Με τους Εργατικούς να κερδίζουν τις εκλογές και στη Νέα Νότια Ουαλία, πλέον όλες οι κυβερνήσεις, σε πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο, είναι «κόκκινες», με εξαίρεση της Τασμάνια.

Τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, ήταν όταν ο Kevin Rudd έγινε ομοσπονδιακός πρωθυπουργός, το 2007 και το Εργατικό Κόμμα είχε τα ηνία σε όλη τη χώρα.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις;

Όπως επεσήμανε σε άρθρο του στο The Conversation, o Frank Bongiorno, καθηγητής Ιστορίας, στο College of Arts and Social Sciences του Australian National University, το «κόκκινο» κυριαρχεί στον εκλογικό χάρτη της Αυστραλίας, με πέντε Πολιτείες (Νέα Νότια Ουαλία, Βικτώρια, Κουίνσλαντ, Νότια Αυστραλία, Δυτική Αυστραλία) και δύο Περιοχές (Βόρεια Περιοχή και Περιοχή της Πρωτεύουσας), να έχουν εργατικές κυβερνήσει, μόνο η Τασμάνια παραμένει «γαλάζια».

Υπό τον τίτλο, Australia is now almost entirely held by Labor – but that doesn’t necessarily make life easier for leaders (Η Αυστραλία ανήκει πλέον σχεδόν εξ ολοκλήρου στους Εργατικούς – αλλά αυτό δε διευκολύνει απαραίτητα τους ηγέτες), ο καθηγητής Bongiorno γράφει ανάμεσα σε άλλα:

«Μοιάζει με καλή εποχή για τους Εργατικούς … η τελευταία φορά -και μάλιστα η μοναδική- που ήταν στην εξουσία και στις εννέα δικαιοδοσίες της Αυστραλίας ήταν για λίγους μήνες μεταξύ των τελών Νοεμβρίου του 2007 και των αρχών Σεπτεμβρίου του 2008, μεταξύ της ομοσπονδιακής νίκης του Kevin Rudd και της ήττας του Alan Carpenter από τον Colin Barnett στη Δυτική Αυστραλία λίγο περισσότερο από εννέα μήνες αργότερα».

«Τα κόμματα που προέρχονται από δεξιά έχουν επίσης μόνο μία φορά, από το 1910 και μετά, βρεθεί στην εξουσία παντού: για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, το 1969-70, μεταξύ μιας νίκης στην Τασμάνια και μιας ήττας στη Νότια Αυστραλία. Εκείνη την εποχή, ο πήχης ήταν λίγο πιο χαμηλά από ό,τι σήμερα, καθώς ούτε η Βόρεια Περιοχή, ούτε η Περιοχή της Πρωτεύουσας είχαν αποκτήσει ακόμη αυτοδιοίκηση. Η Αυστραλία είχε έξι δικαιοδοσίες εντός χώρας, όχι τις οκτώ που έχει σήμερα».

«Ένα προφανές ερώτημα που πρέπει να θέσει κανείς σε σχέση με αυτές τις συνθήκες είναι κατά πόσον έχουν σημασία για τις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις. Είναι, για παράδειγμα, ευκολότερο για μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση εάν οι Πολιτείες και οι Περιοχές κυβερνώνται από το ίδιο κόμμα; Είναι καλύτερο για μια πολιτειακή κυβέρνηση αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει την ίδια (πολιτική) χροιά;».

«Όπως σε τόσα πολλά ακόμη ιστορικά ερωτήματα, η απάντηση δεν είναι απλή».

«Αν η διακυβέρνηση από ένα κόμμα είναι σπάνια για όλη την Αυστραλία, η κατάσταση κατά την οποία ένα κόμμα έχει καταστεί σχεδόν κυρίαρχο σε εθνικό επίπεδο δεν είναι. Η δεκαετία του ’80, για παράδειγμα, ήταν μια δεκαετία των Εργατικών με τρόπους που επεκτάθηκαν πολύ πέρα από την επικράτηση της κυβέρνησης Hawke. Οι Εργατικοί ήταν επίσης στην εξουσία στη Νέα Νότια Ουαλία, τη Βικτώρια, τη Νότια Αυστραλία και τη Δυτική Αυστραλία για μεγάλο μέρος της δεκαετίας».

«Στη δεκαετία του ’90, υπήρξε κάτι σαν αντιστροφή. Ξεκινώντας από τη Νέα Νότια Ουαλία το 1988, και οι τέσσερις αυτές Πολιτείες ‘πέρασαν’ στον Συνασπισμό ή τους Φιλελεύθερους μέχρι το 1993. Για να εξισορροπηθούν λίγο τα πράγματα, οι Εργατικοί κέρδισαν την εξουσία στην Τασμάνια (σε συμφωνία με τους Πράσινους Ανεξάρτητους) και το Κουίνσλαντ το 1989. Αλλά όταν η κυβέρνηση του John Howard ανέλαβε την εξουσία τον Μάρτιο του 1996, είχε απομείνει μόνο μία κυβέρνηση Εργατικών στην Αυστραλία, αυτή του Bob Carr στη Νέα Νότια Ουαλία, η οποία είχε επιστρέψει στην εξουσία το προηγούμενο έτος».

