Με πληθυσμό πάνω από 500,000 σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, η Τασμανία, νότια της Βικτώριας και ο τελευταίος σταθμός πριν το Νότιο Πόλο, μοιάζει από ψηλά, σαν μια πινελιά με γήινα χρώματα, βουτηγμένη στο βαθύ μπλε του ωκεανού.

Το απέραντο φυσικό τοπίο με τις καταπράσινες βουνοπλαγιές με τα πανύψηλα δένδρα, οι ατέλειωτες κοιλάδες, τα καταπράσινα πάρκα, τα αμέτρητα ποτάμια και ο βουνίσιος αρωματισμένος αέρας, προδιαθέτουν τον επισκέπτη για διαφορετικές διακοπές, όπου η πολυτέλεια δίδει χώρο στην απλότητα και την ηρεμία, χωρίς να αφαιρεί από την προσδοκώμενη καλοπέραση.

Η ομάδα μας από έντεκα συμπάροικους, από τους οποίους άλλοι την επισκέπτονταν για πρώτη και άλλοι για πολλοστή φορά, αφού νοικιάσαμε ένα μικρό λεωφορείο και με οδηγό τον Χρήστο, ξεκινήσαμε την πενταήμερη εκδρομή μας τη δεύτερη εβδομάδα του Γενάρη, για να χαρούμε μερικές από τις ομορφιές της.

Το Launceston, ήταν ο πρώτος μας προορισμός. Το απόγευμα, αφού ξεκουραστήκαμε, οδηγήσαμε βόρεια κατά μήκος του καναλιού Tasman προς το George Town, όπου ο επισκέπτης μπορεί άνετα να απολαύσει το φυσικό τοπίο και την απέναντι όχθη. Εκεί βρίσκεται και το Beaconsfield με πλούσια μεταλλεύματα στο υπέδαφός του. Το κανάλι χύνεται στο Bass Strait, που δεν φημίζεται για τα ήσυχα νερά του. Το George Town, μονιμοποιήθηκε ως κωμόπολη το 1804, αφότου εγκαταλείφθηκε η κοντινή Yorktown.

ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ GORGE ΣΤΟ LAUNCESTON

Στην επιστροφή, επιβάλλεται ένας σταθμός στο φαράγγι, το Cataract Gorge, ένα από τα πλέον τουριστικά αξιοθέατα του Launceston. Πολύ κοντά είναι και η γέφυρα King Bridge, που ενώνει το Tasman River και διατηρεί δείγματα της πρώτης κατασκευής της. Το τοπίο είναι μαγευτικό, όσο και οι θρύλοι που οργιάζουν γύρω από τον ποταμό, προσδίδοντας του ένα βάθος μέχρι 19 μέτρων! Αν ο χρόνος το επιτρέπει, ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει μια κρουαζιέρα με δυνατότητες πλήρους απόλαυσης της μαγείας της φύσης!

Τη δεύτερη μέρα, βαδίσαμε βορειοδυτικά. Επισκεφτήκαμε το Devonport, λιμάνι με αρκετή εμπορική κίνηση εξαγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων, ξυλείας και άλλων πρώτων υλών οικοδομής. Παραθαλάσσια είναι και η πόλη Burnie, από το λιμάνι της οποίας φορτώνονται τα μεταλλεύματα που συγκεντρώνονται από το δυτικό μέρος του νησιού, η οποία διαθέτει άριστη ρυμοτομία, μουσείο και αμμουδερή παραλία για αξέχαστες διακοπές!

Στη συνέχεια και οδηγώντας 90 χλμ. νότια, φτάσαμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου, το Cradle Mountain με τις πολλές λίμνες όπως την Lake St. Clair, που καλύπτει μια έκταση 400.000 περίπου ακρών. Η περιοχή ανακηρύχθηκε σε Εθνικό Πάρκο το 1912, μετά από προσπάθειες του Gustav Weindorfer, ο οποίος αναγνώρισε την απεριορίστου κάλλους φυσική του ομορφιά «για να την χαίρονται», όπως είχε αναφέρει στην πρότασή του, «και οι επόμενες γενιές».
Πολλά μονοπάτια οδηγούν σε ειδυλλιακές τοποθεσίες, ενώ λόγω της πλούσιας βλάστησης η περιοχή, είχε κατοικηθεί από φυλές ιθαγενών. Στις πυκνές φυλλωσιές βρίσκουν καταφύγιο σπάνια είδη πουλιών και άλλων ζώων όπως τα «διαβολάκια της Τασμανίας», ενώ ο επισκέπτης, μπορεί κατ’ επιλογή, να απολαύσει μοναδικό τοπίο. Η φύση στο μεγαλείο της!

