Ο Γιώργος Γιαννής, Ο Θρασύβουλος Πουλούδης, ο Θόδωρος Κωνσταντινίδης, ο Μάκης Γυλοπίδης, ο Μπάμπης Προδρομίδης, ο Νίκος Μποσινάκης, ο Θόδωρος Βακουφτσής, ο Γιάννης Αλεβίζος, ο Γιάννης Δόλλης, ο Δημήτρης Αποστολόπουλος, ο Γιώργος Τολιόπουλος και πολλοί άλλοι είναι ονόματα που είναι συνυφασμένα με την πλούσια ιστορία της Κοινότητας Κλάυτον.
Το όνομα όμως Μπάμπης Προδρομίδης είναι συνυφασμένο και με πολλές άλλες Παροικιακές δραστηριότητες.
Ο Μπάμπης Προδρομίδης ήταν ένας απ τους λίγους Συμπάροικους που πρόσφερε τόσα πολλά στην Παροικία και στους αγώνες για να αναγνωριστεί ο πολυπολιτισμός στην Αυστραλία και η συνεισφορά των καταγομένων πολιτών από μη Αγγλόφωνες χώρες στην ανοικοδόμηση αυτής της χώρας.
Ήταν πάντα μαχητικός, ακούραστος και υπόδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς για το κοινωνικό σύνολο. Εκεί που συνέχεια έδινε τα πάντα ήταν η προσφορά του στην Ελληνομάθεια, όπου συνέβαλε στους αγώνες για να μπουν τα Ελληνικά στα κρατικά σχολεία και να ιδρυθούν έδρες Ελληνικών στα Πανεπιστήμια. Είχε στενή συνεργασία με τον αείμνηστο Βουλευτή Θόδωρο Σιδηρόπουλο τον οποίο εκτιμούσε και για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση.
Πρωτοστατούσε στις κινητοποιήσεις για τα δίκαια Εθνικά θέματα της Πατρίδας μας, για τη λευτεριά της Κύπρου και είχε συνεχή συμμετοχή στις δραστηριότητες για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Υπήρξε μέλος της Ποντιακής Κοινότητας, ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Εύξεινος Πόντος» και της Ομοσπονδίας Ποντιακών Οργανισμών. Εκπροσώπησε τους Πόντιους της Μελβούρνης σε Διεθνή Συνέδρια των Ποντίων όπως αυτό που έγινε στο Βατούμ της Γεωργίας. Επισκέφτηκε τον Πόντο και πάντα μιλούσε για κρυφοχριστιανούς Πόντιους που γνώρισε με την επίσκεψή του εκεί.
Ο Μπάμπης Προδρομίδης γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή του Κιλκίς το 1934. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες Ελληνοπόντιοι και ο πατέρας του καταγόταν από το Γιαπασάν της επαρχίας Κάβζα της Σαμσούντας. Η μητέρα του, Ευδοκία, (Ευδοκία ονόμασε την μεγάλη του κόρη) καταγόταν από το Χατζηντετέ της Ορντού.
Στην Αγία Κυριακή ο Μπάμπης έζησε την πολεμική κατάσταση 1940-1945. Το 1945 σημάδεψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τη ζωή του Μπάμπη και της οικογένειάς του. Οι παρακρατικές οργανώσεις των δοσίλογων δολοφόνησαν τον πατέρα του και το 1946 οι ίδιες αυτές προδοτικές οργανώσεις ξεκλήρισαν την οικογένεια της αδερφής του Ελένης Παπαδοπούλου (Ελένη ονόμασε τη μικρότερη κόρη του) δολοφονώντας την ίδια, τον άνδρα της και το γυιο της που ήταν μόλις δυόμιση χρόνων.
Έχοντας μια τέτοια καταγωγή δύσκολα εύρισκε δουλειά ο Μπάμπης. Σε όσες δουλειές όμως εύρισκε πάντα ανάπτυσε συνδικαλιστική δραστηριότητα. Είχε παρακολουθήσει και συνδικαλιστικά μαθήματα σε ειδικά σεμινάρια που είχαν οργανώσει τα συνδικάτα στην Εύβοια. Μπροστά στις δυσκολίες εξασφάλισης σταθερής εργασίας η μόνη άλλη επιλογή ήταν το εξωτερικό. Δύσκολο όμως ήταν να εξασφαλίσει και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να φύγει. Κουβαλούσε το «στίγμα» του πατέρα του. Το «αμάρτημα» του πατέρα του ήταν ότι πολέμησε το Γερμανό κατακτητή μέσα απ τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Κατάφερε τελικά να εξασφαλίσει το διαβόητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και τον Ιανουάριο του 1964 φθάνει με την αρραβωνιστικιά του και γυναίκα του Μαρίτσα στην Αυστραλία.
