ΑΥΤΗΝ την εποχή του χρόνου, όπως πολλοί από εσάς, σκέφτομαι αυτό που αποκαλώ επιστημολογία μου – δηλαδή την κατανόησή μου για τον κόσμο και τη θέση μου μέσα σε αυτόν.Ως Χριστιανός, πιστεύω ότι ο Θεός δημιούργησε αυτό το υπέροχο αιτιατό Σύμπαν στο οποίο υπάρχουμε όλοι. Λέω αιτιατό γιατί από τις μυστηριώδεις απαρχές τους μέχρι το παρόν και το μέλλον τους, τα πάντα στο σύμπαν μας υπόκεινται στους νόμους της αιτίας και του αποτελέσματος.

Ωστόσο, υφίσταται μια εξαίρεση. Αυτή η εξαίρεση είναι το αίνιγμα που εκφράζεται μέσω αντιπαράθεσης, της δικής μας ελεύθερης βούλησης. Μέσα στη δική μου Ορθόδοξη θρησκεία αυτό λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο μας από τον Θεό. Ο Χριστός μας έδειξε τη συγχώρεση, τη φιλανθρωπία και τη φροντίδα ως τρόπο, αλλά είναι στο χέρι μας αν θα το επιλέξουμε.

Όμως ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε παρακμή στην Αυστραλία. Ο αριθμός των ατόμων που συνδέονται με τον Χριστιανισμό μειώθηκε από 12,2 εκατομμύρια (52,1%) το 2016 σε 11,1 εκατομμύρια (43,9%) το 2021. Η μεγαλύτερη μείωση σημειώθηκε στους νέους ενήλικες (ηλικίες μεταξύ 18-25 ετών). Νομίζω ότι αυτή η πτώση αντιπροσωπεύει μια στροφή κατά την οποία οι νέοι αναζητούν διαφορετικές πηγές άντλησης κάποιου νοήματος και καθοδηγούνται μέσω νέων οραμάτων για την αλλαγή του κόσμου. Η παρακμή του Χριστιανισμού στους νέους Αυστραλούς συμπίπτει με τη μείωση της υποστήριξης των μεγάλων κομμάτων από τους νέους. Για το Κόμμα των Φιλελευθέρων αυτό είναι τώρα λιγότερο από 20%.

Μία από τις παρατηρήσεις μου κατά τις πρόσφατες πολιτειακές εκλογές, ήταν ο βαθμός στον οποίο τόσοι πολλοί νέοι ασχολούνταν με την γενικότερη κοινότητα για λογαριασμό των Victorian Socialists και σε κάποιο βαθμό των Πρασίνων (Greens). Κατά την άποψή μου, ο ενθουσιασμός τους φαινόταν σχεδόν κάτι σαν θρησκευτική ζέση. Οι πεποιθήσεις τους δίνουν ξεκάθαρα νόημα στη ζωή τους κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι θα σώσουν τον κόσμο σύμφωνα με την εικόνα των «ιδεολογικών θεών» τους – είτε έχουν τη μορφή μιας Σοσιαλιστικής Ουτοπίας είτε την Νιρβάνα ενός Πράσινου Πλανήτη.

Αν θέλει να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο, ο Χριστιανισμός πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου το χαμένο του ηθικό έδαφος ως ενεργός συμμετέχων στον καθορισμό του μέλλοντός μας. Πρέπει να προσελκύει τους νέους, αποκαλύπτοντάς τους την ελεύθερη βούλησή μας ως δώρο του Θεού και ότι μέσω αυτής μπορούμε και να καταστρέψουμε ή να σώσουμε τον πλανήτη μας, να καταπολεμήσουμε την τυραννία ή να υποκύψουμε σε αυτήν, να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια ή να συμβάλουμε στη διαιώνισή της

Υπάρχει ένας ολόκληρος κλάδος της Φιλοσοφίας -η Μεταφυσική- που προσπαθεί να εξηγήσει αυτό που εμφανίζεται ως λογική αδυναμία ελεύθερης βούλησης σε ένα αιτιακό σύμπαν. Ένας από τους αγαπημένους μου φιλοσόφους, ο Jean Paul Sartre, υποστηρίζει ότι η ελεύθερη βούληση είναι υπαρξιακή καθώς ενσωματώνεται στην ίδια την ύπαρξή μας ως συνειδητών ανθρώπων. Ακόμη και όταν λέμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή όταν βρεθούμε αντιμέτωποι μεμια δύναμη καταναγκασμού, επιλέγουμε αν θα υποκύψουμε ή όχι σε αυτήν.

Εάν ο Χριστιανισμός επιδιώκει να αναπτυχθεί και να προσελκύσει ως πηγή νοήματος τους νέους, η ελεύθερη βούληση ως δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα πρέπει να έχει κεντρικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο η ενδυνάμωση αλλά και η έκκληση για δράση στους νέους που ζητούν από τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς να λογοδοτήσουν. Οι νέοι Χριστιανοί δεν θα δεχτούν να βαδίσουν ως πρόβατα σε ένα απολίτικο τεραίν ως νομοταγείς πολίτες. Ενδεχόμενη τέτοια φόρμουλα θα τους απωθήσει. Πρέπει να τους επιτρέψουμε, ακόμη και να τους ενθαρρύνουμε να αμφισβητήσουν τους άδικους νόμους και κανόνες καθώς και την πολιτική, όπως και σε άλλους μη χριστιανούς νέους – όπως πράγματι θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας.