ΠΛΑΤΕΙΑ SALAMANCA

Σάββατο πρωί στο Χόμπαρτ και η παρέα κατευθύνθηκε στην γνωστή πλατεία Salamanca, με την ομώνυμη υπαίθρια αγορά, πιο πολύ από περιέργεια παρά για ψώνια. Παρά, δε, την προσπάθεια διατήρησης της αρχιτεκτονικής που γίνεται, πολλά από τα κτίρια έχουν υποστεί πολλές και κακόγουστες ανακαινίσεις. Τα καταστήματα που την περιτριγυρίζουν έχουν τα δικά τους ωράρια λειτουργίας οπότε επιβάλλεται προ-κράτηση για το δείπνο σας.

Ωστόσο, μια βόλτα στην παραλία όπου είναι αγκυροβολημένα ψαροκάικα και πολυτελείς θαλαμηγοί και ένας σταθμός στο Constitution Dock με την πλωτή μαρίνα, που είναι το σημείο του λιμανιού απ’ όπου γίνεται η έναρξη των αγώνων ιστιοπλοΐας Sydney-Hobart (ταξίδι 630 ναυτικών μιλιών) μας αποζημίωσε.
Εντυπωσιακή είναι και η είσοδος στους Βασιλικούς Κήπους επί της Queen’s Domain. O επισκέπτης μπορεί να δει σπάνια φυτά από τα γύρω νησιά, τα οποία μεγαλώνουν σε θερμοκήπια για να προστατεύονται από τις χαμηλές θερμοκρασίες του νησιού, ενώ με λίγη φαντασία, ίσως γίνει μάρτυρας μιας ιεροτελεστίας ιθαγενών, τα αχνάρια των οποίων είναι εμφανή στην γύρω περιοχή.

Αν ο χρόνος το επιτρέπει, το Μουσείο Παλιάς και Μοντέρνας Τέχνης -Museum of Old and New Art (ΜΟΝΑ), συστήνεται ανεπιφύλακτα. Το τριώροφο κτίριο σχεδιασμένο από τον ομογενή Νώντα Κατσαλίδη σε συνεργασία με τον ιδιοκτήτη του, τον πάμπλουτο David Walls, βραβεύτηκε τόσο για τον εκθεσιακό του χώρο όσο και την εμπειρία που προσφέρει στον επισκέπτη να απολαύσει ένα συγκροτημένο σύνολο. Επίσης είναι το μεγαλύτερο ιδιωτικής πρωτοβουλίας και συντήρησης μουσείο, εκθέτει παλαιά, σύγχρονα και μοντέρνα αντικείμενα, και, οργανώνει φεστιβάλ με ζωντανά καλλιτεχνικά προγράμματα.

PORT ARTHUR: ΚΑΘΕ ΚΤΙΣΜΑ  ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Για τους επισκέπτες που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα πρώτα κτίσματα των λευκών, το Richmond, 30 λεπτά ανατολικά του Χόμπαρτ, είναι ένα χωριό από τα πλέον χαρακτηριστικά των πρώτων σκαπανέων. Κτισμένο στις όχθες του ποταμού Coal, διαθέτει πάνω από 50 κτίρια του 19ου αιώνα Γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ανακαινισμένα, που προσφέρουν διαμονή υψηλών προδιαγραφών. Εκείνο όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι η γέφυρα που κτίστηκε μεταξύ 1823-1825 από τους κατάδικους, που ήταν έγκλειστοι στην παλαιότερη φυλακή της Αυστραλίας. Ήταν σημαντικός σταθμός ανασύστασης των στρατιωτικών δυνάμεων των αποικιοκρατών. Το 1824 ανακηρύχθηκε σε κωμόπολη από τον αξιωματικό William Sorell. Το Richmond είναι ένα χωριό φιλικό στον επισκέπτη με κουλτουριάρικα μαγαζιά, γκαλερί και καφετερίες.

Η τελευταία μας επίσκεψη ήταν στο Port Arthur, 60 χλμ. νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας. Κτισμένο σε 334 άκρες στον κόλπο Mason, το χωριό από μόνο του διηγείται τη δική του ιστορία. Διαθέτει 30 ιστορικά κτίρια με καλοδιατηρημένους κήπους και άλλα μισογκρεμισμένα κτίσματα και είναι ευρύτερα γνωστό για τις πρώτες φυλακές, όπου εγκλείστηκαν υπό αυστηρή φρούρηση οι πρώτοι υπόδικοι Άγγλοι εγκληματίες, που τους έφεραν τα χρόνια της εξερεύνησης.
Κατά το 1840 κατοικείτο από έναν ανάμεικτο αριθμό περίπου 2.000 με κατάδικους, στρατιώτες και μέλη των οικογενειών τους, που κατασκεύαζαν από πέτρες μέχρι έπιπλα και ενδύματα, βάρκες, πλοία και όλα τα άλλα προς το ζην.

