«Εκατό μέρες και ούτε μία βάρκα με αιτούντες άσυλο δεν πλησίασε την Αυστραλία». Αυτή η είδηση στριφογυρνούσε στο μυαλό μου όταν τη Δευτέρα το βράδυ κάθισα στο χωλ του Κολεγίου Αγ. Ιωάννης προκειμένου να ακούσω μαζί με πάνω από 400 άλλους ομογενείς την ομιλία του διακεκριμένου νομικού και προασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αιτούντων άσυλο Julian Burnside QC.

Ήταν η πρώτη φορά, αν η μνήμη μου δεν με απατά οικτρά, που ο Burnside μιλούσε σε μία εκδήλωση της ελληνικής παροικίας και το βήμα από το οποίο το έκανε ήταν ίσως και το πλέον κατάλληλο. Η συγκεκριμένη ομιλία ήταν η πρώτη της σειράς “Inaugural Annual Memorial Oration”, ετήσιων διαλέξεων που θέσπισε το κολέγιο για να τιμήσει έναν από τους πλέον αξιόλογους δασκάλους του, τον Santo Costanzo  του οποίου η ζωή και το έργο περνά μέσα από τα θρανία του κολεγίου αλλά δεν σταματά εκεί, όπως τουλάχιστον μαρτύρησε στα μάτια μου η παρουσία πολλών παλιών μαθητών του στην εκδήλωση της περασμένης Δευτέρας.

«Η συγκυρία με συγκινεί και είναι η πλέον κατάλληλη για τα όσα θα πω σήμερα. Μιλάω προς τιμή και μνήμη ενός μεγάλου δασκάλου, ενός προασπιστή της γνώσης και της αλήθειας, ενός ανθρώπου που ίσως να μην γνώρισα αλλά απ’ όσα άκουσα πίστευε στον άνθρωπο, βοηθούσε τους μαθητές του να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο, είχε ανθρωπιά» είπε χαρακτηριστικά ο «ζωντανός θησαυρός» της Αυστραλίας – όπως έχει ανακηρυχθεί από την πολιτεία- Julian Burnside.

Το κοινό του, μαθητές κάθε ηλικίας αλλά και ενήλικοι κάθε ηλικίας. Εκείνος όμως δεν μιλούσε σε όλο το κοινό. Ήταν ξεκάθαρο στα δικά μου μάτια τουλάχιστον ότι απευθυνόταν κυρίως στους μαθητές. Ήθελε αυτά τα νέα μυαλά, οι αυριανοί πολίτες που ζουν μέσα στην άνεση και την ασφάλεια που τους παρέχει η αυστραλιανή κοινωνία να καταλάβουν κάποια άλλα παιδιά που μπαίνουν μόνα τους ή με τους γονείς τους σε σαπιοκάραβα και «πεινασμένα, διψασμένα, πνιγμένα στις ακαθαρσίες τους» όπως είπε φτάνουν στην Αυστραλία, αναζητώντας πάνω απ’ όλα το δικαίωμα στη ζωή. «Και οι αυστραλιανές αρχές, δεν φροντίζουν ούτε καν να τους δώσουν το δικαίωμα για ένα μπάνιο με το που φτάνουν. Περιμένουν πρώτα να τα ανακρίνουν σε αυτήν την κατάσταση, καταρρακώνοντάς τα και στη συνέχεια τα περιμένει επ’ αορίστου κράτηση και αυτά και τους γονείς τους».

Η είδηση που στριφογυρνούσε στο μυαλό μου εξαφανίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά από τη στιγμή που ο Burnside άρχισε να μιλά. Τα κέντρα κράτησης ήρθαν στο μυαλό μου, αυτό στο νησί Manus, το άλλο στο Nauru, μία πραγματικότητα που δεν ξέρω, κανένας μας δεν ξέρει αλλά όπως περιέγραψε ο Burnside είναι μία εφιαλτική πραγματικότητα.
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεταχειριζόμαστε αυτούς τους ανήμπορους ανθρώπους, όπως τους μεταχειριζόμαστε. Δεν είναι απειλή, δεν είναι εγκληματίες έστω και αν κάποια στιγμή ο νυν υπουργός Μετανάστευσης Scott Morrison ζήτησε να τους βάλουμε σε γκέτο. Αλήθεια πως μπορούν να μας βλάψουν 10χρονα παιδιά.

Συντελείται μία μεγάλη αδικία στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων, μία δολοφονία των ηθικών μας αρχών. Πως μας έβλαψαν οι παππούδες σας και οι γιαγιάδες σας που ήρθαν μετανάστες στην Αυστραλία το 1950. Καλύτερους μας έκαναν και πλουσιότερους από κάθε άποψη. Αν σας ρωτήσω απόψε αν θεωρείτε τον εαυτό σας άσπλαχνο, ξέρω ότι η απάντηση θα είναι αρνητική. Αυτή είναι όμως η εικόνα μας προς τον κόσμο και είναι μία εικόνα ψεύτικη που δημιούργησαν οι άνθρωποι που εκλέξαμε να μας κυβερνήσουν, που δεν μας εκπροσωπεί και πιστεύω κανένας μας δεν την θέλει. Η Αυστραλία ήταν πάντα μία χώρα με αυξημένο το αίσθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων διαστρεβλώνουν το αληθινό πρόσωπό μας. Δεν είμαστε απάνθρωποι, ποτέ δεν ήμασταν. Η κυβέρνηση Fraser μέσα σε τέσσερα χρόνια δέχθηκε 100,000 πρόσφυγες από το Βιετνάμ και την Καμπότζη και αυτοί αρχικά ήταν “boat people” γιατί προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τον θάνατο και έφταναν στην Αυστραλία όπως και οι άνθρωποι που ζητούν άσυλο και φθάνουν με βάρκες σήμερα. Και είναι κατά 90% πρόσφυγες. Η Αυστραλία έδειξε την πρέπουσα ανθρωπιά και σεβασμό τότε. Όχι όμως σήμερα» είπε χαρακτηριστικά.