Ως Χριστιανός πιστεύω ότι είναι οι αποφάσεις μας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, μέσω του δώρου της ελεύθερης βούλησης, που διαμορφώνουν το μέλλον μας. Ως εκ τούτου, είμαστε υπεύθυνοι, επίσης ατομικά και συλλογικά, γι΄αυτό το μέλλον. Όταν ένας αυταρχικός όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέτει την καταναγκαστική δύναμη της αστυνομίας και του στρατού εναντίον του λαού του, υπολογίζει ότι αρκετοί θα επιλέξουν να υπακούσουν και ότι θα ξεπεράσουν σε μεγάλο βαθμό αυτούς που επιλέγουν να μην λυγίσουν.

Πιο πρόσφατα, αυτό περιλαμβάνει πλέον τη χρήση της θρησκείας του ίδιου του ρωσικού λαού. Ως Ορθόδοξος Χριστιανός ντρέπομαι για την υποστήριξη του Ρώσου Ορθόδοξου Πατριάρχη Κύριλλου σε έναν πόλεμο που σκοτώνει αθώους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Σίγουρα, στα μάτια του Θεού η ελεύθερη βούληση που παρέχεται σε αυτόν τον Πατριάρχη θα θεωρηθεί ότι χρησιμοποιείται ενάντια στις ίδιες τις διδασκαλίες του Χριστού.

Η καταπολέμηση αυτού του άδικου πολέμου έχει απασχολήσει πολλούς γενναίους Χριστιανούς στην Ρωσία που αντιτίθενται στον Πούτιν και τον Πατριάρχη Κύριλλο καθώς και στον ίδιο τον ουκρανικό λαό. Αλλά η ευθύνη να πολεμήσουμε αυτόν τον άδικο πόλεμο βαρύνει επίσης εμάς – και όχι μόνο τους πολιτικούς που μας κυβερνούν. Για τους Χριστιανούς που μπορούν να δουν καλύτερα από τους περισσότερους την ανηθικότητα και την αδικία που διέπραξε ο Πούτιν και ο υποχωρητικός Πατριάρχης του, η ευθύνη είναι έμφυτη.

Αλλά δεν είναι μόνο στον πόλεμο και στον αγώνα κατά των τυραννικών ηγετών που ο Θεός μας, που έδωσε ελεύθερη βούληση, απαιτεί από εμάς να αναλάβουμε την ευθύνη. Όλο και περισσότερο είναι προφανές ότι οι καθημερινές συνεχείς επιλογές μας ευθύνονται για την κλιματική αλλαγή, και αυτό οδηγεί στην καταστροφή του φυσικού κόσμου. Αυτός είναι ένας άλλος τομέας στον οποίο οι Χριστιανοί πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να διεκδικήσουν το ηθικό έδαφος. Αυτό δεν σημαίνει τυφλή αποδοχή των διατυπώσεων για τη διάσωση του πλανήτη μας από τους πολιτικούς, σημαίνει αμφισβήτηση της βιωσιμότητας των προτάσεών τους και διεκδίκηση πραγματικών λύσεων.

Η θυσία για το μεγαλύτερο καλό αποτελεί θεμελιώδες χριστιανικό αξίωμα. Η ελεύθερη βούλησή μας μάς αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο με την επιλογή της θυσίας εάν θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη μας από την τυραννία και την κλιματική αλλαγή. Νομίζω ότι μια χριστιανική αφήγηση που βασίζεται στην ευθύνη μας να απαιτούμε πραγματικές λύσεις, ακόμη και αν αυτές περιλαμβάνουν σημαντικές θυσίες, θα απασχόλησε τους νέους πολύ περισσότερο από ό,τι οι λανθασμένοι ισχυρισμοί των Πρασίνων ότι όλα μπορούν να επιτευχθούν χωρίς θυσίες, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών τιμών ενέργειας.

Εάν ο Χριστιανισμός πρόκειται να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο μας, δεν μπορεί να το κάνει απλώς κηρύττοντας το Ευαγγέλιο σε μια ολοένα και πιο ανιδιοτελή νεολαία. Καθώς αυτό είναι σημαντικό, οι νέοι αναζητούν επίσης καθοδήγηση από τον Χριστιανισμό για το πώς η πίστη και το δώρο του Θεού για ελεύθερη βούληση τους ενδυναμώνει και τους υποχρεώνει να κάνουν επιλογές και θυσίες και να κινητοποιηθούν για να σώσουν τον κόσμο μας και τους λαούς του.

*Ο Theo Theophanous είναι σχολιαστής και πρώην υπυργός των Εργατικών κυβερνήσεων της Βικτώριας.