Η Taryn Brumfitt, από την Αδελαΐδα, της οποίας ο αγώνας για την αποδοχή του σώματός της αποτέλεσε έμπνευση για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον Κόσμο που δεν είναι… μοντέλα, είναι η «Αυστραλή της Χρονιάς» (Australian of the Year) για το 2023, με τον ομοσπονδιακό πρωθυπουργό, Anthony Albanese, να της απονείμει τη σχετική διάκριση κατά την επίσημη τελετή που πραγματοποιήθηκε στην Καμπέρα την περασμένη Τετάρτη το βράδυ.
«Νέος Αυστραλός της Χρονιάς» (2023 Young Australian of the Year) ανακηρύχθηκε ο αστέρας των Socceroos, Awer Mabil, ο οποίος εργάζεται για τη βελτίωση της ζωής των προσφύγων.
Ως «Ηλικιωμένος Αυστραλός της Χρονιάς» (2023 Senior Australian of the Year) τιμήθηκε ο καθηγητής, Tom Calma, ο οποίος έχει περάσει δεκαετίες προσφέροντας τις υπηρεσίες του στη βελτίωση της ζωής των Ιθαγενών.
Ακόμη, ο τίτλος του «Εγχώριου Ήρωα της Αυστραλίας» (Australia’s Local Hero) απονεμήθηκε στον Amar Singh, ένας Σιχ (Sikh) από το δυτικό Σίδνεϊ που φροντίζει για τη σίτιση απόρων και υπερασπίζεται την ανεκτικότητα.
Οι διακρίσεις αποτελούν έναν «καθρέφτη» της σύγχρονης αυστραλιανής κοινωνίας, εξυμνώντας την πολυπολιτισμικότητα και τη διαφορετικότητα.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η «ΑΥΣΤΡΑΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ»
Η Taryn Brumfitt είναι σκηνοθέτης. Με το ντοκιμαντέρ «Embrace» (2016) διερεύνησε πώς έμαθε να αγαπάει το σώμα της και γιατί τόσες πολλές γυναίκες δεν είναι ικανοποιημένες με την εμφάνισή τους. Εδώ και έξι χρόνια έχει προβληθεί σε 190 χώρες.
Η 45χρονη μητέρα τεσσάρων παιδιών έχει επίσης γράψει τέσσερα βιβλία, που έγιναν μπεστ σέλερ, ενώ ίδρυσε την εταιρία μέσω της οργάνωσης «Body Image Movement» πριν δέκα χρόνια.
Το πιο πρόσφατο ντοκιμαντέρ της, «Embrace Kids», έχει ως στόχο να βοηθήσει τα παιδιά να εκτιμήσουν και να κατανοήσουν το σώμα τους.
Οι ταινίες, τα βιβλία και οι ομιλίες της εκτιμάται ότι έχουν «φτάσει» σε περισσότερους από 200 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η εμφάνισή της στη «δημόσια ζωή» έγινε ξαφνικά το 2013, όταν δημοσίευσε μια απλή φωτογραφία «πριν-μετά» στο Facebook, δείχνοντας πώς είχε αλλάξει το σώμα της. Η φωτογραφία αυτή -μια έκφραση αυτοαποδοχής- έγινε «viral» («ανάρπαστη» στο διαδίκτυο).
Η κα Brumfitt συνεχίζει την εκστρατεία για την αλλαγή της κουλτούρας της εικόνας του σώματος στην Αυστραλία και παγκοσμίως.
«Δεν γεννηθήκαμε μισώντας το σώμα μας … αυτό είναι κάτι που μας έχει διδάξει ο κόσμος», δήλωσε.
«Η ντροπή για το σώμα είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, και μας έχουν εκφοβίσει, και μας έχουν ντροπιάσει, ώστε να πιστεύουμε ότι το σώμα μας είναι το πρόβλημα».
