Για πρώτη φορά, μετά από τρία χρόνια, οι Έλληνες της Αυστραλίας θα γιορτάσουν το Πάσχα όπως τον παλιό καλό καιρό. Ο κορονοϊός παραμένει, βέβαια, ανάμεσά μας και πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί, αλλά δεν μας απειλεί όπως τα προηγούμενα χρόνια (κυρίως, λόγω του εμβολιασμού των περισσοτέρων).

Δυστυχώς, για πολλούς Έλληνες της Αυστραλίας το Πάσχα δεν θα είναι μέρα χαράς.

Είναι πολλοί οι ομογενείς που αυτή την μεγάλη μέρα θα την περάσουν φτωχικά και σε συνθήκες μοναξιάς.

Ευτυχώς για το πασχαλινό τραπέζι μη προνομιούχων ομογενών φρόντισε και πάλι φέτος το Κέντρο Πρόνοιας της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας.

Μάλιστα, σε κάποιους δόθηκαν μέχρι και τσουρέκια και κόκκινα αβγά.

«Ο αριθμός των ατόμων που μας ζήτησαν βοήθεια για φέτος είναι αυξημένος κατά 10%» λέει στον «Νέο Κόσμο» ο Γιάννης Πηλαλίδης από το Κέντρο Πρόνοιας της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας.

«Μάλιστα, για πρώτη φορά φέτος δεν μας ζητούν τρόφιμα, αλλά και χρήματα» μας είπε ο κ. Πηλαλίδης.

Κατά τον ίδιο είναι άτομα όλων των ηλικιών.

«Περίπου το 30% είναι ηλικιωμένοι που έχουν παιδιά μπλεγμένα με τον τζόγο ή τα ναρκωτικά» μας είπε και πρόσθεσε: «Οι υπόλοιποι είναι οικογένειες και γυναίκες. Και εδώ το πρόβλημα είναι το ίδιο: ναρκωτικά και τζόγος».

Εντύπωση προκαλεί η δήλωση του κ. Πηλαλίδη για τους λεγόμενους «νεοφερμένους ‘Ελληνες».

«Μόνο μια χρονιά, στην αρχή της πανδημίας, είχαμε αιτήματα από νεοφερμένους. Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί έρχονται να βοηθήσουν άλλους συνανθρώπους μας που πάσχουν» τόνισε.

«Το Κέντρο Πρόνοιας αναγνωρίζει την τεράστια ανάγκη υποστήριξης συνανθρώπων μας που πλήττονται από την φτώχεια, και συγκεντρώσει τρόφιμα, προκειμένου να τα διαθέσει κατά τις ημέρες των εορτών του Πάσχα σε ομογενείς με σοβαρά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα μας λέει ο κ. Πηλαλίδης.

Μάλιστα, η παροχή βοήθειας σε πολλές οικογένειες (όχι μόνο Έλληνες ή ορθόδοξους αλλά σε όλες), γίνεται καθ’ όλο τον χρόνο.

O ΑΡΧΙΕΠΙΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και κατάνυξης, τελέστηκε το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης, 13 Απριλίου, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Σίδνεϊ, η Ακολουθία των Αγίων Παθών του Κυρίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Μακαρίου.

Στο τέλος της Ακολουθίας, ο Σεβασμιώτατος ομίλησε καταλλήλως για το Θείο Δράμα και απηύθυνε λόγους πνευματικής οικοδομής προς τους παριστάμενους πιστούς, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Σίδνεϊ, κ. Ιωάννης Μαλλικούρτης. Κατ’ αρχάς, αναφέρθηκε επιγραμματικά στις δώδεκα ευαγγελικές περικοπές που αναγνώσθηκαν, οι οποίες περιγράφουν τα γεγονότα από τη σύλληψη έως και την ταφή του Χριστού.

Στη συνέχεια, επικέντρωσε την προσοχή του στο συναίσθημα της μοναξιάς που διακρίνεται να διακατείχε τον Ιησού ήδη από τον Κήπο των Ελαιών, όπου προσευχήθηκε για τελευταία φορά, έως και τη Σταύρωσή Του στον Γολγοθά. Υπενθύμισε ότι κάτω από τον Σταυρό είχαν παραμείνει μόνο η Παναγία και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν εξαφανιστεί. Τότε ο Κύριος απευθύνθηκε στον Ιωάννη

με τον λόγο: «Ἰδοὺ ἡ µήτηρ σου», αναθέτοντας στον αγαπημένο μαθητή Του να προστατεύει τη μητέρα Του. Ο Αρχιεπίσκοπος εξήγησε ότι ο Χριστός, με τον παραπάνω λόγο, θέλησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη Του προς τον Ιωάννη τον Θεολόγο, αναγνωρίζοντας ότι μόνο εκείνος παρέμεινε δίπλα Του ως το τέλος και Του συμπαραστάθηκε στη μοναξιά Του.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος σημείωσε πως «καθώς μελετώ τα Ευαγγέλια και προσπαθώ να τα ερμηνεύσω και να τα φιλοσοφήσω, καταλήγω στο ότι οι πόνοι που προέρχονται από τα καρφιά ίσως να μην είναι τόσο δυνατοί όσο είναι οι πόνοι της μοναξιάς». Απευθυνόμενος με πατρική αγωνία προς το εκκλησίασμα, επισήμανε: «Δεν θα έχουμε μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή μας από το να συμπαραστεκόμαστε στους ανθρώπους που περνούν τη δική τους δοκιμασία και ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Που μπορεί να μην είναι σαν τον Γολγοθά του Χριστού, και οπωσδήποτε δεν είναι, ωστόσο ο κάθε άνθρωπος βιώνει τη δική του περιπέτεια, τη δική του αγωνία, τον δικό του πόνο. Μην περιφρονείτε την αγωνία και τον πόνο του πλησίον. Μην περιφρονείτε τον άνθρωπο που είναι δίπλα σας. Δώστε του τη δυνατότητα να σας μιλήσει, να σας ανοίξει την καρδιά του. Κάντε τον κάθε άνθρωπο που είναι δίπλα σας να μην αισθάνεται μόνος. Έχουμε όλοι μας ευθύνη για τις αυτοκτονίες που γίνονται. Γιατί δεν δώσαμε τη δυνατότητα σε αυτούς που είναι γύρω μας, να μας ανοίξουν την καρδιά τους και να μην φτάσουν σε αυτή την απονενοημένη πράξη, να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Γι’ αυτό, σάς παρακαλώ, πολεμήστε με την παρουσία σας, με τον λόγο σας, με το χαμόγελό σας, με τη συμπαράστασή σας, την μοναξιά των ανθρώπων. Και δώστε τους αγάπη και στοργή, γιατί αυτό είναι τελικά που θα λάβετε κι εσείς από τον Χριστό, και σε αυτή και στην άλλη ζωή».