Έφυγε από τη ζωή αργά το βράδυ της Τρίτης ο Γιάννης Δήμτσης, μια προσωπικότητα από τις σημαντικότερες που πέρασαν από την ελληνική παροικία στο χώρο του ποδοσφαίρου, με έντονη δραστηριότητα στον Μέγα Αλέξανδρο, την Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Βικτώριας (VSF) αλλά και γενικότερα του Αυστραλιανού ποδοσφαίρου (ASF).
Υπήρξε διοικητικό στέλεχος της Παμακεδονικής, του ομίλου Φλωριναίων και πρόεδρος στην επιτροπή του Victoria School of Languages.
Παρότι υπήρξε ένθερμος υποστηριχτής του Αλεξάνδρου, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο σωματεία, είχε άριστες σχέσεις με την Ελλάς Μελβούρνης και με τους τότε ηγέτες της «κυανόλευκης» Θησέα Μαρμαρά και Σαμ Παπασάββα.
Είχε κερδίσει την εκτίμηση των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων και των σωματείων άλλων εθνικοτήτων όπου έδινε το παρών στις περισσότερες εκδηλώσεις των ομάδων.
Ο σχεδόν μισός αιώνας προσφοράς του Γιάννη Δήμτση στο ποδόσφαιρο, αναγνωρίστηκε από την ομοσπονδία της Βικτώριας και πέρασε στο Hall Of Fame, με τους «κιτρινόμαυρους» να τον τιμούν επίσης ως ισόβιο μέλος του συλλόγου.
Γιάννης Δήμτσης – Μισός αιώνας ποδόσφαιρο
Πριν πέντε χρόνια ο Γιάννης Δήμτσης μου είχε παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη για το «Νέο Κόσμο»:
«Ο Γιάννης Δήμτσης, με καταγωγή από την Φλώρινα, ήρθε στην Αυστραλία σε ηλικία εννέα χρονών, το 1949, με τους γονείς του, Αναστάσιο και Βασιλική Δήμτση και την μικρή αδελφή του, Μαρία, λίγο πριν το πρώτο μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα, τότε που σπάνια έβλεπες πολλούς Έλληνες, σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από αυτή που αντίκρισαν οι επόμενοι μετανάστες από το 1954 και μετά και πολύ περισσότερο για όσους μετοίκησαν τη δεκαετία του 60′.
«Στο σχολείο μου Northcote High School εμασταν 850 παιδιά και από αυτά μόλις δώδεκα είχαμε ελληνική καταγωγή» θα πει σε ένα σημείο της τρίωρης συζήτησης που είχα μαζί του και που δεν στάθηκε αρκετή για να μάθω τα πάντα.
Προσωπικότητα από τις πλέον σημαντικές που πέρασαν από την ελληνική παροικία στο χώρο του ποδοσφαίρου, με έντονη δραστηριότητα στον Μέγα Αλέξανδρο, την Ομοσπονδία Βικτώριας (VSF), αλλά και της Αυστραλίας (ASF). Μάλιστα, ίσως λίγοι γνωρίζουν από τη νεότερη γενιά ότι παράλληλα υπήρξε διοικητικό στέλεχος της Παμμακεδονικής, του Συλλόγου Φλωριναίων και πρόεδρος του Victorian School of Languages το οποίο συνεχίζει. Έκανε οικογένεια και απέκτησε δύο παιδιά, την Βίκυ και τον Αναστάσιο, ενώ έχει τρία εγγόνια.
Ένας άνθρωπος που δεν έκανε εύκολα εχθρούς, αν και ήρθε σε αντιπαράθεση σε πολλές στιγμές της διαδρομής του και αυτό γιατί είχε έναν σπουδαίο διπλωματικό τρόπο να κατευθύνει τα πράγματα.
Παρ’ ότι υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του Αλεξάνδρου, είχε άριστες σχέσεις με την Ελλάς Μελβούρνης και τους τότε ηγέτες της κυανόλευκης ομάδας, Θησέα Μαρμαρά και Σαμ Παπασάββα, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο σωματεία. Είχε κερδίσει την εκτίμηση των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων και των σωματείων άλλων εθνικοτήτων, δίνοντας το παρών στις περισσότερες εκδηλώσεις τους.
