Όταν τον περασμένο Ιούλιο τα δύο μεγάλα κόμματα κονταροχτυπιόντουσαν και οι υποσχέσεις προς τους ψηφοφόρους έπεφταν βροχή, το καυτό θέμα των Αβοριγίνων βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή των δελεαστικών προσφορών και προτάσεων.
Τη μια μέρα έτρεχε βόρεια η υπουργός Υποθέσεων Ιθαγενών, Jenny Macklin, υποσχόμενη συγκεκριμένα μέτρα και προγράμματα που ‘θα έκλειναν το απαράδεκτο χάσμα μεταξύ Αυστραλών και γηγενών’, ενώ την επομένη έπραττε το ίδιο και ο Tony Abbott. To κυνήγι των ψήφων σ’ όλη τη μεγαλειώδη του έξαρση.
Οι εξελίξεις επιβάλλουν να ανατρέξουμε στις υποσχέσεις του κυβερνώντος τότε κόμματος: «Έχουμε όλη την καλή διάθεση και είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε σε εφαρμογή τους μηχανισμούς εκείνους που θα φέρουν την αλλαγή. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι το γεφύρωμα του χάσματος είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους ως έθνος. Είμαστε, δε, πεπεισμένοι ότι η κοινωνική πρόνοια δεν θα πρέπει να είναι τρόπος ζωής στις κοινωνίες των αυτοχθόνων. Μακράν αυτού. Επιμένω ότι θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να εισέλθουν στον εργασιακό χώρο, ξεκινώντας από τις ντόπιες επιχειρήσεις» είχε πει, μεταξύ άλλων, η τότε υπουργός Υποθέσεων Ιθαγενών, Jenny Macklin.
Δεν ήταν λόγια, προεκλογικού χαρακτήρα, άνευ περιεχομένου και ουσίας, δεδομένου ότι μόλις είχε εγκριθεί το κονδύλι ύψους $1.5 δις με το οποίο θα έμπαινε σε εφαρμογή το «Remote Jobs and Communities Program». Επρόκειτο για ένα πρόγραμμα το οποίο, φαινόταν να στοχεύει σ’ ένα από τα βασικά προβλήματα των γηγενών, οι οποίοι ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, όλης της επικράτειας, την απασχόληση.
Επιλέχθηκαν 60 περιοχές, όπου τοποθετήθηκε ένας συντονιστής, έργο του οποίου θα ήταν να είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ανέργων και εργοδοτών της περιοχής.
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ
Σήμερα, ο υπουργός Υποθέσεων Ιθαγενών, Nigel Scullion, δηλώνει ότι το πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς («it’s just a complete disaster») και καλεί τα διευθυντικά στελέχη του υπουργείου του σε σύσκεψη, προκειμένου να βρεθεί μια άμεση στρατηγική για να διασωθεί το πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα που έχει, ως φαίνεται, ναυαγήσει και ο κ. Scullion, παρά τις αποδεδειγμένες ικανότητές του σε θέματα θαλάσσης (υπήρξε στέλεχος εταιρίας η οποία ειδικευόταν στο να προσφέρει βοήθεια σε ναυάγια πλοίων, καθώς επίσης και υπηρεσίες ασφάλειας), στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται να έχει κυριολεκτικά… πελαγώσει: «Ακούω ότι οι αυτόχθονες σε πολλές περιπτώσεις έχουν εγκαταλείψει τις εργασίες τους και έχουν επιστρέψει στη παλιά κακιά συνήθεια, το ποτό. Πληροφορούμαι ότι οι εργοδότες τους απολύουν, και εξακολουθούν να τους πληρώνουν. Είναι στα σπίτια τους, άνεργοι και εξακολουθούν να παίρνουν τα ίδια χρήματα».
Εδώ δίνει το παράδειγμα 61 ατόμων από το Gunbalanya, 300 χλμ. ανατολικά του Darwin, που εργάζονταν, στο πλαίσιο του εν λόγω προγράμματος και τώρα βρίσκονται σπίτια τους, απολυμένοι μεν, λαμβάνοντας όμως τον ίδιο μισθό.
«Όλα αυτά είναι παράλογα. Μου λένε ότι πάρα πολλοί υποφέρουν από κατάθλιψη. Δεν γνωρίζω πώς και γιατί απέτυχε αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Εκείνο, όμως, το οποίο γνωρίζω καλά, είναι ότι πρέπει να βρεθεί λύση εδώ και τώρα. Πριν τα Χριστούγεννα, για το λόγο ότι, από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που μένει κανείς άνεργος τόσο πιο δύσκολο είναι να τον πείσεις να επιστρέψει στον εργασιακό χώρο».
Όπως θα πει ο ιερέας της συγκεκριμένης κοινότητας, θα πρέπει να βρεθεί ο λόγος που το πρόγραμμα δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.
Οι γνωρίζοντες θα μιλήσουν για ελλείψεις οργανωτικής φύσης. Ένας συντονιστής σε μια ολόκληρη περιοχή χωρίς βοηθητικό προσωπικό και χωρίς να είναι γνώστης της κουλτούρας των αυτοχθόνων, είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Εκείνο το οποίο φαίνεται να λείπει, παρακολουθώντας τις κινήσεις των κυβερνήσεων για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα τώρα, είναι η προσπάθεια να κλείσει το χάσμα μεταξύ λευκών και ιθαγενών. Υπάρχει έντονο και διαχρονικά κινούμενο το σκεπτικό ότι όσο πιο μεγάλα κονδύλια διατεθούν για τους ιθαγενείς τόσο πιο ευτυχείς θα είναι. Δίνεται έμφαση στην κοινωνική πρόνοια και όχι στην παιδεία. Αν τα παιδιά απουσιάζουν, όπως λέγεται από τα σχολεία, να βρεθεί ο λόγος, η αιτία αυτού του φαινομένου και να προσεγγιστεί με τον σωστό τρόπο από τους ειδικούς. Να υπάρχει σεβασμός και να εκδηλώνεται έμπρακτα, ζητούν οι αρχηγοί των αυτοχθόνων.
Τώρα ο υπουργός προσπαθεί να διασώσει, ένα δαπανηρό πρόγραμμα το οποίο, φαινόταν από το ξεκίνημά του ότι είχε βασικά προβλήματα.
Ο συντονιστής, για παράδειγμα, θα ήταν καλό να έχει στην ομάδα των συνεργατών του και αυτόχθονες.
Ίσως η αποτυχία «καταστροφική», όπως τη χαρακτηρίζει ο κ. Scullion, στην απόγνωσή του σήμερα, να έχει ως αποτέλεσμα να γίνει αντιληπτό ότι απαιτείται μία εκ θεμελίων αναπροσαρμογή στον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων των Αβοριγίνων. Ας ελπίσουμε σύντομα.
