Ενώ τα πολλαπλά, και σοβαρά, προβλήματα που καλείται να χειρισθεί η Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά απαιτούν ένα αρραγές μέτωπο Κυβέρνησης, Αντιπολίτευσης και λαού, η Ελλάδα βρίσκεται κατακερματισμένη σε βαθμό που η κάθε πρωτοβουλία της Κυβέρνησης σκοντάβει σε κομματικά και συντεχνιακά εμπόδια.
Λες και δεν επαρκούν οι συνεχείς πιέσεις που η Κυβέρνηση δέχεται από τους Ευρωπαίους εταίρους της διά μέσου της Τρόικας, αλλά και από συγκεκριμένα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει να αντιμετωπίσει και τις σχεδόν καθημερινές στάσεις εργασίας και απεργίες που διακόπτουν τη ροή της οικονομίας και διασπούν την κοινωνική συνοχή.

Για εμάς τους απόδημους, αποστασιοποιημένοι όπως είμαστε από τα δρώμενα, είναι σαν να παρακολουθούμε θέατρο του παραλόγου. Γιατί, ενώ στον οικονομικό ορίζοντα της χώρας διαφαίνονται κάποιες ηλιαχτίδες που προοιωνίζουν ένα καλύτερο μέλλον, έρχονται φορείς και οργανωμένα συμφέροντα, και κάθε τόσο ανοίγουν τον δικό τους ασκό του Αιόλου, με αποτέλεσμα η χώρα να μοιάζει με μια συνεχώς φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Μα είναι δυνατόν, με τέτοιες καταιγίδες, το κυβερνητικό καράβι να ακολουθήσει μια σταθερή πορεία, με την (μάταια) ελπίδα να φτάσει σε ένα απάνεμο λιμάνι;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα μέτρα που η Τρόικα επέβαλε στην Ελλάδα ήταν επαχθή, και σε κάποιες περιπτώσεις απάνθρωπα. Όμως ποιες επιλογές είχαν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 4-5 χρόνια, και ποια αντιπολίτευση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί μέτρα με ευνοϊκότερους όρους;
Το αμάρτημα στην Ελλάδα είναι «προπατορικό», για να χρησιμοποιήσω έναν όρο από τις Γραφές. Πάει πίσω πολλές γενιές, και είναι συνονθύλευμα ατασθαλιών που γενιές καιροσκόπων πολιτικών απέφυγαν να αντιμετωπίσουν, μέχρι που πήρε τις διαστάσεις, και τη δυναμική, χιονοστιβάδας, που ισοπεδώνει ό,τι βρει στην πορεία της.
Η κατάρρευση των δημοσίων εσόδων εν μέρει προκλήθηκε από την οικονομική ύφεση, αλλά και από την έλλειψη του κατάλληλου μηχανισμού για την πάταξη της φοροδιαφυγής, την ύπαρξη πελατειακών σχέσεων μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και επιχειρηματιών, και πολλές άλλες δημόσιες παθογένειες.
Είναι οφθαλμοφανές πως ένας εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα είναι όχι μόνο επιθυμητός, αλλά και επιβεβλημένος. Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, αλλά ούτε και ευνοϊκοί συμβιβασμοί με τους δανειστές της Ελλάδας. Η Τρόικα δεν συμβιβάζεται γιατί είναι σε θέση να κάνει διευρωπαϊκές συγκρίσεις, παράλληλα με τις διαχρονικές επισκοπήσεις της ελληνικής οικονομίας.

Οπότε η δυσκολία δεν έγκειται στην επισήμανση του προβλήματος, όσο στην επίλυσή του. Η επισήμανση είναι η δουλειά της Τρόικα, ενώ η επίλυση του προβλήματος επαφίεται στην εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση. Ευτυχώς για τη χώρα, η σημερινή Κυβέρνηση δείχνει πως έχει το ηθικό σθένος να επιχειρήσει το καθάρισμα του «στάβλου του Αυγεία». Πώς όμως να πείσει όλους εκείνους που έχουν εθισθεί στη δυσοσμία και στην ακαθαρσία, ότι είναι για το καλό και των εντός και των εκτός του «στάβλου» η εξυγίανσή του;

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ, ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

Είναι προφανές πως η υιοθέτηση μέτρων λιτότητας, με περικοπές μισθών και συντάξεων, καθώς και τη μείωση των δημοσίων δαπανών από τη μια, και την αύξηση των φόρων από την άλλη, για να αντιμετωπισθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, επιδείνωσαν, αντί να αναζωογονήσουν, την ελληνική οικονομία.
Εν όψει της κατάστασης αυτής η Κυβέρνηση δεν είχε άλλη επιλογή από το να προβεί στη μείωση δημοσίων υπαλλήλων, εκεί που κρίνει ότι είναι υπεράριθμοι. Αυτό θα έκαμνε και κάθε λογικός επιχειρηματίας.

Όταν όμως η Κυβέρνηση εξαγγέλλει τα διαρθρωτικά μέτρα οι συντεχνιακοί οργανισμοί βάζουν λουκέτο στις δημόσιες υπηρεσίες, και καθημερινά κατέρχονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την «αδικία».

Τα πράγματα έχουν εκτροχιασθεί με το κλείσιμο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΑΕΪ) και των Τεχνολογικών Επαγγελματικών Ιδρυμάτων (ΤΕΪ) από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014. Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα, ή αν έχει γίνει σε κάποια άλλη χώρα. Οι φοιτητές κινδυνεύουν να χάσουν το πρώτο εξάμηνο!