«Τι θα γινόταν αν, αντί να ξοδεύουν πολύτιμο χρόνο και ενέργεια στον ‘πόλεμο ‘με το σώμα τους, οι νέοι μας ήταν ελεύθεροι να γίνουν οι ηγέτες, οι μεγάλοι στοχαστές και αυτοί που θα ‘αλλάξουν το παιχνίδι’ κάτι που χρειάζεται ο Κόσμος περισσότερο αυτή τη στιγμή;».
Εξήγησε ότι η προώθηση μιας υγιούς εικόνας σώματος δεν σημαίνει ενθάρρυνση της παχυσαρκίας.
«Πρόκειται για το πώς αισθανόμαστε, όλοι, για τους εαυτούς μας: το χρώμα του δέρματός μας, το ύψος μας, την ηλικία μας, το φύλο μας, τον μοναδικό μας εαυτό. Έχει να κάνει με το να μάθουμε να κινούμαστε, να τρέφουμε, να σεβόμαστε και να απολαμβάνουμε το σώμα μας».
«Επειδή δεν μπορείς να φροντίσεις κάτι που δεν αγαπάς».
«Δεν είναι τα σώματά μας που πρέπει να αλλάξουν, είναι η οπτική μας».
Η βράβευση της κα Brumfitt προκάλεσε και επικρίσεις, με κάποιους να υποστηρίζουν ότι άνθρωποι που μάχονται στην «πρώτη γραμμή» για την υγεία μας, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
Ο πρώην ραδιοφωνικός παρουσιαστής και δημοσιογράφος Mike Carlton, για παράδειγμα, την επέκρινε ως «κάποια που βγάζει λεφτά λέγοντας ότι είναι εντάξει να είσαι λίγο χοντρός».
Έλαβε ωστόσο καταιγισμό απαντήσεων, που ανέφεραν κυρίως ότι η εικόνα του σώματος και οι διατροφικές διαταραχές είναι μεγάλα ζητήματα στην Αυστραλία και αξίζουν να αναδειχθούν από έναν «Αυστραλό της Χρονιάς».
Η κα Brumfitt αγνοεί τους επικριτές της. «Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη γνώμη τους, αλλά έχουμε την επιλογή να την αγνοήσουμε», δήλωσε, μιλώντας στο ABC Radio Adelaide.
Έχουμε μια αποστολή, θα παραμείνουμε συγκεντρωμένοι και είμαι πραγματικά διακριτική ως προς το πού θα δώσω την ενέργειά μου … σταθερά στη διόρθωση ενός πραγματικά μεγάλου προβλήματος για τους μαθητές στην Αυστραλία μας».
ΤΑ… ΓΚΟΛ ΤΟΥ «ΝΕΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ» ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Ο Awer Mabil, ο οποίος κατάφερε με την οικογένειά του να διαφύγει από τον Eμφύλιο στο Σουδάν και να φτάσει στην Αυστραλία στα 10 του χρόνια, κατάφερε να γίνει ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της χώρας, παίζοντας για τους Socceroos και στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η εξέλιξη του 27χρονου είναι γνωστή σε αυτούς που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Διέπρεψε στην A-League με την Adelaide United πριν πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό. Τώρα αγωνίζεται στην τσεχική AC Sparta Prague.
Αγώνα δε δίνει ωστόσο μόνο εντός των γηπέδων. Ο κ. Mabil ενισχύει και τη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Barefoot to Boots», την οποία μάλιστα συνίδρυσε. Η «Barefoot to Boots» έχει ως στόχο τη βελτίωση της υγείας, της εκπαίδευσης και της ισότητας των φύλων μεταξύ των προσφύγων.
Παρέχει επίσης αθλητικό εξοπλισμό σε πρόσφυγες σε όλο τον Κόσμο (ως παιδί, ο ίδιος είχε αναγκαστεί να παίζει ποδόσφαιρο ξυπόλητος, με μπάλα φτιαγμένη από πλαστικές σακούλες, ρούχα κ.ά.).
