Η ΕΛΛΑΔΑ, μια χώρα με ιστορία περίπου 6000 ετών, έχει επιβιώσει από τη φθορά του χρόνου. Όσες φορές κι αν έχει αποδεκατιστεί, ερημωθεί ή βρισκόταν πριν την εξόντωση, βρήκε τα μέσα για να επιβιώσει. Συνέβαλε στον κόσμο της γνώσης, επηρέασε την ανθρωπότητα και ενθάρρυνε τη μάθηση σε περιόδους σκότους. Ένας φάρος φωτός, παθιασμένος, ευμετάβλητος, φλογερός, ένας έρωτας της ζωής, με τη θέληση να είσαι ελεύθερος είναι όλα τα συστατικά του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας ή να νιώθεις Έλληνας. Πριν από περίπου 200 χρόνια, η δάδα της ελευθερίας έκαιγε λαμπρά στις καρδιές και τα μυαλά όσων ζούσαν εντός των συνόρων της Ελλάδας, ήταν μια εποχή όπου οι παλιές δυνάμεις φθίνουν και νέες αυτοκρατορίες αναδύονταν. Μια εποχή που οι σκλαβωμένοι μπορούσαν να προσβλέπουν σε κάποιο βαθμό ελευθερίας από την καταπίεση.

Εμείς που είμαστε ελεύθεροι σήμερα, δίνουμε ελάχιστη προσοχή στο τι σημαίνει να είμαστε ελεύθεροι, γιατί ζούμε μέσα στις ανέσεις μιας νομοταγούς κοινωνίας. Αφαιρέστε αυτές τις ελευθερίες και η επιθυμία και το πάθος του να είμαστε ελεύθεροι θα ανάψουν τις φωτιές βαθιά μέσα στις εσοχές του μυαλού μας. Στον Δυτικό κόσμο, αυτές οι επιθυμίες για την ελευθερία δοκιμάστηκαν πρόσφατα κατά τη διάρκεια των ετών της πανδημίας Covid-19. Σκάψτε αρκετά βαθιά και θα διαπιστώσετε ότι ο καθένας από εμάς έχει έναν σύνδεσμο με έναν λαό που λαχταρούσε την ελευθερία με κάθε κόστος, έναν λαό που παρά τις κακουχίες που υπέμεινε, διατήρησε και ξεσηκώθηκε για να απαλλαγεί από τα δεσμά της καταπίεσης και τον ζυγό της υποδούλωσης.

Ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία ζούμε, το πράττουμε γνωρίζοντας ότι ως πολίτες συμβάλλουμε στην ασφάλεια, την οικονομική ανταγωνιστικότητα, την άμυνα, το δίκαιο, την κοινότητα και τον πολιτισμό της. Όσοι από εμάς έχουμε ενστερνιστεί τις αξίες, τους νόμους και τον πολιτισμό της υιοθετημένης χώρας μας -της Αυστραλίας στην περίπτωσή μου- όπως οι Αγγλοσάξονες, οι Σκανδιναβοί, οι Σλαβικοί λαοί, οι Ασιάτες, οι Αφρικανοί, οι Ινδοί, οι Ρώσοι, οι λαοί της Μέσης Ανατολής και των χωρών του Ειρηνικού, το έκαναν χωρίς να παραβλέψουν τους προγονικούς μας δεσμούς με το παρελθόν μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσοι εγκατέλειψαν τις ακτές της Ελλάδας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσα χρόνια πριν για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, άφησαν πίσω τους ένα αβέβαιο περιβάλλον, μια εποχή δυστυχίας, πείνας, άσχημων συνθηκών διαβίωσης, λιμού και έλλειψης απασχόλησης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν πλέον φύγει, αφήνοντας πίσω τα παιδιά τους που διάγουν ήδη μια ζωή ελευθερίας και απολαμβάνουν τους καρπούς των παππούδων και των γονέων τους αγωνιζόμενοι και οι ίδιοι να επιβιώσουν.

Επιπλέον, δεν πιστεύω ότι πρέπει να γεννηθείς στην Ελλάδα, να έχεις ελληνική κληρονομιά ή προγονικούς δεσμούς για να νιώσεις Έλληνας. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα μη Ελλήνων που ένιωσαν ότι είναι Έλληνες στην καρδιά και ταυτίζονται με τους Έλληνες χωρίς να χάσουν από τα μάτια τους τη δική τους πολιτιστική ταυτότητα. Πολλοί που έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα την έχουν κάνει σπίτι τους ή/και έχουν συνταξιοδοτηθεί εντός των συνόρων της, για να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους.

Η ζωή είναι αυτό που είναι και την αξιοποιούμε στο έπακρο ζώντας μέσα σε ένα κουκούλι νόμων που έχουν σχεδιαστεί για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από καταπίεση, τυραννία και ανείπωτες δυστυχίες. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το κουκούλι, θα βρούμε ακόμα κλώνους που έχουν την ικανότητα να περιορίζουν ελευθερίες που κάποτε ήταν γνωστές σε μια περασμένη εποχή. Αυτά τα σκέλη είναι τόσο λεπτά και λεπτά που είναι σχεδόν αόρατα, αλλά παραμένουν στη θέση τους ως υπενθύμιση ότι αυτή τη στιγμή όλες οι ελευθερίες μας μπορούν να εξαφανιστούν. Η απάντηση για να κρατήσουμε μακριά αυτά τα λεπτά σκέλη είναι η επαγρύπνηση.

 

*Ο Παναγιώτης Αδάμης είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και σχολιαστής Κοινωνικών Μέσων. Είναι συνταξιούχος του Αυστραλιανού Στρατού και σύμβουλος Εκπαίδευσης. Διαχειρίζεται την ιστοσελίδα abalinx.com