Η είδηση ότι η Υφαντουργία «Κτενά» άλλαξε χέρια, αποτελεί ίσως μία από τις σημαντικότερες ειδήσεις της χρονιάς στα επιχειρηματικά δρώμενα της παροικίας της Μελβούρνης. Η είδηση, εντούτοις, ότι τα χέρια που ανέλαβαν την υφαντουργία είναι αυτά του Γιάννη Καλλίτσα είναι, τουλάχιστον αναμενόμενο, αν λάβει κανείς υπόψη του το βιογραφικό του ομογενούς επιχειρηματία, ότι θα γίνει πολλές φορές στο μέλλον, μία από τις σημαντικότερες ειδήσεις του επιχειρηματικού ημερολογίου της παροικίας μας.
Ποιο είναι, όμως, αυτό το νέο πρόσωπο της Υφαντουργίας «Κτενά», που -σημειωτέον- θεωρείται σχεδόν άγνωστο στους επιχειρηματικούς κύκλους της παροικίας μας;
Ποιος είναι αυτός ο επιχειρηματίας που αποφάσισε, τη στιγμή, μάλιστα, που η μία βιομηχανία κλείνει μετά την άλλη, να επενδύσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε μία υφαντουργία;
Και… γιατί το όνομά του αποτελεί εγγύηση για το μέλλον της Υφαντουργίας «Κτενά»;
ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Με εξέπληξε ο δασκαλίστικος τρόπος με τον οποίο με αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο γραφείο του. Με έναν μαρκαδόρο στο χέρι και όρθιος δίπλα σε έναν πίνακα, ο Γιάννης Καλλίτσας ήθελε να μάθει και να σημειώσει εκεί τις διαφορετικές πτυχές της συνέντευξης. Σε λίγα λεπτά, όμως, η συγκεκριμένη του συμπεριφορά έπαψε να με εντυπωσιάζει και οι εκπλήξεις άρχισαν να έρχονται από αλλού.
Ο σημερινός δεινός επιχειρηματίας που είχα μπροστά μου, κάπου, κάπως, κάποτε ήταν, όντως, δάσκαλος και αυτή ήταν η επαγγελματική καριέρα που οι κλασσικές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης του εγγυούνταν. Αυτός, όμως, αποφάσισε να χαράξει τη δική του πορεία. Γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά, «αρνιόταν πάντα να μπει σε καλούπια».
Γεννήθηκε στη Μελβούρνη, αλλά σε πολύ μικρή ηλικία επέστρεψε στην Ελλάδα όταν οι γονείς του αποφάσισαν να επαναπατριστούν. Είναι Μυτιληνιός στην καταγωγή, μεγάλωσε όμως στην Αθήνα. «Δεν έβλεπα μέλλον στην Ελλάδα. Εγώ δεν είχα τα μέσα, όπως οι άλλοι, να μπω στο δημόσιο. Ήμουν ένα φτωχό παιδί. Γι’ αυτό το λόγο, αποφάσισα να επιστρέψω στη Μελβούρνη. Ήθελα να σπουδάσω και να δοκιμάσω την τύχη μου εδώ». Ο Γιάννης ήταν τότε 20 χρόνων και έκανε Κλασσικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης.
Θες αυτή η αρχή του να μην μπαίνει ποτέ σε καλούπια, θες η τόλμη της νιότης, που σίγουρα την αποδεικνύει για άλλη μία φορά ως μεσήλικας, αγοράζοντας μία βιομηχανική μονάδα σήμερα, ο νεαρός τότε Γιάννης, έστω και αν δούλεψε για αρκετό καιρό ως δάσκαλος, πήρε την απόφαση να μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό επαγγελματικό παιχνίδι.
«Είδα μια αγγελία στην εφημερίδα όπου η Caltex ζητούσε βοηθό διευθυντή μάρκετινγκ. Εγώ από μάρκετινγκ και πωλήσεις δεν σκάμπαζα μία και, μεταξύ μας, η διορία υποβολής αιτήσεων για την συγκεκριμένη θέση είχε λήξει δύο εβδομάδες πριν» αλλά… ο Γιάννης πήρε τηλέφωνο, ζητώντας δουλειά στην Caltex.
