κάποια στιγμή την πόρτα. Γιορτάζαμε κρυφά από το μπαμπά τα γενέθλιά σου κάθε χρόνο» του είπε η αδερφή του Ρόντα
«Ξεπέρασα εύκολα το γεγονός ότι οι θετοί μου γονείς μου έκρυψαν την αλήθεια. Δεν μπορώ όμως να ξεπεράσω το γεγονός ότι ποτέ δεν θα γνωρίσω την μητέρα μου, ότι ποτέ δεν θα αγγίξω τα χέρια της, ότι η μοίρα μου στέρησε να δω τα μάτια της να με κοιτάζουν με λατρεία, ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να της δώσω τη χαρά να με δει πάλι, να μάθει ότι έστω και αν μεγάλωσα σε μία άλλη οικογένεια μακριά της, είχα μία καλή ζωή και είμαι καλά. Δεν κατάφερα να την ανακουφίσω από το μαράζι και την αγωνία που κουβάλησε στους ώμους της όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό με πονάει πολύ» μας λέει και η φωνή του πνίγεται από τα δάκρυά του.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΟΥΖΟ ΚΑΙ Ο ΜΟΥΣΑΚΑΣ

Μαζί με την οικογένειά του ο Δαβίδ, όμως, ανακάλυψε και κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την πολιτισμική του ταυτότητα.
«Ελιές και μελιτζάνες δεν είχα δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου. Τώρα τρώω τις ελιές από το βάζο και ο μουσακάς είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Έχω και το ούζο παρέα μου βέβαια» μας λέει ο νεοβαφτισμένος Έλληνας Δαβίδ.

Διαβάζει ελληνική ιστορία μετά μανίας, την επόμενη εβδομάδα αρχίζει μαθήματα ελληνικής γλώσσας και δεν χάνει την ευκαιρία να προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για κάθε τι ελληνικό και την ελληνική κουλτούρα στα πέντε εγγονάκια του.
«Είναι σκοπός ζωής πλέον, έχω ελληνικό αίμα. Πάντα αγαπούσα την ελληνική κουλτούρα και ιστορία τώρα που ανακάλυψα ότι είμαι Έλληνας, όχι μόνο νοιώθω περήφανος για την νέα μου ταυτότητα αλλά και υποχρεωμένος να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για την κουλτούρα μου και να τα μεταφέρω στα παιδιά και τα εγγόνια μου. Μπορεί να έχασα την ταυτότητά μου πριν τρία χρόνια αλλά αυτή που ανακάλυψα είναι πολύ καλύτερη» μας λέει.
Και ήταν η αναζήτηση όχι μόνο της οικογένειας αλλά και της ταυτότητά του που τον οδήγησε πριν από 14 μήνες στην Ελλάδα και στον τόπο καταγωγής της μητέρας του στα Κριεζά Ευβοίας.

«Γνώρισα τους συγγενείς μου, τους θείους, τις θείες μου. Εκείνο που με κάνει κάθε μέρα να νοιώθω περήφανος αλλά και σίγουρος ότι όσα πέρασα, απογοητεύσεις, δύσκολες στιγμές άξιζαν τον κόπο είναι η ανάμνηση της ζεστασιάς εκείνων των στιγμών που πέρασα στα Κριεζά, το χωριό της μητέρας μου. Αυτοί οι άνθρωποι με πήραν στην αγκαλιά τους σαν να με ήξεραν χρόνια πολλά. Αγκάλιασαν τον γιό μου με αγάπη και μας έκαναν να νοιώσουμε δικοί τους άνθρωποι. Πώς να αρνηθεί κανείς αυτό το συναίσθημα; Γι’ αυτό λέω ότι ο Δαβίδ είναι πολύ πιο τυχερός από τον Peter. Ο μεγάλος μου γιός μάλιστα πιστεύει ότι έχουμε και σπαρτιάτικο αίμα στις φλέβες μας» μας λέει γελώντας.

Και η ιστορία του Δαβίδ τελειώνει εδώ για όλους εμάς. Για τον κ. «κάποτε Newman και σήμερα Καρατζά» η ιστορία δεν τελειώνει εδώ… Το ταξίδι του είναι όμορφα συναρπαστικό και αυτός δηλώνει αποφασισμένος να το απολαύσει.

«Γεννήθηκα Καρατζάς, θα πεθάνω Καρατζάς. Δεν έχει σημασία αν στο μεταξύ ήμουν Newman, το παρόν έχει σημασία» λέει ο ίδιος.