Για το λόγο αυτό έκρινα σκόπιμο να παραθέσω το κύριο άρθρο της αθηναϊκής εφημερίδας «Η Καθημερινή» (7/7/13), το οποίο γράφτηκε πριν από την έναρξη της απεργίας των διοικητικών στελεχών των πανεπιστημίων:
«Η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας για να μπει μια στοιχειώδης τάξη στην ανώτατη εκπαίδευση είναι θετική και δεν πρέπει να σταματήσει λόγω των όποιων αντιδράσεων. Το πολιτικό σύστημα είχε μάθει να σπαταλά τους πόρους του ελληνικού λαού δημιουργώντας ΤΕΙ ή διάφορες «σχολές» για να εξυπηρετήσει τοπικά συμφέροντα και να μαζέψει ψήφους. Έτσι γέμισε η Ελλάδα με ΤΕΙ-κουφάρια και με «πανεπιστήμια» που δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματική ανάγκη της κοινωνίας.
Η κριτική προς τον αρμόδιο υπουργό δεν θα έπρεπε να ασκείται επειδή επιχειρεί το απαραίτητο νοικοκύρεμα, αλλά επειδή δεν τολμά να το φτάσει στα επίπεδα που απαιτεί η κατάσταση του ελληνικού κράτους».

Από το παραπάνω άρθρο μαθαίνουμε πως κάποια ΤΕΪ και ΑΕΪ δημιουργήθηκαν όχι για να ικανοποιηθούν οι εκπαιδευτικές και επαγγελματικές ανάγκες των νέων, αλλά για να εξυπηρετηθούν «τοπικά συμφέροντα» και για ψηφοθηρικούς λόγους!
Το ακόλουθο απόσπασμα από δημοσίευμα του εντύπου «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Τα ΑΕΪ κλειστά, αλλά οι μισθοί των υπαλλήλων τρέχουν» (30/10/13), δείχνει την «επαγγελματική ηθική» διοικητικών στελεχών κάποιων ΑΕΪ:

«Δούλεψαν μόνο για να πληρωθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που αποφάσισαν συνέχιση της απεργίας για όγδοη εβδομάδα, έως την ερχόμενη Παρασκευή. Το απίστευτο κι όμως πραγματικό είναι ότι κάποιοι πληρώνονται κανονικά ενώ κάνουν δύο μήνες απεργία, όπως στο Πολυτεχνείο, αφού οι απεργοί διέκοψαν για λίγο τoν αγώνα προκειμένου να συμπληρώσουν τα χαρτιά που έπρεπε και να στείλουν τις λίστες με τις μισθοδοσίες τους στην Ενιαία Αρχή Πληρωμών.
Οι απεργοί παρέκαμψαν τον Πρύτανη από τον οποίο χρειαζόταν η σχετική υπογραφή και μεταβίβασαν τη μισθοδοσία τους κανονικά, χωρίς βέβαια να αναρωτηθεί κανείς από την Ενιαία Αρχή γιατί πληρώνονται αφού είναι γνωστό σε όλους ότι απεργούν, όπως αποκαλύπτει στο «ΘΕΜΑ» ο Πρύτανης του ΕΜΠ, (Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου), Καθηγητής Σίμος Σιμόπουλος».

ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Σε κινήσεις αποκλιμάκωσης της έντασης έχει προβεί ο Υπουργός Παιδείας, κ. Κ. Αρβανιτόπουλος από τις αρχές της εβδομάδας, ώστε να επαναλειτουργήσουν το Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο της Αθήνας.

Μετά από συνάντηση με τους Πρυτάνεις των δύο ιδρυμάτων ο Υπουργός κατέθεσε συγκεκριμένη πρόταση για την αναδιάρθρωση των δύο ιδρυμάτων. Επίσης φάνηκε διαλλακτικός και στο θέμα των διοικητικών υπαλλήλων που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, γιατί δεν είχαν πάρει μέρος στην απογραφή που είχε γίνει από το Υπουργείο.
Παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας δήλωσαν πως μετά από τις παραχωρήσεις του Υπουργού δεν θα υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη συνέχιση της απεργίας και το κλείσιμο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Το ακόλουθο απόσπασμα από δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» (22/11/13) δείχνει πώς οι φοιτητές επηρεάζονται από το κλείσιμο των ΑΕΪ και ΤΕΪ:
«Οι ευκαιρίες που χάνουν όσο μένουν κλειστά τα πανεπιστήμια είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που βιώνουν οι φοιτητές που σπουδάζουν στην Ελλάδα. Την ώρα που οι ίδιοι βρίσκονται μακριά από τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια, οι συνομήλικοί τους που σπουδάζουν στο εξωτερικό δεν χάνουν ούτε μία ώρα μαθήματος και λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ξεκινήσουν με αξιώσεις την επαγγελματική τους ζωή.

Χωρίς να είναι πιο ταλαντούχοι από τους συναδέλφους τους των ελληνικών ΑΕΙ, οι φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό προετοιμάζονται εντατικά για να αντιμετωπίσουν τις επαγγελματικές προκλήσεις του μέλλοντος. Από το πρώτο έτος έχουν μπει σε ένα πρόγραμμα το οποίο τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια».
Ήδη, μεγάλος είναι ο αριθμός των νέων που επιλέγουν ξένα πανεπιστήμια για τις σπουδές τους, με μεγάλα έξοδα για τις οικογένειές τους, και αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία της Ελλάδας.

Η παρούσα κατάσταση σίγουρα θα συμβάλει στην έξοδο μεγαλύτερου αριθμού νέων, πολλοί από τους οποίους επιλέγουν να μείνουν στις χώρες που έχουν κάνει τις πανεπιστημιακές τους σπουδές.

Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 η Ελλάδα έχασε πολλά εργατικά χέρια. Τώρα χάνει πολύτιμα επιστημονικά μυαλά…