Ο σχεδόν μισός αιώνας προσφοράς του Γιάννη Δήμτση στο ποδόσφαιρο, αναγνωρίστηκε από την Ομοσπονδία της Βικτώριας πέρυσι όταν εισήλθε στο Hall Of Fame του FFV, βραβείο το οποίο παρέλαβε μετά από ένα χρόνο από τον πρόεδρο της ομοσπονδίας Κίμωνα Ταλιαδώρο στην εκδήλωση του Μέγα Αλεξάνδρου με τους κιτρινόμαυρους να τον τιμούν επίσης ως ισόβιο μέλος του συλλόγου.
Τι θυμάσαι από εκείνα τα πρώτα χρόνια στην Αυστραλία;
Όταν ήρθα στην Αυστραλία το 1949, όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Ο παππούς μου Τρύφωνας Δήμτσης, είχε έρθει λίγα χρόνια πριν και έτσι ακολουθήσαμε και εμείς, όπως γινόταν στις περισσότερες περιπτώσεις. Μείναμε στο Collingwood και όταν πήγα σχολείο ένιωσα μια δικαιολογημένη αμηχανία, δεν γνώριζα τη γλώσσα και στο σχολείο μου στο Northcote, ήμασταν μόλις δώδεκα Ελληνόπουλα, αλλά αργότερα μετά το ’54 ο αριθμός έφτασε στα 250. Οι παρέες μας ήταν συγκεκριμένες, κυρίως με Έλληνες από τη Φλώρινα, σε μια εποχή που είχε λίγα ελληνικά μαγαζιά και ελάχιστες δραστηριότητες.
Στο σχολείο ασχολήθηκα με άλλα σπορ εκτός ποδοσφαίρου. Ήμουν αθλητής του αυστραλιανού φούτι, του βόλεϊμπολ, του τένις, αλλά ποδοσφαιρική μπάλα δεν κλώτσησα. Μου άρεσε να παίζω φούτι, μάλιστα αργότερα υπήρξα και μέλος της ομάδας της State Savings Bank όπου ήταν και ο πρώτος μου εργασιακός σταθμός.
Μέσα σε δέκα χρόνια με το ρεύμα μεταναστών που κατέφθανε διαρκώς, τα πράγματα άλλαξαν.
Οι Έλληνες της δεκαετίας του ’50 δημιούργησαν ποδοσφαιρικά σωματεία που έγραψαν ιστορία με χρυσά γράμματα και επιτέλεσαν κοινωνικό έργο.
Καμαρώνω σήμερα τον Άγγελο Ποστέκογλου και αισθάνομαι υπερήφανος ως Έλληνας και Αυστραλός κάθε φορά που τον βλέπω στον πάγκο της εθνικής Αυστραλίας. Επίσης, για την χρυσή ομάδα του Αλεξάνδρου το 1980 με τους Gary Cole, Jimmy Rooney, Jeff Olver, Jimmy Campell και τα άλλα παιδιά. Τους ποδοσφαιριστές που έκαναν καριέρα στο ελληνικό πρωτάθλημα, Γιάννη Αναστασιάδη, Τζίμη Πατίκα, Λούη Χριστοδούλου, Άγγελο Κούτο και τόσους άλλους. Την παρουσία του Φέρενς Πούσκας στον πάγκο της Ελλάς, αλλά και ο ηγετικός ρόλος που είχαν άνθρωποι που διοίκησαν το ποδόσφαιρο όπως ο Θησέας Μαρμαράς, ο Σαμ Παπασάββας, μέχρι τον τωρινό πρόεδρο του FFV Κίμωνα Ταλιαδώρο.
Η παρουσία των Ελλήνων στην Αυστραλία βοήθησε στο μέγιστο βαθμό τη χώρα, οφείλω να το πω αυτό, είναι μία αλήθεια. Παράλληλα, όμως, σημαντική προσφορά είχαν και τα σωματεία άλλων εθνικοτήτων και ένιωθα το ίδιο καλά για τη θετική του πορεία. Αισθάνθηκα τόσο υπερήφανος για την εξέλιξη του Mark Viduka που για μένα ήταν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο που έβγαλε το αυστραλιανό ποδόσφαιρο.
