ΦΙΛΟΙ και γνωστοί, συζητούν έντονα το «θανατικό» που βύθισε σε θλίψη πολλές οικογένειες της παροικίας. Όλοι έχουν να πουν για κάποιον δικό τους που έφυγε, θύμα της πανδημίας.

Γνωστός μου ιερέας, είπε, ότι την εβδομάδα που πέρασε, τέλεσε επτά κηδείες. Πολλές. Πάρα πολλές. Δυστυχώς, φεύγει και η τελευταία φουρνιά της μεσο-μετανάστευσης. Σημειωτέον ότι τα κοιμητήρια θέτουν ως ανώτατο αριθμό, 8 κηδείες την ημέρα. Συλλυπητήρια στους οικείους τους.

ΕΠΙΣΗΣ, από την ίδια πηγή μαθαίνω, ότι τελούνται ακόμα βαφτίσεις και γάμοι, που ήταν προγραμματισμένοι για το 2021!

ΠΑΝΤΩΣ, φίλη, που παραβρέθηκε σε γαμήλια δεξίωση, είπε ότι δεν είχε τίποτε που να θυμίζει COVID-19. Έντυσαν τη νύφη με βιολιά και λαγούτα και το βράδυ, αν και οι περισσότεροι φορούσαν μάσκα, το κέφι ανέβηκε στο ζενίθ. Κοσμοσυρροή -και όλοι με μάσκα- παρατηρήθηκε και σε θεατρική παράσταση αυστραλιανής παραγωγής, την οποία παρακολούθησε εξαδέλφη μου και όπου το φτηνότερο εισιτήριο ήταν της τάξης των $150.

ΤΟΤΕ; Με τόσα κρούσματα τριγύρω μας, δεν είναι μεγάλη κουβέντα να λέμε ότι ξεπεράσαμε την “Όμικρον”; Και ακόμα δυσκολότερο να πιστέψουμε ότι έφτασε στην κορύφωση; Ας κρατάμε, λοιπόν, μικρό καλάθι και -το κυριότερο- να προσέχουμε.

ΓΙΑΤΙ στο δικό μου προβληματισμό, οφείλω να προσθέσω και τον προβληματισμό πολλών, που αναρωτιούνται, γιατί ενώ έχουν κάνει τα δυο εμβόλια και το συμπληρωματικό, νοσούν από την “Όμικρον”. Το ενθαρρυντικό έως και καθησυχαστικό είναι ότι, το νόσημα είναι ήπιας μορφής. Σαν μια ελαφριά γρίπη.

ΑΡΧΙΣΑΝ δειλά-δειλά, να επαναλειτουργούν προγράμματα των παροικιακών μας Οργανισμών. Απ’ ό,τι βλέπουμε και στον Τύπο, γίνονται η κοπή της βασιλόπιττας, συγκεντρώσεις Ηλικιωμένων, λειτουργούν κανονικά τα Ελληνικά Απογευματινά σχολεία κλπ. και με καθυστέρηση πολλών μηνών, έπρεπε να γίνουν το 2021, προγραμματίζονται Γενικές Συνελεύσεις.

ΓΙΑ ΤΙΣ Γενικές Συνελεύσεις είμαι της γνώμης ότι η καθυστέρηση ήταν επιβεβλημένη. Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν, πλέκονντας φαντασιώδη σενάρια… Εκείνο που μετράει, είναι η εδώ και τώρα ανταπόκριση στο κάλεσμα όλων των ταμειακώς τακτοποιημένων μελών, για να δείξουμε και έμπρακτα την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον Σύλλογό μας.

ΔΙΑΒΑΖΩ την ανακοίνωση Γενικής Συνέλευσης παροικιακού Οργανισμού και μεταφέρω την τελευταία πρόταση: “Η παρουσία όλων θεωρείται απαραίτητη”. Να η ευκαιρία. Αν κοπτόμαστε για το μέλλον και για το ποιοι θα πάρουν την σκυτάλη, ας δώσουμε το παρών. Η Γενική Συνέλευση των μελών είναι το ανώτατο σώμα λήψης αποφάσεων ενός Οργανισμού, οπότε στο χέρι μας είναι να κάνουμε αλλαγές για να υπάρχει συνέχεια.

ΚΑΙ ΜΙΑΣ και μιλάμε για παροικιακούς Οργανισμούς, στέλνουμε θερμές ευχές για καλή συνέχεια στην Κρητική Αδελφότητα Μελβούρνης (Nicholson Street, Brunswick) που φέτος γιορτάζει την 65η επέτειο από την ίδρυσή της. ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στο νεοεκλεγέν Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, του οποίου ηγείται ο Βασίλης Παπαστεργιάδης.