Σε κάθε περίπτωση, ανέφερε ο καθηγητής Bongiorno, «η ιστορία των έντονων διαφωνιών μεταξύ ομοσπονδιακών και πολιτειακών κυβερνήσεων της ίδιας (πολιτικής) χροιάς είναι σχεδόν τόσο μεγάλη όσο και η ιστορία του ίδιου του δικομματικού συστήματος».

«Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερνήσεις … ανεξαρτήτως του χρώματος τους, έχουν ισχυρό κίνητρο να συνεργάζονται … Εν τω μεταξύ, οι σχέσεις του Scott Morrison τόσο με την Gladys Berejiklian, όσο και με τον Dominic Perrottet αποκαλύπτουν πόσο δυστυχισμένες μπορούν να καταστούν οι ‘πολιτικές οικογένειες’».

«Ο Anthony Albanese δεν θα θεωρήσει τίποτα δεδομένο στις σχέσεις του με τις εργατικές κυβερνήσεις των Πολιτειών και των Περιοχών», κατέληγε ο καθηγητής Bongiorno στο άρθρο του στο The Conversation, συμπληρώνοντας ότι και οι πολιτειακοί πρωθυπουργοί γνωρίζουν καλύτερα από το να περιμένουν ευνοϊκή μεταχείριση άνευ όρων.

Υπενθυμίζεται ότι μετά τη «πλήρη διακυβέρνηση» το 2007, σύμφωνα με το Wikipedia, οι Εργατικοί έχασαν οριακά την κυβέρνηση στη Δυτική Αυστραλία στις πολιτειακές εκλογές του 2008 και στη Βικτώρια στις πολιτειακές εκλογές του 2010. Οι απώλειες αυτές επιδεινώθηκαν περαιτέρω από τις ήττες στη Νέα Νότια Ουαλία το 2011, στο Κουίνσλαντ το 2012, στη Βόρεια Επικράτεια το 2012, στην Ομοσπονδιακή το 2013 και στην Τασμάνια το 2014.

Η δημοσιογράφος Caroline Riches, επικαλούμενοι ειδικούς αναλυτές, έγραψε στο SBS, ότι η κυριαρχία των Εργατικών θα μπορούσε να είναι καλή για την πρόοδο πολιτικών ζητημάτων, αλλά θα μπορούσε να περιπλέξει άλλα ζητήματα.

«Η εκπροσώπηση τόσων πολλών εργατικών κυβερνήσεων … θα βοηθήσει σίγουρα στην αύξηση της συνοχής και ίσως στην εστίαση σε ορισμένα από αυτά τα μεγάλα εθνικά θέματα», δήλωσε στο SBS News ο Richard Denniss, εκτελεστικός διευθυντής του The Australia Institute.

Μεταξύ των θεμάτων αυτών είναι, για παράδειγμα, η χρηματοδότηση των σχολείων και των νοσοκομείων ή ο τρόπος με τον οποίο τα φορολογικά έσοδα κατανέμονται μεταξύ των πολιτειών.

«Θα είναι πιο δύσκολο για όλους να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την αδυναμία επίλυσης αυτών των πραγμάτων. Έτσι, νομίζω ότι υπάρχει μια πραγματική ευκαιρία εκεί», είπε ο κ. Denniss.

Ο ομογενής πρώην στρατηγικός σύμβουλος του Εργατικού Κόμματος της Αυστραλίας, Kosmos Samaras, νυν διευθυντής στρατηγικής και εκστρατειών της Redbridge Group, πιστεύει ότι οι λιγότερες εσωτερικές διαμάχες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πιο προοδευτική πολιτική δράση, ιδίως σε θέματα Κλίματος και μετάβασεις σε βιώσιμη ενέργεια.

Από την άλλη, θα είναι πλέον πιο δύσκολο για τους Εργατικούς να κατηγορήσουν τους Φιλελεύθερους για την έλλειψη δράσης για το Κλίμα, πρόσθεσε ο κ. Denniss.

Θα προκύψουν, είπε, διαφωνίες για διάφορα ζητήματα, οι οποίες «εσωκομματικά» μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εξηγηθούν με τους ψηφοφόρους να παρακολουθούν… στενά.

Και αν η Ιστορία επαναληφθεί, το πολιτικό εκκρεμές θα μπορούσε να αρχίσει να μετατοπίζεται πίσω προς τους Φιλελεύθερους ήδη από το 2024, με τις πολιτειακές εκλογές να αναμένονται στο Κουίνσλαντ.