Και δεν κατάφερε να πάρει μόνο τη δουλειά αλλά και να αποκτήσει και έναν πολύ καλό φίλο, τον άνθρωπο που τον προσέλαβε. O Nigel Clark σήμερα είναι γενικός διευθυντής του τμήματος Πληροφορικής της Caltex Oil Australia και ένα από τα καλύτερα φιλαράκια του.
«Θυμάμαι όταν πήγα να δώσω συνέντευξη για τη θέση. Πήρα έναν χαρτοφύλακα, έβαλα μέσα ένα πορτοκάλι για να βαρύνει λίγο και εμφανίστηκα στον Nigel με κουστούμι και όνειρα» λέει σήμερα και γελά. Ήταν λίγο πριν την ανατολή της δεκαετίας του 1990 και μαζί με την επαγγελματική του καριέρα στην Caltex ανέτελλε και ένα πολύ δυνατό μυαλό στο χώρο του μάρκετινγκ. Τα δείγματα αυτού του δυνατού μυαλού δεν χρειάστηκε πολύ καιρό να τα δώσει ο Γιάννης Καλλίτσας. Ένα μόνο να σας πούμε, ότι ο άνθρωπος που δημιούργησε την Starcard της CALTEX -την οποία ίσως κάποιοι απ’ εσάς να έχετε και χρησιμοποιείτε σήμερα- ήταν ο συμπάροικος Γιάννης Καλλίτσας. Ναι, αυτός με το πορτοκάλι στον χαρτοφύλακα.
Όταν πλέον, ο δημιουργικός, αλλά και οξυδερκής, Γιάννης απέδειξε και στον εαυτό του ότι στις πωλήσεις και το μάρκετινγκ είναι… «αετός» αποφάσισε να προσθέσει στην επαγγελματική του εμπειρία κάποιες άλλες περισσότερο εξειδικευμένες γνώσεις.
Αφήνει την CALTEX και μπαίνει στην ΑΒΝ AMRO, μία ολλανδική τράπεζα που δεν βρίσκεται πλέον στην Αυστραλία. Εκεί δούλεψε στον τομέα ενοικίασης επαγγελματικών αυτοκινήτων της τράπεζας.
«Ήθελα να μάθω την αξία του χρήματος. Εντάξει, ήμουν καλός στο μάρκετινγκ, αλλά αυτό δεν μου ήταν αρκετό και ήμουν κλασικιστής, συνεπώς, άσχετος με αυτήν την έννοια που αποκαλούν αξία του χρήματος» λέει ο ίδιος.
Πέντε χρόνια έμεινε στην ABN AMRO, ο τολμηρός Γιάννης. Ούτε στιγμή δεν φοβήθηκε ότι δεν θα τα καταφέρει σ’ αυτό το νέο του εγχείρημα, και αυτό γιατί, όπως λέει, «δεν έδωσα στην αμφιβολία την πολυτέλεια να καθορίσει τις αποφάσεις μου. Ήθελα να δημιουργήσω και αυτή η προτεραιότητα με οδηγούσε και με οδηγεί κάθε φορά που αρχίζω μία νέα επαγγελματική αποστολή».
Στην Lease Plan της ΑΒΝ AMRO έμαθε για τις υπολειμματικές αξίες, τα αντισταθμιστικά οφέλη, τις χρηματοδοτήσεις κατάπτωσης και, γενικότερα, για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αγορά του χρήματος. Και ο κύριος κλασικιστής απέδειξε ότι δεν έχει σημασία σε ποιο καλούπι σε τοποθετούν επαγγελματικά οι σπουδές σου, αν είσαι έξυπνος και ικανός τίποτα δεν σε σταματά να «παίξεις σε πολλά και διαφορετικά γήπεδα» και να κερδίζεις τον αγώνα.
