ΤΟ περασμένο Σάββατο το βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και αφού ξεμπέρδεψα με τις εθιμοτυπικές ιντερνετικές μου επισκέψεις, το έριξα στο τηλεοπτικό κυνήγι.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, να βρω κάτι για να με «νανουρίσει», πριν πάρω το δρόμο για το κρεβάτι, άρχισα να διαβάζω στην οθόνη το πρόγραμμα της τηλεόρασης.
Η πρώτη απόπειρα να καταλήξω κάπου δεν στέφθηκε με επιτυχία, οπότε αρχίζω πάλι από την αρχή την ανάγνωση, δίνοντας βάση στις λεπτομέρειες.
CARGO: κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, έγραφε το πρόγραμμα.
«ΕΔΩ είμαστε», λέω, και συνεχίζω την ανάγνωση των λεπτομερειών: εν έτει 2.267 (μετά δηλαδή από 254 χρόνια) ένα διαστημόπλοιο-νταλίκα, που μετέφερε εφόδια σε έναν διαστημικό σταθμό ξεκίνησε από τη γη για ένα ακόμα ταξίδι που θα κρατούσε τέσσερα χρόνια.
ΑΝ και έχω αδυναμία στις ταινίες του είδους, με «χάλασε» λίγο το γεγονός ότι η ταινία ήταν ελβετικής παραγωγής.
ΚΑΛΟΙ οι Ελβετοί στα ρολόγια του κούκου, τα τυριά και τις σοκολάτες και ακόμα καλύτεροι στις τράπεζες, την κλεπταποδοχή και την τοκογλυφία, αλλά στο «αρχείο μου» δεν υπήρχε ουδεμία αναφορά για τις ικανότητές τους στην επιστημονική φαντασία.
ΕΧΩ δει, αμερικάνικες, ρώσικες, γιαπωνέζικες, γαλλικές, αγγλικές, ισπανικές και γερμανικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά ότι ασχολούνται και οι Ελβετοί με το απαιτητικό αυτό είδος ταινιών, δεν το ήξερα, γεγονός που μου δημιούργησε δεύτερες σκέψεις.
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ, όμως, ότι «τρώγοντας σου ανοίγει η όρεξη» είπα ν’ αρχίσω να τη χαζεύω και βλέπω…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, στο χέρι είχα το τηλεκοντρόλ, που σημαίνει ότι με την ίδια ευκολία που επέλεξα το συγκεκριμένο κανάλι, μπορώ και να το αλλάξω.
ΜΕ background το αχανές διάστημα, το άνοιγμα ήταν εντυπωσιακό και τα εφέ ευρηματικά και πρωτότυπα.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ το διαστημόπλοιο έμοιαζε με… λουκάνικο (είπαμε, «φορτηγό» που μετέφερε εμπορεύματα ήταν) αλλά το εσωτερικό του ήταν όντως 250 χρόνια μπροστά.
ΟΛΑ πήγαιναν καλά στο ψυχρό (και σκοτεινό) σύμπαν, μέχρι που ο κυβερνήτης (ένας ξενέρωτος τυροκόμος των Άλπεων) ειδοποιήθηκε από τη γη ότι στο σκάφος είχαν τρυπώσει και δύο… τρομοκράτες!
«ΑΜΑΝ», λέω, δεν μας φτάνουν οι αμερικάνικες ταινίες, που οι τρομοκράτες έχουν (εδώ και πολλά χρόνια) αντικαταστήσει τους παραδοσιακούς κακούς» της οθόνης τώρα έχουμε και αστροναύτες… τρομοκράτες.
Η τρομοκρατία και οι τρομοκράτες άρχισαν να «πρωταγωνιστούν» και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
ΑΦΟΥ έχουν κάνει τον πλανήτη να αγωνιά για το πότε (και πού) θα χτυπήσουν και να βλέπει (τρομοκρατικούς) εφιάλτες, άρχισαν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και στο σύμπαν.
ΜΙΑ γελαδάρικη εκδοχή των χολιγουντιανών ταινιών του είδους ήταν και αποφάσισα να εγκαταλείψω την προσπάθεια να την παρακολουθήσω.
ΠΑΝΩ που σκεφτόμουν, αν θα έπρεπε να κλείσω την τηλεόραση (και να πάω κατευθείαν στο κρεβάτι) ή να επιστρέψω στο internet, έγινε διαφημιστικό διάλλειμα.
ΚΑΙ το πρώτο διαφημιστικό σποτάκι έδειχνε έναν πατέρα (μες στην τρελή χαρά) να έχει βγάλει το weekend βόλτα την οικογένεια στα άγρια βουνά με ένα four wheel drive.
Η κάμερα από ψηλά ακολουθούσε τη μίνι νταλίκα των μεγαλουπόλεων να κατεβαίνει μια βουνοπλαγιά γεμάτη βράχια και άλλες… παγίδες!
ΜΕ τις αναρτήσεις να δίνουν αγώνα ζωής και θανάτου να κρατήσουν το «θηρίο» στην πορεία του και τον πάτερ φαμίλια εκστασιασμένο, να απολαμβάνει τη μοναδική εμπειρία οδήγησης στην παρθένα φύση, το 4χ4 συνέχισε τον κατήφορο χοροπηδώντας σαν αγριοκάτσικο, δικαιώνοντας τον κατασκευαστή του.
