Λίγα λόγια για να αποτίσουμε φόρο τιμής, να εξυμνήσουμε τη ζωή και να αποχαιρετήσουμε τον David Cox που διέπρεψε ως συμπαραστάτης εθελοντής, κοινωνικός λειτουργός και ακαδημαϊκός στον τομέα παροχής βοήθειας προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Είμαστε βέβαιοι ότι πολλοί παλαιοί Έλληνες μετανάστες τον θυμούνται.
Ο Ντέιβιντ αποφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1956 ως αριστούχος. Στη συνέχεια πήγε στην Ευρώπη ως εθελοντής προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πρόσφυγες στα σύνορα της Αυστρίας με την τότε Γιουγγοσλαβία. Η εμπειρεία αυτή ενδυνάμωσε ακόμα περισσότερο την ολοκάρδια απόφασή του να εντοπίσει, να ανταποκριθεί και να αφιερώσει τη ζωή του σε ένα oικουμενικό πρόβλημα της εποχής: στις ανάγκες και τα προβλήματα μεταναστών και προσφύγων. Ο Ντέιβιντ Κοξ άρχισε, μαζί με άλλους το 1957, υπό την αιγίδα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το πρόγραμμα Εσπρέσσο Μπαρ στο Κάρλτον, που αργότερα εξελίχτηκε στο Οικουμενικό Μεταναστευτικό Κέντρο (ΟΜΚ), πάντοτε υπό την αιγίδα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Αργότερα, το ΟΜΚ μετακόμισε στο Church Street του Richmond. Ο Ντέιβιντ εργάσθηκε στο ΟΜΚ σκληρά και αποφασιστικά για πολλά χρόνια, άμισθος ή με ένα πενιχρό μισθό, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε. Παρέμεινε ως ο ακρογωνιαίος λίθος και ο διευθυντής του Κέντρου έως το 1975.
Το ΟΜΚ βοήθησε νεομετανάστες καθώς και οργανώσεις μεταναστευτικών κοινοτήτων που αποσκοπούσαν στο να βοηθήσουν άτομα και μεταναστευτικές μειονότητες που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα. Τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν πολλές ιδιαίτερες υπηρεσίες που ήταν σε θέση να ανταποκριθούν με τον κατάλληλο τρόπο που οι πολυπολισμικές ανάγκες των νεομεταναστών απαιτούσαν. Το ΟΜΚ με τους Ντέιβιντ Κοξ και Τζον Καλησπέρη, και με την υποστήριξη πολλών εθελοντών, βοήθησε εκατοντάδες μετανάστες, πολλοί από τους οποίους ήταν Έλληνες. Ο Ντέιβιντ σήκωνε έναν υπερβολικό φόρτο εργασίας για σχεδόν 20 χρόνια, εργαζόμενος με οικογένειες, κοινοτικούς οργανισμούς, Εκκλησίες, εθελοντές και κυβερνητικές υπηρεσίες. Η οικογένειά του, η σύντροφός του, Τζένη Κοξ, μαζί με τα δυό του παιδιά, Ρόμπιν και Μάρκους, ήταν το μεγαλύτερο στήριγμά του.
Ο Ντέιβιντ ολοκλήρωσε την τριτοβάθμια εκπαίδευσή του στο Φιλοσοφικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν με το ΟΜΚ συχνά εντελώς άμισθος. Σύντομα, την ομάδα του Ντέιβιντ και του Τζων Καλησπέρη πλαισίωσαν οι Σάββας Αυγουστάκης και Άλαν Μάθεσον καθώς και πλήθος φοιτητών και άλλων νέων από τα «πλουσιότερα» προάστια της Μελβούρνης. ‘Ενας άλλος σπουδαίος συνεργάτης, ο Λίντιο Μπερτέλλι, πλαισίωσε επίσης την ομάδα του ΟΜΚ, φέρνοντας μαζί του τις γνώσεις και την ικανότητα να εδραιώσει το Κέντρο Ερευνών Μεταναστευτικών Θεμάτων (ΚΕΜΘ).
Ο Ντέιβιντ απέκτησε διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο La Trobe υπό την καθηγήτρια Jean Martin, στον τομέα της Κοινωνιολογίας της Μετανάστευσης. Καθ’ όλο το διάστημα αυτό θεωρούσε τη διαπολιτισμική επαφή με οικογένειες και άτομα ως την καλύτερη εκπαίδευση.
