Ήχοι υπερκόσμιοι αλλά και ζεστά ανθρώπινοι πλημμύρισαν την Κυριακή το βράδυ την κεντρική αίθουσα συναυλιών του Δημαρχείου Μελβούρνης. Όταν η θεϊκή φωνή της Μαρίας Φαραντούρη φλερτάριζε με τις αισθησιακές νότες που ο Charles Lloyd άφηνε να ξεχυθούν από το σαξόφωνό του, το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο μία εκπληκτική ηχητική εμπειρία. Ήταν επίσης μία δυναμική διαπολιτιστική δήλωση, η απόλυτη απόδειξη ότι η τέχνη παντρεύει πολιτισμούς και όταν σ’ αυτό το πάντρεμα πρωταγωνιστές είναι βιρτουόζοι όπως η Φαραντούρη και ο Lloyd τότε το αποτέλεσμα είναι έξοχο.
Η συγκεκριμένη συναυλία πού έφερε τον τίτλο The Greek Project, παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Τζαζ Μελβούρνης και έγινε δυνατή χάρη στην στήριξη της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας και πρέπει να ομολογήσω ότι για μένα αποτελεί μία από τις καλύτερες συναυλίες που ο ομογενειακός φορέας έχει διοργανώσει ατ τελευταία πέντε χρόνια.
Η αίθουσα του Δημαρχείου ήταν κατάμεστη και η ανταπόκριση του κοινού στην μουσική πανδαισία των ερμηνευτών άγγιζε τα όρια της αποθέωσης.
Παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια και συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη, ταξίδευαν από την συγκινησιακά φορτισμένη λύρα του έξοχου Σωκράτη Σινόπουλου, στους γεμάτους πάθος και δυναμισμό ρυθμούς που ο ντραμίστας Eric Harland, με μεγάλη δεξιοτεχνία δημιουργούσε.
Και πάνω που έλεγες ότι αυτό το μουσικό ταξίδι έφτανε στο αποκορύφωμά του ο πιανίστας Τάκης Φαράζης επενέβαινε για να βάλει το δικό του μελωδικό άγγιγμα και να προσκαλέσει τις βαθιές νότες από το διπλό μπάσο του Reuben Rogers, να βάλουν τη δική τους σφραγίδα σε αυτόν τον διαπολιτιστικό μουσικό διάλογο. Με δύο κουβέντες…
Μία παράσταση σκέτη μαγεία!