Πώς ξεκίνησε η διαδρομή σου στο ποδόσφαιρο;
Ήταν το 1968 τότε που μαζί με τον Σάκη Ζαφειρόπουλο μπήκαμε στο Συμβούλιο της ομάδας του Αλεξάνδρου εγώ ως ταμίας και ο φίλος μου Σάκης ως γραμματέας. Αν και πολυάσχολος με τη δουλειά μου στην State Savings Bank δέχθηκα την πρόταση αλλά υπολόγιζα να μείνω μόνο για μια τετραετία αλλά όπως βλέπετε έπεσα έξω. Ήμουν Αλεξανδρινός από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης και γνώριζα καλά τους τότε Φλωρινιώτες ιδρυτές Μάρκο Οικονομίδη, Γιώργο Μπανίτσκα, Τρύφωνα Ρακοβαλή, τον προπονητή-παίκτη της ομάδας Μάικλ Τριανταφυλλίδη, τους Δημήτρη Μαγκόπουλο και Χρήστο Οικονομίδη.
Αγάπησα πολύ τον ρόλο μου και με γοήτευε το γεγονός ότι βοηθούσα την ομάδα που αγαπούσα. Τρία χρόνια αργότερα, ο βοηθός γραμματέας της ομάδας, Νίκος Δήμου, με σύστησε στο VSF και από εκεί αρχίζει μια άλλη σημαντική σελίδα της διαδρομής μου. Έμεινα στον Αλέξανδρο εννιά χρόνια ταμίας ώσπου ήρθε η στιγμή να γίνω πρόεδρος του VSF στη θέση του επιστήθιου φίλου του πατέρα μου και ηγέτη της εποχής, Θησέα Μαρμαρά. Έτσι αναγκάστηκα να αποχωρήσω από τον διοικητικό μου ρόλο στον Αλέξανδρο. Ήθελα πολύ να βοηθήσω στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου και έκανα ό,τι μπορούσα καλύτερο. Παρέμεινα στην προεδρία για δώδεκα χρόνια, αλλά παράλληλα διετέλεσα αντιπρόσωπος του ASF, αργότερα αντιπρόεδρος και σε κάποιο σημείο υπηρεσιακός πρόεδρος της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας. Δεν μπήκα στο ποδόσφαιρο για να κάνω εχθρούς, δεν είχα κακές διαθέσεις. Λειτουργούσα αμερόληπτα και είχα σεβασμό και καλές σωστές σχέσεις με όλους.
Κάποια στιγμή όλα τα πράγματα έχουν και ένα τέλος έτσι το 1994 και έπειτα από σχεδόν 18 χρόνια παρουσίας μου στα board του ASF δήλωσα την παραίτησή μου.
Ποια ήταν η σχέση σου με τους Σαμ Παπασάββα και Θησέα Μαρμαρά και, γενικά, ποιους ανθρώπους ξεχώρισες για την προσφορά τους στο ποδόσφαιρο;
Ο Σαμ Παπασάββας ήταν φίλος μου από τα σχολικά μου χρόνια και έτρεφα εκτίμηση στο πρόσωπό του. Aν και είχαμε διαφορετικά πιστεύω τόσο με τις ομάδες που υποστηρίζαμε όσο και στα πολιτικά κόμματα, ήμασταν πάντα αγαπημένοι, είχαμε κύριο σημείο επαφής την αγάπη μας για το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς έφυγε πολύ νέος και αυτό ήταν ένα πλήγμα για το τότε ASF.
Ο Θησέας Μαρμαράς ήταν από τους καλύτερους φίλους του πατέρα μου και τον γνώριζα καλά από μικρός. Εκτός από τη μεγάλη του προσφορά στο ποδόσφαιρο ήταν άνθρωπος που βοηθούσε πολύ, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας και είχε σπουδαία κοινωνική προσφορά.
Στην μακρόχρονη παρουσία μου, τόσο στην Ομοσπονδία της Βικτώριας όσο και στο ASF, γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους που είχαν, επίσης, τον ίδιο ζήλο για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, τους Arthur George, John Konstantain, Michael Weinstein, Tony Kovac και George Wallace.