Εξασκώντας το εκλογικό μου δικαίωμα την περασμένη Κυριακή, παρατήρησα ότι στον χώρο της ψηφοφορίας, επικρατούσε ήπια ατμόσφαιρα, χαμηλοί τόνοι και ένας ευγενικός ανταγωνισμός. Αναγνωρίζω στον κ. Παπαστεργιάδη ότι επί ηγεσίας του, δημιουργήθηκαν στέρεες γέφυρες με την Πολιτειακή και την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση, την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας και τη γενέτειρα.

ΕΠΙΚΡΟΤΩ την καλή θέληση των υποψηφίων της “Παροικιακής Ενότητας” και στέκομαι στις δηλώσεις τους για “αλληλεγγύη σε πρωτοβουλίες που προάγουν τα συμφέροντα της Κοινότητας, του Κοινοτικού θεσμού και της ευρύτερης ομογένειας”. Στο μεταξύ, με τη σειρά του ο Βασίλης Παπαστεργιάδης δηλώνει ότι “δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και ότι είναι ανοιχτός σε ιδέες και προτάσεις για το καλό της Κοινότητας”.

ΩΣΤΟΣΟ, συμφωνώ με τη γνώμη του μέλους της ΕΟΚΜΒ, Steve Bakalis (“Ν.Κ.”, 10/2/2022), ότι “η Ελληνική Κοινότητα, με μόνο 1150 ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη εγγεγραμμένα στο Μητρώο, δεν της δίνεται το δικαίωμα να εκφράζεται σε δημόσιο διάλογο για σημαντικά θέματα εκ μέρους της ελληνικής παροικίας χωρίς την απαραίτητη διαβούλευση”. Στο σημείο αυτό οφείλω να προσθέτω και τη δική μας αδιαφορία στο να γίνουμε μέλη ή να πληρώσουμε εγκαίρως τη συνδρομή μας, ώστε να έχουμε λόγο στα τεκταινόμενα.

ΡΙΓΗ συγκίνησης, όταν το “Αρχαίο Πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού”, του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, ακούστηκε σε άπταιστα Ελληνικά από 40 Κινεζάκια, στην έναρξη των 24ων Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Οι στίχοι του Κωστή Παλαμά, σε μελοποίηση του Κερκυραίου Σπυρίδωνα Σαμάρα, θύμισαν στην οικουμένη ότι “στον ναό σου, τρέχει προσκυνητής σου κάθε λαός”.

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!

Κ.Γ.

Η ΠΑΡΟΙΚΙΑ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, στην κυριολεξία. Από τη μια, προσωπικότητες της ελληνοαυστραλιανής κοινότητας της πόλης μας φεύγουν, από την άλλη, έχουμε ήδη μπει σε μια νέα εποχή και δεν ξέρουμε -τουλάχιστον για την ώρα- τι μέλλει γενέσθαι.

Ο “ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ” έχασε αυτές τις μέρες δύο “δικούς” του ανθρώπους που έφυγαν για το τελευταίο ταξίδι. Λέω δικούς του, γιατί μέχρι σχετικά πρόσφατα δεν περνούσαν μια-δυό βδομάδες που να μην έχουμε τα γραπτά τους στην εφημερίδα εν είδει επιστολών, όπου σχολίαζαν τα κακώς κείμενα και παρουσίαζαν τη δική τους άποψη για το τι έπρεπε να γίνει.

ΜΙΛΑΜΕ για τον Θεόδωρο Ερευνίδη, ο οποίος έστειλε πληθώρα επιστολών στην εφημερίδα μας, ασχολούμενος σχεδόν με όλα τα ζητήματα που απασχολούσαν την παροικία μας -τα τελευταία χρόνια δε ειδικά με το χώρο των ταξί- και τον Πάνο Σταματόπουλο, ο οποίος είχε πάθος με τα ιστορικά – και όχι μόνο.

ΕΙΔΙΚΑ ο “κόκκινος” Πάνος, όπως τον αποκαλούσαμε, λόγω των αριστερών του πολιτικών καταβολών, συν τοις άλλοις, ασχολήθηκε και με το παροικιακό ραδιόφωνο επί σειράν ετών, πρώτα μέσω του κοινοτικού, ριζοσπαστικού ραδιοσταθμού 3CR και μετέπειτα μέσω του επίσης κοινοτικού και πολυγλωσσικού ραδιοσταθμού 3ΖΖΖ, αποτελώντας, μάλιστα, βασικό στέλεχος της Επιτροπής Ελληνικών Προγραμμάτων του δεύτερου.

