Ποδοσφαιρική κουλτούρα υπάρχει, αλλά το πάθος και η αγάπη για τους συλλόγους αγνοείται

Κοιτάζοντας το ποδόσφαιρο στην Αυστραλία από μια διαφορετική οπτική γωνία

Οπαδοί της Brisbane Roar. Φώτο: AAP I/Darren England

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ
21 October 2022 2:31pm

Ποσό συχνά ακούμε πως η Αυστραλία δεν έχει ποδοσφαιρική κουλτούρα; Πως οι άνθρωποι εδώ ενδιαφέρονται μόνο για το κρίκετ και το φούτι και για αυτό το λόγο το πρωτάθλημα της A ‘ League δεν έχει την δημοφιλία που απολαμβάνουν αυτά τα σπορ;

Η αγάπη για το άθλημα υπάρχει και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που συναντάς για παράδειγμα στην Ελλάδα ή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με βαριά ποδοσφαιρική ιστορία.

Εδώ άνθρωποι θα σηκωθούν στις 2 και 3 το πρωί για να δουν έναν αγώνα μεταξύ μικρομεσαίων ομάδων της πρέμιερ λιγκ. Κάποιοι ταξιδεύουν στην Ευρώπη μόνο και μόνο για να βρεθούν σε ένα γήπεδο σαν το Μπερναμπέου ή το Ολντ Τράφορντ.

Αν αυτό δεν είναι ένδειξη αγάπης για το σπορ τότε πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε βέβαια ,αγάπη και πάθος είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Η αγάπη θα σε κάνει να σηκωθείς τα χαράματα για να δεις 22 ποδοσφαιριστές να κλωτσούν πέρα δώθε μια μπάλα.

Η αγάπη θα σε κάνει να ξοδέψεις χιλιάδες δολάρια μόνο και μόνο για να βρεθείς σε ένα τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ή απλά για να ξεναγηθείς στους διαδρόμους του Καμπ Νου στην Βαρκελώνη. Το πάθος και η καψούρα όμως θα σε κάνουν να ουρλιάξεις όταν η ομάδα σου σκοράρει, θα σε κάνει να κλάψεις όταν ο σύλλογος που υποστηρίζεις από παιδί θα χάσει το μεγαλύτερο ντέρμπι της χρονιάς.

Θα σε κάνει να τσακωθείς με ανθρώπους που γνωρίζεις χρόνια και στην πραγματικότητα δεν σας χωρίζει τίποτα παρά από τα χρώματα και το έμβλημα ραμμένο πάνω στην φανέλα του συλλόγου που σε έμαθε ο πατέρας σου ή ο αδερφός σου να λατρεύεις από τότε που ξεκίνησες να περπατάς. Έτσι γίνεται η αγάπη, πάθος. Το ενδιαφέρον για ένα άθλημα, καψούρα για μια ομάδα, ένα γήπεδο, μια κερκίδα και όλα αυτά που πρεσβεύουν. Αυτό είναι λοιπόν το στοιχείο που λείπει από την Αυστραλιανό ποδόσφαιρο.

Η κάψα για τους συλλόγους. Σε αντίθεση με τις ομάδες του NPL που κουβαλάνε κάμποση ιστορία, οι περισσότεροι σύλλογοι της Εθνικής λίγκας γεννήθηκαν πριν μόλις 17 χρόνια. Ούτε καν δύο δεκαετίες ιστορίας. Φανέλες «πούπουλα» και φίλαθλοι που δεν ξέρουν για ποιο λόγο υποστηρίζουν την ομάδα που λένε πως υποστηρίζουν. Ποιος λοιπόν έχασε το πάθος του για το βρει η «κοινωνία» της A-League;

Θα μου πείτε τώρα, ε και τι να κάνουμε ρε φίλε; Να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να πάμε καμιά κατοσταριά χρόνια μπροστά όταν οι ομάδες θα έχουν πλέον γενιές και γενιές φιλάθλων από πίσω τους και τα μουσεία τους θα είναι γεμάτα τρόπαια και ιστορία; Όχι βέβαια.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε όλα τα παραπάνω στο μυαλό μας, να δεχτούμε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις που έχει το σπορ στην χώρα που ζούμε και να πάψουμε επιτέλους να έχουμε παράλογες προσδοκίες από τους συλλόγους που παίρνουν μέρος στην εθνική λίγκα.

Συγκρίνοντας την A’ League με οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δεν σε κάνει να δείχνεις σαν κάποιο γκουρού του ποδοσφαίρου αλλά πιο πολύ σαν κάποιον που ζει στο κόσμο του και αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αν μπορείς να δεχτείς την κατάσταση όπως είναι, πήγαινε στο γήπεδο, στήριξε τον σύλλογο σου, αγάπησε τον, παθιάσου και μάθε στο παιδί σου να κάνει το ίδιο και ίσως έτσι μια μέρα να έχουμε και εμείς ένα πρωτάθλημα λίγο πιο κοντά στα Ευρωπαϊκά δεδομένα.