Υπήρχαν προβλήματα στο παλιό NSL;
Θυμάμαι τον George Wallace, έναν άνθρωπο που εκτίμησα ιδιαίτερα, όταν έλεγε: «Οι μετανάστες είναι οι μεγαλύτεροι φίλοι του ποδοσφαίρου, αλλά παράλληλα και οι μεγαλύτεροι εχθροί του» και συμφώνησα μαζί του, όσο και αν με πίκραινε αυτή η αλήθεια. Δυστυχώς, υπήρχαν προβλήματα με πολιτικά και εθνικά ζητήματα που δεν ήταν εύκολο να κοντρολάρεις. Τώρα πλέον οι καιροί έχουν αλλάξει, ευτυχώς. Έχουν εξαλειφθεί πολλά κακώς κείμενα προηγούμενων χρόνων. Οι ομάδες υποστηρίζονται επί το πλείστον από αυστραλογεννημένους και σε πολλές περιπτώσεις βλέπεις στα γήπεδα και καθαρά Αυστραλούς φίλαθλους.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Frank Lowy;
Τον Frank Lowy πρωτοσυνάντησα στο πρώτο meeting του Phillips National League το 1977 όταν ήταν εκπρόσωπος της Hakoah και, μάλιστα, είχαμε καθίσει δίπλα-δίπλα. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την αγάπη που έχει για το ποδόσφαιρο και το πόσο βοήθησε στην εξάπλωσή του, αλλά υπάρχει μια ένσταση εδώ από την πλευρά μου. Από το 2004 και μετά μας ξέχασαν, όχι μόνο εμάς τους ανθρώπους που διοικήσαμε για κάποια χρόνια το ποδόσφαιρο, ξέχασαν και γύρισαν την πλάτες στις ομάδες που έγραψαν ιστορία στο ποδόσφαιρο της Αυστραλίας. Πώς μπορεί να διαγράψει κανείς την ιστορία ομάδων όπως η Ελλάς, ο Αλέξανδρος, η Κροάτια της Μελβούρνης, το Ολύμπικ, η Γιουβέντους Αδελαΐδας, η Μαρκόνι κ.λπ. Οι ομάδες αυτές έβγαλαν ποδοσφαιριστές που έκαναν διεθνή καριέρα και τίμησαν τα αυστραλιανά χρώματα, Mark Viduka, Mark Bresciano, Ned Zelić, John Aloisi, Άγγελος Ποστέκογλου, Gary Cole, Jimmy Rooney, Jack Reilley…
Τώρα μένει να δούμε τη συνέχεια. Γνωρίζω ότι πολλές ομάδες έχουν οικονομικά προβλήματα και δεν μπορείς να παραμείνεις ως εθνικό πρωτάθλημα στις δέκα ομάδες. Θα χαθεί το ενδιαφέρον. Πλέον πιστεύω ότι πρέπει η ομοσπονδία να βάλει στην ατζέντα της το θέμα επιστροφής κάποιων ομάδων από αυτές στο A’ League.
Πώς βλέπεις την εξέλιξη του ποδοσφαίρου σήμερα και ποια η γνώμη σου για το FFV και τον Κίμωνα Ταλιαδώρο;
Πλέον ανοίγεις τη «Herald Sun» και βλέπεις αναλυτικά σχόλια για το ποδόσφαιρο μεγάλες φωτογραφίες αλλά μόνο για το A’ League και, φυσικά, την Εθνική Αυστραλίας. Δυστυχώς, δεν υπάρχει προβολή στο NPL και αυτό είναι ένα φρικτό λάθος! Αυτός είναι ο κορμός του ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, από εκεί θα βγουν τα ποδοσφαιρικά ταλέντα της χώρας. Πώς μπορούν και το κάνουν αυτό; Ξέρω ο Κίμωνας καταβάλλει προσπάθειες να το αλλάξει αυτό αλλά προφανώς δεν υπάρχει στήριξη από το FFA. Πιστεύω αν αρχίσει η Ομοσπονδία και στηρίζει οικονομικά τα πρωταθλήματα NPL και ταυτόχρονα με σωστό μάρκετινγκ και προβολή από τα main stream media όλα θα αλλάξουν θεαματικά.
Το FFV πλέον έχει πρόεδρο έναν άνθρωπο τίμιο και δραστήριο ο οποίος παρουσιάζεται στα γήπεδα κατανοεί τα προβλήματα των ομάδων, θέλει να αλλάξει τα κακώς κείμενα και την προχειρότητα στην ομοσπονδία. Ο Κίμων Ταλιαδώρος είναι ένας άνθρωπος που έχει γνώση στο ποδόσφαιρο και είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει.
