Τα διαβάζω και γελάω. Διαβάζω τι έγινε σαν σήμερα πριν, ας πούμε, 96 χρόνια στην πατρίδα μας και γελάω. Κανονικά θα έπρεπε να κλαίω, αλλά βαρέθηκα. Εδώ που τα λέμε και να κλάψω ποίος θα συγκινηθεί; Ποίος θα με λυπηθεί; Κανένας. Πριν ξεκινήσω, επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω, πως θα κάνω ορισμένες αλλαγές στη γλώσσα του κειμένου για να γίνει περισσότερο κατανοητή, χωρίς να χάσει τη γλαφυρότητά της. Στις 15 Ιανουαρίου του 1918, ημέρα Δευτέρα, η Αθηναϊκή εφημερίδα «Εστία», σχολίαζε:

«Εις την παραλία του Πειραιώς, από της Τρούμπας και του Τζελέπη μέχρι του Τελωνείου, είναι αποθηκευμένα, μεταξύ άλλων και χιλιάδες σάκων ρυζιού, σκεπασμένοι μερικοί με λινάτσες και άλλοι ξεσκέπαστοι. Οι άνθρωποι αυτοί, ή για την ακρίβεια τα αξιοπερίεργα αυτά όντα που ακούνε στο όνομα «αρμόδιοι», μη τυχόν έχουν κάνει καμίαν σύμβαση με τον ουρανό ότι δεν θα βρέξει; Και, εάν βρέξει, θα υποχρεώσουν τον δυστυχισμένο κόσμο να φάγει σάπιο ρύζι;
Αλλά και αν δεν βρέξει, υπάρχει κανείς ο εγγυώμενος ότι φυλάσσονται αυτά τα πράγματα; «Μα είναι μετρημένοι σάκοι!» θα ακουστεί ίσως η ηλίθια δικαιολογία. Και όμως Ελληνική είναι η παροιμία, ότι από τα μετρημένα τρώει ο λύκος.

Ομολογούμε ότι απηυδήσαμε να υποδεικνύουμε. Είναι τόσος ο όγκος της επισήμου ηλιθιότητας, που δεν μπορεί πλέον να αμφιβάλει κανείς πως και η ηλιθιότητα έχει Ελληνική καταγωγή.

 Και ένα ακόμη δημοσίευμα, της ίδιας εφημερίδας, στις 27 Ιανουαρίου του 1918, για να σταματήσουμε να πιστεύουμε αυτά που μας λένε, πως οι κομπίνες στην Ελλάδα μας είναι…εφεύρεση των τελευταίων ετών.

«Ένας κτηνοτρόφος-μας καταγγέλλει ο Σύνδεσμος Γαλακτοπωλών- συγκεντρώσας εις χείρας του 14.000 αιγοπρόβατα, στην περιφέρεια της Αττικής, έχει παραγωγή 8.000 οκάδων γάλακτος ημερησίως. Παρά τη σχετική δε απαγόρευση, απ’ αυτό το γάλα, αντί να το δίδει στην κατανάλωση προς μία δραχμή και δέκα λεπτά την οκά, βγάζει βούτυρο και έπειτα τυρί και τα πουλάει το μεν βούτυρο 20 δραχμές την οκά το δε τυρί 5 και 7 δραχμές την οκά. Τον υπολογίζουν δε τον ερίφη οι ειδήμονες ότι, εντός του έτους, από την επιχείρηση αυτή θα βγει με κέρδος 700 έως 800.000 δραχμές. Αλλά είναι μόνο αυτός; Είναι τόσοι άλλοι ποιμένες, οι οποίοι, ενώ το Υπουργείο έχει απαγορεύσει την τυροκομεία στην Αττική, ακριβώς για να αφθονήσει το γάλα, και αύξησε και τη διατίμηση σε 1, 10 χοντρικώς την οκά και 1,60 λιανικώς την οκά, αυτοί βγάζουν βούτυρο, αυτοί βγάζουν τυρί και πλουτίζου από αυτά, σε κλίμακα εφοπλιστική. Χρειάζονται, νομίζουμε, κάποια άλλα δρακόντεια και τελεσφόρα μέτρα, κατά αυτής της καταστάσεως η οποία ολίγον διαφέρει από τη στάση κατά του καθεστώτος, εφόσον πιέζει την κοινωνία και θέτει εις απορία το κράτος.
Φίλες και φίλοι, μετά με ρωτάτε γιατί δεν σας…γράφω. Που να βρω μολύβι και από ποία χαραμάδα να προσμένω λίγο φως για να βλέπω να γράψω.
Θα τα πούμε την ερχόμενη εβδομάδα με κάτι διαφορετικό.