Μετά την ΑΒΝ ΑΜRO άλλες μεγαλύτερες πόρτες άνοιξαν στον Γιάννη Καλλίτσα. Πριν, όμως, μπει σ’ αυτές αποφάσισε ότι ήταν καιρός για λίγες ακόμα σπουδές. Master Διοίκησης Επιχειρήσεων που, όπως εξομολογείται, δεν του έδωσαν πολύ περισσότερες γνώσεις, αλλά πολλές και σημαντικές γνωριμίες. Και σπουδάζοντας μπήκε στην πόρτα της ΒΜW Αustralia. Ως στέλεχος και, μάλιστα, υψηλόβαθμο. Διευθυντής πωλήσεων για ολόκληρη την Αυστραλία. Ήταν την εποχή που η κυβέρνηση της Αυστραλίας έψαχνε να αγοράσει τα θωρακισμένα αυτοκίνητα που θα μετέφεραν τους αρχηγούς κρατών και άλλους υψηλόβαθμους κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ. Και ο κ. «κάπως, κάπου, κάποτε δάσκαλος» με την απαράμιλλη γοητεία που δίνει σε έναν άνθρωπο η βεβαιότητα ότι ξέρει τη δουλειά του πολύ καλά, κατάφερε για άλλη μία φορά να αποδείξει ότι δεν την πέρασε τυχαία τη μεγάλη πόρτα της BMW. «Η BMW δεν είχε καταφέρει ποτέ μέχρι τότε να διεισδύσει στην κυβέρνηση.
Τα καταφέραμε όμως και μέσα σε έξι μήνες από τη στιγμή που ανέλαβα τη συγκεκριμένη θέση η ομοσπονδιακή αστυνομία και η αστυνομία της Ν. Ν. Ουαλίας έκαναν ουρά στο ταμείο της BMW να αγοράσουν 10 θωρακισμένα οχήματα συνολικής αξίας $12 εκατ. Και τα αγόρασαν. Μεταξύ των επιβατών αυτών των αυτοκινήτων ήταν η τότε υπουργός Εξωτερικών των HΠΑ, Madeleine Albright, αλλά και την κόρη του τότε προέδρου, Bill Clinton, και σε τρεις μήνες οι ΗΠΑ αγόρασαν από την BMW το στόλο αυτοκινήτων για όλο το διπλωματικό τους σώμα» λέει με συγκρατημένη περηφάνια για τα επιτεύγματά του ο κ. Καλλίτσας. Ήταν να περάσει ακόμα μεγαλύτερη πόρτα στην Γερμανία καθώς τότε του ζητήθηκε να αναλάβει το μεγαλύτερο αξίωμα στον τομέα πωλήσεων της εταιρίας εκεί, αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε να αφήσει την αγαπημένη του Βιβή και τα τρία του παιδιά και να τρέξει στην μακρινή και παγωμένη Γερμανία.
Και αρνούμενος αυτήν την μεγάλη πόρτα, αποφάσισε να ανοίξει τη δική του.
ΕΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΓΚΡΟΥΠ ΧΤΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΓΕΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ
Ο Γιάννης Καλλίτσας δεν είναι μόνο οξυδερκής και ικανός, είναι πάνω απ’ όλα δημιουργός. Το απέδειξε η επόμενη επαγγελματική του κίνηση. Με κεφάλαιο ελάχιστα χρήματα, λίγο μετά τις αρχές του 21ου αιώνα αποφασίζει να κάνει δική του επιχείρηση. «Είχα γνωριμίες στο διπλωματικό σώμα μέσα από τη δουλειά μου στην BMW αλλά και στον δημόσιο τομέα διοίκησης. Το να ασχοληθώ με κάτι έξω απ’ αυτό τον τομέα θα ήταν παρακινδυνευμένο και κάτι που δεν γνώριζα. Έτσι αποφάσισα να δουλέψω με διπλωμάτες».
Η Diplomatic Privileges Australia (DPoA) γεννήθηκε και ο Γιάννης Καλλίτσας άρχισε να βρίσκει ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, συμφέρουσες ασφάλειες υγείας και ζωής, αλλά και να βοηθά τους νέους ξένους διπλωμάτες να οργανώσουν τη ζωή τους στην Αυστραλία.