Αφού περάτωσε την τριτοβάθμια εκπαίδευσή του στις Τέχνες και την Κοινωνική Εργασία στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, ενώ εργαζόταν σε εθελοντική βάση με το ΟΜΚ, συνέχισε περαιτέρω σπουδές και στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έγινε δευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Διεθνών Κοινωνικών Υπηρεσιών στη Μελβούρνηβοηθώντας τους μετανάστες, οι υποθέσεις των οποίων είχαν διακρατικές διαστάσεις. Υπηρέτησε δε ως καθηγητής Κοινωνικών Λειτουργών στα Πανεπιστήμια Μελβούρνης και La Ttrobe για πάνω από 20 χρόνια.
Κατά την περίοδο που εργαζόταν μαζί με την ομάδα καθώς και με τον Άλαν Μάθεσον στο ΟΜΚ, ανέπτυξαν ένα σύστημα εργασίας και υιοθέτησαν μια τακτική που βασιζόταν πάνω στις αρχές της φροντίδας και συμπαράστασης χωρίς τυπικότητες, με έμφαση δηλαδή στην εύκολη διακουλτουρική προσέγγιση. Ο Γιάννης Καλησπέρης, για παράδειγμα, μετανάστης κι αυτός από το νησί της Κω, με την εκφραστικότητα και τον αυθορμητισμό του, πρόσθεσε την προσέγγιση του Άτυπου Κέντρου, έτσι ώστε οι νέοι να αισθάνονται άνετα, να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, και να μπορούν να συμμεριστούν τους φόβους και τις ανησυχίες τους μέσα στις δίνες μιας νέας κοινωνίας. Πολύς κόσμος αναζήτησε βοήθεια για εξεύρεση εργασίας, εργατικά ατυχήματα, οικογενειακά θέματα, θέματα Υγείας, καθώς και βασικές πληροφορίες για το πώς να αποκτήσουν πρόσβαση στις σχετικές κρατικές υπηρεσίες.
Ο Ντέιβιντ επέδειξε απερίγραπτη προσήλωση καθώς και ικανότητα στο να συνεργάζεται με άτομα, οικογένειες και κοινότητες με πνεύμα κατανόησης και συνεργασίας. Πίστευε ότι η συνεργασία με άλλα άτομα για την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα ήταν το πιο ικανοποιητικό μέρος της δουλειάς του, ένα θέμα που θεωρούσε δευτερεύον μετά από τις θετικές προσωπικές σχέσεις.
Συνεργαστήκαμε στενά με τον Ντέιβιντ σε διαφορετικούς ρόλους σε διαφορετικές περιόδους και βιώσαμε τον υποδειγματικό του χαρακτήρα, την ακεραιότητα και την αφοσίωσή του. Η δέσμευσή του στην κοινωνική ανάπτυξη, την αντιμετώπιση και την υπέρβαση της ανισότητας και της φτώχειας καθιστώντας τις υπηρεσίες πιο προσιτές και τη διαπολιτισμική κατανόηση ήταν πρωταρχικής σημασίας στο έργο του. Πολλοί από την πρώτη ομάδα γνωστών ελληνόφωνων κοινωνικών λειτουργών της δεκαετίας του ’70 είχαν εργαστεί ή είχαν πρακτική εξάσκηση υπό τον Δρ Ντέιβιντ Κοξ.
Εμείς αναφέρουμε μόνο μερικούς, όπως τους Σάββα Αυγουστάκη, Αθ. Αναγνώστου, Πέννυ Αναγνώστου, Πίτερ Γκογκορόση, Γιώργο Δαριβάκη, Τζακ Ναλπαντίδη, Λούλα Ροδοπούλου, Κώστα Τσίγγα, κ ά. Όλοι τους, κάποια στιγμή έπαιξαν ρόλο στην κοινωνική ανάπτυξη κοινοτικών οργανώσεων και εθνοτικών υπηρεσιών όπως η Αυστραλοελληνική Κοινωνική Πρόνοια και η “Φροντίδα”. Άλλες εθνοτικές κοινότητες καθώς και η ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία, έχουν ωφεληθεί από τους συνεχείς αγώνες ανθρώπων όπως ο Ντέιβιντ και από οργανισμούς που σέβονται την πολιτισμική πολυμορφία και αναγνωρίζουν και ανταποκρίνονται στις ειδικές ανάγκες μεταναστών και προσφύγων.
Η κληρονομιά του David είναι αιώνια. Είθε να αναπαυθεί εν ειρήνη.