Ωστόσο, το κάθε κτίριο κρύβει τον πόνο, το δάκρυ και τα φρικτά βασανιστήρια των πρώτων έγκλειστων, που για ασήμαντα παραπτώματα, καθώς υπάρχουν καταγεγραμμένες στο μουσείο διάφορες ιστορίες, περνούσαν μεγάλα διαστήματα πίσω από τα τείχη των φυλακών σε καταναγκαστικά έργα ή οδηγούνται στην αγχόνη… Ένα μέρος απομόνωσης, κάτι παραπάνω από φυλακή, όπου ο επισκέπτης, μετά την περιήγηση, τόσο στο λόφο όσο και με το ποταμόπλοιο γύρω από τα νησάκια της ντροπής, μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Οι φυλακές έκλεισαν το 1877. Το λιμάνι φέρει το όνομα του αξιωματικού George Arthur.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το Port Arthur, λόγω της ιδιαιτερότητας των κτισμάτων του, έχει ανακηρυχθεί από την UNESKO ως πόλη αυστραλιανής κληρονομιάς. Υπολογίζεται ότι γύρω στις 250.000 τουρίστες επισκέπτονται το λιμάνι σε ετήσια βάση.

Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Το πρωινό της ημέρας της αναχώρησής μας, το αφιερώσαμε στο Μουσείο του Χόμπαρτ. Ένα κτίριο πλούσιο σε εκθέματα που μαρτυρά περίτρανα την παρουσία των ιθαγενών.

Το Hobart, σύμφωνα με πληροφορίες που μας παραχώρησε η ευγενέστατη κοινωνική λειτουργός και εκπαιδευτικός, κ. Αλίκη Πανταζή, έχει 214.705 πληθυσμό με την ομογένεια να αγγίζει το 6%. «Η παρουσία των ελληνικής καταγωγής είναι εμφανής στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα και εκτιμάται από τις Αρχές. Η πλειονότητα είναι νησιώτες, κυρίως από τους Λειψούς. Οι παλαιότεροι διατηρούν καταστήματα τροφίμων. Οι νεότεροι ξανοίχτηκαν και σε άλλα επαγγέλματα» εξηγεί.
Η ομογένεια του Launceston, εξυπηρετείται από την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Hobart από τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Τριάδας. Η τελευταία είναι γοτθικού ρυθμού, πρώην αγγλικανική. Η κατασκευή άρχισε το 1835 και αποπερατώθηκε το 1845. Λειτουργούν οι πατέρες Παναγιώτης Νικολάκος και Τιμόθεος Ευαγγελινίδης.

Στην Ενορία της Αγίας Τριάδας στεγάζεται το γραφείο της κοινωνικής λειτουργού το οποίο προσφέρει ποικίλες υπηρεσίες. Επίσης, στεγάζεται και το Ημερήσιο Κέντρο Πρόνοιας, το οποίο χρηματοδοτείται από το HACC, καθώς και το ελληνικό σχολείο «Μέγας Κωνσταντίνος».

«Γενικά η Τασμανία, αν και είναι ένα μικρό αλλά αραιοκατοικημένο νησί, με πολλές φυσικές ομορφιές, δεν προσφέρει ευκαιρίες στους νέους. Η ανεργία καλπάζει με ταχύτατο ρυθμό με αποτέλεσμα πολλοί να εγκαταλείπουν το τόπο μας αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άλλες μεγαλουπόλεις» εκτιμά η κ. Πανταζή.
Εν κατακλείδι, «το νησί μήλο», η γη των ιθαγενών με μια παράδοση εκατοντάδων χιλιάδων ετών, δέθηκε αναγκαστικά με αυτή των αποικιοκρατών που την έκαναν δική τους εξ ονόματος του Άγγλου βασιλιά τους και στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τους πρώτους Ευρωπαίους σκαπανείς.

Παρά, δε, τη ανάπτυξη στις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία που παρατηρείται στην ύπαιθρο, τη βιομηχανία, ιδιαίτερα στην παραγωγή ξυλείας και την εμφανή προσπάθεια αναπτυξιακών και άλλων τουριστικών έργων, εκτιμώ, ότι το νησί χρειάζεται οπωσδήποτε και άλλα εργατικά χέρια.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να προβεί στην αύξηση του πληθυσμού, ώστε να αξιοποιήσει τη γη, τους πόρους και τα μέσα εκείνα που απαιτούνται για να ριζώσει η νεολαία στον τόπο που γεννήθηκε.