Είχα ωραίο θέμα για σήμερα, αλλά επειδή θέλει χτένισμα και προσοχή, θα το αφήσω για μια από τις προσεχείς εκδόσεις. Παρακολουθούσα και εξακολουθώ να παρακολουθώ τις εκδηλώσεις των διαφόρων συλλόγων μας, οργανισμών και μεμονωμένων ομάδων και τα συναισθήματα που με διακατέχουν είναι αλληλοσυγκρουόμενα.
Από τη μία, ενθουσιάζομαι και πετάω από τη χαρά μου για την ποικιλία και τη συχνότητα επιτυχημένων εκδηλώσεων και είμαι έτοιμος να τραγουδήσω «… είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα» και, από την άλλη, θυμώνω για τις συμπτώσεις των εκδηλώσεων και την ανοργανωσιά που μας δέρνει. Δύο ή και τρεις εκδηλώσεις την ίδια ημέρα και την ίδια ώρα ή με μία ώρα διαφορά η μια από την άλλη.

Την επόμενη φορά που θα συναντηθούν, οι του Σωκρατικού Διαλόγου, θα προτείνω να ειδοποιηθούν οι διάφοροι φορείς που έχουν πρόθεση να οργανώνουν κάποια εκδήλωση, να ενημερώνουν, ας πούμε, την κεντρική Κοινότητα για τις ημερομηνίες και ώρες των προγραμματιζόμενων εκδηλώσεων, ούτως ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να ενημερώνεται για τις μελλοντικές εκδηλώσεις και να αποφεύγονται οι συμπτώσεις ημερομηνιών ή και ωρών.
Τελειώσαμε και με αυτό. Νέος άνθρωπος (για μένα μιλάω) και γκρινιάζω σαν γεροντοκόρη του περασμένου αιώνα.

Το περασμένο Σάββατο, επιτέλους, κατάφερα να πάω στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του Ελληνικού Τμήματος Αποστράτων και Εφέδρων (Hellenic RSL), στο όμορφο κτίριο που μας έχει παραχωρηθεί από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της Αυστραλίας.

Είχα υποσχεθεί στον Διονύση Πατιστέα και στον πρόεδρο, Τάσο Κυρίτση, ότι θα πάω και τελικά τα κατάφερα. Γιορτή όμορφη, οικογενειακή, γιορτή φίλων που είχαν μαζευτεί στο δικό τους ζεστό και φιλικό σπίτι. Μουσική, καλό και πλούσιο σπιτικό φαγητό, κέφι, χορός, γλέντι. Ο πρόεδρος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, όρθιοι, γύρω-γύρω, πάνω από το κεφάλι των καλεσμένων τους, να μην τους λείψει τίποτα και να προσφέρουν ότι μπορούσαν περισσότερο, ότι καλύτερο. Βετεράνοι και φίλοι με τις γυναίκες και άλλους δικούς τους, είχαν γίνει μια μεγάλη συντροφιά. Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ όλα τα ονόματα και να τα αναφέρω για να τους ευχαριστήσω, κατά κάποιον τρόπο, για την αγάπη και την υποστήριξή τους σ’ αυτόν τον οργανισμό. Ο Μπορομπόκας, ο Γιάννης ο Σκιτζής, που προλάβαμε και μιλήσαμε για ποίηση και για την Κηφισιά, ο Χρήστος Πολέντας, ο Κώστας Προκοπίου και ο γνωστός σε όλους μας Γιώργος Λεκάκης, που μου έδειξε τη φωτογραφία του πατέρα του, με τη στολή και το όπλο, μαζί με άλλους στρατιώτες. Στους τοίχους της όμορφης αίθουσες είναι αναρτημένες φωτογραφίες Ελλήνων παλαιών πολεμιστών και ηρώων, τιμής ένεκεν. Ο Γιώργος Λεκάκης, που όλοι γνωρίζουμε και που όσο υπηρετούσε στην παλιά του κρατική θέση είχε βοηθήσει κόσμο και κοσμάκη. Μεγάλη και η βοήθεια που έδωσε στο Hellenic RSL. Ο φίλος πρόεδρος, Τάσος Κυρίτσης, και το διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού, στέλνουν τις Χριστουγεννιάτικες ευχές τους στους απανταχού Έλληνες και εύχονται υγεία και ευτυχία για το Νέο Έτος. Επίσης θα ήθελαν όλοι να θυμηθούμε τους Αυστραλούς στρατιώτες που υπηρετούν μακριά από τη χώρα μας και να ευχηθούμε να επιστρέψουν στα σπίτια τους σύντομα. Όμορφη βραδιά και μπράβο σε όλους.

Τη Κυριακή το μεσημέρι, μαζί με την καλλιτεχνική συντροφιά μου, βρεθήκαμε στο Γηροκομείο της «Φροντίδας» στο Templestowe. Καλεσμένοι από την «αδελφή» όλων των ηλικιωμένων του συγκεκριμένου Γηροκομείου της πόλης μας, την κυρία Τασούλα Κόρδαρη. Η Τασούλα είναι τόσο δεμένη μαζί τους, τόσο κοντά τους, που θα έλεγε κανείς πως είναι στενή συγγενής με τον καθένα από τους τροφίμους χωριστά. Καλή της ώρα και μπράβο της. Εθελόντρια με έψιλον κεφαλαίο. Ο καταξιωμένος μαέστρος και καλός φίλος Στέλιος Τσιώλας, μαζί μου κάθε φορά που θα μας καλέσει, ευγενικά, η κ. Κόρδαρη. Ο Στέλιος αγκαλιά με την κιθάρα του, κανονίζει να έλθει και ο Ανέστης, ο βιρτουόζος του μπουζουκιού και η Κατερίνα, μια όμορφη και γεμάτη ζωή κοπελιά με πολύ όμορφη φωνή. Εκεί μαζεμένοι όλοι οι «συνομήλικοι» μου, μας περιμένουν για να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε (όσοι μπορούμε). Κάθε φορά φεύγουμε συγκινημένοι όλοι, γεμάτοι από την αγάπη όλων των ηλικιωμένων, του προσωπικού και της κ. Τασούλας. Εμείς με τη σειρά μας πασχίζουμε να δώσουμε λίγοι χαρά σ’ αυτούς που πέρασαν τις φωτεινές μέρες της ζωής τους παλεύοντας. Τώρα άλλοι καθισμένοι σε πολυθρόνα, άλλοι σε αναπηρικό καρότσι κι άλλοι σε πτυσσόμενο κρεβάτι, σιγοτραγουδούν μαζί μας, χορεύουν περίεργα και… περιφρονούν τον ήλιο που… άρχισε να δύει. Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να ξεκαθαρίσω, μέσα μου, αν τελικά πηγαίνω στους ηλικιωμένους μας για να προσφέρω κάτι, ή για να πάρω τόσα πολλά που παίρνω. Αν τα καταφέρω θα δημοσιεύσω σε άλλη σελίδα ή σε άλλη έκδοση (φορτωμένες αυτές τις ημέρες οι σελίδες της εφημερίδας), μερικές φωτογραφίες με τους ηλικιωμένους μας, τους «συμμαθητές» μου, για να τους δείτε να τραγουδούν με την Κατερίνα και τον Στέλιο και να … χορεύουν με το αναπηρικό καρότσι, στους ήχους του μπουζουκιού του Ανέστη.