Αναφέρθηκε στα ψέματα που η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί για να δαιμονοποιήσει τους πρόσφυγες. Στην μετονομασία του υπουργείου Μετανάστευσης σε υπουργείο Προστασίας των Συνόρων από την παρούσα κυβέρνηση. «Λες και οι αιτούντες άσυλο είναι κατακτητές και απειλούν την ελευθερία μας» αναρωτήθηκε ρητορικά. Στο γεγονός ότι δεν είναι παράνομοι γιατί σύμφωνα με την χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του OHE είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας να ζητήσει άσυλο από μία χώρα αν νοιώθει ότι απειλείται η ζωή του στην χώρα του. Εξήγησε με τον πλέον κατανοητό τρόπο γιατί οι αιτούντες άσυλο δεν πρέπει να κρατούνται είτε εκτός, είτε εντός Αυστραλίας αλλά να τοποθετηθούν σε επαρχιακές πόλεις, έως ότου εξεταστεί η αίτησή τους. «Χρειάζεται να ενταχθούν στην κοινωνία» είπε. Και δεν είναι μόνο ανθρωπιστικοί οι λόγοι που επιβάλλουν μία τέτοια λύση αλλά και οικονομικοί καθώς όπως ανέφερε αυτή τη στιγμή η κράτησή τους κοστίζει στην Αυστραλία γύρω στα $5 δις, χρήματα που στην ουσία στέλνονται στην Παπούα Νέα Γουινέα και στο Ναούρου. Η τοποθέτησή τους όμως στην επαρχιακή Αυστραλία και η πληρωμή επιδομάτων σ’ αυτούς θα μας κοστίσει γύρω στα $3 δις, χρήματα όμως που θα μείνουν στην οικονομία της χώρας και θα τονώσουν και την οικονομία των περιοχών που θα εγκατασταθούν».

Δεν με εξέπληξε ο κ. Burnside. Ήξερα τις απόψεις τους ήξερα τα όσα θα άκουγα, ήξερα ότι είναι ένας δεινός ομιλητής. Εκείνο όμως που με εξέπληξε, ευχάριστα ομολογώ, ήταν η προσήλωση των μαθητών του σχολείου, ούτε ένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του, ούτε ένας ψίθυρος, ούτε ένα γελάκι.

Και αυτός όμως δεν τους άφησε αμέτοχους στη γνώση του. Με ευθύτητα αλλά και σεβασμό στην κριτική σκέψη των μαθητών απευθύνθηκε σ’ αυτούς χρησιμοποιώντας μια φράση της διάσημης συγγραφέα Arundhati Roy από το βιβλίο της Power Politics… «Το πρόβλημα είναι ότι αυτά που μάθατε απόψε, δεν μπορείτε να τα ξεμάθετε. Και όταν μάθουμε κάτι, ακόμα και αν αποφασίσουμε να σιωπήσουμε, να μην πούμε τίποτε άλλο γι’ αυτό είναι πολιτική πράξη ισάξια με το αν αποφασίσουμε να μοιραστούμε την γνώση μας. Άσχετα με το τι θα επιλέξουμε είμαστε συνυπεύθυνοι» είπε ο Burnside αφήνοντας το νεαρό κοινό του και όχι μόνο προβληματισμένο.

Η βραδιά τελείωσε. Λίγες ώρες αργότερα μία άλλη είδηση εμφανίστηκε στα αυστραλιανά πρακτορεία ειδήσεων «η ομοσπονδιακή αστυνομία αρνείται να συνδράμει στις έρευνες των αστυνομικών αρχών της Παπούα Νέας Γουινέας, για τις συνθήκες δολοφονίας του κρατούμενου στο εκεί κέντρο κράτησης, Reza Berati». Ο Berati ήταν ένας από τους «boat people» της εποχής μας, ήταν μόλις 23 χρονών, η Αυστραλία τον φυλάκισε στο κέντρο κράτησης στο νησί Manus της Παπούα Νέα Γουινέα και παρά το γεγονός ότι οι Aρχές της χώρας ζητούν τώρα τη βοήθειά μας να εξιχνιάσουν το έγκλημα αυτό, η Αυστραλία αρνείται έστω και αν από την στιγμή που τον έβαλε εκεί ήταν υπεύθυνη για την ασφάλειά του.

Και ξέρω όπως ίσως και όλοι ξέρετε ότι οι ειδήσεις για τους αιτούντες άσυλο δεν θα σταματήσουν… Γιατί η προσπάθεια να πειστούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν το αόρατο εχθρό που απειλεί την ελευθερία μας και τον τρόπο ζωής μας, δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ.

«Και όσο σιωπούμε ούτε η ‘δολοφονία’ των ηθικών μας αρχών δεν πρόκειται να σταματήσει» είπε ο Burnside. Και ας το αφήσουμε εκεί, προς το παρόν!