ΚΑΙ καθώς η λεγόμενη πρώτη γενιά και όλοι αυτοί και αυτές που έθεσαν αρκετά λιθαράκια στο οικοδόμημα που λέγεται οργανωμένη παροικία φεύγουν σιγά-σιγά, όσοι και όσες μένουμε πίσω καλούμαστε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- για τα συμφέροντα της κοινότητάς μας.

ΩΣΤΟΣΟ, θέλοντας να σχολιάσω τα τελευταία παροικιακά τεκταινόμενα -με αιχμή του δόρατος, φυσικά, τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, θα ήθελα να πω ότι έχει ήδη κρούσει όχι το καμπανάκι του κινδύνου, αλλά… καμπανάρα και, μάλιστα, πολλών ντεσιμπέλ…

ΠΡΩΤΑ και κύρια, ο αριθμός των εξακοσίων και κάτι ατόμων που έσπευσαν να ψηφίσουν, αλλά και ο αριθμός των χιλίων και κάτι που είναι ταμειακά εντάξει μέλη, θα πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού βαδίζουμε και τι έχουμε στο μυαλό μας να κάνουμε ως ελληνοαυστραλιανή κοινότητα – αν έχουμε…

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ αυτός όχι μόνο δεν είναι καν αντιπροσωπευτικός του εύρους της ελληνοαυστραλιανής κοινότητας της πόλης μας, αλλά εγείρει σοβαρά ερωτηματικά του κατά πόσο η πλειοψηφία των συμπαροίκων θέλει πράγματι να ασχολείται με τα της Κοινότητας και των φορέων μας εν γένει.

ΕΓΕΙΡΕΙ ζητήματα του τι ακριβώς θέλουν οι συμπάροικοι του σήμερα, ποια είναι τα ενδιαφέροντά τους και εάν, στην ουσία, θέλουν να συνεχίσουν να προσδιορίζονται ως Ελληνοαυστραλοί μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο, συνεχίζοντας να στοχεύουν στην ύπαρξη και συμβολή τους με όλα εκείνα τα διακριτά τους στοιχεία.

ΕΙΝΑΙ ένα πολλαπλό ερώτημα, οι απαντήσεις στο οποίο θα κρίνουν κατά πολύ εάν, πώς, γιατί και με ποια χαρακτηριστικά θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στο άμεσο μέλλον ως αναπόσπαστο και ενεργό μέρος μιας πολυπολιτισμικής και πολυσχιδούς κοινωνίας.

ΟΛΟ αυτό πάει… πακέτο με το ζήτημα της συρρίκνωσης Συλλόγων και Κοινοτήτων, το πρόβλημα των περιουσιών τους και όλα τα παρεπόμενα, για τα οποία έχει ήδη αρχίσει -κουτσά-στραβά- να γίνεται λόγος σε μέρος της παροικίας…

ΑΛΛΑ, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, είχε και κάποια θετικά η εκλογική αναμέτρηση στην Κοινότητα. Από τη μια, την εμφάνιση δύο συνδυασμών, μετά από χρόνια, άσχετα εάν κανένας από αυτούς δεν κατάφερε να κατεβάσει 19 υποψηφίους. Έγινε κάποιος διάλογος και αυτό είναι, φυσικά, στα θετικά – αν και, κατά τη γνώμη μου, αυτό έπρεπε να είχε αρχίσει γίνεται πολύ πιο νωρίς – και η πανδημία και τα lockdown δεν είναι δικαιολογία, μιας και η τεχνολογία κάνει… παπάδες.

ΑΠΟ την άλλη, η εμφάνιση και εκλογή κάποιων από αυτούς στο ΔΣ του Οργανισμού, κάποιων γυναικών και κάποιων νέων, η εκλογή των οποίων θα δείξει κατά πόσο θα δώσει νέα πνοή και αίμα στον πιο ιστορικό και παλαιότερο φορέα της εληνουστραλιανής παροικίας στη Μελβούρνη και τη Βικτώρια.

ΣΥΝ, φυσικά, το μέγα πλέον ζήτημα του εάν το νεοεκλεγέν ΔΣ έχει την εντολή και τη δικαιοδοσία να εκπροσωπεί την Κοινότητα και την παροικία εδώ και εκεί, χωρίς να έχει προηγηθεί η απαραίτητη ενημέρωση και συνακόλουθη διαβούλευση.
ΝΟΜΙΖΩ ότι ο κύβος έχει ήδη αρχίσει να ρίπτεται…

Δ.Τ.