Αφού η οικογένειά του δραπέτευσε από το Σουδάν, ο Awer Mabil, βρέθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό Kakuma της Κένυας πριν φτάσει στην Αυστραλία. Ένα χρόνο αφότου πέτυχε το όνειρό του να παίξει για τους Socceroos, η αδελφή του πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2019.
Έχει αναφέρει ότι καθώς γνώριζε πως αποτελούσε πρότυπο για τους νέους ανθρώπους, ειδικά για τους πρόσφυγες, τον ωθούσε να εργάζεται σκληρότερα.
Ο ίδιος είχε επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Ευρώπη με την ομάδα του, οπότε η μητέρα του και ο θείος του δέχθηκαν, εκ μέρους του, την τιμή στην Καμπέρα.
Σε ένα προηχογραφημένο μήνυμα, ο Awer Mabil ανέφερε ότι ο «σημαντικότερος» στόχος του είναι να βοηθήσει την επόμενη γενιά.
«Η Αυστραλία έδωσε σε μένα και την οικογένειά μου αυτή την ευκαιρία να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας», είπε.
«Είμαστε σε μια αποστολή να συνεχίσουμε να βοηθάμε τους λιγότερο τυχερούς και ‘γεμίζει η καρδιά μου’ όταν βοηθάμε τους ανθρώπους».
Στάθηκε ιδιαίτερα στην ψυχική υγεία των νέων και τους προέτρεψε να μιλούν για τα προβλήματά τους όταν δυσκολεύονται.
Φτάνοντας στην Αυστραλία, είπε ότι χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο ως τρόπο επικοινωνίας.
«Ήταν δύσκολο στην αρχή, επειδή ήρθαμε εδώ και δεν μιλούσαμε καθόλου Αγγλικά», είπε.
«Το ποδόσφαιρο ήταν σαν σωτήρας για μένα και ήταν ένας τρόπος να επικοινωνήσω».
«Για μένα, αυτό που προέχει είναι να είμαι καλός άνθρωπος. Πάντα σήμαινε πολλά για μένα να επιστρέφω πάντα στον καταυλισμό προσφύγων … για να προσπαθώ να είμαι εκεί για τα παιδιά … να κάνω τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν», τόνισε.
Ο «ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ»
Ο 69χρονος ακαδημαϊκός, καθηγητής, Tom Calma, «γέροντας» (elder) Kungarakan που γεννήθηκε στο Ντάργουιν, εργάζεται για περισσότερα από 45 χρόνια ως υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μία έκθεση-ορόσημο για την Κοινωνική Δικαιοσύνη που εκπόνησε το 2005 έδωσε το έναυσμα για τις συνεχιζόμενες προσπάθειες της Αυστραλίας να «κλείσει το χάσμα» (Closing the Gap) για την αντιμετώπιση των βαθιών επιπέδων φτώχειας και κακής υγείας στις κοινότητες των Ιθαγενών.
Έχει ηγηθεί εκστρατειών κατά του καπνίσματος, έχει συμπροεδρεύσει της επιτροπής Συμφιλίωσης της Αυστραλίας (Reconciliation Australia) και βοήθησε στο σχεδιασμό της πρωτοβουλίας «Φωνή στο Κοινοβούλιο» (Voice to Parliament).
Είναι πρύτανης (chancellor) του University of Canberra εδώ και 8 χρόνια και ήταν ο πρώτος Ιθαγενής Αυστραλός εταίρος (fellow) της Αυστραλιανής Ακαδημίας Επιστημών (Australian Academy of Science).
Όπως δήλωσε, ο πατέρας του ήταν πάντα η μεγάλη του έμπνευση. Πίστευε ότι η εκπαίδευση ήταν το «κλειδί »για την αντιμετώπιση των μειονεκτημάτων που βιώνουν οι Ιθαγενείς.
