ΤΗΝ εθνική Αυστραλίας του Άγγελου Ποστέκογλου, την είδαμε, την αναλύσαμε, και ομόφωνα συμφωνήσαμε ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιλέξει…
Νιάτα, δροσιά, αισιοδοξία για το μέλλον…
ΑΠΟ το μεσημέρι της Δευτέρας που πέρασε, ξέρουμε και τους “23” που επέλεξε ο Φερνάντο Σάντος, για την “επίσημη αγαπημένη” και εδώ η κατάσταση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη…
Αντίθετη, γιατί ούτε λόγος να γίνεται για νιάτα, δροσιά, αισιοδοξία…
Πλην, βέβαια, κάποιων εξαιρέσεων…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και επειδή εκτιμώ αφάνταστα τον Πορτογάλο μας, θα συμφωνήσω άνευ σχολίων με τις επιλογές του.
Και θα χειροκροτήσω και την απόφασή του να πάρει στη Βραζιλία και τον “υπερήλικα” ποδοσφαιρικά, Γιώργο Καραγκούνη.
Έναν ποδοσφαιριστή, που για το ποδόσφαιρό μας είναι φαινόμενο!
Φαινόμενο αγωνιστικής αυταπάρνησης, πάθους, προσφοράς και αγάπης για την φανέλα με το κυανόλευκο εθνόσημο.
ΜΕ το Μουντιάλ να πλησιάζει (12 Ιουνίου η πρεμιέρα), όλο και φουντώνουν οι συζητήσεις για το ποιος θα σηκώσει το βαρύτιμο έπαθλο…
-Ποιον θα κερδίσει και από ποιον θα χάσει η Αυστραλία…
-Πόσο εύκολα θα προκριθεί η Ελλάδα με εύκολες (;;) νίκες επί της Κολομβίας, της Ιαπωνίας και της Ακτής Ελεφαντοστού…
Η “ποδοσφαιρική παράνοια” σε όλο της το μεγαλείο”…
Αυτή όμως δεν είναι και η άγρια ομορφιά της “στρόγγυλης θεάς”;
ΚΑΘΕΣΑΙ στον καναπέ σου…
Ρίχνεις τις “Χριστοπαναγίες” σου…
Απολύεις και προσλαμβάνεις προπονητές και έχεις και το έτερον ήμισυ να σου την σπάει με ερωτήσεις του είδους…
“Αυτόν τον μελαχρινό με τον ωραίο κ@λο, πως τον λένε;”.
Η “ποδοσφαιρική παράνοια” σε όλο της το μεγαλείο και πολύ μου αρέσει…
ΕΚΕΙΝΟ που με ενοχλεί ελαφρώς, είναι οι ερωτήσεις:
“Εσύ που ξέρεις… Ποιος θα το πάρει τελικά;”
Αν ήξερα ρε παιδιά θα είχα ποντάρει όλες τις καταθέσεις μου στις Ελβετικές τράπεζες, πάνω στον/στην νικητή/τρια και θα έκανα μόνιμες διακοπές στις Μπαχάμες.
ΤΑ προγνωστικά τα απεχθάνομαι γενικά.
Γιατί η μπάλα είναι συχνά και “πόρνη” και σου επιφυλάσσει κάτι εκπλήξεις… νααααα!
ΜΟΥ αρέσει, όμως, να εκφράζω ελεύθερα την γνώμη μου για το ΠΟΙΟΣ θέλω να κερδίσει το Μουντιάλ που ξεκινάει τον άλλο μήνα.
-Θέλω για παράδειγμα την νικήτρια να είναι λάτιν (λέγε με Βραζιλία ή Αργεντινή)…
-Την θέλω να προέρχεται από χώρο δυτικά της Ευρώπης (λέγε με Ισπανία)…
ΟΛΑ αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι δεν θα προκριθούν στον τελικό Ελλάδα και Αυστραλία…
Τότε τα “θέλω” μου και οι επιθυμίες μου αλλάζουν…
ΚΑΙ το μέγα δίλημμα προκαλεί ίλιγγο…
-Να το πάρει η Αυστραλία με Αθηναίο τεχνικό στον πάγκο της;
-Ή η Ελλαδάρα μας με Πορτογάλο που δηλώνει Έλληνας και θυμίζει τον πατέρα ή τον θείο, σε κάποιους από εμάς;
ΓΙ’ ΑΥΤΟ περιμένω με λαχτάρα την σέντρα της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής γιορτής του πλανήτη Γη.
Γιατί κάνεις ότι θέλεις, όπως θέλεις και λογαριασμό δεν δίνεις σε κανέναν, όταν το τόπι κυλάει στο φρεσκοκομμένο χορτάρι…
Είναι ο “ποδοσφαιρικός πυρετός” που σε παρασύρει…
Η “ποδοσφαιρική παράνοια” που λέω κι εγώ…
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ τις ποδοσφαιρικές του περιπλανήσεις, ο Νοεζηλανδός επιθετικός Σέιν Σμελτζ, εγκαταλείπει την Πέρθη και θα αναζητήσει… δόξα στο Σίδνεϊ, φορώντας στο νέο πρωτάθλημα την “ουρανί” φανέλα.