ΔΙΠΛΑ στον μπαμπά καθόταν η (ξανθιά) μαμά, που παρακολουθούσε με δέος τις ικανότητες του συζύγου στην οδήγηση και θαυμάζοντας το νέο απόκτημα της οικογένειας.
ΤΟ πραγματικό «στόρι» της διαφήμισης, όμως, έδρευε στο πίσω κάθισμα. Εκεί κάθονταν αναπαυτικά, δεμένα με τις ζώνες ασφαλείας τα παιδιά της οικογένειας.
ΕΝΑ κορίτσι και ένα αγόρι γύρω στα 13. Θέλοντας ο σκηνοθέτης να περάσει το μήνυμα πόσο δύσκολη ήταν η οδήγηση στη βραχώδη βουνοπλαγιά έδειχνε τα παιδάκια να ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό και πότε το κεφάλι του να χτυπά στην οροφή και άλλοτε να χτυπούν τις πόρτες.
ΠΑΡ’ ΟΛΗ, όμως, την ταραχή (και τα άγρια σκαμπανεβάσματα) τα παιδάκια δεν καταλάβαιναν Χριστό.
ΟΥΤΕ η βόλτα έδειχνε να τα ενδιέφερε, ούτε η τρομακτική (και βραχώδη) κατηφόρα της βουνοπλαγιάς να τα φοβίζει ούτε η άγρια φύση να τα συγκινεί.
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ στα χέρια τους τα «έξυπνα» κινητά τους και ξεκομμένα εντελώς με τα όσα λάμβαναν χώρα δίπλα τους, είχαν αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στις οθόνες τους!
ΜΙΑ εικόνα δηλαδή που βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας επαναλαμβανόταν και σε ένα περιβάλλον που φυσιολογικά δεν είχε καμία θέση.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ οι κινηματογραφικές ταινίες και οι διαφημίσεις αυτά που βιώνουμε -με κάποια υπερβολή βέβαια- συμβάλουν ώστε να περάσουν υποσυνείδητα και να γίνουν κτήμα μας οι νέες τάσεις.
Η τρομοκρατία, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει λαμπρό μέλλον και θα μας απασχολεί για πολλά ακόμα χρόνια αν όχι για αιώνες αν κρίνουμε από το σενάριο του Cargo.
ΚΑΙ ενώ ο Τζορτζ Μπους που τής κήρυξε τον «πόλεμο» και μας υποσχέθηκε να την ξεκάνει, παίζει γκολφ (φρουρούμενος) στο Τέξας, οι τρομοκράτες συνεχίζουν να αυξάνονται και να πληθαίνουν.
ΘΥΜΑΜΑΙ, όταν οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για να αφανίσουν από προσώπου γης τους τρομοκράτες, είχα γράψει ότι «το μόνο που τελικά θα καταφέρουν θα είναι να αναποδογυρίσουν (με τους βομβαρδισμούς) λίγες πέτρες. Τίποτα άλλο».
ΕΠΕΣΑ, όμως, έξω. Αναποδογύρισαν πολύ περισσότερες πέτρες απ’ όσες είχα προβλέψει…
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ, βέβαια, 12 ολόκληρα χρόνια για να το καταφέρουν, αλλά τελικά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη μας διαψεύσουν.
ΣΤΟ μεταξύ, το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, η τρομοκρατία που ξεκίνησε από το ορεινό Αφγανιστάν, εξαπλώθηκε σαν φωτιά στο Πακιστάν, στο Ιράκ, την Υεμένη, τη Συρία, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Αιθιοπία, την Κένυα, τη Νιγηρία και σε μια σειρά άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής.
ΣΤΟ Ιράκ παγιδεύουν πλέον με εκρηκτικά κατά δεκάδες τα αυτοκίνητα! Έντεκα παγιδευμένα αυτοκίνητα εξερράγησαν (μέσα σε μισή ώρα) στη Βαγδάτη σκοτώνοντας πάνω από 75 άτομα.
ΤΟΝ τελευταίο χρόνο έχουν σκοτωθεί από βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας πάνω από 6.000 άτομα στο Ιράκ και ακόμα δεν έχει πάρει διαστάσεις (όπως στη Συρία) ο εμφύλιος που μαίνεται από το 2005.
ΤΟ δρόμο του Ιράκ, στο οποίο και εισέβαλαν (δύο χρόνια μετά το Αφγανιστάν) οι Αμερικανοί με τους «πρόθυμους» συμμάχους τους, ακολουθεί η Συρία, η Υεμένη, η Αίγυπτος και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και Αφρικής.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και οι χώρες της Δύσης δεν ξέρουν τι να κάνουν και πώς να αντιμετωπίσουν το τσουνάμι των προσφύγων από τις πιο πάνω χώρες που τους απειλεί.
ΗΔΗ, μια σειρά χωρών όπως η Σομαλία, το Σουδάν, η Νιγηρία, η Λιβύη και το Ιράκ, είναι ουσιαστικά ακυβέρνητες.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε καλά και μη ξεχνάτε ότι από την Κυριακή… φτιάχνει και ο καιρός. Γεια χαρά.
