Πριν από λίγες μέρες παραβρέθηκα οικογενειακά σε μια δημόσια εκδήλωση μνήμης –αλλά και υπόσχεσης αγώνα μέχρι την ολοκληρωτική απόδοση δικαιοσύνης και πλήρων εδαφικών και άλλων δικαιωμάτων στους ιθαγενείς συμπολίτες μας–, στο κέντρο της Μελβούρνης. Η εκδήλωση αυτή οργανώθηκε από την Tunnerminnerwait and Maulboyheener Commemoration Committee (Επιτροπή Μνήμης των Tunnerminnerwait and Maulboyheener), η οποία δημιουργήθηκε από το 2007 για να αγωνιστεί για την απόδοση των πρεπουσών τιμών, αλλά και δικαιοσύνης, στους ιθαγενείς εκείνους που αγωνίστηκαν και πέθαναν για τον αγώνα, τις ιδέες τους, αλλά –κυρίως– για το ότι ήταν ιθαγενείς που μάχονταν για την ελευθερία τους.
Στην εκδήλωση μίλησαν η δημοτική σύμβουλος Μελβούρνης Cathy Oke, ονομαστοί ιθαγενείς ακτιβιστές της πόλης μας, όπως οι Gary Foley και Roby Thorpe, ιθαγενείς από την Τασμανία και άλλοι υποστηρικτές των ιθαγενών και των αγώνων τους. Χαιρέτισε, δε, εκπρόσωπος του κινήματος ανεξαρτησίας της Δυτικής Παπούα από την Ινδονησία, ο αγώνας των οποίων σχετίζεται και υποστηρίζεται από τις ιθαγενικές οργανώσεις της Αυστραλίας.
Ακολούθησε σιωπηλή πορεία των συγκεντρωμένων έως το Victoria Market, στη δυτική πλευρά της οποίας τάφηκαν οι εκτελεσμένοι.
Μετά από όλες τις ενέργειες και την πίεση της εν λόγω Επιτροπής, το Δημοτικό Συμβούλιο Μελβούρνης, με απόφασή του, μετά από πρόταση της δημοτικής συμβούλου Cathy Oke, συνεπικουρούμενης από την πανεπιστημιακό Clare Land, από το Πανεπιστήμιο Monash, η οποία και προσκόμισε σχετική μελέτη στο Δημοτικό Συμβούλιο, θα αναγείρει μνημείο για τους δύο ιθαγενείς από την Τασμανία που εκτελέστηκαν μετά την καταδίκη τους σε θάνατο για αντιστασιακή δράση εναντίον των αγγλοσαξονικών αρχών κατοχής στο νησί τους τον 19ο αιώνα. Η επί8σημη εκδοχή ήταν ότι οι δύο ιθαγενείς σκότωσαν δύο κυνηγούς φαλαινών στην Τασμανία.
Η εκτέλεση έγινε στις 20 Ιανουαρίου 1842, και ήταν η πρώτη δημόσια εκτέλεση που έγινε στη Μελβούρνη, την οποία –να σημειωθεί– παρακολούθησαν 5.000 άτομα σε μια πόλη μερικών μόνο χιλιάδων κατοίκων.
Οι πρώτες αυτές δεκαετίες της παρουσίας των λευκών στην αυστραλιανή ήπειρο δεν χαρακτηρίστηκαν από ευκολία για τους εποίκους. Η επιχείρηση εξολόθρευσης, είτε με εν ψυχρώ δολοφονίες είτε με χίλια δυό άλλα τεχνάσματα, των ιθαγενών, συνάντησε την σθεναρή αντίσταση των γηγενών. Ιδιαίτερα στην Τασμανία, από όπου και οι δύο αυτοί ιθαγενείς, σημειώθηκε πραγματική γενοκτονία και, μάλιστα, σε τέτοια έκταση που στο νησί με την είσοδο του 20ού αιώνα δεν υπήρχε πλέον ούτε ένας ιθαγενής. Οι λευκοί σκότωναν έτσι για πλάκα ό,τι κινείτο, βγαίνοντας κάθε τόσο στο… σαφάρι και μαζί με τα άγρια ζώα σκότωναν και ιθαγενείς. Όσοι ιθαγενείς «γλίτωσαν» μεταφέρθηκαν σιδηροδέσμιοι σε διάφορες φυλακές και στρατόπεδα ανά τη χώρα με διάφορες κατηγορίες.
Το ίδιο συνέβη και με τους δύο ιθαγενείς Tunnerminnerwait και Maulboyheener, οι οποίοι συνελήφθησαν για αντίσταση στους λευκούς και μεταφέρθηκαν στις Φυλακές Μελβούρνης το 1839 όπου και καταδικάστηκαν σε θάνατο, εκτελέστηκαν στη γωνία των σημερινών οδών Franklin και Bowen (μεταξύ RMIT και Melbourne Gaol) την παραπάνω ημερομηνία και θάφτηκαν σε σημείο του σημερινού Victoria Market.
Για την ιστορία, να σημειωθεί ότι συνήγορος των δύο ιθαγενών αγωνιστών ήταν ο νεαρός τότε δικηγόρος, Redmond Barry, ο οποίος, μάλιστα, αναρωτήθηκε κατά πόσο οι Βρετανοί είχαν κάποια δικαιοδοσία πάνω στους ιθαγενείς. Ο ίδιος, όμως, 38 χρόνια αργότερα, ήταν αυτός που, ως δικαστής πλέον, καταδίκασε σε θάνατο τον περιβόητο Ned Kelly.
Η εκδήλωση αυτή προχθές είναι, κατά τη γνώμη μου, μια σημαντική εκδήλωση, με την οποία τιμούνται δύο ιθαγενείς αγωνιστές της ελευθερίας που πλήρωσαν με τη ζωή τους το τίμημα αυτό. Οι επόμενες δεκαετίες έμελλε να χαρακτηριστούν από τη συνεχιζόμενη γενοκτονία και οι διακρίσεις σε βάρος των ιθαγενών, των ανθρώπων που πριν την έλευση των λευκών, κατοικούσαν εδώ για 40.000 χρόνια. Έπρεπε να έρθουμε στη δεκαετία του 1960 που οι άνθρωποι αυτοί άρχισαν να χαρακτηρίζονται, δειλά, ως πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και η δεκαετία του 1990 που, με αφορμή τον νόμο Mabo, επί διακυβέρνησης Keating, άρχισε να μπαίνει ως κεντρικό ζήτημα το θέμα των εδαφικών δικαιωμάτων των ιθαγενών. Σήμερα, με τις διακηρύξεις Abbott περί διδαχής της κυρίαρχης αγλοσαξονικής κουλτούρας στα σχολεία και όχι αυτής των ιθαγενών ή των μεταναστών στη χώρα αυτή, που η τωρινή κυβέρνηση τη χαρακτηρίζει «πολύ αριστερή», η ανάδειξη της ιθαγενικής και μεταναστευτικής ιστορίας και της σχέσης της με το σήμερα και το αύριο της Αυστραλίας είναι σημαντικό βήμα και η εκδήλωση αυτή συμβάλει στην ανάπτυξη της συνείδησης ότι η «λευκή Αυστραλία έχει μια μαύρη ιστορία.