Αποδεχόμενος την τιμή, τόνισε ότι οι Αυτόχθονες Αυστραλοί έχουν, συνεχώς, απογοητευτεί από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και αντιμετωπίζονται ως προβλήματα.
Αναφέρθηκε στο επερχόμενο δημοψήφισμα για τη «Φωνή», λέγοντας ότι μια «διαρκής συνεργασία» με τις κοινότητες των Ιθαγενών -που θα τους επέτρεπε να συμβουλεύουν για τις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους- είναι ζωτικής σημασίας.
«Θέλω να απευθυνθώ ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους Αυστραλούς, επειδή είστε η δημογραφική ομάδα που στοχοποιείται με παραπληροφόρηση από ‘ειδήμονες’, που είτε είναι κακώς πληροφορημένοι, είτε έχουν κακόβουλη πρόθεση σχετικά με τη ‘Φωνή’», είπε.
«Η ‘Φωνή’ είναι συμβολική, καθώς περιλαμβάνει όλα τα Πρώτα Έθνη μας στο ιδρυτικό έγγραφο της χώρας μας.
«Αντιμετωπίζει την αδικία του αποκλεισμού τους στο παρελθόν και παρέχει ‘ίαση’».
«Οι πολιτικές πολύ συχνά γίνονται για τους ανθρώπους των Πρώτων Εθνών, αλλά όχι με τη συνεργασία τους».
Ο «ΕΓΧΩΡΙΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ»
Ο Amar Singh, 41 ετών, είναι γενειοφόρος και φοράει τουρμπάνι, όπως οι περισσότεροι άνδρες της πίστης του.
Ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση «Turbans 4 Australia» αφού υπέστη ρατσιστικές προσβολές λόγω της εμφάνισης και του ντυσίματός του.
Αποφάσισε ότι ήθελε να βοηθήσει τους ανθρώπους να δουν πέρα από τα θρησκευτικά και πολιτιστικά στερεότυπα.
Έτσι, άρχισε να οργανώνει «πακέτα» για ανθρώπους που δυσκολεύονταν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Με τον τρόπο αυτό, βοήθησε να γεφυρωθούν χάσματα στην κοινότητά του.
Κάθε εβδομάδα, το «Turbans 4 Australia» συσκευάζει και διανέμει έως και 450 καλάθια με τρόφιμα και είδη παντοπωλείου για ανθρώπους στο δυτικό Σίδνεϊ.
Ο κ. Singh έγινε ευρύτερα γνωστός όταν η φιλανθρωπική του οργάνωση άρχισε να προμηθεύει κοινότητες που επλήγησαν από καταστροφές: αγρότες σε περίοδο ξηρασίας, θύματα πλημμυρών στο Λίσμορ, οικογένειες που έπεσαν θύμα πυρκαγιάς στη νότια ακτή της Νέας Νότιας Ουαλίας και κατοίκους του κεντρικού Κουίνσλαντ που επλήγησαν από τον κυκλώνα Μάρσια.
Αποδεχόμενος την τιμή, δήλωσε ότι δεν το πιστεύει.
«Είμαι ένας άνθρωπος που πάλεψε να βρει τη θέση του στην Αυστραλία, έναντι της μοναξιάς και της απομόνωσης, ερχόμενος σε μια νέα χώρα με μια βαλίτσα ως 15χρονος – και να που βρίσκομαι σήμερα», υπογράμμισε.
«Κάθε παιδί ιέλω να είναι περήφανο για το φαγητό του, τη γλώσσα του, τον πολιτισμό του και την εμφάνισή του».
«Ως ενεργό μέλος μιας θρησκευτικής κοινότητας, το όνειρό μου είναι να δω Αυστραλούς, από όλες τις θρησκείες, τα θρησκεύματα και το υπόβαθρο να αντιμετωπίζονται ισότιμα».
«Δεν θέλω να κρίνεται κάποιος για τη χιτζάμπ ή το τουρμπάνι του – είμαστε όλοι άνθρωποι, όλων το αίμα είναι κόκκινο».
