Αναλγησίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν

Προς τον Μητροπολίτη
Σπάρτης Ευστράτιο,
Σεβασμιότατε,
Η είδηση έκανε τον γύρο της Ελλάδας. Με δική σας εντολή ο ιερέας ενός χωριού της Λακωνίας αρνήθηκε να τελέσει θρησκευτική κηδεία σε 48χρονο άνδρα γιατί είχε διαπράξει το έγκλημα του πολιτικού γάμου. Την καταγγελία έκανε με επιστολή του στην ιστοσελίδα www.protagon.gr ο αδελφός του εκλιπόντος, ο Γιώργος Καράντζαλης, απαντώντας σε δική σας επιστολή που δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας.

Περιγράφει τα πραγματικά περιστατικά και, ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
 «Αρνηθήκατε να κηδέψετε τον αδερφό μου επειδή είχε κάνει πολιτικό γάμο, καλυπτόμενος από απόφαση της “ιεράς” συνόδου του 1982 που το απαγορεύει. Αποσιωπήσατε νεότερη απόφαση της συνόδου αρ. 2665-4/11/1998. Λόγω προβλημάτων που η πρώτη δημιούργησε, την αναιρεί λέγοντας: “Όπως μετά συμπαθείας και άκρας συγκαταβάσεως αντιμετωπισθούν υπό των ποιμένων και πνευματικών πατέρων της εκκλησίας ένιοι περιπτώσεις κεκοιμημένων τελεσάντων πολιτικόν γάμον”. Δηλαδή ήταν στην κρίση σας. Και απορρίψατε τον αδερφό μου. Χωρίς να τον ξέρετε».

Πώς το καταλαβαίνω εγώ όλο αυτό; Ότι η Εκκλησία – έτσι όπως ΕΣΕΙΣ την εννοείτε – μπορεί να κηδέψει με όλες τις θρησκευτικές τιμές ένα κάθαρμα, έναν έμπορο ναρκωτικών, έναν παιδεραστή, έναν δωσίλογο, έναν προδότη. Οι ποιητές τα λένε πάντα καλύτερα από εμάς:

Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός,
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης,
ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
Εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα έρθω την ησυχία σου να ταράξω…
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
 
Αυτή είναι η Εκκλησία ΣΑΣ; Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύετε; Αυτός είναι ο Χριστός και αυτά τα διδάγματα του; Το μίσος, η εκδικητικότητα, η μισαλλοδοξία, η προκατάληψη; Αυτά δίδασκε, γι’ αυτά σταυρώθηκε;

Εγώ, κύριε Ευστάθιε, έχω κάνει πολιτικό γάμο. Δεν έχω κλέψει. Δεν έχω σκοτώσει. Δεν έχω παραβιάσει – στον βαθμό που κρίνει η συνείδησή μου τον βίο μου – καταγεγραμμένους ή άγραφους νόμους. Τι με καθιστά αυτός ο πολιτικός γάμος; Κακό άνθρωπο; Ανάξιο των μυστηρίων της Ορθοδοξίας;
Και αναρωτιέμαι, αλήθεια; Όταν κάποιος έρχεται σε σας να βαφτίσει, να παντρέψει και φυσικά να πληρώσει αδρά στην ενορία του, δεν είδα να ψάχνετε τα κιτάπια σας και να μην παίρνετε τα ωραία του λεφτουδάκια επειδή έχει κάνει πολιτικό γάμο.

Και το τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν ιερείς που με ψιχία κάνουν έργο πραγματικά σπουδαίο. Στα πέτρινα χρόνια που ζούμε προσπαθούν να στηρίξουν, να προστρέξουν, να δώσουν δύναμη, κουράγιο στους αδύναμους, στους μοναχικούς, στους εξαθλιωμένους. Από το υστέρημά τους, κάνοντας υπερβάσεις που δεν τις χωρά ο νους του ανθρώπου. Για να μην αναφέρω μια μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας τον Αναστάσιο, Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας. Έναν, κατά την ταπεινή μου άποψη, εν ζωή Αγιο. Να μην αναφέρω παλαιότερα τον θρυλικό παπα-Γιώργη Πυρουνάκη, φωτεινό φάρο για τις ζωές όσων τον γνώρισαν. Για να μην αναφέρω τον εμπνευστή και ιδρυτή της Κιβωτού του Κόσμου, πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Και όλων αυτών των ανώνυμων κληρικών το έργο δεν το μαθαίνει ποτέ κάνεις.

Ξαναδιαβάζω, αυτές τις ημέρες, το σπουδαίο μυθιστόρημα του συγγραφέα Thomas Hardy «Tess of the d’ Hurbervilles», γραμμένο το 1892. Εκεί η 16χρονη ηρωίδα γεννάει, ύστερα από βιασμό, ένα παιδί εκτός γάμου. Βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατακραυγή κοινωνίας και εκκλησίας. Όταν το μωράκι πεθαίνει, ο ιερέας του αρνείται τη χριστιανική κηδεία: θάβουν ένα αθώο βρέφος σε «ανίερο» έδαφος μαζί με τους εγκληματίες και τους αμαρτωλούς. Κι όλα αυτά εν έτει 1892. Και περίπου 120 χρόνια μετά βρίσκονται κάποιοι «άνθρωποι του Θεού» και πράττουν ακριβώς – ΑΚΡΙΒΩΣ – το ίδιο.

Κλείνω με τα λόγια του κ. Καράντζαλη που απευθύνονται σε εσάς, κύριε Ευστάθιε:
 «Με καλείτε να συναντηθούμε. Όχι δεν θα συναντηθούμε. Έχω άλλα σημαντικά να κάνω. Τα παιδιά μου με ρωτούν πού πήγε ο θείος Άγης, αν θα τον ξαναδούν. Η κόρη του ρωτάει αν ο μπαμπάς και η γιαγιά θα έρθουν από τον ουρανό για τις γιορτές. Πρέπει να απαντήσω. Να γεμίσω τα κενά. Να τα προστατεύσω από τις δικές σας απαντήσεις. Να κλείσω με τρυφερότητα και την παραμικρή χαραμάδα. Να μη διεισδύσει η βαρβαρότητά σας στον εύθραυστο κόσμο τους».
Εγώ ντρέπομαι.
Εσείς;