Το ποδόσφαιρο είναι σε συμμετοχή παιδιών το κορυφαίο σπορ στη χώρα και υπάρχει δίψα από τους φιλάθλους για το διεθνές ποδόσφαιρο. Θέλω να πω ότι υπάρχει η αγορά και το προϊόν από άποψη θεάματος είναι αρκετά ικανοποιητικό. Εφέτος είδα από κοντά τα περισσότερα παιχνίδια του Αλεξάνδρου και είδα σπουδαία παιχνίδια, πάθος, αγωνία, ένταση.
Την ίδια στιγμή θλίβομαι που δεν έχω δει μεγάλες αλλαγές στο Olympic Village. Δυστυχώς ο Δήμος Banyule δεν έχει βοηθήσει τον Αλέξανδρο. Όλα αυτά τα χρόνια ό,τι έχει γίνει στο γήπεδο έγινε με τις δικές του πλάτες και όλων εμάς που αγαπάμε την ομάδα. Την ίδια στιγμή βλέπω μία πρόοδο που είχαν το Oakleigh από το Δήμο Monash, o Παγκύπριος από τον Δήμο Kingston, ο Άρης Springvale από το Δήμο Dandenong αλλά στον Μέγα ελάχιστα πράγματα. Ο Αλέξανδρος είναι λαοφιλής ομάδα με πλούσια ιστορία και άξιζε καλύτερης τύχης. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα και να δω μια άλλη μεταχείριση.
Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας σου από τα διοικητικά του Αλεξάνδρου έκανες τη μεγάλη σου επιστροφή…
Ναι, κάπως έτσι τελειώνουν οι όμορφες ιστορίες, γυρίζεις πάντα στην πρώτη σου πατρίδα που για μένα ήταν ο Αλέξανδρος. Η τελευταία μου ανάμειξη στον σύλλογο ήρθε το 2009 πάλι ως ταμίας ώσπου για πρώτη φορά στα μέσα του 2012 ανέλαβα την προεδρία του Αλέξανδρου και μετά από μια δύσκολη χρονιά η ομάδα επέστρεψε στο NPL. Εγκατέλειψα τη δράση μου ως διοικητικό στέλεχος της ομάδας το 2014 λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας τα οποία ξεπέρασα, αλλά αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνέχεια από το τωρινό Διοικητικό Συμβούλιο και τον πρόεδρο, Στιβ Τσαλικίδη.
Η ομάδα είχε μία αγωνιστική πρόοδο με τον Αλεξανδρινό κόουτς, Γιώργο Κατσάκη, και έχω μία πίστη ότι του χρόνου θα πάρει το πρωτάθλημα.
Θέλω, επίσης, να κάνω μία ιδιαίτερη αναφορά στον Ηλία Δεληγιάννη που για δώδεκα χρόνια ήταν πρόεδρος του Αλεξάνδρου σε δύσκολα χρόνια για τον σύλλογο. Το έργο των ανθρώπων που τιμούν την ομάδα φαίνεται με το πέρασμα των χρόνων και σήμερα μπορώ να δω τη σημαντική του προσφορά στον σύλλογο. Από την ίδρυση του Αλέξανδρου και εκείνα τα χρόνια από την εποχή του Γιώργου Μπανίτσκα και όλων των διοικήσεων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, πέρασαν τόσοι άνθρωποι που βοήθησαν και έκαναν αυτό που μπορούσαν καλύτερο για την ομάδα.
Προπονητές που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό από τον πρώτο προπονητή της ομάδας Μάικλ Τριανταφυλλίδη μέχρι τον σημερινό Γιώργο Κατσάκη. Ποδοσφαιριστές από την πρώτη ομάδα που βραβεύτηκε από τον σύλλογο φέτος,με τους Δημήτρη Μαγκόπουλο, Κώστα και Νίκο Ρακοβαλή, Γιάννη Νίνη και τα άλλα παιδιά, αργότερα με τους Αντρέα Μπουζίκα, Μιχάλη Γλυκοκάλαμο, Μπούλη Καμπουρόπουλο, Αλέκο Νιτσόπουλο, Θίο Σελεμίδη.
Όλοι τους, και να με συγχωρείτε που δεν αναφέρθηκα σε όλους, προσπάθησαν και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