Στην Κοινότητα Μελβούρνης έγινε μέλος το 1965. Το 1975 μετακόμισε από το Brunswick στο Clayton και γίνεται μέλος της ομώνυμης Κοινότητας.
Συνέβαλε στην ίδρυση απογευματινών σχολείων της Κοινότητας. Εκείνη την εποχή πολλοί συμπάροικοι δεν είχαν αυτοκίνητα. Ο Μπάμπης Προδρομίδης μαζί με άλλα μέλη της Κοινότητας που είχαν αυτοκίνητα είχαν την ευθύνη να μεταφέρουν στα σπίτια τα παιδιά όσων οι γονείς δεν οδηγούσαν και αυτό γινόταν κάθε εβδομάδα ολόκληρη τη σχολική χρονιά. Αυτό ήταν κάτι που το μολογούσε με υπερηφάνια . Κάτι άλλο που επίσης υπερηφανευόταν ήταν η διοργάνωση Γυμναστικών επιδείξεων, και αυτό κράτησε για τρία χρόνια. Ήταν μια υπεράνθρωπη προσπάθεια γιατί συμπεριλάμβανε όλα τα σχολεία της Παροικίας και μεγάλο μερτικό στο φόρτο αυτής της δουλειάς έπεφτε στις πλάτες του Μπάμπη.
Επί Προεδρίας του κτίστηκε το όμορφο χωλ και τα γραφεία της Κοινότητας. Τα υδραυλικά τόσο της Κοινότητας όσο και της Εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα έγιναν αφιλοκερδώς από το Μπάμπη. Πικράθηκε ιδιαίτερα όταν η τωρινή Διοίκηση μεταβίβασε περιουσιακά στοιχεία της Κοινότητας στο τραστ της Αρχιεπισκοπής.
Στην περιοχή του Clayton και όχι μόνο ο Μπάμπης είναι γνωστός και σαν ο Μπάμπης ο υδραυλικός. Είχε φιλανθρωπικά αισθήματα και σε πολλούς συμπάροικους που αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσχέρειες ο Μπάμπης διακριτικά πάντοτε χρέωνε ελάχιστα ή και δεν έπαιρνε καθόλου χρήματα για τη δουλειά που έκανε. Γύρω στα 1970 όταν είχαν πάρει φωτιά τα γραφεία του Νέου Κόσμου ο Μπάμπης μαζί με έναν άλλο συνεργάτη του έκαναν αφιλοκερδώς τις υδραυλικές εγκαταστάσεις.
Μέχρι το τέλος της ζωής του και πιο συγκεκριμένα μέχρι και τέσσερις μέρες πριν το θάνατό του διάβαζε το Νέο Κόσμο. Έπαιρνε ανελλιπώς και τις τρεις εκδόσεις, Δευτέρα, Πέμπτη και Σάββατο.
Ήταν συνεπής υποστηριχτής του Κοινοτικού Θεσμού, αγωνίζονταν για το κοινωνικό σύνολο για μια κοινωνία ανθρωπιάς και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο για τις δραστηριότητες τις Κοινότητας Κλάυτον ο Μπάμπης Προδρομίδης είχε δηλώσει: «Το βιβλίο αυτό ουσιαστικά εκδόθηκε για να τιμήσω όλους αυτούς που συνέβαλαν για την πρόοδο του οργανισμού και η προσφορά τους δεν φαινόταν πουθενά». Στο βιβλίο αυτό αναφέρει ονομαστικά ή και από φωτογραφίες πάνω από 500 άτομα που εργάστηκαν αφιλοκερδώς για την Κοινότητα.
Άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο. Φίλος και συμπαραστάτης όλων των τίμιων ανθρώπων. Πάντα έδινε κι αυτό πήγαζε απ το χαρακτήρα του, απ την αγάπη του για την Πατρίδα μας και από τις Δημοκρατικές τις αριστερές του καταβολές.
Συλλυπητήρια στους συγγενείς και φίλους του.