Σήμερα μπορεί να υπερηφανευθεί ότι είναι ο διευθύνων σύμβουλος του γκρουπ επιχειρήσεων της DPoA (Diplomatic Privileges of Australia), το οποίο αποτελείται από 5 συνολικά επιχειρήσεις τις: Salary Masters (εταιρία που δραστηριοποιείται στον τομέα του salary packaging), Lease Masters (εταιρία που διαχειρίζεται και διεκπεραιώνει συμβόλαια «αγοράς» αυτοκινήτων με την μέθοδο του leasing), TASMAX (εταιρία που παρέχει παρόμοιες υπηρεσίες με τις δύο παραπάνω), FleetAware (εταιρία που παρέχει λογισμικό αλλά και παρακολουθεί για λογαριασμό άλλων μεγάλων εταιριών τον αυτοκινητικό τους στόλο) και την Salary Essentials που παρέχει λογισμικό σε εταιρίες που θέλουν να διαχειρίζονται μόνες τους τo salary packaging των εργαζομένων τους.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το πελατολόγιο των εταιριών του κ. Καλλίτσα δεν είναι τυχαίο. Δεν θα μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες για τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες που είναι πελάτες του καθώς αυτές οι συμφωνίες δεν μπορούν να αποκαλυφθούν λόγω επιχειρηματικών συμβολαίων, αλλά ρίχνοντας μία ματιά στα κυβερνητικά συμβόλαια για παροχή παρομοίων υπηρεσιών η DPoA έχει πελάτες την πολιτειακή κυβέρνηση της Καμπέρας, και σε ομοσπονδιακό κυβερνητικό επίπεδο υπουργεία όπως αυτό της Γεωργίας αλλά και όλο το τμήμα του ομοσπονδιακού πρωθυπουργού και του υπουργικού συμβουλίου (Prime Minister and Cabinet Department).
Πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια θα χτίσει και την Υφαντουργία «Κτενά» και όπως, ίσως, διαπιστώσατε μέχρι τώρα, είναι όχι απλώς γερά, αλλά και ενισχυμένα με αρκετό κεφάλαιο.
«Ήταν μία αναμφισβήτητα ελκυστική επιχειρηματική πρόταση. Πολλοί άλλοι λόγω της κατάρρευσης της μεταποιητικής βιομηχανίας στην Αυστραλία θα έβλεπαν αυτή την προοπτική ως ένα άκρως επικίνδυνο εγχείρημα. Εγώ το βλέπω ως πρόκληση από την οποία νομίζω ότι θα κερδίσω. Έχω επιλέξει μία πολύ δυνατή ομάδα για να το καταφέρω και αυτό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε επιχειρηματικής επιτυχίας. Ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση. Merino and Jumbuck CO είναι το όνομα με το οποίο θα προχωρήσουμε την υφαντουργία στο εξωτερικό. Στόχος μου να γίνουμε μία δυναμική εξαγωγική εταιρία. Η παρουσία των προϊόντων μας στην εγχώρια αγορά είναι ικανοποιητική και ξέρω ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη. Θα υπάρξει βελτίωση των προϊόντων και στόχος μου είναι η ανάπτυξη της εταιρίας κατά 20% τα επόμενα 2 χρόνια. Έχω τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μου» λέει με απόλυτη αποφασιστικότητα και ταχύτητα, ενδεικτικά στοιχεία της αυτοπεποίθησής του, του ξεκάθαρου οράματός του, αλλά και της στρατηγικής του σκέψης.
Μπορεί κάποτε τον χαρτοφύλακά του να βάραινε ένα πορτοκάλι, αλλά σήμερα τις πλάτες του Γιάννη Καλλίτσα τις βαραίνουν πολλές ευθύνες και παρόλα αυτά χωρίς φόβο, αλλά με επιχειρηματικό πάθος, επέλεξε να αναλάβει άλλη μία, αυτή της υφαντουργίας «Κτενά». Αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο η μακρόχρονη πορεία του στον χώρο των επιχειρήσεων εξελίχτηκε δεν υπάρχει χώρος για πολλές αμφιβολίες. Ο «ρομαντικός κλασικιστής» όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του θα καταφέρει να γράψει ένα ακόμα success story.