ΜΕΤΑ την απόκτηση του Μπέρνι Αμίνι από την πρώην ομάδα του, τους Μάρινερς, ο Άρνολντ ενισχύει επιθετικά την νέα του ομάδα Σίδνεϊ Φ.Κ., αλλά θα περίμενα περισσότερη… “φαντασία” στους μεταγραφικούς του στόχους.
ΚΑΛΟΣ επιθετικός ο Σμελτζ, δεν λέω…
Και από τους κορυφαίους στην μικρή ιστορία του νέου εθνικού λιγκ.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι ΗΤΑΝ καλός παίκτης!
Τι σημαίνει αυτό;
Απλή η απάντηση…
Ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πια!
Η προσφορά του στην ουραγό Πέρθη του πρωταθλήματος που έληξε, ήταν πολύ μικρή…
Και είχε και προβλήματα με τραυματισμούς.
Υπολογίζω ότι ο “Αρνί” ξέρει τι κάνει.
Ξέρει όμως;
Η Ατλέτικο Μαδρίτης πήρε το “χ” που ήθελε μέσα στο “Κάπ Νου”, σπίτι της Μπαρτσελόνα και μετά από 18 χρόνια, πανηγύρισε την κατάκτηση του 10ου πρωταθλήματος.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι τα όσα διάβασα για “ποδοσφαιρικό πολιτισμό”, με τους ηττημένους Καταλαλανούς να χειροκροτούν μετά το τέλος του αγώνα τους Μαδριλένους…
ΕΝΤΑΞΕΙ, μην τρελαθούμε…
Οι φίλαθλοι και οι οπαδοί, είναι περίπου ίδιοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οι της Μπαρτσελόνα χειροκρότησαν την Ατλέτικο της Μαδρίτης γιατί μισούν την συμπολίτισσά της Ρεάλ!
ΟΣΟ τραβηγμένο και αν ακούγεται, είναι αλήθεια….
Και με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ να πλησιάζει (το Σάββατο στη Λισαβόνα), το μίσος των Καταλανών για την μισητή Ρεάλ, μετατρέπεται σε χειροκρότημα για την Ατλέτικο…
ΝΑΙ, κρατάει χρόνια αυτή η αντιπαλότητα, η κορυφαία ίσως στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και τις ρίζες της δεν θα πρέπει να τις αναζητήσει κάποιος σε ποδοσφαιρικές διάφορες…
Πολιτικό είναι το πρόβλημα.
Βαθιά πολιτικό…
Η Ρεάλ ήταν πάντα η αγαπημένη ομάδα του ισχυρού πολιτικού κατεστημένου, της βασιλικής οικογένειας, του αδίστακτου φασίστα δικτάτορα Φράνκο…
Και στην αντίπερα όχθη η ομάδα του λαού, των αυτονομιστών…
Αν σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία, βρείτε και διαβάστε στο διαδίκτυο την ιστορία και το παρασκήνιο της απίστευτης αυτής κόντρας.
ΚΑΙ πάω στοίχημα ότι χάσει, κερδίσει στον Σαββατιάτικο τελικό η Ατλέτικο, θα την χειροκροτήσετε…
ΚΑΙ πάω άλλο ένα στοίχημα, ότι η πρώτη που έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην “ομάδα του λαού”, Μακάμπι Τελ Αβίβ, για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με την νίκη της επί της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι η Μπαρτσελόνα!
ΘΑ μου πείτε, “μα είναι σωστό να ανακατεύεται η πολιτική με τον Αθλητισμό;”
Αν μου βρείτε τι είναι σωστό στο χώρο της πολιτικής και του αθλητισμού, τότε θα απαντήσω…
ΩΣ τότε ρίξτε μια ματιά στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη και θα δείτε ότι χέρι, χέρι πάνε τα δυο τους…
ΚΑΙ αν δεν το γνωρίζετε, ρωτήστε να μάθετε γιατί στην Κύπρο “σκοτώνονται” Ομόνοια με ΑΠΟΕΛ, στην Ιταλία οι φασίστες της Λάτσιο με τους κομμουνιστές της Λιβόρνο και πάει λέγοντας, σε κάθε γωνία του πλανήτη…
ΚΑΙ επειδή ρώτησα πιο πάνω, τι είναι σωστό στον χώρο της πολιτικής και του αθλητισμού, να ένα ακόμη παράδειγμα ανύπαρκτης ηγεσίας στην κορυφή της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας (FIFA).
Ο πρόεδρος της, Σεπ Μπλάτερ, παραδέχτηκε προ ημερών ότι
«ήταν λάθος η επιλογή του Κατάρ, για να διοργανώσει το Μουντιάλ του 2022».
ΜΕΤΑ από ένα ατέλειωτο παρασκήνιο λαμογιάς, βρόμικων συναλλαγών, και δωροδοκιών, ο ηγέτης (;;) της κορυφαίας ποδοσφαιρικής αρχής, παραδέχτηκε δημόσια ότι «ήταν λάθος»…
Για τέτοια σοβαρότητα μιλάμε…
Για να μην επαναλάβω ότι το λάθος αυτό, στοίχισε στην Αυστραλία (σε εμάς τους φορολογούμενους δηλαδή) $45 εκ!!
